ตำนานอาณาจักรมนตรา

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 - ความอาดูรของนักรบ - 3 - ศึก

“ท่านเนมอสดูเหนื่อยๆ นะคะ” เด็กสาวเปรย “ช่วงนี้งานหนักหรือเปล่าคะ”

“ก็...นิดหน่อย” ชายหนุ่มตอบก่อนจะจิบน้ำชาที่เธอนำมารับรอง ละอายเกินกว่าจะบอกความจริงเรื่องคืนวาน

“เมื่อวานฝ่าบาทเสด็จมาใช่ไหมคะ” สิมาริเมสซักจากอีกฟากของโต๊ะหิน “ข้าได้ยินคนครัวที่ออกไปจ่ายตลาดบอกว่ามากันเป็นขบวนใหญ่เต็มถนนหลักของเมืองทีเดียว เสียดายที่ไม่ได้ออกไปดู”

“ขบวนเสด็จมารบก็มีแต่นักรบ ไม่ได้จัดรูปขบวนสวยงามนักหรอก” เนมอสยิ้มเฝื่อนๆ “รอดูขบวนฉลองชัยหลังเสร็จศึกดีกว่า”

“ค่ะ” อีกฝ่ายรับก่อนจะคลี่ยิ้มตอบ “พวกเราจะชนะศึกครั้งนี้ใช่ไหมคะ”

“เชื่อมั่นในพระปรีชาสามารถของฝ่าพระบาทเถอะ”

“ค่ะ ข้าเชื่อ” เสียงใสหัวเราะเหมือนระฆังแก้ว “เชื่อมั่นในฝีมือของท่านเนมอสด้วย”

“ขอบคุณมาก” ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนอยากเอื้อมมือข้ามโต๊ะหินไปจับมือเล็กบางที่กำลังบรรจงพับกลีบดอกไม้อย่างทะนุถนอมเสียเหลือเกิน แต่ก็ยั้งไว้เพราะคิดว่าไม่สมควร

ที่หมายของมือจึงเป็นข้างเข็มขัดสำริดที่แขวนถุงใส่เงินใบใหม่ หาบางสิ่งที่พอจะจับไว้ได้เพื่อไม่ให้มือว่าง แต่เมื่อลูบถุงผ้าเนื้อนุ่มแล้ว นิ้วของเขากลับพบสัมผัสแปลกๆ

“หืม...”

“มีอะไรหรือคะ” เด็กสาวถาม

เนมอสปลดถุงที่ใส่เหรียญจำนวนมากมาคลี่ปากออกดูโดยไม่ทันคิด ดอกไม้เล็กๆ สีม่วงกับสีขาว และกลีบบิดเบี้ยวของดอกกล้วยไม้สีชมพูแดงสองสามดอกร่วงหล่นออกจากถุง

“ดอกไม้นี่นา” คู่สนทนาของเขาทักขึ้นมา

“ไม่มีอะไรหรอก มันหลงเข้ามาในถุงน่ะ” ขุนพลหนุ่มรีบพูด เขาพอเข้าใจรำไรถึงเหตุผลที่ฝ่าบาทยัดเยียดถุงเงินนี้ให้ตนเมื่อเช้าตอนรู้ว่าเนมอสจะแวะมาที่จวนท่านข้าหลวง พร้อมกับคำบอกง่ายๆ ว่า

“ค่าติดตามของเมื่อคืน เผื่อเอาไปซื้ออะไรฝากดอกไม้ที่เจ้าหวงตัวไว้ให้!”

“ดอกอะไรหรือคะ ขอข้าดูหน่อยได้ไหม”

เขากอบดอกไม้พวกนั้นมาวางบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก ให้เธอกวาดพวกมันไปประคองในอุ้งมือ

สิมาริเมสก้มหน้าลงต่ำจนเขาไม่อาจอ่านสีหน้าขณะที่เธอมองดอกไม้ทั้งสามชนิด

“มะลิคาตาโลเนียน เมเซเรออน กับกล้วยไม้รองเท้านารี…ท่านเนมอสไปได้มาจากไหนหรือคะ” คำถามที่เขาไม่อยากตอบสักนิดมาจนได้ “ข้าคิดว่าคงไม่ใช่ดอกไม้ในสวนของเรา”

“ไม่ใช่หรอก” ชายหนุ่มจำใจรับ “ข้า...เอ่อ...ไปข้างนอกแล้วได้มา”

“ซื้อมาหรือคะ”

เขานิ่งเงียบ ไม่ทราบว่าควรตอบรับหรือปฏิเสธ

“เอาเถอะค่ะ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร ขอโทษนะคะ” เด็กสาวกลับเบือนหน้าไปอีกทางพร้อมกับทิ้งดอกไม้ช้ำพวกนั้นลงบนโต๊ะ “ที่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของท่าน”

“ไม่เป็นไร ข้าไม่คิดว่าแค่ถามเรื่องดอกไม้จะถือเป็นการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวหรอก”

คู่สนทนายังไม่หันมา เธอนิ่งเงียบไปอีกครู่ก่อนจะเอ่ยเบาๆ

“ถ้าท่านขุนพลรู้บุปผาพจี...อาจจะคิดอีกอย่างก็ได้นะคะ”

“ทำไมหรือ” เนมอสถามทั้งๆ ที่นึกกลัวคำตอบในใจ

“มะลิคาตาโลเนียนหมายถึง ‘ความเย้ายวน’ เมเซเรออนหมายถึง ‘ปรารถนาจะมอบความพึงใจ’ ส่วนรองเท้านารี...หมายถึง...” สิมาริเมสดูเหมือนต้องรวบรวมความกล้าเพื่อเอ่ยต่อ “’เอาชนะและครอบครอง’ ผู้ที่มอบดอกไม้ให้ ข้าพอรู้มาบ้าง...ว่าจะหาดอกไม้พวกนี้ได้ที่ไหน”

“สิมาริเมส ดอกไม้พวกนี้...” เขาเริ่มอธิบาย รู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นปฏิกริยาตอบรับของอีกฝ่าย

เด็กสาวหันมามองเขา รอยยิ้มเฝื่อนๆ ปรากฏบนริมฝีปาก แต่มิได้แฝงในดวงตาเช่นทุกครั้ง

“ข้าก็บอกแล้วนี่คะ ว่าถ้าท่านขุนพลไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร” เธอลุกจากเก้าอี้ ละงานจัดดอกไม้ที่ทำค้างไว้ “รับน้ำชากับของว่างอีกไหมคะ ข้าจะไปบอกให้คนครัวนำมาเพิ่ม”

เขาไม่กล้ารั้งร่างที่เดินจากไป ได้แต่นั่งรอจนคนรับใช้นำขนมกับน้ำชามาให้ก่อนที่ท่านข้าหลวงจะออกมาพูดคุยธุระแทน พร้อมกับบอกว่าบุตรสาวรู้สึกไม่ค่อยสบายจึงให้ไปพักผ่อนก่อน

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเธอในเวลาเกือบสองเดือน เพราะในวันรุ่งขึ้น ม้าเร็วจากหน้าด่านก็ควบมาแจ้งที่ป้อมว่าข้าศึกซึ่งหยั่งดูเชิงมานานตัดสินใจยกทัพในที่สุด

เสียงกู่ฮึกเหิมและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นแทนที่ลำนำของใบไม้กับสายลม กลิ่นคาวเลือดและควันไฟคละคลุ้งแทนที่กลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้ สีเทาด้านชาของชุดเกราะ ประกายสีเงินของศาสตราวุธและสีแดงเข้มของโลหิตเคลื่อนไหวในคลองจักษุแทนที่สีเขียวและสีสดใสสบายตาของพรรณบุปผชาติ

“คุ้มกันฝ่าบาท!” เนมอสชักม้าพร้อมกับร้องสั่งการท่ามกลางความอลหม่าน นักรบของชนเผ่าป่าเถื่อนกรูเข้ามาราวกับน้ำบ่าด้วยความคล่องตัวที่เหนือกว่า บีบให้เขาห่างจากนายเหนือออกไปทุกที

รถศึกของฝ่าบาทดอร์มินปรากฎเป็นเงารางๆ ในหมอกทรายที่ตีคลุ้งจากเท้านับร้อยๆ คู่ ร่างที่กวัดแกว่งดาบยาวบนนั้นถูกห้อมล้อมด้วยชนเถื่อนผู้ใช้ขวานสั้น แต่ดูเหมือนว่าจะยังพอป้องกันตนได้อีกสักพัก

ขุนพลหนุ่มบังคับม้าให้วิ่งลัดเลาะไปตามช่องว่างระหว่างร่างมนุษย์ทั้งที่ยังมีลมหายใจและหมดไปแล้ว ดาบในมือดื่มเลือดศัตรูคนใดก็ตามที่กล้าพอจะขวางทาง

สายตาฉับไวพลันเห็นธนูที่ถูกขึ้นสาย...

“ระวัง!”

ความเจ็บแปลบวาบที่ไหล่ขวา เรียกเสียงร้องของผู้นำทัพที่หันกลับมาเห็นนักรบบนหลังม้าผู้ขวางระหว่างตนกับพลธนูของอีกฝ่าย

“เนมอส!”

“กระหม่อมไม่เป็นไร” คนตอบหักก้านธนูทิ้ง กลั้นความเจ็บที่ยังฝังลึกแล้วมองหาข้าศึกคนต่อไปเป็นเป้าหมาย

เนมอสไม่รู้ว่าตนผ่านพ้นวันนั้นมาได้อย่างไร แต่ในที่สุดวังวนแห่งการฆ่าฟันก็จบสิ้นหลังจากคันธนูในมือของดอร์มินส่งอาวุธสังหารไปสู่เบ้าตาบนใบหน้าที่เขียนสีสันเจิดจ้าของร่างที่คลุมด้วยผ้าคลุมทอลายวิจิตรที่สุดในหมู่ปรปักษ์

นักรบอื่นๆ ล่าถอยไม่เป็นกระบวนเมื่อผู้นำผงะหงายก่อนจะฟุบนิ่งไม่ไหวติง และไม่นานหมอกทรายก็จางลง

ขุนพลหนุ่มยังคงสติย้ำกับกษัตริย์ผู้นำทัพได้ว่าตนไม่เป็นไร แม้เลือดจะไหลโกรกใต้ชุดเกราะจนโชก

แต่พอถึงค่ายพักนั่นเอง เขาก็ทรุดล้มหลังลงจากหลังม้า

แสงโคมสีส้มแดงเจิดจ้าแสบตาและประกายสีเงินแปลบปลาบ

หูแว่วเสียงสรวลของสตรี...กระนั้นหรือ มิใช่เสียงโห่ร้องของนักรบหรืออย่างไร

หรือเสียงร้องจากปากของเขาเอง เมื่อความเจ็บที่ไหล่ทวีขึ้นจนเกินทานทน

หลายดวงหน้าสีขาวเหนือหมอกเลือนรางสีแดงห้อมล้อมเข้ามาแทบชิด มือหยิบยื่นพวงดอกไม้สีแดง...หรือโลหิตกันหนอ เขาสั่นศีรษะปฏิเสธ แต่พวงดอกไม้เหล่านั้นยังทาบทาลงนาบผิวเนื้อ ให้ร้อนรุ่มทรมานราวกับแผ่นเหล็กเผาไฟ

ร่างเลือนรางในชุดสีแดงเหล่านั้นจากไป แต่ในความมืดยังมีอีกร่างหนึ่งรออยู่

สีแดงแสบตากลับกลายเป็นสีม่วงชมพู เด็กสาวในอาภรณ์สีเย็นตานั้นหันมาส่งยิ้มให้เขา ในมือของเธอคือกิ่งไม้ ที่สุดปลายกิ่งคือช่อดอกไม้สีเดียวกัน...ดอกไลแลค แขนเรียวขาวยกขึ้นเหมือนจะมอบบุปผาให้ถึงมือ...

กลิ่นยาฉุนแสบจมูกและผืนหนังสีอ่อน

ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกจนไหล่ปวดระบมขึ้นมาอีก หยาดเหงื่อเหนอะหนะบนร่างใต้ผ้าห่ม

“ท่านขุนพลฟื้นแล้ว” เสียงแผ่วเบาดังต่อๆ กันไป ไม่นานก็มีเสียงเลิกผ้ากระโจมและเสียงเรียกชื่อสนิทสนม

“เนมอส”

“ฝ่าบาท...” คนเจ็บหันไปมองคนที่นั่งลงข้างฟูก “นี่กระหม่อม...”

“เสียเลือดจนล้มพับไป ทำเอาเราตกใจแย่” ดอร์มินยักไหล่น้อยๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่ได้บอกความกังวลนัก “แต่เจ้าก็ดวงแข็งเหลือเชื่อ รู้ไหมว่าหัวลูกศรติดแผลแน่นจนต้องดันให้ทะลุออกด้านหลังทีเดียว”

คนพูดหยิบหัวลูกศรติดเงี่ยงน่ากลัวมาโบกให้ดูตรงหน้า เรียกคำเปรยจากเจ้าของร่างที่มันเคยฝังอยู่

“ดีที่กระหม่อมหมดสติไปก่อนทำแผล”

ฝ่าบาทหัวเราะรับเบาๆ “ดีที่เจ้าไม่เป็นอะไรนอกจากมีรูบนตัวเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งที่ เราไม่อยากให้ธิดาท่านข้าหลวงต้องเสียน้ำตา ถึงแม้ว่านางจะไม่ใช่ผู้หญิงของเราก็เถอะ”

เนมอสกลืนน้ำลายฝืดๆ เขาอดนึกถึงความฝันเลอะเลือนขึ้นมาไม่ได้แม้ปากจะกลบเกลื่อน

“นาง...นางไม่ได้เป็นอะไรกับกระหม่อมนี่พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วทำไมมีสารจากจวนข้าหลวงมาถามไถ่อาการด้วยเล่า” คำตรัสทำให้ชายหนุ่มจ้องมององค์เหนือหัวเขม็ง “เราพูดจริงนะ”

“คงเป็นท่านข้าหลวงมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ” ขุนพลหนุ่มแย้ง “นางไม่มีเหตุให้ต้องห่วงใยกระหม่อมถึงเพียงนี้หรอก”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่มี” ดอร์มินยังถามต่ออย่างอารมณ์ดี

“ก็...นางไม่ได้เป็นอะไรกับกระหม่อม แล้วไม่แน่...” อารมณ์ของเขากลับค่อยๆ กลายเป็นตรงกันข้ามกับอีกฝ่าย “นางคงเกลียดกระหม่อมเข้าแล้ว”

“อ้าว แล้วทำไมนางจะเกลียดเจ้าล่ะ”

“ก็ดอกไม้ที่ฝ่าบาททรงใส่ไว้ในถุงเงินวันนั้น...”

“ดอกไม้อะไร เราไม่ได้ใส่ไปสักหน่อย” เนมอสรู้ดีว่าอีกฝ่ายแกล้งขมวดคิ้วสงสัยและแสร้งคิด “อ้อ...มันเผลอติดไป”

หากไม่ติดกระเทือนแผล ขุนพลหนุ่มใคร่อยากถอนหายใจแรงๆ

“จะทรงตั้งพระทัยหรือจะทรงเผลอ นางก็พอทราบว่าดอกไม้พวกนั้นมาจากไหนพ่ะย่ะค่ะ”

“ทราบแล้วเป็นอย่างไรล่ะ”

“ก็...นางดูเหมือนจะไม่พอใจ หลบหน้ากระหม่อมทันทีน่ะสิพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าที่หลบหน้านั้นเป็นเพราะเกลียด” กษัตริย์หนุ่มโคลงศีรษะ “เนมอสเอ๋ย...สตรีนั้นซับซ้อนกว่ากลศึกที่ว่ายากยิ่งนัก ถึงปากบอกเกลียด...ในใจก็อาจรัก ถึงหลบหน้าตา...ในใจอาจร้อนรุ่มอยากพบก็เป็นได้ เรากลับคิดว่าดีเสียอีกที่นางทำท่าไม่พอใจ เพราะถ้าไม่รู้สึกเป็นพิเศษกับเจ้า นางจะหึงหวงทำไม”

เนมอสสั่นศีรษะด้วยความหมายอีกอย่าง “พอเรื่องสตรีเถอะพ่ะย่ะค่ะ เรายังมีศึกรออยู่”

“ก็เห็นจะต้องปล่อยให้รอไปอีกพักหนึ่ง” ดอร์มินรับอย่างไม่ใส่ใจนัก “โชคดีที่เจ้าป้องกันเราไว้ได้ โชคดีที่เราฆ่าหัวหน้าเผ่าใหญ่ของพวกนั้นได้พอดี พวกมันถึงได้แตกไม่เป็นกระบวน”

“หมายความว่าสิ้นศึกแล้ว?”

“ยังหรอก” ใบหน้าคมคายเครียดขรึมขึ้น “เผ่าพวกนี้ไม่ได้นึกจะตีเราขึ้นมาเฉยๆ แต่มีผู้หนุนหลังอยู่”

“ฝ่าบาททรงหมายถึง...” เนมอสพูดอย่างเป็นกังวล “อาร์คบัต?”

แคว้นป้อมปราการทางตะวันออก ณ อีกฟากทะเลทราย ผู้ประกาศตนเป็นศัตรูตัวฉกาจของอาณาจักร

“นั่นละ ได้ข่าวว่าทัพของมันกำลังข้ามทะเลทรายมา ราวสามหมื่นนายได้กระมัง”

“สามหมื่น...กำลังพลของเราที่ค่ายในตอนนี้ไม่พอรับมือนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“เรื่องกำลังเสริมน่ะวางใจเถอะ เพราะเสด็จแม่ทรงเจรจาขอทหารจากแคว้นของพระองค์มาช่วยเหลือที่นี่แล้ว คาดว่าคงมาถึงภายในเดือนนี้”

“พระชนนีน่ะหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ก็ใช่น่ะสิ” น้ำเสียงของดอร์มินเริ่มหงุดหงิดอย่างประหลาด “ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้ต้องมายุ่งหรอก แต่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ”

ขุนพลหนุ่มเงียบไปเมื่อรู้สึกได้ว่านายเหนือไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังคำสนทนานัก และปล่อยให้เขาเอ่ยต่อ

“เอาเถอะ เจ้าพักผ่อนไปก่อนดีกว่า ไว้แผลค่อยยังชั่วแล้วค่อยมาว่ากันอีกที”

ว่าแล้วฝ่าบาทก็ผุดลุกจากเก้าอี้และออกไปจากกระโจม ทิ้งเนมอสให้นอนครุ่นคิดถึงเด็กสาวกับดอกไม้ในความฝัน