คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 9 - ปัญหาจราจรติดขัด - “แต่ข้ายังดูไม่สวยอยู่ดี”
บทที่ 9
ปัญหาจราจรติดขัด
คณะของผู้กล้าเฮลิออสเดินทางออกจากเมืองพาร์ฟแล้ว และกำลังประสบปัญหาชะงักงัน
...เพียงแค่บนถนนหลวงสายที่หกสิบเอ็ดของราชอาณาจักรมิโทเซีย
ถนนกว้างราบเรียบซึ่งอัดดินแน่น เวลานี้คลาคล่ำด้วยรถม้าและเกวียน ทั้งที่เดินทางมาเพียงคันหรือเล่มเดียว และมาเป็นหมู่คณะ ...อย่างไรก็ดี คงไม่มีขบวนใดที่จะแปลกประหลาดพิสดารเกินไปกว่าขบวนของท่านอัศวินจากตระกูลเอเธลเวียร์ดที่อยู่เกือบหัวแถวได้
ขบวนนั้นประกอบด้วยสามกลุ่มย่อย หนึ่งคือผู้กล้าในชุดเกราะสีเงิน มีตรารูปพระอาทิตย์อันเจิดจรัสที่กลางอก ด้านหลังสวมผ้าคลุมเนื้อดีสีน้ำเงินสด (ซึ่งเวลานี้เปรอะเปื้อนคราบดินบนถนนจนกะดำกะด่างไม่กี่มากน้อย) เขานั่งบนหลังม้าเปกาซัส หรือม้ามีปีก ขนของมันสีขาวสะอาดทั้งตัว (หากไม่นับคราบฝุ่น) ลักษณะดีไร้ตำหนิทุกสัดส่วน แลปราดเดียวก็รู้ว่าย่อมเป็นผู้กล้าระดับสูงที่แม้แต่องค์กษัตริย์ยังให้เกียรติ (แม้บางทีเขาจะดูสัปหงกไปบ้าง...ชาวบ้านชาวเมืองต่างก็ชื่นชมอย่างซาบซึ้งว่าเขาอดหลับอดนอนกรำงานเพื่ออภิบาลพวกตน)
อย่างไรก็ดี นั่นย่อมนำมาซึ่งความแปลกใจของคนอื่นๆ บนท้องถนน...หากว่าผู้กล้ามีพาหนะแสนสง่างามที่เหาะเหินเดินอากาศได้ ไยจึงไม่ทะยานขึ้นท้องนภา หนีจากถนนรถติดนรกสายนี้
เหตุเป็นเพราะพาหนะของกลุ่มย่อยที่สอง ซึ่งไม่มีใครมองออกเลยว่าร่วมเดินทางมาด้วยกัน
นั่นเป็นเกวียนเทียมล่อ ...ดูอย่างไรก็เกวียนของนักเดินทางธรรมดา
ช่างตีเหล็กมาเทียสเป็นสารถี มีเจ้าห่านเพรียงนอนหดคออาบแดดอยู่ข้างๆ และมีซาลาแมนเดอร์ซุกสบายอารมณ์อยู่ในโถกันไฟ ขณะที่เมลิส น้องสาวของเขานั่งอยู่ข้างหลังกับเด็กหญิงแมนเดรกอาเน่ ดูเหมือนผู้กล้าตัวจิ๋วมือใหม่หมาดๆ จะกำลังศึกษาตำราเกี่ยวกับสัตว์ร้ายที่ตนต้องไปปราบ เพราะเสียงอ่านของเธอดังอยู่แจ้วๆ
“ไวเวิร์นคือสายพันธุ์มังกรประเภทสองเท้า ซึ่งพัฒนาขาหน้าไปเป็นปีกติดกรงเล็บ สรีระของมันคล้ายนก มีกล้ามเนื้ออกใหญ่และแข็งแรง อีกทั้งน้ำหนักเบากว่ามังกรที่บินได้ในประเภทสี่เท้า ซึ่งต้องอาศัยอากาศร้อนในถุงลมช่วยพยุงตัวอย่างลูกโป่ง ด้วยเหตุนี้ ไวเวิร์นจึงสามารถบินได้รวดเร็วที่สุดในมังกรทุกสายพันธุ์ แม้จะแลกด้วยการที่ไม่สามารถพ่นไฟได้ เพราะไม่มีถุงลมเช่นมังกรพันธุ์อื่นๆ
“ไวเวิร์นสีขี้เถ้าเป็นไวเวิร์นพันธุ์ที่ดุร้ายที่สุด มันหากินเป็นฝูง และออกล่าเหยื่อในเวลากลางคืน โดยมากมักเป็นคืนเดือนมืด หรือคืนที่ฟ้าเต็มไปด้วยเมฆหรือหมอก ซึ่งช่วยพรางร่างกายสีเทาหมอกพวกมันได้อย่างดี พวกมันใช้คลื่นเสียงสะท้อนในการจับทิศทางอย่างค้างคาว เป็นที่มาของเสียงแหลมเล็กซึ่งมนุษย์มักได้ยินในเวลาล่าเหยื่อ อาวุธหลักในการล่าของพวกมันคือกรงเล็บแข็งแรงอย่างนกร็อค ซึ่งสามารถตะปบกระทิงขึ้นมาได้พร้อมกันคราวละสองตัว นอกจากนี้ยังมีปลายหนามใหญ่ที่หางถึงสามแฉกไว้ป้องกันตัว ความน่าสะพรึงกลัวอีกอย่างของไวเวิร์นสีขี้เถ้าคือ...พวกมันพัฒนากลยุทธ์ในการล่าเหยื่อได้อย่างยอดเยี่ยม
“ไวเวิร์นทุกตัวจะไม่โฉบลงตะปบเหยื่อพร้อมกัน แต่จะให้ไวเวิร์นที่ทำหน้าที่ล่าโฉบพาเหยื่อขึ้นมา จากนั้นก็โยนให้ไวเวิร์นตัวอื่นรับกลางอากาศเป็นทอดๆ จนกระทั่งถึงเกาะร้าง หินโสโครก หรือหุบผาที่เป็นอาณาเขตของพวกมัน อย่างไรก็ดี เนื่องจากปัจจุบันที่อยู่ตามธรรมชาติของไวเวิร์นสีขี้เถ้าถูกทำลายลงไปมาก ไวเวิร์นสีขี้เถ้าที่ออกก่อกวนมนุษย์ จึงเป็นฝูงไวเวิร์นที่จอมมารในแดนทักษิณมรณานำไปเพาะเลี้ยง และส่งมาโจมตีเมืองสำคัญต่างๆ ของอิลลูเซียอยู่เนืองๆ
“จุดแข็ง: บินได้รวดเร็ว หักเลี้ยวกลับตัวว่องไว หูดีเป็นเยี่ยม กรงเล็บทรงพลัง สามารถใช้หางเป็นอาวุธ
“จุดอ่อน: พ่นไฟไม่ได้เนื่องจากไม่มีถุงลมอย่างมังกรไฟ สายตาไม่ดีเนื่องจากพึ่งพาประสาทหูแทนเป็นหลัก
“อวัยวะที่ควรเล่นงาน: ปีก หาง และช่องหู”
“ช่องหู” มาเทียสอดเปรยไม่ได้ “ก็พอดีกับความสามารถของอาเน่เลยน่ะสิ”
“ท่านเอริเธียก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” เด็กหญิงแมนเดรกตอบ “ นางบอกว่า ‘ให้เจ้าขี่ห่านอ้วนนั่นบินล่อ กรี๊ดบ้านแตกให้ประสาทหูของพวกมันพิการ จากนั้นก็เอาแกรมบรรจงเสียบคอหอยของพวกมัน ให้เลือดพุ่งกระฉูดเป็นน้ำพุสีแดงงดงาม อ้อ...แล้วต้องรองเลือดมังกรมาให้ข้าบรรจุขวดขายด้วยล่ะ’”
“...เอ่อ เจ้าไม่ต้องรายงานคำพูดของนางตรงๆ ก็ได้” มาเทียสชักสยองกับความหน้าเงินเกินพิกัดของแม่มด “แล้วอีกอย่าง เจ้าต้องขี่ห่านเพรียงบินหลบพวกมันตัวอื่น จะไปรองเลือดมันได้อย่างไร”
“ท่านเอริเธียว่าจะขี่ไนท์แมร์ขึ้นไปช่วยสู้ด้วย”
“อ้อ...” ช่างตีเหล็กรับ แม้จะคิด ...ช่วยสู้หรือไปช่วยเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ของตัวเองกันแน่แม่คุณ...
เขาอุตส่าห์คิดว่าจะออกห่างแม่มดชวนสยองได้สักพัก แต่จู่ๆ เจ้าหล่อนยังไม่วายตามมาหลอกหลอนจองเวรจนได้สิน่า
......
เมื่อเช้าวันนี้ หรือพูดให้ถูกคือไม่กี่ชั่วยามก่อนหน้า ร้านตีเหล็กกำลังตกอยู่ในสภาพกึ่งโกลาหล สองพี่น้องวิ่งไปมาหยิบข้าวของ เลือกเอาบางอย่างไป...และตัดใจไม่เอาบางอย่างไป
“ไม่ลืมยาสีฟันกับแปรงนะ” ตอนนั้น เขาจำได้ว่ากำลังเตือนเมลิสอยู่
เด็กหญิงพยักหน้า
“เสื้อผ้าด้วย ครบใช่ไหม แล้วก็หวี ผ้าเช็ดหน้า ช้อนส้อม...”
“เครื่องมือพี่แมทล่ะ ครบหรือยัง”
“ครบ ดูมาสามรอบแล้ว เสื้อผ้าของอาเน่ล่ะ”
“ครบค่ะ อาหารของเจ้าห่าน?”
“มันกินดินอยู่แล้ว ไปหาดินเอาดาบหน้าก็ได้”
“แต่ธาตุอาหารจะพอเหรอคะ”
“เข็มกลัด! เข็มกลัดข้าอยู่ที่ไหนกัน” ผู้กล้าเฮลิออสในสภาพงัวเงีย ขอบตาลึกโหลพลอยผสมโรง พลางคว้าชายผ้าคลุมไปมา
“ท่านกลัดอยู่แล้ว มันหลบมุมตรงนี้” มาเทียสถือวิสาสะขยับให้ ขณะที่ปากไม่วายถาม “อาเน่ล่ะ ไม่ลืมอะไรใช่ไหม แกรมสะพายอยู่ แล้วดาบอีกเล่มที่ข้าทำให้ล่ะ”
“อยู่นี่” เด็กผมเขียวชูดาบเล่มเท่ามีดที่ดูเรียบกว่ามากให้เห็นชัด
“ชุดเกราะใส่ครบนะ หมวกศึกด้วย ปลอกแขน สนับเข่า...”
“ใส่ครบแล้ว ท่านไม่ต้องห่วงหรอก”
ขณะกำลังวุ่นวายกันอยู่นั่นเอง เด็กหญิงหูหนวกก็หันไปทางประตูหน้าบ้าน
“มีคนมา”
“หือม์...” ช่างตีเหล็กยังไม่ได้ยินเสียงผิดปรกติ แต่ไม่ช้าก็เห็นหลักฐานยืนยัน เจ้าหลงกับเจ้าโฮ่งวิ่งหางจุกก้นเข้าไปหลังบ้าน ตามมาด้วยสไลม์ทั้งฝูงที่เวลานี้ตัวสั่นหยึยๆ และเปลี่ยนเป็นสีฟ้าซีดๆ ...สีแห่งความกลัว
“คงไม่ใช่ไอ้จอมมารกล้ามาท้าทายเราอีกใช่ไหม” ผู้กล้าซึ่งเมื่อคืนคงตื่นเต้นจนนอนไม่หลับดูตื่นตัวขึ้นทันที
“เอ่อ...ข้าคิดว่าเขาคงไม่...เอิกเกริกขนาดนี้กระมัง” มาเทียสมองออกไป เห็นรถเทียมม้าสีดำที่มีขนไหวพร่าเหมือนเปลวไฟกับตาสีแดงสนิทตรงมาเทียบหน้าร้านของเขา
หากว่าม้าอย่างเดียวยังไม่น่าสะพรึงกลัวพอจะขนหัวลุก...ตัวรถก็ดูเหมือนจะทำได้ดีกว่านั้น ดุมล้อของรถม้าเป็นโครงกระดูกกับกะโหลกของตัวปริศนา และตัวรถม้าก็ประกอบจากวัสดุที่ดูเหมือนเนื้อแดงๆ ซึ่งลอกออกตรงนั้นตรงนี้ แพลมให้เห็นซี่โครงขาวๆ ข้างใน
แต่ที่สยดสยองที่สุด...รถนั้นไม่มีสารถี ทว่ามีดวงตาสีแดงมากมายฝังอยู่บนผนัง กลอกมองไปมาได้ทุกทิศทาง
แผ่นเนื้อที่น่าจะเป็นประตูเปิดออกเอง แล้ว...อะไรบางอย่างที่ดูคล้ายลิ้นก็แลบแผล็บ เลื้อยหักงอเป็นขั้นบันไดสู่พื้น ให้ผู้โดยสารก้าวลงมา
ไม่ใช่ใครทั้งนั้น นอกจากแม่มดเอริเธีย ซึ่งนอกจากจะสวมชุดกระโปรงสีดำชายลากพื้นตามปรกติแล้วยังมีเสื้อคลุมขนสัตว์ฟูฟ่องสีดำอีกตัว เธอก้าวลงมาอย่างแช่มช้า ผิดกับเด็กหญิงลูกศิษย์ที่ถึงกับกระโจนลงพื้นดินรวดเดียวโดยไม่ให้เท้าแตะ ‘ลิ้น’ ของรถม้า แล้วก็รีบจ้ำออกห่างพาหนะประหลาดคันนั้นโดยเร็วที่สุด
“ข้าจะไปด้วย” ดูเหมือนเธอจะพูดง่ายๆ แค่นั้น
“หา?” มาเทียสได้แต่อุทาน
“ไม่ต้องหา คณะผู้กล้าที่มีแต่นักดาบสอง กับ ‘ตัวไร้ประโยชน์ในการต่อสู้’ อีกสอง จะสมดุลได้อย่างไร” หญิงสาวเชิดหน้า “เข้าไปบอกพี่ชายข้าที ว่าข้ามาแล้ว”
คนถูกหาว่าเป็นตัวไร้ประโยชน์ชักฉุน แต่ก็ตัดสินใจข่มอารมณ์ไว้ก่อน
“ข้าจำไม่ได้ ว่าท่านเฮลิออสบอกว่าท่านจะไปด้วย”
“อ้อ ไม่แปลกหรอก เพราะข้าเองก็ยังไม่ได้บอกเขาเลย” แม่มดดำรับหน้าตาเฉย
“แล้วเขาจะอนุญาตหรือ”
“จะอนุญาตหรือไม่ก็ไม่ใช่กงการของเจ้า ช่างตีเหล็ก” เจ้าหล่อนเดินผ่านหน้าเขาเข้าไปในร้าน โดยไม่พูดอะไรนอกจากนั้นอีก
มาเทียสจะตามเข้าไปด้วยความโมโห ก็ตระหนักได้ว่าเอลิโนร่ายืนเก้กังอยู่ สุดท้ายจึงไล่อารมณ์โกรธของตนออกไป แล้วหันมาพูดกับเด็กหญิงแทน
“เข้ามาข้างในก่อนเถอะ กินข้าวเช้าหรือยัง”
“ท...ทานแล้วค่ะ” เด็กหญิงผมแดงตอบอ้อมแอ้ม
“แล้วอาร์คล่ะ วันนี้ไม่ได้มาด้วยหรือ”
“คือ...อาร์คเขายังไม่ตื่นค่ะ ข้าพยายามปลุกแล้วก็ยังงัวเงียขี้เซาอยู่นั่น แล้วอาจารย์ก็รีบออกมาด้วย”
“อ้อ” ชายหนุ่มรับง่ายๆ “ก็ช่วยไม่ได้แหละนะ เห็นบอกอยู่ปาวๆ ว่าจะมาส่งเมลิสกับอาเน่แท้ๆ”
“...ค่ะ” เอลิโนร่ารับเหมือนไร้ความหมาย
เขากำลังจะชวนเธอเข้าไปข้างในพอดี เมื่อเด็กหญิงโค้งกายลงต่ำราวกับคำนับ
“ต...ตอนท่านมาเทียสไม่อยู่ ข้าจะดูแลร้านกับสัตว์ทุกตัวให้เป็นอย่างดี ดังนั้น...ม...ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“อ้อ ไม่เป็นไร” ช่างตีเหล็กยิ้ม “ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณ ถ้าเจ้าไม่อาสาช่วยดูแลร้าน ข้าคงเป็นห่วงยิ่งกว่านี้อีกมากถ้าจะพาเมลิสไปด้วย”
ดูเหมือนเอลิโนร่าจะลอบมองเขาอยู่อีกแวบ แต่ก็ไม่พูดอะไร มาเทียสจึงชวนเธอเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเดินนำเข้าไป พบกับเสียงการทะเลาะย้อนแย้ง...ซึ่งเขาต้องยอมรับว่าบัดนี้กลายเป็นมลภาวะทางเสียงอันคุ้นเคยจนพอทนได้
“มีเจ้าไปด้วยจะเป็นตัวซวยเปล่าๆ ยัยดำมืด ยัยอัปลักษณ์ ยัยหน้าเงิน”
“ถ้า ‘ท่านหญิงออโรร่า’ ไม่สั่ง ข้าก็ไม่อยากมาร่วมขบวนกับผู้กล้าอันเจิดจรัสอย่างท่านนักหรอก”
ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้ง ที่อัศวินมีอาการเหมือนถูกหมัดของแม่มดชกจนสลบคาสังเวียน เขานิ่งอึ้งอ้าปากค้าง สีแดงขึ้นจัดบนใบหน้าครู่หนึ่ง
“ม...หมายความว่าอย่างไร”
“หมายความตามที่พูด พี่ชาย ข้ามาเพราะ ‘ท่านหญิงออโรร่า’ จ้างให้ตามมาดูแลท่าน” แม่มดคลี่ยิ้ม “และข้าก็จะไม่เรียกเงินจากท่านสักเกลเดียว ชัดเจนพอไหม”
“ท...ท่านหญิงออโรร่าจะมาเป็นห่วงข้าทำไม” เฮลิออสพูดงึมงำในทันที
“แหม พ่ออัศวิน” เอริเธียเอ่ยด้วยท่าทางของผู้ถือไพ่เหนือกว่า “ไม่รู้ตัวเลยสินะ ว่าท่านเป็นคนสำคัญของท่านหญิงออโรร่าเสมอมา พอนางรู้ว่าท่านต้องรอนแรมมาไกลถึงนี่ จึงได้ถึงกับเอ่ยปากจ้างข้าให้ติดตามช่วยเหลือท่านเชียวนะ”
“จ...เจ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกนางใช่ไหม!” ผู้กล้าดูเหมือนจะอยากขึ้นเสียง แต่ไฉนมาเทียสจึงรู้สึกว่ามันออกมาสั่นและตะกุกตะกักเสียอย่างนั้น “แถมยังหน้าไม่อาย...เป็นคนกันเองแท้ๆ ยังจะเรียกเงินจากนางอีก! ชีวิตนี้เจ้าจะไม่หน้าเลือดกับใครสักคนได้ไหม!”
หลังจากนั้น ดูเหมือนแม่มดดำจะเอาแต่หัวเราะ ก่อนจะคว้าตัวอาเน่อุ้มพาไปขึ้นรถ ด้วยเหตุผลว่าจะพาไปสอนวิธีรับมือกับไวเวิร์นสีขี้เถ้า โดยมีเมลิสรีบวิ่งตามไปด้วย ทิ้งให้ช่างตีเหล็กได้แต่ยืนเงียบอยู่กับอัศวิน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าสีหน้าแดงจัดของเขาในเวลานี้มาจากความเขิน หรือความโกรธกันแน่
อีกไม่ถึงครึ่งชั่วยามต่อมา คณะผู้กล้าก็เก็บของเสร็จเรียบร้อย และออกเดินทาง (โดยเมลิสพาอาเน่กลับมานั่งที่เกวียนของช่างตีเหล็ก ในสภาพหน้าซีดจนน่ากลัวว่าจะเป็นลมหรือคลื่นไส้อาเจียนขึ้นมารอมร่อ ...คาดว่าเป็นเพราะสภาพภายในรถม้าของแม่มด ซึ่งคงไม่แพ้สภาพภายนอก หรืออาจจะยิ่งกว่า)
…..
มาเทียสจบการย้อนความหลัง พร้อมกับถอนใจเฮือก เมื่อนึกไปว่าการปราบไวเวิร์นที่เขาหวังว่าจะจบโดยเร็วและโดยดี จะกลับปั่นป่วนขึ้นไปอีกเท่าไรกันหนอ
ในเมื่อกะแค่มีกลุ่มย่อยที่สาม...รถม้าสูตรหุ้มเนื้อ เลือดและกระดูกของแม่มดดำนำหน้าอยู่ ทหารที่เฝ้าตามถนนหนทางของมิโทเซียก็แทบจะยกกำลังพลมาปิด ซักถาม และค้นรถม้า (อย่างกล้าๆ กลัวๆ ) จนเป็นเหตุให้เกิดรถติดบนถนนหลวงแทบตลอดเส้นทาง ท่ามกลางเสียงบ่นโขมงโฉงเฉงของผู้ใช้ถนนคนอื่นๆ ...ขณะที่ผู้กล้าเฮลิออสทำเฉยเป็นทองไม่รู้ร้อน (ในเวลาที่ไม่งีบหลับไปจริงๆ) นัยว่าไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับผู้ถูกตรวจค้นโดยสิ้นเชิง
* * * * *
การเข้าที่พักคืนแรกก็ไม่พ้นมีปัญหา...ยิ่งกว่าที่คิด
คนของโรงแรมขอร้องแม่มดดำ (ที่จริงต้องเรียกว่าคุกเข่ากราบกราน) ให้เธอนำรถม้าพันธุ์สยองไปเก็บไว้ที่อื่น แต่เอริเธียก็ไม่นำพา มิหนำซ้ำขู่จะฟ้องเรียกค่าเสียหายจากโรงแรม สุดท้ายเจ้าของโรงแรมจึงกล้ำกลืนเจียดพื้นที่จอดรถม้าส่วนตนซึ่งมิดชิดกว่าให้ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนสายตาและสุขภาพจิตของแขกอื่นๆ
แม่มดดำไม่ลงมากินอาหารเย็นกับเพื่อนร่วมทาง มาเทียสเข้าใจว่าเธอคงจะโกรธ แต่เฮลิออสบอกว่านี่เป็นเรื่องปรกติ
“อย่าใส่ใจเลย ตั้งแต่นางกลายเป็น ‘แบบนี้’ ก็ไม่กินข้าวกับใครมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งไม่กินด้วยสิดีกว่า ใครจะอยากถูกมองว่ามากับตัวประหลาดพรรค์นั้นเล่า”
“‘แบบนี้’ หมายถึงอะไรหรือขอรับ” ช่างตีเหล็กไม่อาจห้ามความสงสัย
“ตั้งแต่นางสอบเข้าภาควิชาจอมเวทขาวของโรงเรียนผู้กล้าไม่ได้” อัศวินตอบ “ต้องไปเรียนภาควิชาเวทดำแทน มิหนำซ้ำตอนอยู่ในนั้นยังไปคบเพื่อนเพี้ยนๆ เรียนจบมาก็มีพฤติกรรมวิปริตจนคนทั้งบ้านระอากันหมด ถึงได้ระเห็จมาอยู่หอคอยในเมืองบ้านนอกแบบนั้น...เอ้อ ข้าไม่ได้จะดูถูกเมืองของท่านนะ มาเทียส”
“...ฟังดูน่าสงสารนะ” อาเน่ซึ่งนั่งหลบมุมอยู่เปรยขึ้น
“นางทำตัวเอง จะไปสงสารทำไม สงสารคนที่ต้องมาตามล้างตามเช็ดเรื่องของนางดีกว่า อย่างท่านหญิงออโรร่า...ไม่รู้จะเสียเงินเสียทองให้นางทำไม ข้าก็ดูแลตัวเองได้แท้ๆ”
“แล้วท่านหญิงออโรร่านี่ใครหรือ” เด็กหญิงแมนเดรกตั้งคำถาม “พูดถึงบ่อยกันจัง”
“ก...ก็คนรู้จัก” อัศวินตอบตะกุกตะกักทันที “จอมเวทขาวประจำราชสำนักมิโทเซีย เรียกว่าเป็นผู้มีพระคุณของพวกเราก็ได้”
“เหรอ” อาเน่รับ แล้วก็พูดต่อเสียจนเฮลิออสสำลัก “ข้านึกว่าเป็นคนรักหรือคู่หมั้นกันเสียอีก เห็นท่านหน้าแดงเวลาพูดถึงนางบ่อยๆ”
“ม...ไม่ใช่เด็ดขาด”
“อาเน่” มาเทียสตัดสินใจปราม “อย่าถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่น แบบนี้เสียมารยาทรู้ไหม”
คนถูกสั่งสอนหันมามองช่างตีเหล็ก ท่าทางยังคงไม่หายสงสัย
“เหมือนที่เมลิสห้ามข้าไม่ให้บอกใครเรื่องคนที่นางชอบหรือ”
เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มนึกดีใจที่น้องสาวของเขาไม่ได้ยิน และอยู่ในมุมที่มองไม่เห็นริมฝีปากของเด็กผมเขียว
“ใช่” เขาตอบขึงขัง “มนุษย์ไม่ชอบให้ใครละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว เรื่องรักใครชอบใครก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าไม่สนิทกันจริงๆ ก็อย่าถาม แล้วถ้าคนที่สนิทบอกให้ฟัง ก็อย่านำไปบอกต่อ”
อาเน่ยังคงขมวดคิ้ว สีหน้างุนงง เป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่มาเทียสตระหนักว่าต่อให้เด็กหญิงแมนเดรกสามารถรับรู้ข้อมูลต่างๆ จากหนังสือ...หรือที่ถูกควรจะเป็นความทรงจำของวิญญาณต้นไม้ได้อย่างมากมายและรวดเร็วเพียงไร ในเรื่องความเข้าใจธรรมเนียมของมนุษย์ก็คงจะต้องเรียนรู้จากโลกภายนอกอีกมากมาย
ก็คงต้องค่อยๆ สอนกันไปสินะ...เรื่องอื่นๆ นอกเหนือจากการปราบมังกร แต่มีความสำคัญไม่แพ้กัน
* * * * *
ในห้องพักเดี่ยวของโรงแรมซึ่งหรี่ไฟไว้เพียงสลัว เอริเธียนั่งอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง เธอถอดใบหน้าภายนอกออก มีเพียงแก้วใส่น้ำมะเขือเทศโลหิตวางอยู่ใกล้มือ (เช่นที่เคยบอก เธอกำลังควบคุมน้ำหนัก จึงงดอาหารเย็น)
หญิงสาวจุ่มขนอีกาปากเหล็กสีดำลงในขวดหมึกคราเคน (แน่นสนิทติดทนนาน) ร่างบัญชีรายรับรายจ่ายที่คาดคะเนไว้ลงบนแผ่นหนังเฮลฮาวนด์ พร้อมทั้งคำนวณในใจว่าตนจะได้กำไรเท่าไร ทั้งจากค่าจ้างและโลหิตมังกร...อาจรวมผลพลอยได้เล็กๆ น้อยๆ เช่นเกล็ดหรือปลายหางที่ถูกฟันขาดจากตัว
“ใช้แผน ‘ท่านหญิงออโรร่า’ แทรกซึมเข้ามาเป็นไส้ศึกง่ายทีเดียวนะ เซเล”
เอริเธียรู้ทันทีว่าผู้พูดคือใคร
“ชอบมาตอนเวลาอาหารจริงนะ ท่านโยเวียส”
“ก็เพราะอยากเห็นสูตรอาหารอันสร้างสรรค์ของแม่มดดำน่ะสิ” เป็นคำตอบของชายชุดพ่อค้า “ว่าแต่ข้าลืมไป เจ้าไม่กินอาหารเย็นนี่นะ ไม่รู้หรือยังไง ว่าเวลานี้ตัวเองผอมจนจะปลิวไปกับลมแล้ว”
“แต่ข้ายังดูไม่สวยอยู่ดี” แม่มดเอ่ยเสียงขุ่นขึ้น
“ใครบอกเล่า เซเล” โยเวียสตวัดมือ หยิบกระจกถือใบหนึ่งส่งไปตรงหน้าหญิงสาวราวกับเสกมา “เจ้างามเหลือเกิน งามเสียจนข้านึกอยากลักตัวไปเป็นบุปผาประดับวังในของจอมมารอยู่แล้ว...หากว่ามันจะไม่เข้าข่ายสมภารกินไก่วัด”
หญิงสาวกลับขมวดคิ้วกับเงาสะท้อนของตน และปัดบานกระจกออกไปโดยเร็ว กระทั่งมันหลุดจากมือของอีกฝ่าย และตกลงแตกกระจายบนพื้น สลายเป็นหมอกควันสีดำ
“ท่านอย่าแกล้งข้า!”
นัยน์ตาของจอมมารเพียงเปลี่ยนไปวูบเดียว ก่อนที่เขาจะผละออก มองแม่มดดำผู้มีดวงหน้าปานเทพธิดา กับผมสีทองสลวยยกสองมือขึ้นปิดหน้าของตน ทำท่าราวกับสะอื้น...ไม่ว่าจะด้วยความเสียใจหรือความกลัว ไอเวทมนตร์รอบกายเธอเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง และหมุนวนเป็นหมอกสีดำๆ ยังบรรยากาศให้ยิ่งอึมครึม
“ถ้าภาพในนั้นน่าขยะแขยง...ข้าจะแน่ใจได้ยังไงว่าท่านพูดความจริง!”
...อาการยังหนักจริงๆ...
“ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจแกล้งเจ้า แต่ในสายตาของข้า เจ้าสวยจริงๆ นะ เซเล”
“จะสวยหรือไม่สวย...ยิ่งพูด ท่านก็ยิ่งแกล้งข้าอยู่ดี!” หญิงสาวจมอยู่กับตนเอง เห็นได้ชัดว่าไม่อยู่ในอารมณ์สนทนาเรื่องอื่นใด
สุดท้าย โยเวียสก็ถอนใจ
“เอาเถอะ ข้าว่าจะมาคุยแผนการ แต่ไม่ได้เร่งด่วนอะไร เอาเป็นว่าจะติดต่อมาอีกทีก็แล้วกัน”
เขาสะบัดมือให้เกิดวงเงาดำบนพื้น แต่ก่อนจะได้ผละไป ก็เหลียวกลับมาเหมือนนึกบางสิ่งได้
“จริงสิ คืนนี้เป็นคืนจันทร์เต็มดวง และเมืองนี้ก็เป็นที่ตั้งของทะเลสาบแห่ง ‘ลิมนาเดส’ พอดี ลองไปดูคงไม่เสียหายหรอกนะ”
ครั้นแล้ว ชายหนุ่มก็อันตรธานไปจากห้องนั้นในไม่กี่อึดใจ ด้วยลักษณาการจมลงไปในเงาบนพื้น ทิ้งแม่มดดำผู้ร่ำไห้ไว้เพียงลำพัง กับบรรยากาศขยุกขยุยสีดำ
* * * * *
คนเขียนขอคุย
ทีแรก คนเขียนตั้งใจไว้ว่าเมื่อออกสู่แผนที่โลกแล้ว จะให้มุ่งตรงไปยังพรีม่าในทันที แต่ไปๆ มาๆ ก็เกิดนึกถึง “ไซด์เควสท์” เกี่ยวกับแม่มดดำขึ้นได้ เนื้อหาสองตอนต่อมาจึงเกี่ยวกับเรื่องนั้นไปแทน (แต่ก็หวังว่าจะเป็นสองตอนที่ช่วยเก็บเลเวล...เอ๊ย...พัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร กับโลกทัศน์ของอิลลูเซียได้มากขึ้นครับ)
รถม้าสูตรเนื้อสดเปื่อยน้ำตกตับเครื่องใน (???) ของเอริเธีย ได้แรงบันดาลใจมาจากตำนานของดุลลาฮาน หรือภูตหัวขาดขี่ม้าของไอร์แลนด์ ซึ่งบางตำนานก็ว่านั่งรถม้าที่ทำด้วยโครงกระดูกกับเนื้อ เทียมม้าหัวขาดมากับแม่นางแบนชี ภูตสาวเสียงกรีดแก้วหูที่เป็นผู้ประกาศความตาย เลยให้แม่มดดำมาทำเป็นรถม้าสุดสยองเข้ากับคอลเลคชั่นพอดี (ชักสงสัยว่าห้องนอนของแม่นางในหอคอยจะมีสภาพเป็นยังไงกันนะ...)
“ลิมนาเดส” หมายถึงอะไร และเกี่ยวข้องอะไรกับแม่มดดำ ขอเชิญชมในตอนหน้าครับ
และไหนๆ ก็ไหนๆ ...เรื่องนี้กำลังจะเข้าสู่ตอนที่ 10 พอดี บวกกับไรเตอร์ไม่ได้วาดรูปมานาน เลยอยากทำอะไรสนุกๆ เล็กๆ น้อยๆ โดยการเล่นเกมชิงสิทธิ์ในการรีเควสต์ภาพตัวละครเกมนี้ครับ
ผู้อ่านท่านแรกที่ตอบคำถามได้ถูกต้อง ว่า “ลิมนาเดส” หมายถึงอะไร จะสามารถขอให้ไรเตอร์วาดภาพตัวละครในเรื่องนี้ตามคำขอได้ 1-2 ตัว (พูดง่ายๆ ก็คือภาพเดี่ยว หรือภาพคู่) โดยกำหนดการวางท่าของตัวละครเป็นพิเศษได้ ขอแค่ไม่ล่อแหลมจนเกินไปครับ
ทั้งนี้ คำเฉลยในเรื่องอยู่ในช่วงต้นของบทที่ 10 พอดี ดังนั้นหากในสองทุ่มวันศุกร์ยังไม่มีผู้ตอบคำถาม หรือตอบคำถามที่ถูกต้อง จะงดลงตอนต่อไปก่อนจนถึงวันเสาร์ แต่ก็จะมี “ส่วนเพิ่มเติมพิเศษ” มาลงแทนครับ
หวังว่าจะมีคนร่วมสนุกกันบ้างนะครับ ^^
ความคิดเห็น