คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #97 : -- ๕ – เบื้องหลังรอยยิ้มของหญิงสาวขายดอกไม้ - “ก็อาจจะแค่พยายามช่วยเหลือตัวเอง”
๕ – เบื้องหลังรอยยิ้มของหญิงสาวขายดอกไม้
บนถนนเข้าเมืองคีรีเอ แอนเธียบังคับพวงมาลัยอย่างเงียบๆ และแม็กนัสก็จมอยู่ในห้วงความคิดตน
ในใจเขามีคำถาม...มากมาย ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมจึงพูดจาร้ายกาจอย่างนั้นกับแอนเธีย แต่อีกใจหนึ่งก็ยั้งตนเองไว้ ด้วยรู้สึกว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรถามอย่างสิ้นเชิง หญิงสาวจะเคยคบหาใคร ใช้ชีวิตอย่างไร...ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรสอดรู้สอดเห็นหรือก้าวก่าย
...แม้แต่เรื่องที่มันพูดเกี่ยวกับพวกครูเซเดอร์น่ะหรือ...
นั่นเองที่ทำให้ครูเซเดอร์หนุ่มอึดอัดที่สุด เขาก็รู้ไม่ใช่หรือ...ว่านั่นเป็นเรื่องธรรมดาของสงคราม ได้ยินได้ฟังมาจนเกินพอ แม้จะไม่เคยเห็นกับตา และแสลงใจเกินกระทำเอง
แอนเธียเคยเป็นคนอัสลาน เคยอยู่เวสต์แลนด์ แม่กับน้องชายถูกฆ่า เป็นไปไม่ได้เลยหรือ...ที่การปะทะจะสร้างบาดแผลให้เธอมากกว่านั้น
แต่แม็กนัสก็พบว่าเรื่องนั้นยิ่งยากจะยอมรับ เมื่อคิดขึ้นมาว่าแอนเธียที่มักยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่ข้างๆ เขาเคยเป็นเหยื่อของสิ่งที่แค่คิดขึ้นมาก็สะอิดสะเอียน ถึงขั้นบอกตนเองว่าเรื่องที่ชายเมื่อครู่พูดคงเป็นความจริงไปไม่ได้ มันอาจแค่กล่าวหาพล่อยๆ ...หากหญิงสาวเคยถูกครูเซเดอร์ทำร้ายถึงขั้นนั้น ทำไมถึงยังเป็นเพื่อนกับเขา ทำไมถึงพูดคุยกับครูเซเดอร์คนอื่นๆ ที่เธอรู้จักได้อย่างเป็นมิตรอย่างนี้
...แต่ถ้าไม่เป็นความจริง...มันจะกุเรื่องร้ายแรงแบบนี้ขึ้นมาทำไม...
ชายหนุ่มบีบมือจับประตูแน่นขึ้น ทดแทนกับที่ไม่สามารถส่งเสียงแม้แต่ถอนหายใจ...ระบายความอึดอัดในอกออกไป จนหญิงสาวเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณแม็กนัสต้องมาเจออะไรอย่างนี้” เสียงของเธอราบเรียบตามปกติ “นั่นแฟนเก่าฉันเอง”
“อา...” ชายหนุ่มไม่รู้จะรับอะไร เพราะที่จริงก็กึ่งคาดหวังไว้แล้ว
ผู้ชายคนนั้นรู้เรื่องรอยสักรูปเหยี่ยวบนหลังของเธอ ขณะที่ตามปกติแอนเธียแต่งตัวเรียบร้อยไม่เคยเปิดหลัง หากไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน...จะรู้ได้อย่างไร
แต่นั่นไม่ใช่เรื่องของเขา ผู้ชายที่เคยเที่ยวผู้หญิงอย่างเขามีสิทธิ์ตำหนิเธอหรือ
“เราคบกันไม่นาน แล้วก็เลิกกันไปหลายปีแล้ว ไม่นึกว่าเขาจะมาที่นี่ด้วย” หญิงสาวยังพูดต่อไป “ตอนนั้น เราสองคนต่างก็ยังเด็ก ยังเรียนอยู่ มีอะไรที่เข้ากันไม่ได้...หลายอย่างน่ะค่ะ”
“แต่ยังไง มันก็ไม่ควรพูดหมาๆ แบบนั้น” แม็กนัสแย้ง “มันทุเรศเกินไป”
ต่อให้เลิกกันด้วยสาเหตุไม่ดีแค่ไหน ทะเลาะกันจะเป็นจะตายอย่างไร ชายหนุ่มก็เชื่อว่านั่นไม่ใช่พฤติกรรมของคนเคยชอบเคยรักกันเลย ถึงตอนนั้นจะยังเด็ก ตอนนี้มันก็ควรโตพอจะรู้กาลเทศะได้แล้ว
“ช่างเถอะค่ะ” แอนเธียกลับพูดขึ้น “เขาคงแค่เมา ฉันผิดเองด้วยที่บอกเขา ตอนนั้นฉันยังมองโลกในแง่ดีเกินไป ที่คิดว่าจะมีใครสักคนยอมรับเรื่องทุกอย่างของฉันได้ ทั้งความผิดบาป...ความสกปรกทุกอย่าง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้จริงๆ”
แม็กนัสไม่รู้จะพูดอะไร จนกระทั่งหญิงสาวหัวเราะขึ้นมา...เป็นเสียงหัวเราะขื่นๆ ราวกับจะกลบเสียงสะอื้นในความรู้สึกของเขา
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลย เรื่องที่เวสต์แลนด์ผ่านไปนานมากแล้ว และฉันก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์คนอย่างเขาด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดเรื่องนี้ แล้วครั้งนี้ก็เบากว่าครั้งนั้น...เบามากจนเทียบกันไม่ได้เลย” เสียงของแอนเธียแผ่วเบาลง “ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ใครจะพูดอะไรก็ช่าง ขอแค่ฉันยิ้มไว้ ทำเหมือนไม่มีอะไร พวกเขาก็จะไม่กล้าถาม ได้แต่ไปพูดลับหลังกันเองว่าจริงหรือไม่จริง...ก็แค่นั้นเอง”
“ขอโทษนะ” แม็กนัสรู้สึกว่าตนควรพูด...ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะขอโทษเรื่องอะไร “มันก็แค่ผู้ชายเฮงซวยคนเดียว ออกไปจากชีวิตเธอได้ก็ดีแล้ว ...เธอเป็นคนดีนะ แอนเธีย เป็นคนดี มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคนอื่น ต้องมีผู้ชายที่ดี...ที่ยอมรับเธอได้สิ”
ใช่... ถึงเขาจะรู้สึกชาๆ ในอก ก็ยังนึกชมว่าหญิงสาวช่างเป็นคนที่เข้มแข็ง ทุกสิ่งที่ทำก็ชำนาญไปหมด ทั้งงานฝีมือ งานบ้านการเรือน เธอดูแลบ้านสะอาดเรียบร้อย ทำอาหารก็เก่ง จะไม่มีผู้ชายคนใดมองข้ามความเป็นคนอัสลานของเธอ...อดีตของเธอในเวสต์แลนด์...หรืออดีตกับผู้ชายปากพล่อยสักคนเลยหรือ ในเมื่อเธอเหมาะสมจะเป็นภรรยา...แม่ของลูก...และคู่ชีวิตถึงเพียงนี้
...ถึงเขาจะไม่คิดไกลกับเธอถึงขั้นนั้น ไม่สิ พยายามไม่คิดเพราะเธอห้ามไว้...
หญิงสาวกลับสั่นศีรษะ และถอนใจเบาๆ
“ฉันเลิกหวังไปนานแล้วค่ะ ไม่มีหรอก...คนที่ยอมรับเรื่องเลวร้ายทุกอย่างของคนอื่นได้ ฉันก็แค่เคยหวังลมๆ แล้งๆ เพราะตัวเองเป็นคนเดียวที่สามารถอ่านความทรงจำ เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามยอมรับทั้งด้านที่ดีและร้ายของคนที่ฉันเคยอ่านเท่านั้นเอง
“แล้ว...ที่ฉันทำงานอาสาสมัครตั้งมากมาย พยายามช่วยเหลือคนอื่นเขาไปทั่ว ที่แท้ก็อาจจะแค่พยายามช่วยเหลือตัวเอง...ทั้งๆ ที่ควรสำนึกว่าไม่มีวันช่วยได้อีกแล้วก็ได้”
เมื่อแอนเธียพูดถึงตอนนี้ รถก็มาถึงหน้าอพาร์ตเมนต์แล้ว เธอจึงจอดรถ บอกลาเขาก่อนจะลงไปพร้อมกับชุด และขอโทษที่ทำให้เขากลับดึกกว่าที่คิด ในเมื่อชายหนุ่มยังต้องเข้าประจำการในงานเทศกาลตั้งแต่เช้า
แม็กนัสได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะขับรถออกไป ถึงแม้ว่าคำพูดก่อนลาของหญิงสาวจะวนเวียนแจ่มชัดที่สุดในห้วงความคิด...ยิ่งเมื่อเขารู้สึกว่าแอนเธียเอ่ยถ้อยคำนั้นด้วยเสียงที่เศร้าเหลือเกิน
* * * * *
ความคิดเห็น