คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : -- ๔ – ปัญหาอนามัย - “เรื่องแบบนี้เกิดในเก็ตโตง่ายยิ่งกว่าอะไร”
๔ – ปัญหาอนามัย
รถบรรทุกคันหนึ่งจอดอยู่ชานเก็ตโตหมายเลขสิบห้า
คนสามคนยืนถกกันอย่างเคร่งเครียดที่หน้าประตูหลังรถซึ่งเปิดเพียงแง้ม และมีตาสีฟ้าเรืองแสงราวกับไม่ใช่ตาของมนุษย์ดวงหนึ่งลอบมองลอดออกมาอย่างหวาดๆ
คนทั้งสามเป็นชายสอง หญิงหนึ่ง ชายคนหนึ่งสวมแจ็คเก็ตสีดำ อีกคนสวมแจ็คเก็ตแดง ทั้งสองมีหมวกฮู้ดคลุมศีรษะ...หรือที่ถูกควรเป็นบางสิ่งที่อยู่บนศีรษะ
“ยาสระผมฆ่าเหา” ราดายืนกรานเสียงแข็ง “ยี่ห้อที่ดีที่สุด ต้องมีตรารับประกันคุณภาพจากสภาอุตสาหกรรมของโพรวิเดนซ์”
“จะไปซื้อที่ไหน” เวซาโนแย้ง “ออกนอกคีรีเอมาไกลแล้วนะเว้ย ยาฆ่าเหาดีๆ ในเก็ตโตหาได้แต่ในตลาดมืด แถมราคาตั้งเท่าไร แกจะเอาเงินเรามาเผาเล่นรึไงวะ”
“งั้นนายจะให้ทำยังไง”
“น้ำมันก๊าด” ชายแจ็คเก็ตแดงย้ำ “ไอ้ที่เก็บไว้ทำระเบิดนาปาล์มนั่นล่ะ เอามาราดหัวก็ฆ่าเหาได้”
“แล้วจุดไฟเผาเลยสินะ” ซีเรนาซึ่งยืนกอดอกพิงรถถามขึ้น “เขาห้ามใช้น้ำมันก๊าดกันนานแล้ว นายไม่รู้หรือไง มันติดไฟง่าย แถมไม่ดีกับผิวหนังด้วย”
“แล้วเธอว่ายังไง ซีเรนา” ราดาหันมาถามหญิงสาวบ้าง
“ถ้าราดาต้องการยาสระผมแบบนั้น ก็เอาสิ” เธอตอบง่ายๆ “ยังพอมีเงินเก็บอยู่ไม่ใช่เหรอ แต่ฉันว่าเท่านั้นไม่พอ ต้องให้เด็กอาบน้ำสระผม เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เอาของเก่าทิ้งไปให้หมด ที่จริง เสื้อผ้ากับผมของพวกเราก็ต้องจัดการเหมือนกัน นอนในรถคันเดียวกันมาเป็นชั่วโมง ไม่รู้มันเดินเล่นไปถึงไหนแล้วบ้าง”
“...ข...ขอโทษฮะ” เสียงจาก ‘แหล่งอาศัย’ ของเหา พูดมาอ่อยๆ
“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก” ซีเรนาตอบ “พวกเราไม่ทันสังเกตเอง ว่าเธอมีเหา ไม่อย่างนั้นคงแวะเก็ตโตก่อนหน้านี้แล้ว”
“แต่...ถ้าผม...บอกว่ามี...ทุกๆ คนก็คง...”
“ไม่ใช่ความผิดของนาย” ราดาพูดขึ้นบ้าง “อยู่คณะละครสัตว์แบบนั้น จะมีก็ไม่แปลก ที่จริง...ต้องบอกว่านายโชคดีด้วยซ้ำที่มีเหาเต็มหัว แต่ไม่รู้สึกคัน”
หญิงสาวเลิกคิ้วอย่างสงสัย ชายหนุ่มจึงเล่าให้เวซาโนกับเธอฟังคร่าวๆ ว่านิกซ์มีอาการพิเศษอย่างไร ...เป็นเรื่องน่าประหลาดใจ แต่ก็ไม่มากนัก สำหรับคนที่รู้ว่าร่างกายของตนมีสิ่งที่ผิดจากคนอื่นเช่นกันอย่างซีเรนา
“เอาเถอะ ประเด็นไม่ใช่ความผิดของใคร แต่อยู่ที่ต้องรีบจัดการนั่นล่ะ” หญิงสาวสรุป “เธอยอมตัดผมไหม นิกซ์”
ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมยุ่งเหยิงผงกซ้ำๆ ทันควัน
“ฮะ ผมไม่ได้อยากไว้ยาวอยู่แล้ว” เสียงของเด็กชายอู้อี้ แผ่วเบาลงเหมือนละอาย “แต่...หัวหน้าคณะไม่ยอมให้ตัด...เขาบอกว่า...ทำอย่างนี้จะได้เหมือน...ปีศาจ...มากขึ้น”
“งั้นก็ดี” ซีเรนายิ้ม เพราะอยากให้เด็กชายสบายใจขึ้น “ตัดผมแล้วเธอจะได้สบายหัว ส่วนคนอื่นๆ นอกจากนั้นคงไม่เป็นไร ถ้าอยากให้แน่ใจว่าไม่มีเหา ก็สระด้วยน้ำยาแล้วกัน ทุกคนรออยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวฉันไปซื้อของมาให้”
ราดากลับมีสีหน้าไม่เห็นด้วย เขายกมือขึ้นเกาศีรษะผ่านฮู้ดสีเทา แล้วก็พูดขึ้น
“ฉันว่าพวกเราไปอาบน้ำที่เก็ตโตเลยดีกว่า ทยอยกันไป เหลือคนไว้เฝ้ารถกับของบ้าง อีกนานกว่าจะถึงฐาน ฉันไม่อยากเสี่ยง”
“แต่ว่า...ห้องอาบน้ำ...” นิกซ์พูดตะกุกตะกักอีกครั้ง “แพงไม่ใช่เหรอฮะ”
“แพงก็ไม่เป็นไร” ซีเรนาทำเสียงร่าเริง “พวกเรามีเงินอยู่ เรื่องแค่นี้ไม่ลำบากหรอก”
ราดาพยักหน้า และหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา ดึงขอบด้านบนของธนบัตรในนั้นออกนับทีละใบ ครั้นแล้วก็เริ่มขมวดคิ้ว ซีเรนาไม่ได้อยู่ใกล้มาก แต่ก็มองกริยาและสีหน้าของเขาออกว่า...เงินคงไม่พอ
“ราดา อย่าบอกนะว่า...” เวซาโนพูดขึ้นมา “...ไอ้ดอกไม้นั่น”
“ดอกไม้อะไร” หญิงสาวถามอย่างสงสัย
“ก็...ไอ้ดอกอะไรก็ไม่รู้ที่ราดามันซื้อมา” ชายแจ็คเก็ตแดงรีบพูด “ไม่รู้มันถูกใจอีท่าไหน ให้เงินคนขายไปตั้งเยอะ”
ราดาถอนใจ แล้วก็ล้วงเข้าไปในเสื้อแจ็คเก็ตของตน หยิบของบางอย่างซึ่งมีลักษณะ...พิกลออกมา
เป็นกระถางดอกไม้ที่มีดอกสีเหลืองสองดอก ใบเรียวคล้ายหญ้า แต่ทั้งกลีบใบหักพับ ก้านหงิกงอ แลดูเหมือนผ่านการเดินทางสมบุกสมบันยิ่งจนหมดสภาพ
“...ของจริงหรือ” ซีเรนากะพริบตาปริบๆ
“เปล่า ของปลอม” ราดาตอบ “ปั้นจากดินสังเคราะห์”
“แล้ว...ซื้อมาทำไม” หญิงสาวเสี่ยงถาม ลอบหวังคำตอบบางอย่างในใจ
“ก็...เห็นมันสวยดี”
ความหวังร่วงวูบจนนัยน์ตาหลุบต่ำ ซีเรนาใช้เท้าในรองเท้าบู๊ตเขี่ยกรวดริมทางเล่น
“เหรอ”
หญิงสาวหงุดหงิด แต่ก็รู้ตนเองดีพอจะจัดการกับอารมณ์อ่อนไหวไร้สาระของผู้หญิงอย่างเงียบๆ
หลายปีที่อยู่กับราดา เธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นคนอย่างไร และรู้ดีว่าตนควรทำอย่างไรในเวลาที่รู้สึกเช่นนี้ ซีเรนาเงยหน้าขึ้น กระชับเสื้อโค้ตของตน แล้วทำท่าจะก้าวยาวๆ ไปจากรถ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปหาเงินมาให้ รออีกครึ่งชั่วโมงแล้วกัน”
“ซีเรนา” ราดากลับเรียกเสียงหนักๆ “ฉันไม่อยากให้เธอทำอย่างนั้น”
หญิงสาวหันกลับมา ไม่อาจเห็นนัยน์ตาของอีกฝ่ายหลังแว่นสีเข้ม ทว่าเห็นชัดว่าริมฝีปากเขาเม้มเป็นเส้นตรง สองแขนกอดอก สีหน้าไม่เห็นด้วยกับวิธีของเธอชัดเจน
บางที ถึงรู้ว่าราดาไม่มีวันรู้สึกกับเธอในแบบที่เธอหวัง เธอคงชอบเขาที่สุดเพราะอย่างนี้กระมัง ชายหนุ่มเป็นสุภาพบุรุษ ให้เกียรติเธอเสมอ ต่อให้รู้ว่าเธอชินชากับเรื่องบางอย่างเสียแล้ว ก็ยังไม่ต้องการให้เธอทำเรื่องนั้นเพื่อพวกตน...ไม่ว่าจำเป็นอย่างไรก็ตาม
ที่จริง ราดาให้เกียรติพวกที่ถูกหาว่าเป็นปีศาจเหมือนกันทุกคน ไม่บีบบังคับให้ทำเรื่องที่ไม่ชอบ ไม่ใช้งานเกินกำลัง แต่ซีเรนาเป็นหญิงคนเดียวในกลุ่ม ซ้ำไม่เคยเห็นใครอื่นที่ดูดีราวกับคุณชาย แต่ปฏิบัติต่อผู้หญิงเช่นเธออย่างให้เกียรติมาก่อน จึงอดรู้สึกปลื้มในใจไม่ได้
“อย่าห่วงเลย” ซีเรนาแย้มยิ้มบางพลางล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ต แตะ ‘ของ’ ซึ่งตนซ่อนไว้ “ก็แค่ใช้แผนเดิม เรื่องแบบนี้เกิดในเก็ตโตง่ายยิ่งกว่าอะไร”
* * * * *
ความคิดเห็น