เนินเขาขับขาน ตำนานแห่งราพลังก้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - เนินเขาขับขาน ตำนานแห่งราพลังก้า

บทนำ
Singing Hills - Salavec Rhaplanca
เนินเขาขับขาน – ตำนานแห่งราพลังก้า

แม้นท่ามกลางความแร้นแค้น…บรรยากาศของหมู่บ้านในงานเทศกาลกลับกำลังครึกครื้น แม้นผืนดินแตกระแหง…ใบหน้าของเหล่าชาวบ้านกลับระบายด้วยรอยยิ้ม ช่างแตกต่างกับภาพในความทรงจำของข้าเสียเหลือเกิน

ในภาพเหล่านั้น แม้นท่ามกลางความอุดมสมบูรณ์แห่งพรรณพฤกษ์...บรรยากาศของเมืองกลับเงียบขรึมตึงเครียด แม้นผืนดินระบายด้วยสีเขียวขจีและสีรุ้งแห่งมวลมาลี...ใบหน้าของชาวเมืองกลับบึ้งตึงขึ้งโกรธ

“ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดพวกเขาจึงยินดีกันนัก” ข้าเอ่ยถามชายข้างกาย “ดูสิ รอบข้างล้วนแห้งแล้ง พวกเขาเองก็ผ่ายผอมเจียนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกอยู่แล้ว”

“เอ...เพราะวันนี้เป็นงานเทศกาลกระมัง” เขาผู้นั้นไม่วายแสร้งสันนิษฐาน แม้นข้าจะบอกได้จากน้ำเสียงว่าเขาทราบมากกว่านั้น และนำพาข้ามายังที่แห่งนี้ด้วยเหตุที่แจ่มชัดกว่านั้น

“มาโอ ข้าทราบว่าท่านทราบ โปรดอย่าเก็บงำต่อข้าอีกเลย เหตุใดท่านจึงพาข้ามายังหมู่บ้านนี้ มีสิ่งใดกันที่ท่านต้องการให้ข้าเห็น”

“หาคำตอบด้วยตัวเจ้าเองเถิด ราพลังก้า และขออย่ามองด้วยดวงตาของเจ้าเพียงอย่างเดียว แต่โปรดฟังด้วย ฟังทุกเสียงที่พวกเขาขับขานจากห้วงแห่งใจ”

ข้าแลตามสายตาของเขา ยังยกพื้นไม้ที่ต่อหยาบๆ เหล่านักดนตรีและเด็กสาวทั้งหลายเรียงแถว พวกเขาและพวกนางแต่ละคนอยู่ในชุดชาวบ้านธรรมดา เด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้านักแสดงอื่นๆ ทุกคน นางถอนสายบัวคำนับผู้ชมซึ่งก็ล้วนเป็นชาวบ้านสามัญ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงกังวานใสดั่งระฆังแก้ว

“ขอทวยเทพเจ้าเมตตาต่อการขับลำนำของพวกเรา ขอผองพระองค์อย่าถือสาความผิดพลาดที่มนุษย์เคยกระทำ...และอาจกระทำ ขอโปรดทรงอำนวยพรให้แก่ความปรารถนาของพวกเราตามบทเพลงนี้

“ส่วนพวกท่าน เพื่อนมนุษย์ทั้งหลาย ขอโปรดมอบจิตแก่พวกเรา เพื่อกระทำพิธีบวงสรวงในปีนี้ให้ดำเนินไปด้วยดีเถิด”

นางค้อมศีรษะ มีเสียงปรบมือจากชาวบ้านดังก้องก่อนจะกลับแผ่วลง สตรีเบื้องหลังเด็กสาวพากันขับขานประสานกัน

อำนาจ...อุทิศให้ครองคุ้มผู้เป็นที่รัก
ข้ายืนตะลึงด้วยความงามแห่งเสียงนั้น ก่อนจะนิ่งงันยิ่งกว่าด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบากริ่งเกรงของเด็กสาวเบื้องหน้า...เสียงที่ยังมิได้ใส่ท่วงทำนองใดๆ

ตำนานแห่งราพลังก้า
ตำนานแห่งข้า...อย่างนั้นหรือ

ลำนำของพวกนางดำเนินต่อไป...ท่ามกลางเสียงกลอง เครื่องเคาะเหล็ก และเครื่องสายที่ค่อยๆ ดังประสาน ไหลเรื่อยไปดุจเดียวกับความทรงจำของข้าผู้เฝ้ามอง ความทรงจำเหล่านั้นหวนคืนสู่ห้วงกาลไกลแสน...