The Sun Seeker - ผู้ตามหาตะวัน (จบภาค)

ลำดับตอนที่ #13 : -- ๕ – เด็กชายมีเขากับพวกเดียวกัน- “เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”

๕ – เด็กชายมีเขากับพวกเดียวกัน

นิกซ์ไม่อาจรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ยังวิงเวียนเป็น ศีรษะของเขาหมุนติ้วขณะร่างกระแทกขึ้นลงบนบ่าชายเสื้อแดง ย้ำซ้ำๆ ตรงท้องซึ่งไม่ค่อยมีเนื้อไว้รับแรงกระแทกอยู่แล้ว

เด็กชายกลั้นความอยากอาเจียนไว้อย่างยากเย็น ถึงไม่รู้ว่าชายคนนี้จับตนมาเพราะอะไร นิกซ์ย่อมไม่อยากทำให้เขาโกรธ การทำให้คนที่กุมชีวิตและความปลอดภัยของตนโกรธเป็นเรื่องน่ากลัว เด็กชายรู้ดี ทั้งจากตอนอยู่กับพวกโจร และคณะละครสัตว์เซอร์คัส แม็กซิมัส

เด็กชายจึงได้แต่หลับตา หวังว่าเมื่อมองไม่เห็นภาพเคลื่อนไหววูบวาบ อาการเวียนศีรษะจะหายไปเอง นั่นพอช่วยได้บ้าง แต่ก็เท่ากับเขาไม่รู้ทิศทางเลยว่าอีกฝ่ายพาตนวิ่งไปตามทางสายใด มากล้าลืมตาอีกทีก็เมื่อรู้สึกว่าร่างถูกวางบนพื้นแข็ง

ครั้นลืมตา ก็เห็นด้านในรถบรรทุกคันหนึ่ง ไม่เก่าจนผนังเหล็กปุปะขึ้นสนิมเหมือนรถของคณะละครสัตว์ และดูแข็งแรงทนทานกว่ามาก ชายเสื้อแดงเหวี่ยงตัวขึ้นบนพื้นรถข้างๆ เขา แล้วก็ทำท่าบอกให้เด็กชายขยับเข้าไปข้างใน นิกซ์นั่งมึนงงแค่ครู่เดียวก็ทำตาม ก่อนจะสังเกตเห็นเงาคนอีกสองคน และลังใหญ่อีกหลายใบที่วางสุมอยู่ข้างในรถ เหมือนรถบรรทุกสินค้าบางอย่าง

คนแรกที่เด็กชายเห็นคือหญิงสาวผมสั้นสีดำ แต่งกายด้วยเสื้อเอวลอยสีดำและกางเกงเอวต่ำรัดรูป เผยรอยสักบางอย่างที่ท้องช่วงล่าง เธอนั่งไขว่ห้าง มองเขาอย่างพินิจพิจารณาบนลังใบหนึ่ง มีเสื้อโค้ตสตรีสีครีมติดพู่ขนตามคอเสื้อวางบนลังข้างๆ

ส่วนคนอีกคนนั่งอยู่ในที่มืด และลึกเข้าไปอีก นิกซ์เห็นไม่ชัด แต่ก็เดาจากโครงร่างใหญ่โตว่าน่าจะเป็นผู้ชาย ทีแรก เด็กชายนึกแปลกใจว่าผมของชายนั้นแข็งและชี้ตั้งเป็นจะงอยประหลาด ทว่าไม่ช้าก็มองออกว่าจะงอยเหล่านั้นเป็นเขาโง้ง คล้ายเขากระทิง ผิดจากเขาของเด็กชาย ซึ่งพวกคนในคณะละครสัตว์บอกว่าม้วนเป็นเกลียวเหมือนเขาแกะ และเขาของชายเสื้อแดงที่ชี้ตั้งไปด้านหลัง สั้นเหมือนเขาแพะ

“โย่” เด็กชายหันไปเห็นชายเสื้อแดงโบกมือพร้อมกับยิ้มน้อยๆ “ทักทายสมาชิกใหม่กันหน่อยสิ”

หญิงสาวบนลังกลับขมวดคิ้ว

“นี่ไปสอยมาจากไหน พ่อแม่พี่น้องเด็กไม่ว่าเอาเหรอ แล้วราดาล่ะ”

“ไม่รู้มัน แต่เดี๋ยวคงมาถึง...หมายถึงราดาน่ะ” ชายหนุ่มนั่งขัดสมาธิ ตอบโดยไม่หันไปมองคนถาม แต่จ้องเด็กชายอย่างรื่นเริง ราวกับเด็กเห็นของเล่นชิ้นใหม่ กระทั่งนิกซ์อดขนลุกหวาดหวั่นไม่ได้ “ว่าไง แกชื่ออะไร”

“น...นิกซ์ฮะ” เขาตอบแต่โดยดี

“นิกซ์...เหรอ สั้นง่ายดี พ่อแม่อยู่ไหน”

“พ่อตายไปแล้ว ส่วนแม่...ผมกำลังตามหาอยู่ พ...พวกเราถูกโจรจับไป แล้วมันก็เอาผมมาขาย พวกคุณเคย...เคยเห็นแม่ผมมั้ยฮะ” นิกซ์เสี่ยงถาม “เห็นโจรที่ขายผมมา บอกว่าบางที...แม่อาจถูกเอาไปขายที่อื่นเหมือนกัน แม่ผมชื่อกิลดา อายุสามสิบหก ผมสีทอง ตา...”

“ไม่เคยหรอก” ชายเสื้อแดงขัดทันควัน แต่นัยน์ตากลอกขึ้นเหมือนครุ่นคิด “แต่ไม่รู้สิ ฉันไม่ชอบเที่ยวผู้หญิง ไปถามคนอื่นดีกว่า”

“นั่นวิธีพูดกับเด็กเหรอ” หญิงสาวผมดำย้อน

“ลองมันกับแม่เคยโดนโจรจับไปด้วยกันก็รู้อยู่ ไม่ต้องอ้อมค้อมกันแล้ว หรือว่าไง”

นิกซ์หลบสายตาชายเสื้อแดง ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นสีหน้าที่เขามีต่อความทรงจำในตอนนั้น ทั้งเสียงกรีดร้องของแม่ที่ถูกดึงข้อมือเข้าไปในบ้านร้าง ขณะที่เขาถูกพวกโจรช่วยกันตรึงไว้ จับมัดแน่นหนาและฉุดลากไปอีกทาง...

ร่างกายของเด็กชายไม่เคยเจ็บปวด แต่เขาคิดว่าความเจ็บปวดในใจเป็นอย่างนี้เอง

“เอาน่า” นิกซ์สัมผัสได้ถึงมือบนไหล่ หันไปก็เห็นหญิงสาวผมดำลุกขึ้น โน้มกายอยู่เหนือตน และแตะบ่าเขาไว้ สีหน้าของเธอไม่ถึงกับยิ้มแย้ม แต่ก็ไม่ได้เฉยชา “ราดา...หัวหน้าของพวกเราน่ะเป็นคนใจดี ถ้าเธอมาอยู่กับเรา เขาต้องเธอช่วยตามหาแม่แน่ๆ”

“แล้ว...พวกคุณเป็นใครกันฮะ” เด็กชายตัดสินใจถาม พลางมองชายเสื้อแดงเขาแพะ หญิงสาว และชายมีเขาอีกคนที่มองไม่เห็นถนัด

ชายเสื้อแดงกับหญิงสาวผมดำหันไปมองกันชั่วอึดใจ ก่อนหญิงสาวจะพูดขึ้น

“ฉันชื่อซีเรนา นี่เวซาโน ส่วนคนชอบหลับนั่นทาลอส” เธอพูดช้าๆ “พวกเราเป็นเหมือนเธอ นิกซ์”

“เป็นเหมือนกัน...ยังไงฮะ” นิกซ์กะพริบตาปริบๆ มองเวซาโนที่มีเขา กับทาลอสที่น่าจะมีก็พอเข้าใจ แต่ดูอย่างไร ซีเรนาก็ไม่มีเขา และไม่มีใครที่มีดวงตาเหมือนเด็กชายเลย

“ก็ไอ้นี่ไง” เวซาโนชี้เขาบนหัวของตน

“แต่...คุณซีเรนา?” นิกซ์หันไปยืนยันสายตาของตนอีกครั้ง แทบเพ่งแล้วเพ่งอีก เผื่อจะเห็นเขาเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้เรือนผมของเธอ

“ฉันก็เคยมี แต่ถูกตัดไปนานแล้ว” หญิงสาวตอบง่ายๆ ก่อนจะเลิกผมข้างหนึ่งให้ดูแผลเป็น ซึ่งมีลักษณะเป็นวงสีแดงขนาดเท่าเหรียญดวงใหญ่ ไม่มีผมงอกบริเวณนั้น “แต่เธอไม่อยากทำอย่างนี้หรอก เชื่อเถอะ มันเจ็บจะตาย”

“แต่...ถ้าตัดเขา พวกเราก็...กลับเป็นคนธรรมดาได้ไม่ใช่เหรอฮะ” เด็กชายยังสงสัย “คุณซีเรนายังดูเหมือนคนธรรมดาเลย แค่ตัดเขา...ใครๆ เขาก็ไม่หาว่าพวกเราเป็นลูกปีศาจแล้วนี่”

“มันไม่ง่ายขนาดนั้น” หญิงสาวยักไหล่ “ใช่...เขาน่ะตัดออกได้ แต่ฉันไม่แนะนำ ใครๆ ที่เป็นเหมือนกันก็คงไม่แนะนำ ถ้าไม่จำเป็น ฉันก็ไม่ยอมตัดหรอก เสี่ยงเสียเลือดกับติดเชื้อเกือบตายด้วยซ้ำ ดูอย่างเธอ จะยอมตัดเขากับควักลูกตาข้างหนึ่งเพื่อหลอกคนอื่นๆ ว่าเป็นคนธรรมดาไหม...ทั้งๆ ที่มันช่วยให้เธอทำสิ่งที่เหนือกว่าคนพวกนั้นได้มากแท้ๆ”

เด็กชายเงียบไป แล้วก็ลองปิดตาซ้าย มองด้วยตาขวาเพียงข้างเดียว ...เขาไม่ชิน ลำบากอยู่ แต่ใช่จะทำให้ใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้ และที่จริง เขาก็ไม่เจ็บปวดอะไรอยู่แล้ว ไม่ว่าจะต้องตัดเขาหรือควักลูกตา หากได้พบแม่...หากทำแล้วจะได้มีโอกาสอยู่กับท่าน ไม่ต้องหลบซ่อนหรือหนีใครๆ เขาก็คิดว่ามันไม่เลวร้ายนัก

ทว่ายังไม่ทันตอบ กระจกที่กั้นระหว่างส่วนรถบรรทุกกับห้องคนขับก็เลื่อนลง ชายอีกคนชะโงกหน้ามาพร้อมคำบอกเร่งร้อน

“ต้องรีบไป พวกครูเซเดอร์จะปิดประตูเมืองแล้ว”

“รออีกเดี๋ยวสิ” ซีเรนาหันไปตอบ “ไม่นานเขาก็มา”

“อีกกี่นาที ก็รู้ว่านี่เป็นงานสำคัญ พลาดไม่ได้ ป่านนี้ ไอ้มีเขานั่นอาจโดนยิงตายไปแล้วก็ได้”

“เหลวไหล! ราดาไม่มีทางพลาดหรอก!” หญิงสาวพูด

ชายคนขับไม่ตอบ เขาหันหน้ากลับไป กระจกเลื่อนกลับ

แล้วจู่ๆ รถก็กระชากวืด...และเริ่มเคลื่อนไปข้างหน้า

“เฮ้ย!” เวซาโนสบถ วิ่งพรวดไปทุบกระจกที่กั้นห้องคนขับทันที ขณะที่นิกซ์รีบหาราวเกาะไม่ให้ตนเองร่วงลงจากรถ ประตูหลังรถบรรทุกยังเปิดกว้าง ขยับตีโครมคราม ลังเล็กๆ บางใบเลื่อนสู่ท้ายรถ และหล่นลงไปบนลานจอดรถด้านหลัง

พลันมีเสียงแก้วแตกเปรี๊ยะ...ตามด้วยเสียงโหยหวน สายตาของเด็กชายเลื่อนไปทางเสียงนั้น แต่เห็นเพียงเวซาโนเกาะอยู่ตรงหน้าต่างกั้น รถเอียงปัด เฉไปมา ก่อนจะชนโครมกับบางสิ่ง แขนข้างหนึ่งของนิกซ์ลั่นกร็อบใหญ่ราวข้อหลุด

ทันทีที่รถหยุด เวซาโนก็วิ่งไปท้ายรถบรรทุก กระโจนพรวดลงไปแล้ววิ่งอ้อมข้างรถ เด็กชายได้ยินเสียงประตูรถเปิด และเสียงร้องโหยหวนของคนขับ ผสมเสียงสบถด่าโขมงโฉงเฉงของเวซาโน เขาผวา ตั้งใจจะลงไปห้าม แต่ซีเรนายุดข้อมือไว้ก่อน

“สมควรแล้ว” เธอพูดง่ายๆ “มันไม่ใช่พวกเดียวกับเรา มันย่อมทรยศเรา”

“ต...แต่เขา...เขาไม่ได้มาด้วยกันเหรอฮะ” เด็กชายถาม “ถึงเขาจะ...ไม่มีเขา...แต่เขาก็...”

“ฟังนะ นิกซ์” สีหน้าของซีเรนาเคร่งเครียดขึ้น “คนอื่นเห็นพวกเราเป็นอะไร...เป็นปีศาจ ต่อให้ไม่คิดฆ่าเหมือนพวกโซลาริส ก็มีแต่จะเลี้ยงไว้ใช้งาน เห็นเราเป็นเครื่องมือ ไม่เห็นเราเป็นคนเหมือนพวกมัน เราพึ่งพาและเชื่อใจได้แต่พวกเดียวกันเท่านั้น มีแต่ราดาที่รวมพวกเราเข้าด้วยกัน และทำเพื่อพวกเราจริงๆ”

“แต่ถึงผมจะเป็นอย่างนี้ พ่อกับแม่...แล้วก็พวกพี่ๆ ในคณะละครสัตว์...เขาก็รักผม แล้วก็...ปกป้องผมด้วย”

แววตาของหญิงสาวอ่อนลงบ้าง

“ฉันไม่ปฏิเสธหรอก ว่าอาจมีคนที่รักเธอจริง ทั้งๆ ที่เธอเป็นอย่างนี้ แต่เธออยู่กับพวกเขาตลอดไปไม่ได้ รู้ใช่ไหม ไม่ว่าฝ่ายโซลาริสหรืออัสลานไม่มีวันปล่อยเธอไปเฉยๆ ต่อให้ตัดเขาหรือควักตาออก พวกนั้นย่อมรู้ในสักวันว่าเธอไม่เหมือนพวกเขา แล้วตอนนั้น คนที่เธอรักก็ต้องเลือกระหว่างชีวิตของตัวเองกับเธอ ไม่ว่าเขาจะเลือกทางไหน เธอก็ต้องเจ็บปวด เธอไม่อยากให้พวกเขาตายเพื่อเธอ แต่ก็ไม่อยากให้พวกเขาทรยศเธอใช่ไหม ...ถ้าไม่อยากให้เป็นทั้งสองอย่าง ก็มีทางเดียว เธอต้องออกห่างพวกเขา ต้องอยู่กับพวกเดียวกันอย่างเราเท่านั้น”

นิกซ์ก้มหน้าลง ที่ซีเรนาพูดก็เป็นความจริงไม่ใช่หรือ ตอนที่พ่อตายเพื่อปกป้องเขา...เขารู้สึกอย่างไร ตอนที่แม่ยอมตามพวกโจรเพื่อช่วยเขา...เขารู้สึกอย่างไร ตอนที่คิดว่าพวกพี่ๆ อาจตายเพื่อเขา หรือหญิงขายดอกไม้ผู้ช่วยเขาทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกันจะมีอันตรายไปด้วยก็เหมือนกัน ความรู้สึกนั้นยังแจ่มชัดเหลือเกิน

แต่เมื่อนึกว่าพ่อแม่จะทอดทิ้งเขาเอาตัวรอด พวกพี่ๆ จะเห็นเขาเป็นปีศาจ หรืออะไรสักตัวที่ตายไปก็ไม่สำคัญ เด็กชายก็ไม่คิดว่าเขาต้องการอย่างนั้นอยู่ดี

หมายความว่าเขากลับไปพบแม่ไม่ได้แล้วใช่ไหม ถึงรอดจากพวกครูเซเดอร์ก็กลับไปอยู่กับพวกพี่ๆ ไม่ได้อีกแล้วเหมือนกัน

“ดีแล้ว ที่เวซาโนพบเธอ” ซีเรนากระซิบอ่อนโยน มือบีบไหล่เขาแน่นขึ้น “ดีแล้ว ที่เธอได้พบพวกเรา เราเป็นพวกเดียวกัน ไม่มีวันทอดทิ้งกัน เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”

เด็กชายยังคงนิ่งเงียบ มองพื้นรถบรรทุกอย่างไร้ความหมาย จนได้ยินเสียงหญิงสาวพูดอย่างดีใจ

“ราดา!”

ครั้นเงยหน้า เขาก็เห็นชายคนหนึ่งที่สวมแจ็คเก็ตสีเทากับแว่นดำวิ่งเข้ามาหารถ บนไหล่มีของสีขาวมัวซึ่งขยับหยุกหยิกอย่างประหลาด

พอชายนั้นเข้ามาใกล้ นิกซ์จึงเห็นว่าของนั้นคือด้านหลังและขาของเด็กผู้หญิงซึ่งถูกมัดข้อเท้าแน่นหนา ซีเรนาถามชายชื่อราดาอยู่แว่วๆ ว่านั่นใคร ทว่าชายหนุ่มไม่ตอบ และทิ้งร่างในชุดขาวลงบนพื้นรถบรรทุกอย่างไม่เบานัก

เด็กชายเห็นหน้าเด็กหญิงที่เพิ่งพบ หรือที่เจาะจงกว่านั้นคือเพิ่งชี้หน้าเรียกตนเป็นปีศาจเมื่อเช้านี้เอง แต่สภาพเธอยามนี้ผิดจากตอนนั้นเหลือเกิน ผมสีทองยุ่งเหยิง กระโปรงสีขาวฟูฟ่องขาดเป็นริ้ว ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง คราบน้ำตาเป็นทาง และมีเศษผ้าผืนยาวสีเดียวกับชุดอุดปาก ส่วนแขนทั้งสองข้างพับไปข้างหลัง นิกซ์เดาว่าคงถูกมัดมือไพล่หลังไว้

ราดาปีนขึ้นมาบนรถบรรทุก ดึงปิดประตูให้สนิททั้งสองด้าน แล้วลงกลอน นิกซ์คิดว่าในรถคงมืดลงทันที แต่กลับมีแสงสลัวส่องมาจากบริเวณลังที่ทาลอสนั่งเฉยอยู่

หากพูดให้ชัดขึ้น ต้องบอกว่าแสงนั้นมีลักษณะเป็นดวงกลม เรืองอยู่ในลังใบใหญ่ที่สุดกลางกองลังทั้งหมด

โคมไฟ...หรือ? เด็กชายคาดเดา แต่โคมไฟอะไรจะมีขนาดใหญ่ราวลูกบอลยักษ์ในคณะละครสัตว์อย่างนี้

“ไว้อธิบายทีหลัง เราต้องรีบหนีก่อน” ชายผู้มาใหม่รีบพูด

“แล้วคนขับรถ...” หลังมีเสียงปิดประตูรถฝั่งคนขับ ซีเรนาก็เอ่ยเคร่งเครียดขึ้น

“เวซาโน” ราดาตอบสั้นๆ

หญิงสาวร้องออกมา แล้วก็หันมาทางเด็กชาย

“จับไว้แน่นๆ นะ นิ—“

คำพูดที่ค้างไว้กลายเป็นเสียงหวีดร้องทันควัน เมื่อรถกระชากแรงที่สุดในครานี้ แล้วก็แล่นตะบึงไปข้างหน้า พื้นรถเขย่ากึงๆ เสียงเครื่องยนต์คำรามผสานกับเสียงหัวเราะร่วน สบถคะนอง และเพลงเร็วกระหึ่มจากข้างหน้ารถ ซึ่งบัดนี้ไร้กระจกกั้นระหว่างทั้งสองด้าน

เสียงหวอดังขนาบด้านข้างและด้านหน้ารถบรรทุกในไม่ช้า แล้วก็มีแรงปะทะสองสามครั้ง รถแล่นส่ายซ้ายขวาจนร่างของนิกซ์โคลงราวตุ๊กตาล้มลุก ความคลื่นเหียนอย่างแรงกล้าก่อตัวในท้องอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น เมื่อนึกถึงเวซาโนทีไร นิกซ์ก็รู้สึกว่าเขาคงแยกชายคนนั้น กับความวิงเวียนและเสียงหัวเราะที่ตามหลอกหลอนตนตลอดการแหกด่านเมืองคีรีเอไม่ได้อีกชั่วชีวิต

* * * * *