ตำนานอาณาจักรมนตรา

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 1 - ความอาดูรของนักรบ - 6 - ฉลองชัย

“ไม่ใช่นางไม้แล้ว นั่นน่ะเทพธิดาชัดๆ”

“ตรัสว่าอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” เนมอสหันหน้ากลับไปทางคนที่ตามหลังตนเข้ามาในคลังเก็บอาวุธ ละสายตาจากศาสตราวุธที่ตนกำลังตรวจตราอยู่

“เราบอกว่าที่เจ้าพามานั่นไม่ใช่นางไม้แล้ว แต่เป็นเทพธิดา...ไม่ก็เทพนารีแห่งการศึกแท้ๆ”

“นางบอกกระหม่อมว่านางไม่มีความรู้เรื่องการศึกเลยนะพ่ะย่ะค่ะ ก็แค่ได้ยินเสียง” ขุนพลหนุ่มตอบด้วยความรู้สึกหงุดหงิดอย่างประหลาด

“เราว่านางถ่อมตนมากกว่า”

เนมอสไม่ตอบและหันไปทำงานของตนต่อตามเดิม

“แผนการที่นางบอกมา ท่าทางเหล่าเสนาธิการจะเห็นดีด้วยจริงๆ จึงสั่งให้รีบฝึกกองทหารสำหรับปีนเขาไว้ล่วงหน้าเสียแล้ว”

“ถ้ายึดอาร์คบัตได้จริงๆ ก็ดีนี่พ่ะย่ะค่ะ” ขุนพลหนุ่มตอบลอยๆ

“ใช่...ดีมาก” ดอร์มินรับ “ดีสำหรับเจ้าด้วยที่จะมีภรรยาอย่างสิมาริเมส นางคงช่วยให้เจ้าได้ขึ้นเป็นแม่ทัพเร็วกว่าที่เราตั้งใจไว้เสียอีก”

นักรบหนุ่มปิดปากเงียบแม้จะสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างประหลาด องค์เหนือหัวตบไหล่เขาเบาๆ แล้วทิ้งท้ายก่อนจะออกไป

“หากเราชนะศึกครั้งนี้ เราจะปูนบำเหน็จให้เจ้าอย่างงาม...แล้วก็ให้ว่าที่ภรรยาของเจ้าในฐานะต้นคิดแผนการด้วย”

ศึกครั้งนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อกำลังเสริมจากแคว้นของพระชนนีมาถึง ทัพของอาร์คบัตที่หมายมารุกรานก็ถูกตีให้ถอยร่นกลับไป และกองทัพของอาณาจักรก็เดินทัพข้ามทะเลทราย รุกไล่จนถึงหน้าประตูเมืองก่อนจะตีเข้าไปได้ด้วยแผนการที่นายทหารซึ่งอยู่ในที่ประชุมครั้งนั้นทราบกันดีว่ามาจากคำแนะนำของกุลสตรีธิดาท่านข้าหลวงจากนครแห่งบุปผาผู้เป็นคู่หมั้นของขุนพลคนหนึ่ง

อาร์คบัตปราชัยก่อนสิ้นสุดฤดูร้อนปีนั้นเสียอีก

เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังเซ็งแซ่ในเมืองแห่งบุปผา ขณะที่กองนักรบขี่ม้าไปตามถนนสายหลักของเมือง ดอกไม้ดารดาษในคิมหันต์ถูกโยนและโปรยทั่วถนนหิน บ้างก็ล่องลอยในคูน้ำใส

ที่หน้าจวนท่านข้าหลวง ขุนพลเนมอสแลเห็นเด็กสาวในชุดสีสดใสยืนอยู่ ดวงหน้าฉายรอยยิ้มอย่างปีติกับความปลอดภัยและชัยชนะของชายผู้เป็นคู่หมั้น

ฝ่าบาทดอร์มินพระราชทานรางวัลให้เนมอสตามคำตรัสด้วยการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นแม่ทัพ และเชิญสิมาริเมสมาในพระราชพิธีแต่งตั้งนายทหารต่างๆ ที่มีความชอบในศึกอาร์คบัต เพื่อรับพระราชทานรางวัลจากองค์กษัตริย์และพระชนนีซึ่งเสด็จมาเป็นเกียรติในพระราชพิธีครั้งนี้เป็นพิเศษ

เด็กสาวคุกเข่าอยู่ข้างแม่ทัพหนุ่ม วันนี้เธออยู่ในอาภรณ์งดงามที่สุดที่เขาเคยเห็น เส้นผมดำขลับที่มักปล่อยสยายคลุมแผ่นหลังรวบทบเป็นมวยอย่างประณีต ประดับด้วยเครื่องเพชรพองามสมฐานะ

เขาสบตากับเธอแล้วก็ก้มลงซ่อนรอยยิ้มขณะรับพระราชทานรางวัลจากพระหัตถ์ขององค์เหนือหัวบนบัลลังก์ในพระราชวังประจำแคว้นบุปผา ห่างออกไปข้างบัลลังก์สักระยะหนึ่งคือบัลลังก์ของพระชนนีซึ่งจะเป็นผู้พระราชทานรางวัลให้แก่สิมาริเมสแทนพระโอรส

กล่องกำมะหยี่สีแดงขลิบทองถูกมอบให้ทั้งสองพร้อมคำอวยพร แล้วเขากับเธอจึงถวายบังคมลาและก้าวออกจากท้องพระโรงอย่างสำรวม ให้นายทหารคนต่อไปเข้ามารับพระราชทานรางวัลแทน

ที่ระเบียงด้านนอก สิมาริเมสถอนหายใจยาว

“ข้ากลัวจะตื่นเต้นจนทำอะไรผิดไปหมดเสียแล้ว”

“แต่ตอนเจ้าอยู่ในงานก็ดูใจเย็นดีนี่นา” เนมอสเปรยยิ้มๆ ขณะมองคู่หมั้นสาวที่แต่งกายสวยงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนให้สมความคิดถึง

“ท่านเนมอสคงไม่ทราบหรอกค่ะ...ว่าเท้าข้าสั่นจนก้าวเซไปเซมาแทบพันกันหมดแล้ว ดีที่ชายกระโปรงคลุมอยู่” เด็กสาวออกตัวก่อนจะหันมาสนใจกล่องในมือ “ว่าแต่นี่คืออะไรหรือคะ เปิดได้หรือเปล่า”

“น่าจะเปิดได้แล้วกระมัง” เขาตอบก่อนจะปลดสลักกล่องแบบเดียวกันในมือของตน “ว่าแต่ทำไมกล่องของพวกเราถึงเหมือนกันนะ”

ยังไม่มีคำตอบเมื่อเขาเปิดกล่องออกมา พบกับภาพของแหวนทองคำสุกปลั่งวงเล็กนิด หัวแหวนประดับพลอยน้ำงามสีม่วงสลับเขียวใบไม้ เรียงรายรอบเรือนแหวนที่แกะเป็นเถาดอกไม้อ่อนช้อย

ขุนพลหนุ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัย “เดี๋ยวก่อน นี่มันแหวนของผู้หญิงนี่นา...”

“ท่านเนมอสคะ” สิมาริเมสเรียกก่อนจะส่งกล่องของตนให้ดู ในนั้นคือแหวนวงใหญ่กว่าจนมองออกว่าเป็นแหวนของผู้ชาย หัวแหวนทำเป็นรูปใบไม้แบบเรียบๆ ฝังพลอยเม็ดใหญ่สีเขียวเข้ม

“ฝ่าบาทส่งให้เราสลับกันหรือ”

“ข้าว่าพระองค์คงจะทรงตั้งพระทัยมากกว่าค่ะ ให้เรามาแลกกันทีหลัง” เด็กสาวยิ้มน้อยๆ

“คงใช่กระมัง” เนมอสยิ้มตอบก่อนจะหยิบแหวนรูปดอกไม้อันกระจิริดออกมา “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องสวมให้เจ้ากับมือสินะ”

เขาคว้ามือเล็กบางไว้โดยไม่รอคำตอบ ก่อนจะสวมให้ที่นิ้วนางซึ่งดูจะพอดีที่สุด

เด็กสาวก้มหน้าอย่างขวยเขินจนเขาปล่อยมือ แล้วเธอจึงหยิบแหวนที่ตนได้รับออกมาบ้างก่อนจะสวมให้มือที่ใหญ่กว่า ความประหม่าทำให้สิมาริเมสเลือกนิ้วไม่ถูกอยู่เป็นนาน ซ้ำมือน้อยยังสั่นจนแทบทำแหวนหล่น แต่เมื่อแหวนหัวใบไม้นั้นมาอยู่บนนิ้วของชายหนุ่ม ทั้งสองก็หัวเราะให้กันเบาๆ อย่างร่าเริง

เมื่อนั้นเองที่มีเสียงเรียกจากด้านหลัง

“ท่านแม่ทัพเนมอสกับคู่หมั้นใช่ไหมเจ้าคะ” หญิงสาวที่แต่งกายเรียบๆ แต่ดูมีฐานะสูงคนหนึ่งถามอย่างสำรวม

“ใช่” นักรบหนุ่มตอบ “มีอะไรหรือ”

“พระชนนีมีรับสั่งให้ท่านทั้งสองเข้าเฝ้าหลังเสร็จพระราชพิธีเจ้าค่ะ” นางอธิบายก่อนจะกลับหลังหัน “เชิญพวกท่านรอในห้องรับรองก่อนเจ้าค่ะ”

เนมอสหันกลับไปมองสิมาริเมสที่ไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินตามหญิงผู้นั้นไปด้วยกันทั้งสองคน

ไม่นานทั้งสองก็ถูกพามายังห้องรับรองอันหรูหรา หญิงที่เขาเข้าใจว่าเป็นนางกำนัลของพระชนนีนำน้ำดื่มมารับรองก่อนจะผละจากไป ทิ้งทั้งสองไว้เพียงลำพัง

“ทำไมพระชนนีถึงทรงอยากพบพวกเราล่ะคะ” เด็กสาวถามแผ่วเบา

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” เนมอสตอบด้วยความรู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างประหลาด

อย่างไรก็ดี ทั้งสองได้แต่นั่งเงียบจนกระทั่งนางกำนัลคนเดิมมาบอกว่าถึงเวลาเข้าเฝ้าแล้ว และพาทั้งสองไปยังห้องที่พระชนนีประทับรออยู่

ในพระราชพิธีนั้น เนมอสไม่ได้เห็นพระชนนีชัดนัก เมื่อมีโอกาสสังเกตในคราวนี้ก็พบว่าพระนางเป็นสตรีที่ดูเหมือนเพิ่งเข้าวัยกลางคนไม่นาน แม้ฉลองพระองค์สีทึมทึบตามแบบของหญิงม่ายจะทำให้ดูมีอายุยิ่งกว่าเดิม

เค้าหน้าของฝ่าบาทดอร์มินเรียกได้ว่าล้วนมาจากพระนางทั้งสิ้น ทั้งสองมีดวงหน้าเรียว นัยน์ตาคม สันจมูกกับรอยหยักของริมฝีปากบางเหมือนกันเป็นพิมพ์เดียว

แม่ทัพหนุ่มกับคู่หมั้นถวายบังคมอย่างนอบน้อม ก่อนที่พระชนนีจะแย้มรอยยิ้มบางๆ

“ตามสบายเถอะ ท่านแม่ทัพเนมอสกับคุณหญิงสิมาริเมส” น้ำเสียงของพระชนนีไม่ถึงกับทุ้มต่ำ ยังเจือความหวานเหมือนเสียงสตรีวัยสาวและกังวานมีสง่า “เมื่อเช้ามืด ดาวประกายพรึกส่องแสงสว่างใกล้ดาวปาริชาตเป็นลางดี เรานึกแล้วว่าต้องได้พบสิ่งที่อยากพบเจอมานาน...ซึ่งก็คือท่านนั่นเอง”

พระนางกวาดมองทั้งสอง หยุดอยู่ที่สิมาริเมสสักครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาทางเนมอสอีกครั้ง

“ท่านแม่ทัพ ฝ่าบาทเคยบอกเราว่าท่านมีความสามารถมาก ซ้ำยังเคยช่วยพระองค์ไว้หลายครั้งทีเดียว”

“นับเป็นพระกรุณาธิคุณอย่างสูงพ่ะย่ะค่ะ ที่ฝ่าบาทตรัสเช่นนั้น” เนมอสตอบตามธรรมเนียม

“คุณหญิงสิมาริเมส”

“พะ...เพคะ” เด็กสาวตอบอย่างประหม่า

“ท่านเองก็สมกับที่ฝ่าบาทเคยบอกเราทั้งรูปโฉมและกิริยา ชายใดที่ได้ท่านเป็นคู่ครองก็เหมือนได้เพชรน้ำงามไม่ผิดเลย”

“หม่อมฉัน...ไม่ได้ดียิ่งถึงขนาดนั้นหรอกเพคะ” เธอออกตัวเบาๆ

พระชนนียังคงยิ้มอย่างอารี

“เราอยากพบท่านทั้งสองมานานแล้ว ครั้งนี้นับว่าเป็นโอกาสดีนัก” พระนางยกสองมือขึ้น ปลดสร้อยประดับจี้ไพลินล้อมเพชรแพรวพราวที่สวมอยู่ออกมา “โปรดรับของขวัญแสดงความยินดีของเราในครั้งนี้เถิดนะ”

เนมอสนิ่งเงียบ ด้วยรู้ว่าพระชนนีตั้งใจจะมอบสร้อยนั้นให้สิมาริเมส

“ปะ...เป็นพระกรุณาธิคุณอย่างสูงเพคะ พระชนนี แต่หม่อมฉันเกรงว่าเกียรตินี้สูงค่าเกินหม่อมฉันจะอาจเอื้อมเพคะ”

“อาจเอื้อมอะไรกัน” พระนางหัวเราะเบาๆ “เราอยากมอบให้เจ้าด้วยความเอ็นดู เจ้ารับไว้เถิด”

“...ขอบพระทัยเพคะ” เด็กสาวตอบในที่สุด

“ขอให้เราได้สวมให้เจ้ากับมือเถอะนะ” พระชนนีเอ่ย สิมาริเมสจึงเดินเข่าไปข้างหน้าสองสามก้าว ให้พระนางโน้มกายลงคล้องสายสร้อยให้ “เราไม่มีลูกสาวเลย หากมีหญิงเช่นเจ้าเป็นธิดาก็คงจะดีไม่น้อย”

หลังจากสวมสร้อยให้เสร็จ พระชนนีก็ตัดบทว่าพระนางไม่ควรรั้งทั้งสองให้อยู่นาน และอนุญาตให้ถวายบังคมลากลับไปหลังจากกำชับ

“ขอให้ท่านทั้งสองรับใช้ฝ่าบาทอย่างเต็มที่ ตามหน้าที่ที่ควรกระทำเถอะนะ”

ในตอนนั้น เนมอสไม่ได้เฉลียวคิดสักนิดว่าคำพูดของพระชนนีมีความหมายใดแฝงอยู่

ขณะเดินไปตามทางเดินเพื่อออกจากพระราชวัง เด็กสาวยังคงแตะจี้ไพลินเม็ดโตอย่างประหลาดใจ และดูจะไม่ค่อยสบายใจนัก

“ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพระชนนีถึงมอบของสูงค่าอย่างนี้ให้กับข้า ทั้งๆ ที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ”

“พระนางมีรับสั่งว่าทรงเอ็นดูเจ้านี่นา” เนมอสพยายามให้เหตุผล แม้ตนจะประหลาดใจอยู่เช่นกัน

“ค่ะ...แต่...ข้าก็ยังรู้สึกว่าไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย” เด็กสาวพูดอย่างกังวล “ถอดสร้อยก่อนได้ไหมคะ...ข้ารู้สึกอายอย่างไรก็ไม่รู้”

“ข้าว่าพระชนนีคงไม่ว่าอะไรหรอก ก็ประทานให้เจ้าแล้วนี่” ชายหนุ่มตอบ ครั้นเห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้นหาตะขอเกี่ยวสร้อยไม่พบจึงอาสา “ให้ข้าช่วยไหม”

“ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ”

เนมอสปลดตะขอสร้อยจากด้านหลังอย่างง่ายดาย แต่แล้วก็ชะงักนิ่งไปเมื่อเห็นรอยสีดำบนต้นคอของเด็กสาว…รอยที่ดูเหมือนเส้นสายก่อตัวเป็นตราสัญลักษณ์จางๆ ใต้แนวผม

“มีอะไรหรือคะ” เขาเพิ่งได้สติเมื่อเธอเรียก

“มะ...ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ข้าเพิ่งเห็นว่าที่หลังคอของเจ้ามีอะไรบางอย่าง”

“อ๋อ...รู้สึกจะเป็นปานดำน่ะค่ะ” สิมาริเมสตอบ “ท่านแม่บอกว่ามีมาตั้งแต่เกิดแล้ว ข้าเองเคยส่องกระจกดู แต่ก็ไม่เห็นถนัดนัก ดูแย่มากเลยหรือคะ”

“ไม่หรอก มันจางมาก” เนมอสปฏิเสธ แม้จะอดคิดไม่ได้ว่าลักษณะของมันคล้ายกับรอยสักหรือรอยตีตราบางอย่างมากกว่า “ข้าแค่แปลกใจเพราะไม่เคยเห็นมาก่อนเท่านั้นเอง”

“คงเป็นเพราะข้าไม่เคยรวบผมให้ท่านเห็นเลยกระมังคะ”

“นั่นสินะ” เขารับลอยๆ

“ว่าแต่จากนี้ไปท่านเนมอสก็คงจะว่างไปอีกสักพักใช่ไหมคะ” เด็กสาวเปลี่ยนเรื่องถาม

“ว่างจนกว่าฝ่าบาทจะมีพระบัญชาให้ไปรบหรือประจำที่อื่นนั่นละ” ชายหนุ่มเริ่มยิ้มออกได้อีกครั้ง “ช่วงนี้เราจะได้พบกันบ่อยๆ เหมือนแต่ก่อน”

“แล้ว...จะว่างในวันครีษมายันไหมคะ”

“ว่างสิ ทำไมหรือ”

สิมาริเมสส่งยิ้มสดใสให้เขา

“เราสองคนจะได้ไปงานเทศกาลคิมหันต์ด้วยกันน่ะค่ะ”