ตำนานอาณาจักรมนตรา

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 1 - ความอาดูรของนักรบ - 5 - เข้าเฝ้า

“เจ้านี่ร้ายนัก” คนพูดมองคนฟังที่ขยับตัวหมากสีดำไปแทนที่หมากกลมแบนสีขาว

“แค่เบี้ยเองนะพ่ะย่ะค่ะ”

“เราหมายถึงเรื่องหมั้นสายฟ้าแลบนั่นต่างหาก” ฝ่าบาทเดินหมากสีขาวของตน “ว่าจะส่งขันหมากพระราชทานไปให้แม่นางไม้คนสวยของเจ้าแท้ๆ”

เนมอสยิ้มแห้งๆ เขาเก็บเงียบไว้ว่านั่นละคือสาเหตุสำคัญที่ทำให้ตนต้องรีบสู่ขอและจัดพิธีหมั้นเป็นการภายในเสียก่อนเมื่อทบทวนจนแน่ใจดีแล้วว่าตนรู้สึกอย่างไรกับเด็กสาว หลังจากเจอคำกระเซ้าชวนใจหายขององค์เหนือหัวไปในวันนั้น

หากจะขอเธอแต่งงานจริงๆ เขาก็อยากจัดการทุกสิ่งให้ถูกต้องตามธรรมเนียมด้วยตนเอง ไม่อยากให้มีผู้ใดคิดว่ากระทั่งเรื่องแต่งงานยังต้องพึ่งบารมีนาย หรือให้เธอคิดว่าการแต่งงานครั้งนี้มีขึ้นเพียงเพราะฝ่าบาททรงพิจารณาจะมอบเธอให้เป็นรางวัลของเขาเท่านั้น

“ท่านข้าหลวงไม่อยากให้จัดงานเอิกเกริกพ่ะย่ะค่ะ” เขาออกตัวให้ฟังดูดีที่สุด

“ไม่ได้ๆ เจ้าเป็นเพื่อนของเรา จะให้เราทำเฉยได้อย่างไร จำไว้เสียว่างานสมรสต้องเป็นงานพระราชทาน ห้ามลักลอบจัดก่อนเด็ดขาด เพราะเราจองตำแหน่งเพื่อนเจ้าบ่าวไว้แล้ว”

ขุนพลหนุ่มลอบถอนใจ แต่ก็เอาแต่นิ่งเงียบรอดูสถานการณ์บนกระดาน

“ว่าแต่กำหนดวันแต่งหรือยัง”

“ยังพ่ะย่ะค่ะ ท่านข้าหลวงขอให้รออีกสักปี แล้วอย่างน้อยพวกเราก็ต้องทำศึกกับอาร์คบัตเสียก่อน”

“อีกสักปี? นี่แม่หญิงสิมาริเมสของเจ้าเป็นเด็กอายุสิบสี่รึ” ดอร์มินพูดกลั้วหัวเราะ

“สิบหกพ่ะย่ะค่ะ” เขารีบค้าน

“สิบหก อันที่จริงแต่งก่อนรบก็ได้ด้วยซ้ำ ตอนอภิเษกสนมคนหนึ่งของเรา นางยังอายุสิบห้าเลย” ฝ่าบาทตรัสเรียบๆ “จำได้ว่าเมื่อปีก่อนมีเจ้าแคว้นคนไหนไม่รู้เสนอจะยกลูกสาวอายุสิบสองให้เราด้วยซ้ำ แต่นั่นมันก็เด็กไป...รออีกสองสามปีดีกว่า ดอกไม้ที่ยังตูมอยู่ ไปเด็ดเสียก่อนเวลาอันควรก็ไม่น่าเชยชมเท่าดอกไม้แรกแย้ม จริงไหม”

เนมอสไม่ปริปากวิจารณ์คำเปรียบเปรย แต่กลับเดินหมากอย่างเงียบๆ

“ว่าแต่เราเริ่มอยากเห็นคู่หมั้นของเจ้าเสียแล้วสิ”

“ถ้าเป็นงานสมรสพระราชทาน ฝ่าบาทก็ได้ทอดพระเนตรนางอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“นานไป เราหมายถึงก่อนรบกับอาร์คบัตต่างหาก เจ้าพานางมาเที่ยวชมป้อมสักครั้งสิ ถือเสียว่าให้เรากับพวกทหารได้เห็นดอกไม้งามเป็นบุญตาก่อนไปศึกสักหน่อย”

นักรบหนุ่มปฏิเสธในทีแรก แต่สุดท้ายก็จำต้องยอมตกลงเมื่อองค์เหนือหัวนำผลแพ้ชนะของหมากกระดานนี้เป็นพนัน และพิฆาตขุนสีดำได้ในที่สุด

ใต้แสงตะวันยามสาย นัยน์ตาสีอำพันทอดลงจากเชิงเทิน มองทิวทัศน์กว้างขวางเบื้องล่างอย่างสนใจ

“อาร์คบัตอยู่ที่ไหนหรือคะ”

“อยู่ข้ามฟากทะเลทรายไปอีก เลยมองไม่เห็น”

กระทั่งค่ายพักทหารของฝ่ายนั้นก็ยังอยู่เลยเส้นขอบฟ้าเช่นกัน แต่เนมอสกลับโล่งใจมากกว่าที่พวกมันยังยกทัพมาไม่เข้าระยะของป้อมปราการแห่งนี้ ในเมื่อภาพนั้นอาจทำให้เด็กสาวผู้กลายมาเป็นคู่หมั้นของเขาได้ไม่ถึงสัปดาห์ดีกังวลใจ

“ท่านต้องออกไปไกลถึงขนาดนั้นเชียวหรือคะ” สิมาริเมสพูดเสียงอ่อน ขุนพลหนุ่มเลยยิ้มน้อยๆ ก่อนตอบ

“ไม่หรอก แค่รอรับศึกอยู่แถวหน้าด่านช่วงนี้เท่านั้นเอง” เขาวาดมือเหนือภาพผืนทราย

“ค่ะ” อีกฝ่ายรับเบาๆ แล้วเงียบไป มีเพียงเสียงลมที่พัดแรงรอบกายทั้งสองจนเส้นผมยาวสลวยและผ้าคลุมผมของเด็กสาวพลิ้วไหว ต่างฝ่ายจดจ่อกับความคิดของตนและอนาคตภายหน้า “ท่านเนมอสคะ”

“หือ...”

“ข้า...” สิมาริเมสเอ่ยด้วยเสียงลังเล “ข้าไม่ชินเรื่องการศึกเลยนะคะ”

“ทำไมหรือ” เขาย้อนถาม

“ก็...อย่างนี้ข้าจะเหมาะที่จะเป็น...ภรรยาของขุนพลหรือคะ” เด็กสาวพูดเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ “ตอนได้ยินว่าท่านบาดเจ็บคราวนั้น...ข้าก็เป็นห่วงจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี ท่านแม่บอกว่าบุรุษต้องทำการศึกเป็นธรรมดา เราเป็นสตรีก็ต้องยอมรับชะตากรรมว่าเขาอาจจะกลับมา...หรืออาจจะไม่ก็ได้”

“แต่ข้าก็กลับมาแล้วนี่ สิมา” เขากุมมือของเธอไว้ เริ่มรู้สึกกล้าและเคยคุ้นที่จะจับมือ รวมทั้งเรียกเธอด้วยชื่อเล่นสั้นๆ ตามที่เธอบอกขึ้นมาบ้างหลังงานหมั้น

“แล้วครั้งหน้าล่ะคะ”

“ครั้งหน้าก็จะพยายามกลับมาให้ได้” ขุนพลหนุ่มชำเลืองมองคู่หมั้นซึ่งยังคงมีสายตากังวล “เรื่องศึก...ข้าเองก็รับรองไม่ได้แน่ๆ ว่าจะรอด แต่ข้าก็สู้ให้เต็มที่ทุกครั้ง ยิ่งมีเจ้ารออยู่ ข้าก็จะยิ่งสู้ให้เต็มที่ขึ้นไปอีก”

ท้ายคำพูดนั้นเขาบีบมือของเธอแน่นขึ้นเหมือนจะรับรอง

“ขอบคุณค่ะ” สิมาริเมสเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วยิ้มน้อยๆ

เนมอสยิ้มตอบ เงียบไปอีกครู่หนึ่งจึงตัดบท “เข้าไปในป้อมเถอะ ตอนนี้ฝ่าบาทคงจะเลิกประชุมแล้ว”

เขาคาดการณ์ผิด เพราะทันทีที่เข้าใกล้โถงประชุม ทั้งสองก็พบว่าองค์เหนือหัวดอร์มินกับบรรดาแม่ทัพและเสนาธิการต่างๆ กำลังหารือกันอย่างเคร่งเครียด แต่ครั้นจะเลี่ยงออกมา ฝ่าบาทก็สังเกตเข้าและทักเสียก่อน

“อ้าว เนมอส มาพอดี”

สายตาทุกคู่ในห้องพุ่งตรงมาทางขุนพลหนุ่ม...แล้วก็เคลื่อนไปที่เด็กสาวด้านหลังเป็นตาเดียวกัน เนมอสค้อมคำนับ ยังผลให้สิมาริเมสยอบกายตามอย่างอ่อนน้อม

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”

“ถวายบังคมเพคะ”

ชายหนุ่มสังเกตว่าท่ามกลางสายตาประหลาดใจของเหล่าคนในห้องนั้นยังมีแววตำหนิที่เขาอาจหาญนำสตรีเข้ามาในเขตแดนแห่งการรบอันสงวนไว้ให้แต่บุรุษ และบางสิ่งในแววตาของนายทหารบางคนรวมทั้งฝ่าบาทซึ่งเนมอสไม่ค่อยเข้าใจ แต่กลับยังความไม่สบายใจขึ้นมา

ทว่าอีกชั่วครู่ กษัตริย์หนุ่มก็คลี่ยิ้มน้อยๆ อย่างเป็นมิตร

“ยินดีที่ได้พบคุณหญิงสิมาริเมส คู่หมั้นของท่านขุนพลเนมอสด้วย”

“...นับเป็นเกียรติอย่างสูงสำหรับหม่อมฉันเพคะ” เด็กสาวตอบแผ่วเบา

“เรายังต้องประชุมกันต่ออีกสักพัก เชิญคุณหญิงนั่งพักก่อนเถอะ” ฝ่าบาทบอกก่อนจะหันกลับมาทางขุนพลหนุ่ม “เนมอส เจ้ามาฟังด้วยก็ดี”

ทหารที่เฝ้ายามอยู่นำเก้าอี้มาตั้งชิดผนังห่างจากโต๊ะที่วางแผนที่กลางวงประชุมสักระยะหนึ่ง เพื่อรับรองสตรีเพียงคนเดียวในที่นั้น ขณะที่เนมอสนั่งลงบนเก้าอี้ว่างที่มุมด้านหนึ่งของโต๊ะ

เมื่อการประชุมแผนการรับมือข้าศึกผู้รุกรานดำเนินต่อไป ขุนพลหนุ่มลอบปรายตามองคู่หมั้นที่ถูกกันให้อยู่เพียงลำพังอย่างลำบากใจ เขาอดนึกไม่ได้ว่าไม่ควรพาเธอมานั่งเบื่อหน่ายเช่นนี้เลย ทว่าสิมาริเมสยังคงส่งยิ้มเฝื่อนๆ ตอบมา

“กระหม่อมคิดว่า...เมื่อได้กำลังเสริมจากแคว้นของพระชนนีแล้ว เราควรบุกไปยึดเมืองอาร์คบัตต่อให้สิ้นเสี้ยนหนามเสียด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่รัชกาลก่อนๆ ก็ทรงพยายามทำเช่นนั้นแล้ว และไม่สำเร็จนะท่านแม่ทัพ เมืองอาร์คบัตใช่จะตีแตกได้ง่ายๆ เสียเมื่อไร”

“แต่ถ้าเรายังปล่อยพวกมันอยู่ ก็ไม่รู้ว่ามันจะโจมตีพวกเราอีกเมื่อใดน่ะสิ”

“เราเองก็อยากยึดอาร์คบัตให้ได้เสียที” องค์ราชันเอ่ยขึ้น ยังผลให้เสียงที่ทำท่าจะทุ่มเถียงเงียบไป “ติดที่ชัยภูมินั่นละ”

เนมอสพยักหน้าพลางครุ่นคิด จะว่าไปแล้วอาร์คบัตไม่ได้มีแสนยานุภาพล้ำเลิศเลยด้วยซ้ำ ทว่าปัญหาคือลักษณะภูมิประเทศที่ล้อมรอบด้วยเทือกเขา ประตูหน้าด่าน ณ อีกฟากทะเลทรายหรือก็สร้างขึ้นในช่องเขา นับเป็นปราการธรรมชาติชั้นดี

“ควรมิควรแล้วแต่จะทรงโปรดเกล้าฯ เพคะ...” น้ำเสียงของเด็กสาวกลับดังขึ้น เรียกสายตาของทุกคนไปยังร่างบอบบางที่นั่งยืดหลังตรง สองมือประสานกัน ดูเยือกเย็นและสง่างามอย่างที่เนมอสไม่เคยเห็นมาก่อน “หม่อมฉันขอดูแผนที่หน่อยได้ไหมเพคะ”

ไม่มีใครพูดขึ้นเลย จนกระทั่งดอร์มินตอบเรียบๆ

“ได้สิ”

เมื่อนั้นเอง สิมาริเมสจึงได้ลุกจากเก้าอี้และเดินตรงไปอยู่ข้างกษัตริย์หนุ่ม แต่ค่อนไปด้านหลังซึ่งไม่ได้ใกล้ชิดจนเกินงาม คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ ขณะที่นัยน์ตาทอดมองแผนที่ยุทธศาสตร์

ทุกคนจับจ้องสตรีเพียงคนเดียวในที่ประชุมนิ่งนาน จนกระทั่งเธอค้อมศีรษะให้องค์เหนือหัว

“ดูจากภูมิประเทศของอาร์ตบัคแล้ว หม่อมฉันเห็นว่าเราจะยกทหารเข้าไปทั้งกองลำบาก เช่นที่พระองค์และท่านทั้งหลายทราบดี แต่หากส่งทหารจำนวนน้อยที่ชำนาญการปีนเขาสูงให้ลอบเข้าไปทำลายปีกทั้งสองของกองทัพรักษาเมือง ซึ่งน่าจะประจำอยู่...” เธอก้าวเข้ามาโน้มกายลงเหนือโต๊ะ นิ้วขาวเรียวชี้ไปที่จุดจุดหนึ่งบนป้อมปราการของอาร์คบัตก่อนจะเคลื่อนไปยังอีกที่หนึ่ง “จุดนี้...และจุดนี้ น่าจะทำให้กองทัพของอาร์คบัตอ่อนกำลังลง จนทัพใหญ่ของเราตีฝ่าประตูเมืองเข้าไปได้โดยง่ายเพคะ”

เด็กสาวค้อมคำนับอีกครั้งแล้วจึงถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตน เสียงฮือฮาดังขึ้นจากหมู่เสนาธิการและนายทหาร ซึ่งหารือความเป็นไปได้ของแผนการนั้นอย่างกระตือรือร้น

มีเพียงเนมอสที่พูดไม่ออก เขาได้แต่มองเด็กสาวที่นั่งเหยียดหลังตรงราวกับนางพญา ทอดสายตาไปยังชายผู้มีอำนาจมากที่สุดในที่นั้นโดยไม่สบตากับเขาอย่างน่าประหลาดใจ ก่อนจะสังเกตเห็นกษัตริย์หนุ่มมองตอบคู่หมั้นของเขาด้วยสายตาชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง

“วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีนัก นอกจากแผนการศึกกับอาร์คบัตจะหาทางออกได้แล้ว เรายังได้พบคู่หมั้นแสนงามและเก่งกาจของขุนพลเนมอสเสียด้วย” ฝ่าบาทดอร์มินเอ่ยด้วยรอยยิ้มหลังจากเรียกให้ขุนพลหนุ่มกับคู่หมั้นมานั่งร่วมโต๊ะด้วยกันสามคนเมื่อการประชุมสิ้นสุด

“มะ...หม่อมฉันไม่ได้เก่งกาจอะไรเลยเพคะ” สิมาริเมสก้มหน้าน้อยๆ อย่างประหม่า “ก็แค่...ได้ยินเสียงบอก...เท่านั้นเองเพคะ”

“ได้ยินเสียงหรือ” องค์เหนือหัวซักอย่างสนใจ “เทพีแห่งชัยชนะฝากให้คุณหนูนำสารนี้มาให้พวกเรากระนั้นหรือ”

“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ เพียงแต่ตัดสินใจว่าจะลองให้เสียงนั้นพูดดูเท่านั้นเอง” เด็กสาวออกตัว “ว่าแต่แผนนั้นจะใช้ได้ไหมเพคะ”

“มีความเป็นไปได้สูง แต่คงต้องวานคู่หมั้นของคุณหนูพิสูจน์สักหน่อย” คนพูดหันไปทางบุคคลที่สามที่ร่วมโต๊ะ “จริงไหมเนมอส”

“พ่ะย่ะค่ะ” ขุนพลหนุ่มจำใจรับ

ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่องค์เหนือหัวจะเอ่ยอย่างรื่นเริง “เจ้าเนมอสออกจะเป็นคนทื่อๆ นอกจากรบทัพจับศึกแล้วก็ไม่ใคร่สนใจเรื่องละเอียดอ่อนอื่นๆ เอาเสียเลย ถ้ามีคุณหนูคอยดูแลอยู่ เราก็ค่อยวางใจ”

สิมาริเมสยิ้มตอบตามมารยาท ส่วนคนถูกพาดพิงถึงก็ลอบถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไรของวันไม่ทันนับ เตรียมใจว่าฝ่าพระบาทคงจะพระราชทานเพลิงให้เขาต่อไปแน่แท้

“คุณหนูทราบไหม เจ้านี่เวลาอยู่ในสนามรบน่ะอย่างกับปีศาจ จะเพื่อนหรือศัตรูก็อย่าเข้าใกล้เป็นดีที่สุด แต่เราเคยตามไปเยี่ยมบ้านเขาครั้งหนึ่ง เลยได้พบว่าขุนพลพยัคฆ์ของเรา เวลาอยู่ต่อหน้าแม่กลับเชื่องเป็นลูกแมวดีๆ นี่เอง”

“ฝ่าบาททรงเคยเห็นท่านแม่ของท่านเนมอสหรือเพคะ” เด็กสาวซักถามอย่างสนใจขึ้นมา

“เคยครั้งหนึ่งเมื่อราวสองปีก่อน ว่าแต่เนมอสยังไม่เคยเล่าเรื่องแม่ให้คุณหนูฟังเลยหรือ”

“...ไม่เพคะ” เธอรับเสียงแผ่ว

“ถ้าอย่างนั้น ไว้เจ้าตัวเล่าให้ฟังเองดีกว่าไหม เดี๋ยวจะกลายเป็นเราแย่งเรื่องพูดของคนพูดน้อยอยู่แล้วไปจนหมด” ฝ่าบาทถองเจ้าของเรื่องเบาๆ “หือ...เนมอส”

นักรบหนุ่มยิ้มเฝื่อนๆ “เรื่องของแม่ของกระหม่อมก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนี่พ่ะย่ะค่ะ”

“แม้แต่เรื่องที่คุณหนูสิมาริเมสดูคล้ายแม่ของเจ้าน่ะหรือ”

สิมาริเมสชายสายตาประหลาดใจมาทางเขาที่นิ่งเงียบ ตกใจพอกันเพราะไม่ทันคิดว่าฝ่าบาทจะเอ่ยเช่นนี้ และไม่เคยคิดเปรียบเทียบเธอกับแม่เลยด้วยซ้ำ

“เราไม่ได้หมายถึงหน้าตา...แต่เป็นกิริยาท่าทางน่ะ” ดอร์มินขยายความ “เรารู้สึกว่าคุณหนูมีบางอย่างที่คล้ายกับแม่ของเนมอสอยู่”

“อย่างนั้นหรือเพคะ”

“เคยได้ยินมาว่าบุรุษมักรักสตรีที่คล้ายแม่ของตน เห็นจะต้องนับว่าจริงเสียแล้ว ยกเว้นกรณีของเรา” ในรอยยิ้มขององค์เหนือหัว เนมอสรู้สึกคล้ายจะเห็นความกดดันที่แฝงอยู่เช่นทุกครั้งที่มีเหตุให้เอ่ยถึงพระชนนี

“ฝ่าบาท...เอ่อ...ทรงไม่รักหญิงที่คล้ายพระราชมารดาหรือเพคะ” เด็กสาวถามอย่างลังเลก่อนจะสะดุ้งวาบ “พะ...พระอาญาไม่พ้นเกล้า หม่อมฉันไม่ควรพูดเช่นนั้นเลยเพคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก” อีกฝ่ายยิ้มอ่อนโยนขึ้น “ก็ไม่ใช่ว่าเสด็จแม่จะไม่ดี ทรงเข้มแข็งและเด็ดขาด เป็นที่ปรึกษาที่ดีของเรา แต่เรารู้สึกเหมือนมีหญิงที่คอยดูแลเราในแบบนั้นคนเดียวก็พอแล้ว เลยชอบหญิงที่...อ่อนโยนกว่านั้นบ้าง แต่ในสถานการณ์ของเราก็ใช่ว่าจะเลือกได้หรอก”

สิมาริเมสนิ่งเงียบไป ขุนพลหนุ่มเองก็รู้สึกว่าแนวเรื่องสนทนากลับเคร่งเครียดขึ้นอย่างคาดไม่ถึง

“แต่แม่ของเนมอสมีสิ่งที่คล้ายคุณหนูอยู่จริงๆ เราคิดว่านางเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและเป็นห่วงเป็นใย เอาใจใส่ดูแลลูกชายมากทีเดียว”

เนมอสฟังแล้วก็คิดถึงครั้งที่เจ้าชายรัชทายาทอันดับหนึ่งปลอมตัวเป็นเพื่อนทหารมาที่บ้านของเขายามพักรบ แม่ของทหารหนุ่มในวันนั้นต้อนรับสหายของลูกชายเป็นอย่างดี พร้อมทั้งฝากให้ช่วยดูแลกันและกันโดยไม่รู้เลยจนวันสิ้นลมว่าตนมีวาสนาได้พบกับองค์กษัตริย์ในอนาคต

องค์เหนือหัวคงเห็นว่าจะสนทนาเรื่องนี้ต่อไปได้ไม่นาน จึงเปลี่ยนเป็นซักถามเรื่องทั่วๆ ไปกับคู่หมั้นของขุนพลหนุ่มแทนจนถึงเวลาที่เขาทูลลากลับ

“ฝ่าบาททรงมีพระอัธยาศัยดีนะคะ” สิมาริเมสเอ่ยทำลายความเงียบในรถม้าระหว่างทางกลับจากป้อม “ข้ารู้สึกเหมือน...ทรงขี้เล่น...จะเรียกอย่างนี้ได้ไหมคะ”

“ก็คงได้” เนมอสตอบเรียบๆ พลางนึกในใจว่าเด็กสาวยังไม่เห็นพระวีรกรรมมากพอจะเติมคำขยายความเป็น ‘ทรงขี้เล่นอย่างร้ายกาจที่สุด’

“ว่าแต่...นี่เป็นวันแรกด้วยซ้ำกระมังคะที่ข้าได้ฟังเรื่องแม่ของท่าน” เด็กสาวเปรยขึ้น

“อย่างนั้นหรือ”

“ก็...นอกจากครั้งแรกที่พบกัน ท่านเนมอสไม่เคยพูดถึงแม่ของท่านเลย ข้าเลยไม่กล้าถามเพราะรู้สึกเหมือนท่านยังเสียใจเรื่องแม่อยู่”

“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ขุนพลหนุ่มยิ้มน้อยๆ “แต่เรื่องของแม่ข้าก็ไม่ได้มีอะไรมากมายจริงๆ”

“อย่างนั้นหรือคะ” สิมาริเมสรับอย่างไม่มีความหมายมากนัก แต่แล้วชายหนุ่มก็อดพูดไม่ได้

ในเมื่อเขาได้รู้ความลับเรื่องแม่แท้ๆ ของเด็กสาวอย่างที่เธอไม่เคยรู้แล้ว...จะให้เขาปิดบังเรื่องหญิงที่จะมาเป็นแม่สามีของเธอได้หรือ

“แม่เลี้ยงข้ามาตามลำพังตั้งแต่เล็กเพราะพ่อไม่เคยเหลียวแลเราสองคน ข้าเข้าใจว่าพ่อเป็นขุนนางคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ตัวตนว่าเป็นใคร ตอนเด็กๆ ข้าเกลียดมากเวลามีคนพูดกันว่าข้าเป็นลูกไม่มีพ่อ...เป็นลูกนางบำเรอ แต่สุดท้ายข้าก็ต้องยอมรับจนได้”

“ขะ...ขอโทษนะคะ” เด็กสาวเอ่ยเสียงแผ่ว “ถ้าท่านเนมอสไม่อยากพูดถึง ข้าก็เข้าใจค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าคิดว่าควรพูดเสียที แล้วข้าก็อยากพูดด้วย” เขาหันไปมองเส้นทางนอกหน้าต่างเพื่อหลบสายตา “อีกไม่นาน...เราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันนี่”

“...ค่ะ” สิมาริเมสรับเบาๆ เช่นเดิม เขาเลยพูดต่อไป

“แม่เป็นช่างทอผ้า แต่ละวันๆ ท่านทำงานหน้าหูกทอผ้าไม่มีวันหยุดเพื่อส่งข้าเรียนหนังสือ แต่ข้าก็ไม่ใช่คนหัวดีมาก...ที่ทำดีนักกลับเป็นชกต่อยต่อตีกับคนอื่นๆ มากกว่า ยังดีที่มีทหารผ่านศึกคนหนึ่งเห็นว่าข้ายังใช้เรื่องพวกนี้ให้เป็นประโยชน์ในชีวิตได้ เลยสอนอาวุธให้จนข้าได้เข้ากองทัพ แล้วพอได้พบฝ่าบาท พระองค์ก็ทรงช่วยสอนเรื่องกลศึกให้ แต่ก่อนจะได้เป็นขุนพล...แม่ก็ล้มป่วยแล้วเสียไปก่อน”

“ข้า...เสียใจด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันก็นานแล้ว” เนมอสรับเรียบๆ

“ข้าคิดว่า...แม่ของท่านคงไปอยู่ในที่ที่ดีและมีความสุขยิ่งกว่านี้แล้วละค่ะ” เด็กสาวพูดขึ้น

“และแม่ก็คงดีใจมาก...ที่ข้าได้พบกับหญิงที่ดีอย่างเจ้า” เขาเสริม

สิมาริเมสก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน ก่อนจะเอ่ยเหมือนนึกขึ้นได้

“บางที...ที่ข้าได้ยินอาจจะเป็นเสียงท่านแม่ของท่านก็ได้นะคะ”

“เสียง เสียงอะไรหรือ”

“ก็...เสียงที่บอกเรื่องแผนตีเมืองอาร์คบัตอย่างไรล่ะคะ” เด็กสาวขยายความก่อนจะพูดจริงจัง “ข้าพูดจริงๆ นะคะ ข้าไม่มีความรู้ทางยุทธศาสตร์เลย แต่ตอนนั้นข้ากังวลว่าท่านอาจจะต้องไปรบนาน ยิ่งได้ยินเขาพูดกันว่าชัยภูมิของเมืองนั้นตียากมากด้วย แล้วจู่ๆ ข้าก็ได้ยินเสียง...เสียงของผู้หญิงนี่ละค่ะ บอกข้าว่ามีแผนการที่จะช่วยให้ท่านตีเมืองได้สำเร็จโดยเร็วและกลับมาโดยปลอดภัย ข้าเลยตัดสินใจปล่อยให้เสียงนั้นพูด”

“อย่างนั้นหรือ” เนมอสรับพร้อมกับขมวดคิ้ว ถึงเขารู้ว่าเด็กสาวไม่น่าจะสร้างเรื่องขึ้น ก็ยังรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องประหลาดเหลือที่จะเชื่อ

“ถ้าเป็นท่านแม่ของท่านจริงๆ ก็ดีนะคะ เท่ากับว่าท่านแม่พูดคุยกับข้า...ยอมรับข้า...แล้วก็ช่วยให้ข้าได้ช่วยงานของท่านด้วย” สิมาริเมสยิ้มน้อยๆ อย่างยินดี

“ข้าก็คิดว่าดีเหมือนกัน” ขุนพลหนุ่มตอบสั้นๆ แม้ความไม่สบายใจอย่างประหลาดจะเข้ารุมเร้าใจ เมื่อเขานึกถึงสายตาเรียบเฉยจนเรียกได้ว่าเป็นเย็นชาของเด็กสาวในตอนนั้น