The Sun Seeker - ผู้ตามหาตะวัน (จบภาค)

ลำดับตอนที่ #3 : -- ๑ – เด็กชายผู้ไม่อาจเจ็บปวด - "ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่เจ็บเลย"

๑ – เด็กชายผู้ไม่อาจเจ็บปวด

รถบรรทุกสามคันวิ่งเขย่าตามถนนเข้าเมือง ด้านหลังรถคลุมผ้าใบ ทาเป็นอักษรสีแดงตัวโตว่า “เซอร์คัส แมกซิมัส”

แถวริมผ้าใบมีรอยโหว่รูหนึ่ง ซึ่งคนในรถปะไว้อย่างลวกๆ ให้ดึงออกได้ รูนั้นเป็นหน้าต่างให้นิกซ์เห็นเสี้ยวหนึ่งของเมืองรอบด้าน เห็นร้านขนมทอด ร้านลูกกวาด และร้านของปิ้งย่างที่มีควันลอยคลุ้งเป็นสาย

เขาคงไม่มีเศษเงินหรืออิสระจะไปซื้อของจากร้านพวกนี้วันยังค่ำ แต่แค่มองก็ชวนให้นึกถึงความทรงจำดีๆ ได้มากแล้ว

ครั้งยังเล็กกว่านี้ เด็กชายเคยมาเทศกาลโคมตะวันในคีรีเอ จำไม่ได้ว่ากี่ครั้ง แต่คงหลายปีอยู่ นายจ้างของพ่อเป็นคนใจดี จึงอนุญาตให้พ่อพาแม่กับเขาติดรถสินค้ามาด้วย พ่อกับแม่จะพาเขาเดินงานออกร้าน ซื้อขนมและโคมสวยๆ ให้ พ่อให้เด็กชายขี่คอชูโคมเวลาระฆังดัง...ทั้งๆ ที่หัวเราะประหม่า บอกเขาว่าอย่าทำโคมร่วงมาลวกศีรษะท่าน ส่วนแม่เตือนแข็งขันมากกว่าไม่ให้เด็กชายแตะเปลวไฟ หรือส่วนของโคมที่ ‘ร้อน’ เป็นอันขาด

ปีหนึ่ง เขาจำได้ว่าพ่อซื้อแหวนลูกปัดให้แม่ เป็นแหวนรูปดอกไม้ กลีบสีม่วงสดใส เกสรสีทอง มีใบสีเขียว มันอาจเป็นของร้านลูกปัดที่เขาเพิ่งเห็นเมื่อครู่ หรืออาจไม่ใช่ก็ได้ นิกซ์ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้แหวนนั้นอยู่ที่ใด ในกล่องเครื่องประดับของแม่ ที่อพาร์ตเมนต์ซึ่งเขาคงไม่มีวันได้กลับไป หรือยังติดตัวแม่อยู่ในตอนนี้

ความคิดพลันสะดุดลง...เมื่อเด็กชายเห็นร้านหนึ่งซึ่งแปลกตา ไม่เหมือนร้านใดเลยที่เคยเห็น

ร้านนั้นเป็นรถเข็นโลหะเก่าคร่ำคร่า มีร่องรอยที่วางถังเชื้อเพลิงสำหรับเตา ปกติคงใช้เข็นขายอาหารจำพวกซุป หรือของทอด ...แต่รถเข็นนั้นมิได้ขายอาหาร กลับเป็นของสีสันละลานตา...ส้ม เหลือง แดง ฟ้า เขียว ม่วง ชมพู ขาว...ราวกับสายรุ้งที่วนเป็นก้นหอย หรือผ้าลายจุดสารพัดสี

เด็กชายระลึกได้ในครู่ต่อมา ว่าสิ่งเหล่านั้นคือ ‘ดอกไม้’ ...ส่วนประกอบของธรรมชาติซึ่งเขาไม่เคยพบของจริง แต่เคยเห็นภาพในหนังสือ หรือของปลอมประดับในโบสถ์

ปัจจุบันนี้ พืชพรรณของแท้มีราคาแพง จนแทบไม่อาจพบทั่วไปตามท้องถนน ทว่าบนรถเข็นกลับมีดอกไม้เต็มคันรถ ทั้งกระถางดอกไม้ดอกโตนานาชนิดวางเรียงราย ตะเกียงประดับดอกไม้ ไปจนถึงช่อและตะกร้าดอกไม้ใบเล็กกว่าแขวนบนราวเหล็ก ซึ่งดัดเป็นมุมฉากขนานไปกับมุมรถด้านหนึ่ง

ด้านหนึ่งของราวแขวนผืนผ้าขาว เขียนโฆษณาต่างๆ ด้วยอักษรบรรจงตัวโต บรรทัดแรกเขียนว่า “ดอกไม้ของแอนเธีย” ถัดลงมาจากชื้อร้านเป็นชื่อดอกไม้ กุหลาบ...แดง...ความรักร้อนแรง ขาว...ความรักบริสุทธิ์ เดซี...ความไร้เดียงสา...

เขาอ่านต่อไม่ทัน เห็นแวบๆ เพียงด้านหลังของหญิงเจ้าของร้าน ซึ่งกำลังจัดวางตะกร้าดอกไม้เล็กจิ๋ว เธอมีผมสีน้ำตาลยาวเคลียไหล่...ยาวพอๆ กับแม่ แต่ไม่ได้เป็นสีทองเหมือนแม่ที่หายไป...

“นิกซ์ ให้คนอื่นดูบ้างสิ” เสียงเด็กสาวที่โตกว่าเร่งจากข้างหลัง “เร็วเข้า ยังมีอีกหลายคน”

“ขอโทษฮะ พี่วาเนสซา” เด็กชายตอบเจื่อนๆ แล้วขยับหลบอย่างระมัดระวังในความมืด แต่ครู่ต่อมาก็รู้สึกถึงแรงกดหนักๆ ที่เท้าจนเซ ยังผลให้ ‘ปลายเขา’ ของตนกระทบกับอะไรบางอย่าง

เกิดเสียงร้องโอยเบาๆ พี่มิดจ์ คนแคระซึ่งคงเป็นผู้เหยียบเท้านิกซ์ กับตัวคนถูกเหยียบเท้าเองขอโทษแทบพร้อมกัน พี่เอบ มนุษย์วานรที่คงถูกปลายเขาของเด็กชายกระแทก ตอบมาว่าไม่เป็นไร

“ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่เจ็บเลย” นิกซ์ตอบพี่มิดจ์อีกที ถึงประโยคหลังจะเป็น ‘ความจริง’ ที่สมาชิกคณะทุกคนรู้ดีจนเกินพอ

ในความมืดและแออัดของรถบรรทุก ภาพดอกไม้สวยงามและหญิงสาวผมยาวพอกับแม่ยังติดตรึงในความทรงจำ เด็กชายจับป้ายเหล็กบอกทะเบียนตัวตนที่แขวนข้อมือขวาเล่น พลางคิดว่าตนจะหาทางออกไปหาหญิงขายดอกไม้คนนั้นได้อย่างไรหลังแสดงเสร็จ หัวหน้าคณะจะอารมณ์ดีพออนุญาตไหมนะ เขาไม่เคยคิดหนี ไม่ได้ต้องการเงินไปซื้อของอะไร ก็แค่อยากออกไปหาหญิงคนนั้น

นั่นอาจไม่ใช่แม่ อาจเป็นแม่ไปไม่ได้ แต่นิกซ์ยังหวังจะพิสูจน์อยู่นั่นเอง

* * * * *