ตำนานอาณาจักรมนตรา

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1 - ความอาดูรของนักรบ - 4 - สู่ขอ

ปลายมีดสั้นเซาะเนื้อไม้สีขาว ก่อนที่มือใหญ่จะยกชิ้นไม้ขึ้นส่องกับแสงตะวัน แล้วลดมือลงเพื่อแกะต่อไป

“ทำอะไรอยู่รึ” ร่างสูงถามพร้อมกับตรงมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ

“แกะสลักไม้พ่ะย่ะค่ะ”

“นั่นน่ะเห็นอยู่แล้ว แต่จะทำเป็นอะไร” องค์เหนือหัวเปรยขำๆ “อย่าบอกนะว่าจะทำหัวลูกศรติดเงี่ยงไปยิงใส่ฝ่ายนั้นล้างแค้นบ้าง”

เนมอสอดยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ “ถ้าทำได้ก็ดีสิพ่ะย่ะค่ะ”

“ไหนดูซิ” ฝ่าบาทดอร์มินกลับพูดขึ้นพร้อมกับฉวยชิ้นไม้ไปจากมือไม่ทันให้ตั้งตัว พินิจพิศดูอย่างสนใจยิ่ง “อ้า...ลูกศรจริงๆ เสียด้วย”

“เหมือนหัวลูกศรหรือพ่ะย่ะค่ะ” คนทำชะงักกึก

“เราไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรไปได้นอกจากหัวลูกศร”

เจ้าของ ‘หัวลูกศร’ อดโคลงศีรษะไม่ได้กับความคิดว่าฝีมือของตนคงยังไม่เข้าขั้นเอาเสียเลย แต่แล้วอีกฝ่ายก็เฉลย

“ศรจริงๆ นั่นละ ศรรักของกามเทพแฝงกายในรูปลักษณ์ของนกพิราบขาว ผู้นำสารของเทพกัญญาแห่งความรัก หมายยิงทะลุกลางหทัยนารี ฝากข่าวคราวและความในใจอันรุ่มร้อนไปให้นางในดวงใจ”

“กระหม่อมตั้งใจจะแกะนกจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ” ขุนพลหนุ่มรับ “แต่...เนื้อไม้มันบังเอิญเป็นสีขาว”

“แล้วทำไมไม่หยิบไม้สีดำมาอีกชิ้นเล่า จะได้กลายเป็นกาดำต่ำศักดิ์หมายรักยูงหงส์ด้วย” กษัตริย์หนุ่มกระเซ้า ทว่าพอเขาเงียบอยู่ก็เปลี่ยนเรื่องพูด “ว่าแต่ให้พักทำไมไม่ยอมพัก”

“กระหม่อมนอนพักจนพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ ถ้าไม่ติดพระบัญชาก็คงออกไปดูทหารแล้วด้วยซ้ำ”

“เรื่องงานน่ะขยันจริง” ดอร์มินเปรย “แต่เรื่องหญิงเห็นทีจะไม่ขยันตามผลเอาเสียเลย”

เนมอสอดนิ่วหน้าไม่ได้ ตั้งแต่วันที่เขาฟื้นขึ้นมา ฝ่าบาทดูเหมือนจะกระเซ้าเขาเรื่องผู้หญิง...โดยเฉพาะธิดาท่านข้าหลวง...หนักข้อกว่าเดิมเสียอีก

“กระหม่อมส่งข่าวไปแล้วว่าตัวเองปลอดภัยดี เท่านี้ก็พอแล้วนี่พ่ะย่ะค่ะ”

“นั่นละเราถึงว่าไม่ตามผล ทำไมไม่ส่งไปอีกว่าคิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว...สิมาริเมสที่รัก”

ชื่อนั้นทำเอาขุนพลหนุ่มชะงักกึก

“ฝ่าบาททรงทราบชื่อของนางได้อย่างไร”

อีกฝ่ายยักไหล่พร้อมกับหัวเราะในลำคอ

“ก็มีใครไม่รู้ละเมอเรียกชื่อนี้เสียดังตอนเพ้อไข้ เราเห็นว่าเพราะแปลกหูเลยจำได้ ความหมายเข้ากับชื่อเจ้าดีเสียด้วย”

“ความหมาย...ชื่อของนางแปลว่าอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ” เนมอสรีบถามเมื่อนึกได้ว่าตนยังไม่ทราบความหมายชื่อของเด็กสาวเลยด้วยซ้ำ

“เจ้าไม่รู้หรอกหรือ”

“กระหม่อมไม่ได้เรียนอักษรศาสตร์มานี่พ่ะย่ะค่ะ” เขาออกตัวเบาๆ

องค์เหนือหัวยักไหล่ซ้ำสอง “เราบอกให้ก็ได้ สิมาริเมสแปลว่า ‘ผู้ถือกิ่งไม้’ ฟังเข้ากับชื่อเนมอสที่แปลว่า ‘ป่าละเมาะ’ ของเจ้าดีพิลึก รู้อย่างนี้แล้วจะรีบคว้าไว้ไหม ท่านขุนพลบ้านป่า หรือจะทิ้งให้ใครอื่นชิงนางไม้ที่เจ้าละเมอเพ้อพกถึงไปครองเสียก่อน”

นักรบหนุ่มปิดปากเงียบด้วยไม่อยากต่อคำความใดๆ ทว่าสหายผู้สูงศักดิ์กว่ากลับเอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึม

“เนมอส เจ้ารู้ไหมว่าเห็นอย่างนี้แล้ว...เราใคร่อยากตั้งชายไร้รักอย่างเจ้าเป็นขันทีองครักษ์วังใน แล้วส่งขบวนไปสู่ขอสิมาริเมสของเจ้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด”

เนมอสรู้สึกกระตุกวูบในใจโดยไม่ทันห้าม ฝ่าบาทดอร์มินผู้มีพระชายาทั้งที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการหลายนางอยู่แล้ว...กับเด็กสาวผู้บริสุทธิ์สดใสเหมือนดอกไม้แรกแย้มคนนั้นน่ะหรือ

...ไม่มีวันอย่างเด็ดขาด...

“เสียดายที่เราตัดสินใจทำได้แค่ข้อหลังเพียงอย่างเดียว”

“พระอาญามิพ้นเกล้า” ขุนพลหนุ่มรีบกราบทูล “กระหม่อมขอคัดค้านพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าเป็นใครถึงได้กล้าคัดค้านเรา” น้ำเสียงของนายเหนือกลับขุ่นมัวขึ้น

“กระหม่อมเกรงว่าพระองค์กับหญิงอย่างสิมาริเมสไม่มีวันเข้ากันได้แน่ๆ”

“อ้อ...แล้วเจ้ารู้จักนางดีนักรึ”

“อย่างน้อยก็...” เขารีบยั้งคำว่า ‘ดีกว่าพระองค์’ ไว้ “...ก็พอรู้จักล่ะพ่ะย่ะค่ะ”

“ถึงเราไม่ขอ เจ้ามัวแต่ ‘พอรู้จัก’ อยู่แบบนี้ สักวันคงมีคนขอนางตัดหน้าเจ้าแทนเราอยู่ดี แล้วถึงวันนั้นเจ้าจะทนได้หรือ” ดอร์มินย้อน “ให้เราสู่ขอนางเสียยังดีกว่า อย่างน้อยเจ้าก็เป็นเพื่อนของเรา เรายิ่งกว่ายินดีเสียอีกที่จะให้เจ้ากับนางได้พบปะเสวนาแสดงความคิดถึงกันบ่อยๆ”

“ฝ่าบาท...” เนมอสพยายามนึกหาเหตุผลมาแย้ง แต่กลับรู้สึกเหมือนสมองตื้อจนไม่ได้ความคิดใด

องค์เหนือหัวหันมายิ้มให้เขาอย่างผู้ชนะ ก่อนจะหัวเราะร่วนพร้อมกับตบไหล่เขาอย่างไม่เบานักจนแผลแสบแปลบขึ้นมา

“เพราะเราจะสู่ขอนางให้กับเจ้าหลังเสร็จศึกอาร์คบัตเพื่อตอบแทนความดีความชอบของเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะว่าอย่างไรก็ตาม”

พรรณไม้ในสวนแปรเปลี่ยนไปบ้างเมื่อย่างเข้าคิมหันต์ ดอกไม้บางพันธุ์อันตรธานไป ส่วนบางพันธุ์ก็เริ่มผลิบานแทนที่

ต้นไลแลคเริ่มมีใบเขียวแซมมากกว่าดอก ทว่าบุปผาอันงดงามที่สุดสำหรับเขายังอยู่ใต้ร่มเงาไม้ กำลังเด็ดช่อดอกที่แห้งเหี่ยวจากต้น

“สิมาริเมส”

เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ไหล่ลาดหลังเส้นผมสีดำไหวน้อยๆ แล้วดวงหน้าจึงหันขวับกลับมา สีหน้าประหลาดใจกลับกลายเป็นรอยยิ้มกว้าง

“ท่านเนมอส!”

น้ำเสียงยินดีนำพาสองเท้าของเขาไปจนถึงเบื้องหน้าเธอโดยเร็ว ความคิดชั่วแวบทำให้เขานึกอยากดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แต่ก็ยั้งตนเองไว้แล้วเอ่ยแทน

“ข้าคิดถึงท่านมาก”

สิมาริเมสก้มหน้าลง ไม่ตอบคำพูดของเขาแต่เสไปถาม “ได้ยินว่าท่านบาดเจ็บ ไม่เป็นไรมากใช่ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก หายดีแล้ว”

“ก็ดีค่ะ” เด็กสาวรับก่อนจะพูดต่อหลังเงียบไปอีกครู่ “ได้ยินว่าศึกคงสงบไปพักหนึ่ง แต่ไม่นึกเลยว่าท่านจะกลับมาเร็วถึงเพียงนี้”

“ข้ามีธุระ พอแผลหายเลยขอลากลับเข้าเมืองสักครู่หนึ่ง” เขาละเหตุผลไว้ แต่อีกฝ่ายยังคงซักต่อ

“ธุระอะไรหรือคะ”

“ก็...” ชายหนุ่มรีบนึก “ข้ามีของอยากมอบให้ท่าน”

“ของอะไรหรือคะ” เธอชายตามองอย่างสงสัย

เขาหยิบสายสร้อยที่มีไม้แกะสลักสีขาวร้อยติดอยู่ออกมา

มันถูกหย่อนลงในอุ้งมือของเด็กสาวซึ่งหยิบจี้ไม้ขึ้นมาดูตรงหน้าอย่างสนใจ แม้สร้อยนั้นจะเป็นเพียงโลหะราคาถูก ส่วนไม้ก็แกะด้วยฝีมือที่เรียกได้ว่าค่อนข้างหยาบ

“นกหรือคะ ท่านทำเองหรือ”

“ใช่ ตอนพักฟื้นหลังบาดเจ็บ...ข้าอยู่ว่างๆ เลยลองทำดู” เนมอสอดออกตัวไม่ได้ “สมัยเป็นทหารใหม่ๆ...เคยมีคนสอนข้าแกะสลักในเวลาว่าง แต่ข้าก็ไม่ค่อยได้ทำบ่อยนัก”

“น่ารักมากแล้วละค่ะ ว่าแต่นี่นกอะไรหรือคะ”

“ไม้สีขาว...คงเป็นนกพิราบกระมัง”

“คงเป็น...แสดงว่าตอนทำไม่ได้คิดหรือคะ” สิมาริเมสหัวเราะน้อยๆ

“ก็...จะว่าอย่างนั้นก็ได้”

“ถึงอย่างไรก็ขอบคุณมากนะคะ ข้าจะรักษามันเป็นอย่างดีเลย” เด็กสาวตอบก่อนจะสวมสร้อยนั้น ให้นกพิราบตัวน้อยได้โผบินอยู่ใต้ลำคอระหง

“ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณ” เนมอสแลตะลึงแทบลืมหายใจ

“ขอบคุณทำไมหรือคะ”

“ก็...ขอบคุณที่ชม...แล้วก็รับเจ้านกที่น่าจะเป็นพิราบฝีมือคนหัดแกะอย่างข้าไปประดับน่ะสิ”

“ค่าของของที่ให้...สำคัญอยู่ที่ใจค่ะ” คนตอบยิ้มอ่อนหวานก่อนจะเปรย “...แต่บังเอิญจริงๆ”

“บังเอิญอะไรหรือ”

“ก็...ชื่อของข้าแปลว่า ‘ผู้มาจากนกพิราบ’ น่ะสิคะ”

“ไม่ใช่ ‘ผู้ถือกิ่งไม้’ หรือ” เขาถามอย่างสงสัยก่อนจะขยายความ “มีคนบอกข้ามาอย่างนี้”

“แปลได้ทั้งสองอย่างค่ะ ความหมายว่า ‘ผู้มาจากนกพิราบ’ เป็นภาษาเก่าของแคว้นเรา ส่วน ‘ผู้ถือกิ่งไม้’ เป็นภาษาของทางเมืองหลวง” เด็กสาวอธิบาย “แต่ข้าคิดว่าท่านพ่อท่านแม่คงตั้งตามความหมายแรก เพราะข้าเป็นเด็กที่รับมาเลี้ยง เหมือนในตำนานพื้นบ้านน่ะค่ะ”

“ตำนานว่าอะไรหรือ”

“ในตำนาน นางไม้ตนหนึ่งมีความรักกับชายมนุษย์ แต่สุดท้ายทั้งสองก็ต้องจากกัน นางไม้จำต้องทิ้งลูกสาวที่เกิดกับเขาไว้ที่ชายป่า นกพิราบคู่หนึ่งจึงคอยดูแลทารกคนนั้นจนมีคนเลี้ยงแกะมาพบเข้าและนำไปเลี้ยงเป็นลูก ธิดาของนางไม้โตขึ้นมาเป็นหญิงงาม ได้พบรักและอภิเษกกับเจ้าชายอย่างมีความสุข แล้วทั้งสองก็กลายมาเป็นบรรพบุรุษของพวกเรา...อย่างที่ข้าเคยบอกว่าพวกเราในดินแดนนี้สืบเชื้อสายมาจากนางไม้น่ะค่ะ”

“อ๋อ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “อย่างนี้นี่เอง”

คำว่า ‘อภิเษก’ ทำให้เขาเผลอคิดแวบถึงคำตรัสขององค์เหนือหัวขึ้นมา แต่ก็รีบสลัดความคิดนั้นไปโดยเร็ว

“ถึงอย่างนั้นก็ยังบังเอิญอยู่ดี” ขุนพลหนุ่มเปรยยิ้มๆ

“บังเอิญอะไรหรือคะ”

“ก็ชื่อของข้าหมายถึง ‘ป่าละเมาะ’...ส่วนชื่อของท่านหมายถึง ‘ผู้ถือกิ่งไม้’ ได้ อย่างนี้ชื่อของเราต่างก็เกี่ยวกับต้นไม้เหมือนกันทั้งคู่น่ะสิ”

คนฟังหัวเราะรับเบาๆ “นั่นสินะคะ”

แต่แล้วความเงียบที่มีเพียงเสียงใบไม้ในสายลมก็เข้าห้อมล้อมทั้งสองอีกครา กระทั่งขุนพลหนุ่มตัดสินใจเอ่ยขึ้นอีก

“สิมาริเมส”

“คะ?”

“ท่าน...” เนมอสรู้สึกเหมือนตนต้องรวบรวมความกล้ายิ่งกว่ายามสังหารศัตรูในสมรภูมิ “ท่าน...จะแต่งงานกับข้าไหม”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นทันควัน นัยน์ตาสีอำพันเบิกกว้างเหมือนเด็กเล็กๆ สีแดงที่เคยอยู่บนแก้มบัดนี้กระจายไปทั่วใบหน้า

ด้านชายหนุ่มก็รู้สึกแก้มร้อนผ่าว ในสมองหรือก็สับสนจนไม่อาจพูดอะไรต่อ

หรือเขาจะใจร้อนเกินไป อย่างน้อยควรจะเริ่มจากบอกรักก่อนไม่ใช่หรือ

“ขะ...ข้าขอโทษ คงกะทันหันไปหน่อย ลืมที่ข้าพูดเสียเถอะนะ”

สิมาริเมสค่อยๆ ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ดวงตากระพริบถี่ๆ ก่อนใบหน้าจะก้มลงอีก

แล้วเสียงหวานก็ค่อยๆ เอ่ยอย่างแผ่วเบาที่สุด “...ถามท่านพ่อดูสิคะ”

“หมายความว่า...” เนมอสพยายามสบตากับเธอ แต่เด็กสาวก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น “...ท่าน...ตกลง...”

“ถ้าท่านพ่ออนุญาต...ข้าก็ยินดีค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น...ข้าจะไปหาท่านข้าหลวงเดี๋ยวนี้เลย”

ขุนพลหนุ่มยิ้มกว้าง จับมือบอบบางไว้แน่นเป็นครั้งแรกให้สมกับความคิดถึงและความดีใจ เขาตื้นตันเหลือเกินเมื่อมือคู่นั้นบีบตอบเบาๆ

“ข้าอาจไม่มียศศักดิ์หรือฐานะใหญ่โต ทั้งยังไม่มีชาติตระกูลสูงส่ง...แต่ข้าจะดูแลสิมาริเมสให้มีความสุขที่สุดขอรับ”

ข้าหลวงชราถอนใจยาว ทว่าสีหน้ากลับฉายความปีติอย่างยิ่งยวด

“ท่านขุนพล ข้าไม่ได้ถือสาเรื่องยศศักดิ์ ฐานะหรือชาติตระกูลเลย ที่สำคัญกว่าคือกิริยาของท่านต่างหาก ข้าเห็นได้ว่าท่านเป็นคนดีและหนักแน่น ในเมื่อท่านออกปากเช่นนี้ด้วยตนเอง ข้าก็ยิ่งกว่าวางใจเสียอีกที่จะฝากลูกสาวคนเดียวของไม้ใกล้ฝั่งคนนี้ให้ท่านดูแล”

เนมอสยิ้มน้อยๆ อย่างยินดี ทว่าอีกฝ่ายยังพูดต่อ

“แต่ข้ายังมีเรื่องต้องบอกท่านเสียก่อน จากนั้นก็ขึ้นอยู่กับท่านแล้วว่าจะยังตกลงใจหรือไม่”

“เรื่องอะไรหรือขอรับ” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย

“ท่านทราบแล้วใช่ไหมว่าสิมาริเมสไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของข้า”

“พอทราบมาบ้างขอรับ”

“ไม่สงสัยดอกหรือว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของนางเป็นใคร”

“ก็...มีบ้างขอรับ แต่ข้าไม่คิดว่าเรื่องนี้สำคัญอย่างไร”

“เอาเถอะ” ชายชรายักไหล่ “ข้าคิดว่าควรบอกให้ท่านรู้เสียก่อน”

แล้วเขาก็เริ่มเล่า

“เมื่อสิบหกปีก่อน มีชาวเมืองพาหญิงเร่ร่อนคนหนึ่งมาให้ข้าตัดสินโทษฐานขโมยอาหารในตลาด แต่เพราะนางท่าทางตื่นกลัว ซ้ำยังมีครรภ์แก่ ข้าจึงไม่อาจตัดสินลงโทษนางได้ และพานางกลับมาที่จวนให้ภรรยาข้าช่วยดูแลแทน

“นางไม่เคยบอกพวกเราเลยว่านางเป็นใคร มาจากไหน แต่ที่ข้อมือข้อเท้าของนางมีรอยแผลเป็นจากตรวน ซ้ำตามตัวก็มีรอยแผลและผ่ายผอมเหมือนขาดอาหาร ข้ากับภรรยาเลยได้แต่คาดเดาว่านางคงเป็นทาสหรือนางคณิกาที่หลบหนีมา แล้วก็ไม่ซักถามนางอีก

“ไม่นานนางก็คลอดสิมาริเมส แล้วก็หนีออกไปจากจวนโดยทิ้งเด็กไว้ สามวันต่อมาถึงมีคนพบศพนางอยู่ในคูเมือง สันนิษฐานกันว่านางกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย”

ขุนพลหนุ่มนิ่งฟังตะลึงงัน

“สิมาริเมสยังไม่รู้เรื่องนี้เลย ข้าเองก็ไม่เคยบอกใครว่าแม่ของนางมีสภาพน่าเวทนาอย่างนั้น...เพราะข้าไม่อยากให้มีใครดูถูกเหยียดหยามนาง” ท่านข้าหลวงพูดเรียบๆ “แต่หากท่านจะดูแลนางไปจนชั่วชีวิต ข้าจึงเห็นสมควรที่จะบอกท่านไว้ก่อน หากว่าท่านไม่อาจยอมรับชาติกำเนิดของนางได้...ข้าก็เข้าใจ”

“ทำไมข้าจะยอมรับไม่ได้เล่า” เนมอสกลับตอบอย่างโล่งใจ “ข้านับถือท่านยิ่งขึ้นเสียอีกที่ยินดีมอบลูกสาวที่ท่านรักมากเพียงนี้ให้แก่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างข้า”

การเจรจาเรื่องสินสอดและพิธีการดำเนินต่อไปอีกไม่นานก็ได้ข้อสรุป

ชายหนุ่มกับเด็กสาวเข้าพิธีหมั้นในสัปดาห์ถัดมา โดยมีดอกไลแลคช่อสุดท้ายของปีประดับในงานเล็กๆ ภายในจวนข้าหลวง ก่อนที่ขุนพลหนุ่มจะกลับไปประจำที่ป้อมหน้าด่านรอรับศึกอีกครั้ง

ทว่าชะตากรรมไม่ยินยอมให้ทั้งสองได้ครองคู่กันอย่างง่ายดายนัก...