The Sun Seeker - ผู้ตามหาตะวัน (จบภาค)

ลำดับตอนที่ #21 : -- ๕ – เมืองที่ไม่เคยหลับใหล - “มาใหม่รึ ไม่เคยเห็นหน้า”

๕ – เมืองที่ไม่เคยหลับใหล

ว่ากันว่าหลังดวงตะวันหายไปหลังม่านฝุ่นดำหนา เวลากลางวันกลางคืนก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป

มนุษย์กลัวความมืด ดังนั้นจึงพยายามจุดไฟสว่างไสวตลอดเวลา ทั้งเมืองใหญ่อย่างแซงค์ชัวรีหรือคีรีเอ ไปจนถึงเก็ตโตใหญ่เล็กที่มีคนอาศัยอยู่ล้วนไม่เคยมืดสนิท ไม่ว่าแหล่งกำเนิดแสงจะเป็นผลึกสุริยะ หลอดไฟฟ้า ตะเกียงน้ำมัน หรือกองไฟ ต่อให้ต้องเสาะหาเชื้อเพลิงจากซากเมืองเก่าหรือป่าเห็ดรา เผชิญอันตรายจากเยติ แมลงยักษ์ หรือสัตว์ดุร้ายประเภทอื่น มนุษย์ก็ยังคงต้องการไฟ

และต้องการบางสิ่งอันเป็นสามัญที่สุดของทุกเผ่าพันธุ์ ซึ่งมีความร้อนไม่ต่างจากไฟนัก

เขาว่ากันว่าเมื่อก่อนย่านบริการสิ่งอันเป็นสามัญที่สุดนั้นแยกต่างหากจากตัวเมือง เป็นสัดส่วนชัดเจน ในบางยุคสมัย บางวัฒนธรรม พวกเขาให้ย่านนั้นประดับโคมสีแดง ให้ผู้บริการแต่งกายผิดแผกจากหญิงธรรมดาทั่วไป ทว่าในยุคหลังหายนะ ไม่มีใครคิดลงมือจัดระเบียบอาชีพซึ่งอาจเก่าแก่ที่สุดอย่างหนึ่งในโลกอีกแล้ว โดยเฉพาะในเก็ตโตของพวกคนชั้นต่ำ โซลาริสตราหน้าหญิงพวกนั้นว่าเป็นนางบาป หรือหญิงแพศยา ตราหน้าชายที่ทำอาชีพนั้นว่าเป็นพวกวิปริตผิดเพศ แต่ก็ทำได้เพียงตราหน้า แค่สู้รบกับพวกก่อการร้ายนอกรีตอย่างอัสลาน มหาวิหารก็เต็มกลืนเกินกวาดล้างคนบาปจำพวกอื่น ได้แต่ปล่อยไปตามยถากรรม

ด้วยเหตุนี้ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดเลย ที่ในเก็ตโตทุกหมายเลขจะมีร้านเหล้าหลายแห่งซึ่งเป็นที่รู้จักโดยทั่วกันว่ามีหญิงบริการ หรือตรอกซอกซอยที่มีหญิงนุ่งห่มเว้าสั้นท้าอากาศหนาวชุมนุมกัน หรือหญิงที่ยืนตัวคนเดียวตามหัวมุมถนนในแสงไฟสลัว

ค่ำนี้ ริมถนนสายหนึ่งในเก็ตโตหมายเลขสิบห้า มีหญิงสาวร่างสูงเพรียวสมส่วนเพิ่มมาคนหนึ่ง

เธอแต่งกายดีทีเดียวเมื่อเทียบกับขาประจำแถบนั้น ใต้เสื้อโค้ตสีครีมประดับพู่ขนสัตว์ปลอมที่คอ ซึ่งเธอจงใจไม่รูดซิปปิดกันลม เผยเสื้อหนังเอวลอยสีดำสนิท และกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเอวต่ำ บนผิวขาวบริเวณใต้สะดือมีลวดลายคล้ายรอยสักบางอย่าง ต่อเนื่องลงไปใต้ขอบกางเกง

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเห็นเธอแต่ไกล และนึกสะดุดตา ครั้นเดินใกล้เข้ามาอีกก็ได้กลิ่นหอม

คล้ายน้ำหอมกลิ่นดอกไม้สังเคราะห์ คล้ายกลิ่นอาหารโอชะบางอย่างซึ่งตนบอกไม่ถูก แต่ที่รู้แน่คือกลิ่นนั้นให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน ผิดจากกลิ่นขยะและน้ำทิ้งราวเหงื่อไคลหมักหมมในเก็ตโต

เขาหยุดเท้าตรงหน้าหญิงสาว มองดวงหน้าคมซึ่งแต่งไว้เพียงบางๆ และนัยน์ตาดำขลับที่เธอชายมองอย่างมีจริตพอเหมาะ เธอสวย และยังสาว มีเสน่ห์ยิ่งกว่าหญิงริมถนนคนใดที่เขาเคยพบ ความปรารถนาพลันก่อตัวแทบไม่อาจทานทน

“มาใหม่รึ ไม่เคยเห็นหน้า”

หญิงสาวผงกศีรษะ

“เท่าไร”

เธอชูนิ้วเป็นตัวเลขต่างๆ และยังคงเงียบตลอดเวลา เข้าใจยั่วเย้าให้เขาอยากเห็นริมฝีปากสีแดงคลี่ออก และฟังว่าเสียงจากลำคอขาวเนียนหวานฉ่ำเพียงไร

ราคาไม่แพง และหญิงคนนี้ก็มีสิ่งชอบใจน่าค้นหาอยู่มาก ชายหนุ่มจึงพยักหน้า และจูงมือเธอไปจากถนนสายนั้น...

สายวันต่อมา ชายคนหนึ่งตื่นขึ้นอย่างมึนงง ในห้องพักของโรงแรมระดับล่าง ซึ่งอยู่ห่างจากถนนสายนั้นไม่กี่ช่วงตึก โดยที่เงินติดตัวทั้งหมดหายไป

เขาจำได้เพียงตนเองเข้าห้องมากับหญิงสาวคนหนึ่ง อันเป็นเหตุผลธรรมดาสามัญที่สุดของการใช้บริการโรงแรมส่วนมากในเก็ตโต

แต่ความไม่ธรรมดาสามัญเริ่มขึ้นในไม่ช้า ...ขณะที่เขาเผลอหันหลังให้เธอ ก็รู้สึกแปลบร้อนวาบที่ท้ายทอยไปจนทั่วร่าง เพียงครู่เดียวสติก็ดับวูบไป

อย่างไรก็ดี ในเก็ตโตซึ่งมีการปล้นชิงและฆ่าฟันเกิดขึ้นทุกวัน เรื่องเช่นนี้ก็ยังเป็นเรื่องธรรมดามาก (และถือว่าโชคดีแล้วด้วยซ้ำ ที่เจ้าทรัพย์ไม่เสียชีวิตไปเช่นเดียวกับเงิน) หญิงลึกลับไม่เคยถูกจับได้ ชายหนุ่มจึงได้แต่รับบทเรียนของตนเงียบๆ และเมืองที่ไม่เคยหลับใหลก็ยังดำเนินต่อไปตามวิถีของมัน

* * * * *