คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #98 : -- ๖ – ความไม่เข้าใจของเด็กชายที่มีบาดแผล - “ผ...ผมขอโทษฮะ”
๖ – ความไม่เข้าใจของเด็กชายที่มีบาดแผล
ตีสามครึ่ง เสียงเปิดฝักบัวดังอยู่ในห้องน้ำ
นิกซ์ลุกจากที่นอน เปิดไฟดวงใหญ่ในห้อง ตั้งใจหาเสื้อผ้าที่ตนจะใส่ไปขายดอกไม้กับแอนเธียในเทศกาลวันนี้ ...แต่ก็มีอันต้องนั่งนิ่งค้าง จ้องเขม็งไปยังหน้าตู้เสื้อผ้าอย่างไม่อยากเชื่อ
ที่ตรงนั้น มีไม้แขวนเสื้อกับชุดกระโปรงสั้นสีฟ้าที่เขาจำได้ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน และแตกต่างจากเสื้อผ้าแบบปกติที่แอนเธียสวมอยู่ทุกวัน ซึ่งดูเรียบร้อย ไม่มีเสื้อแขนกุด กระโปรงสั้น หรือกางเกงขาสั้นเลยแม้แต่ชุดนอน
...คุณแม็กนัส...ซื้อให้เหรอ...
...หรือ...พี่แอนเธียเก็บไว้ไม่ให้เราเห็น...แล้วใส่ออกไปเที่ยว...
เด็กชายคิดว่าตนควรทำเป็นนอนต่อไป แต่ในเมื่อนอนไม่หลับ ก็ไม่รู้จะทำเช่นนั้นไปทำไม ถึงอย่างไรหญิงสาวก็กลับมาแล้ว และที่ไม่เข้านอนแต่อาบน้ำเลย ก็คงเพราะตั้งใจจะรีบออกไปตั้งรถแต่เช้า ตามที่บอกเขาไว้
...แต่...ทำไมเมื่อคืนถึงต้องไปกับคุณแม็กนัสด้วยล่ะ...
แอนเธียคงไม่คิดว่าเด็กชายรู้ และก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เขารู้ด้วย คงเป็นเรื่องบังเอิญที่นิกซ์หลับไม่สนิทเพราะความตื่นเต้นที่จะได้ออกไปขายของครั้งแรก จึงได้ยินเสียงตอนแอนเธียลุกจากที่นอน
ทีแรก เขาคิดว่าเธอคงไปเข้าห้องน้ำเฉยๆ แต่แล้วก็เห็นว่าเธอแต่งชุดลำลอง ออกจากประตูห้องไป
เด็กชายลุกไปแอบดูที่ระเบียงโดยไม่เปิดไฟ เห็นหญิงสาวเดินไปหาแม็กนัสซึ่งยืนรออยู่หน้าอพาร์ตเมนต์ ที่เดิมกับตอนเขามาทุกครั้ง
แอนเธียหายไปกับครูเซเดอร์หนุ่มนานหลายชั่วโมง ขณะที่นิกซ์ไม่อาจข่มตาหลับ จนเกือบตีสามเธอถึงไขกุญแจเข้ามาในห้อง และอาบน้ำโดยไม่นอนต่อ
เด็กชายไม่สบายใจ และไม่อาจห้ามตนเองไม่ให้ไม่สบายใจ ทั้งๆ ที่รู้ว่าแอนเธียเป็นผู้ใหญ่แล้ว และเธอจะคบกับแม็กนัสอย่างไรก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ
เขารู้สึกเหมือนตนเองเป็นส่วนเกิน เผลอคิดไปว่าหากไม่มีเขาอยู่ด้วย หญิงสาวคงชวนแม็กนัสมาค้างที่ห้องได้ บางทีหลังผ่าตัด เธอคงไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี่ด้วยอีกแล้ว
...แต่...พี่แอนเธียบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกับคุณแม็กนัสนี่นา...
นิกซ์ไม่เข้าใจ ทำไมหญิงสาวถึงพูดปดกับเขา หรือ...ที่จริงก็ไม่อยากคิด...ว่าเธอไม่ได้รักคุณแม็กนัส แต่ออกไปเที่ยวสนุกกัน...เหมือนที่พี่เวอร์จิเนียเคยทำประชดชีวิตเวลามีผู้ชายนอกคณะมาสนใจ พี่แอนเธียไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ พี่แอนเธียเป็นคนดี...
...แต่ถึงมีอะไรกับคุณแม็กนัสจริงๆ ...พี่เขาก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนไม่ใช่หรือ...
...รวมทั้งเราด้วย...
เด็กชายบอกตนเองว่าไม่ควรเดือดร้อน แต่กลับรู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก เขาคงรู้เรื่องของผู้ใหญ่เร็วเกินไป...เร็วจนเกิดความคิดไม่บังควร...เร็วจนละอาย พี่แอนเธียเป็นเหมือนแม่ เป็นเหมือนพี่สาว แต่เขาก็ยังฝัน...ฝันว่าได้กอดเธอในแบบที่ต่างจากกอดในโบสถ์ร้างครั้งนั้น
ไม่รู้ว่าเดือนหรือสองเดือนก่อน ที่เด็กชายเริ่มรู้สึกแปลกไปเวลามองเธอ...เวลาตระหนักได้ว่าเขากับเธออาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน นอนบนฟูกข้างกัน ห่างกันแค่ชั่วเอื้อมมือ บางทีก็นึกอยากหอมแก้ม อยากจูบ อยากเปิดเผยความรู้สึกของตน...ทั้งๆ ที่ตัวเขาสกปรกแปดเปื้อน และเธอเองก็รู้เรื่องนั้นดี
แต่ไม่ใช่ร่างกายอันสกปรกดอกที่นิกซ์รู้สึกว่ามีปัญหา เป็นจิตใจของเขาต่างหาก ก็รู้ทั้งรู้ว่านั่นเป็นเรื่องไม่เหมาะสม เป็นเรื่องสกปรก และหลายครั้งก็เจ็บปวด เขาก็ยัง...คิดไม่ดีกับแอนเธียอย่างนั้น
เด็กชายคิดว่าเขารักเธอ แต่รักควรเป็นสิ่งสวยงาม เมื่อรักก็ต้องอยากให้คนที่ตนรักมีความสุข ไม่ใช่อยากครอบครอง หรือรู้สึกไม่ดีที่หญิงสาวไปกับผู้ชายคนอื่นไม่ใช่หรือ...ถ้าเธอรักคนคนนั้นจริงๆ
ถึงอย่างไรก็ไม่มีเหตุให้แอนเธียรักเขาอยู่แล้วนี่นา เธอเห็นเขาเป็นแค่เด็กเล็กๆ ที่ต้องการความช่วยเหลือ ถึงได้ปกป้องดูแลไม่ต่างจากลูกหรือน้อง เธอไม่เห็นเขาเป็นผู้ชายที่โตแล้ว แต่เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง...เด็กอ่อนแอคนหนึ่ง
แต่มันก็ยังแปลบในใจ ช่วงสามเดือนนี้ นิกซ์นึกอยากโตขึ้นมาเร็วๆ หลายครั้งเหลือเกิน เขาคิดว่าหากตนเองสูงใหญ่เหมือนแม็กนัส แทนที่จะแคระแกร็นผอมแห้งผิดเด็กวัยเดียวกัน มีวิชาต่อสู้ ใช้มีดได้ ยิงปืนเป็น ทำงานหาเลี้ยงแอนเธียได้คงจะดีไม่น้อยทีเดียว
อีกนานหลายปีกว่าเขาจะเรียนจบ จะขอให้หญิงสาวรอได้หรือ เธออายุมากกว่าเขาตั้งสิบปี เขาจะบอกได้อย่างไรว่าจะเรียนให้ได้สูงๆ จะหางานดีๆ ทำ และหาเงินมาให้เธอได้เปิดร้านสมความตั้งใจเอง
เขาจะบอกได้อย่างไร...ว่ารอเขาหน่อยได้ไหม ให้เขาสามารถดูแลเธอ เหมือนกับที่เธอดูแลเขา
เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้นิกซ์สะดุ้งเฮือก
“อ้าว ! ตื่นเร็วจัง !” แอนเธียสวมรองเท้าแตะผ้าเดินออกมา ผมเปียกชื้น สองมือยังใช้ผ้าขนหนูเช็ดศีรษะอยู่ “นาฬิกาปลุกยังไม่ดังเลยนี่นา”
“ผ...ผมได้ยินเสียงพี่แอนเธียลุกมาอาบน้ำฮะ เลย...เลยคิดว่าลุกบ้างดีกว่า” เด็กชายรีบตอบ “ย...ยิ่งไปเช้ายิ่งดีนี่ฮะ”
“จ้ะ” หญิงสาวตอบ แต่น้ำเสียงเหมือนเพียงรับเฉยๆ เธอนั่งลงบนฟูกของตน มองตรงมาทางเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ “แต่ตื่นเพราะรู้สึกไม่ดีอะไรหรือเปล่า ดูหน้าเซียวๆ นะ ฝันร้ายเหรอ”
“ม...ไม่มีอะไรฮะ”
แอนเธียยิ้มเนือยๆ ก่อนจะหันกลับไปพับผ้าห่ม
“ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ามีอะไรจริงๆ ก็บอกมาเถอะจ้ะ ยิ่งเก็บเรื่องไม่ดีไว้กับตัวคนเดียวจะยิ่งไม่สบายใจนี่”
นิกซ์กัดริมฝีปาก อยากถาม...แต่ก็กลัวละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวของเธอ หากแอนเธียไปกับแม็กนัสจริงๆ เธอจะอยากบอกเขาหรือ ยิ่งเด็กชายบอกว่ารู้ คงมีแต่กระอักกระอ่วนกันทั้งสองฝ่ายใช่ไหม
“วันนี้ ขายของเสร็จแล้วเราไปคณะละครสัตว์ด้วยกันนะ” หญิงสาวพูดอีกเรื่อง “เมื่อคืนฉันไปถามเรื่องหัวหน้าคณะเซอร์คัส แม็กซิมัสจากพี่มารี เจ้าของร้านเหล้าที่ฉันฝากให้ช่วยตามหาแม่ของเธอ จนตอนนี้ได้แผนการช่วยเหลือเพื่อนๆ ของเธอแล้วล่ะ”
เด็กชายยิ่งตะลึงงัน...แต่ด้วยความรู้สึกอีกอย่าง...ขณะที่เธออธิบายแผนการให้เขาฟัง
เมื่อหัวหน้าคณะไปเที่ยวกลางคืน แอนเธียจะปลอมตัวเป็นหญิงบริการ (ด้วยชุดสีฟ้าที่แขวนอยู่นั่นเอง) ไปขโมยความทรงจำของเขา ให้เขาลืมเรื่องที่ตนเองเป็นเจ้าของเซอร์คัส แม็กซิมัส และลืมไปว่าเคยมีลูกจ้างทุกคนรวมทั้งนิกซ์ โดยในระหว่างนั้น ให้นิกซ์กับคนอื่นๆ ที่คณะหาสัญญาจ้างของพวกเขาและทำลายทิ้งให้หมด
จากนั้นทุกคนจะเป็นอิสระ ไม่ใช่ทาสของใคร ไม่ต้องถูกบังคับข่มเหงอีกต่อไปแล้ว
“หมายความว่า...” นิกซ์เผลอตัวพูดออกไป “พี่แอนเธียไปกับคุณแม็กนัสเมื่อคืนเพราะเรื่องนี้เหรอฮะ”
“จ้ะ” หญิงสาวรับง่ายๆ “เธอรู้ว่าฉันออกไปสินะ เป็นห่วงจนนอนไม่หลับหรือเปล่า ที่ไม่บอกในทีแรกก็เพราะกลัวเธอเป็นห่วงนี่ล่ะ แต่ถ้ารู้ว่าจะทำให้เธอนอนไม่หลับคงบอกก่อน ขอโทษนะ”
...ขอโทษ...เหรอ... เด็กชายกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ถึงรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลลงมาทันที
...ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ...
แอนเธียไปเพื่อช่วยเขาแท้ๆ และเขาก็รู้ว่าเก็ตโตตอนกลางคืนอันตรายแค่ไหนสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว ...ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคิดไม่ดีกับเธอ ระแวงเธอ นึกว่าเธอทิ้งเขาไปหาคุณแม็กนัส คิดสกปรกกับเธอแบบนั้น
“ผ...ผมขอโทษฮะ” นิกซ์พูดออกไปทั้งน้ำตา รู้สึกว่าควรพูด...ทั้งๆ ที่ไม่อาจบอกเหตุผลออกไปได้
“อะไรกันจ๊ะ ขอโทษอะไร” แอนเธียดูตกใจในทีแรก แต่แล้วก็ยื่นมือมาลูบศีรษะเขา “ไม่เห็นต้องขอโทษที่เป็นห่วงเลย ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษเธอ”
เด็กชายพยายามปาดน้ำตา ถ้อยคำวิ่งวนอยู่ในสมองทั้งๆ ที่ไม่อาจพูดออกมา ...ขอโทษนะฮะที่ผมเป็นแค่เด็ก ขอโทษนะฮะที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ ไม่อย่างนั้นผมคงช่วยพี่แอนเธียกับทุกคนได้มากกว่านี้ ไม่ทำให้พี่ต้องลำบากแบบนี้...
เขาไม่อยากร้องไห้ ยิ่งร้องก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็ก ไม่อาจทำอะไรยิ่งไปกว่าเดิม ทั้งๆ ที่แอนเธียไม่พูดอะไร และเปลี่ยนจากลูบผมเป็นกอดเขาแทน กระทั่งเขาได้กลิ่นสบู่หอมจากร่างของเธอ
...เป็นกลิ่นที่ทำให้รู้สึกดี...ทั้งๆ ที่ไม่เคยนึกเลยว่าสบู่ก้อนเดียวกันที่ทั้งสองใช้อยู่หอมขนาดนี้...หอม และสบายจนเขาอยากให้เธอกอดเขาไว้นานๆ ไม่อยากลุกไปไหน ไม่อยากคิดอะไรที่ไม่อยากคิด...
แต่คำพูดของหญิงสาวกระตุกให้เด็กชายต้องคิด
“อย่าคิดเลยนะ ว่าเธอทำให้ฉันลำบาก ฉันอยากช่วยเธอเอง คุณแม็กนัสก็เหมือนกัน จำเรื่องของนารันบาตาร์ที่เล่าให้ฟังเมื่อคืนก่อนได้ใช่มั้ย
“ถ้าเธอเห็นว่าการช่วยเหลือคนอื่นเป็นเรื่องที่ดี ก็ขอให้เธอช่วยคนอื่นๆ เมื่อตัวเองทำได้นะ”
นิกซ์ค่อยๆ ดันตนเองออกจากอ้อมกอดของเธอ ปาดน้ำตาแล้วพูดอ้อมแอ้มว่าจะไปอาบน้ำ
ต้องไปอาบน้ำแล้วไม่คิดอะไร จะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีไปกว่าเดิม ไม่สิ ต้องคิดว่าเขาจะช่วยแอนเธียได้อย่างไร และช่วยพี่ๆ ในคณะได้อย่างไร แทนที่จะมานั่งน้อยใจไม่เข้าเรื่อง...ว่าหญิงสาวคงยื่นมือช่วย ให้ที่พักพิงแค่เพราะเห็นเขาเป็นเด็กกำพร้าต้องการที่พึ่งเท่านั้นจริงๆ ...ไม่ได้เห็นเขาเป็นคนที่อยากสนิทสนม พึ่งพาได้เหมือนแม็กนัส
เขาไม่อยากเป็นอย่างนั้น อยากแสดงให้เธอรู้ว่าตนจะเป็นผู้ใหญ่ในไม่ช้า และจะช่วยเหลือคนอื่นๆ ได้เช่นกัน
แต่นั่นเป็นสิ่งที่นิกซ์ไม่อาจทำได้...อย่างน้อยก็ในวันนี้ เขาได้แต่พยายามช่วยแอนเธียจัดรถและขายดอกไม้อย่างเก้กัง ในเช้าวันแรกของเทศกาลซึ่งทางการปิดถนนสายหลักไปจนถึงจัตุรัสหน้ามหาวิหารเป็นเขตคนเดิน คนที่เหลียวมองรถเข็นขายดอกไม้ของทั้งสองมีมาก แต่ถึงเด็กชายพยายามร้องเรียก ก็ยังไม่มีใครเข้ามาซื้อหรือสนใจดู หญิงสาวบอกว่าคงต้องรอเวลา อย่างน้อยคนที่มางานก็อยากไปเคารพพระมหาสังฆราชา และฟังโอวาทในพิธีเปิดงานของพระองค์ก่อน
...ในพิธีนั้นเองได้เกิดเรื่องไม่คาดฝัน อย่างที่นิกซ์หรือใครก็ตามไม่ได้คาดไว้ล่วงหน้า และไม่รู้ว่ามันมีความหมายอย่างไรกับชีวิตซึ่งเหมือนจะกลับเข้ารูปแล้วของเด็กชาย...
* * * * *
ความคิดเห็น