คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #95 : -- ๓ – ภาพที่ไม่เคยเห็น - “ให้ตาย เธอเป็นผู้หญิงนะ ถนอมตัวเองหน่อยสิ”
๓ – ภาพที่ไม่เคยเห็น
“ชุดนี้เป็นยังไงคะ” แอนเธียเปิดม่านแล้วเดินออกมา ก่อนจะหมุนตัวในชุดเดรสสีแดงรัดรูปแขนกุดสั้นแทบถึงต้นขา เหนืออกเสื้อมีเพียงสายรัดไขว้ที่หลังคอ เผยแผ่นหลังขาวซึ่งเขาเพิ่งเห็น...และตกใจยิ่งกว่ากับรอยสักขนาดใหญ่บนนั้น
ทีแรกเขาเห็นมันเป็นแค่เส้นสายสีดำและแดงมากมาย แผ่กระจายบนหลังของเธอ ต่อมาจึงมองออกว่าเส้นเหล่านั้นเรียงเป็นรูปนกเหยี่ยวตัวใหญ่สยายปีก นัยน์ตาคมราวกับมีชีวิต กรงเล็บกางงุ้มเหมือนเตรียมตะครุบเหยื่อ
“เธอ...สักด้วยเหรอ”
“แปลกเหรอคะ” แอนเธียเหลียวหน้ากลับมาถามเขา
“ป...เปล่า ก็แค่คิดว่า...ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่น่าจะสักอะไร...ดุขนาดนี้”
“อ๋อ” หญิงสาวหัวเราะน้อยๆ “ดุจริงๆ นั่นล่ะค่ะ จำไม่ได้เลยว่าตอนสักทนได้ยังไง แต่มันก็นานมากแล้วนะ”
แอนเธียหมุนตัวอีกครั้ง แล้วก็กลับเข้าเรื่องเดิม
“ว่าแต่เรื่องชุด เป็นยังไงคะ พอใช้ได้มั้ย ดูเหมือนคนทำงานแถวนี้บ้างมั้ย”
“ก็...เหมือนกระมัง” แม็กนัสตอบ “ถ้า...แต่งหน้าทำผมสักหน่อย แล้วก็...ใส่ถุงน่อง”
“นั่นสิคะ ฉันต้องหาถุงน่องด้วยแล้วสิ” แอนเธียก้มลงมองเท้าของตน ซึ่งสวมรองเท้าผ้าใบที่ดูเก่า ซ้ำไม่เข้ากับชุด “รองเท้าด้วย ถ้าไม่ใส่ส้นสูงคงดูแปลก แต่ถ้าใส่ก็วิ่งลำบากแน่”
“แล้วเธอจะแต่งตัวแบบ...เอ่อ...แบบนี้ไปไหนเหรอ”
“ไปหาผู้ชายคนหนึ่งค่ะ”
...............................
แม็กนัสหน้าชาไปทันที
“นี่เป็นเรื่องสำคัญนะคะ” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เพื่อนิกซ์ คนที่ฉันจะไปหาคือหัวหน้าคณะคนนั้น ฉันจะดึงความทรงจำมันตอนเผลอ ให้มันจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร จะได้เอาสัญญาจ้างของทุกๆ คนในคณะมาทำลาย ให้พวกเขาเป็นอิสระ นิกซ์อยากช่วยพวกเขา แล้วทางเดียวที่ฉันจะเข้าถึงตัวมันได้ก็คือปลอมตัวอย่างนี้”
แม็กนัสค่อยเข้าใจ แต่ไม่วายอยากถอนใจอย่างหนักอก ชักตระหนักความหมายของหมอโจเซฟขึ้นรำไร
“แต่มันเสี่ยง ถ้าเธออยากกำจัดมัน หาคนไปยิงมันทิ้งก็สิ้นเรื่อง” เขาพูดอ้อมๆ โดยไม่เสนอตัวว่าตนเองจะทำ
ใช่ว่าครูเซเดอร์หนุ่มไม่เคยยิงคนตาย แล้วเท่าที่ฟังมา หัวหน้าคณะนั่นไม่น่าจะใช่คนดี คงมีคู่กรณีอยู่ไม่น้อย ทางการคงไม่สาวมาถึงคนที่แทบไม่รู้จักมันอย่างเขา และก็คงไม่ใส่ใจทำคดีนักเลงในเก็ตโตตายไปสักคน
“หลวงพ่อนิโคลัสบอกว่ากรัฟเฟ็ดรู้จักพวกเจ้าพ่อในเก็ตโต แล้วก็สนิทกับคนในสภาเมืองคีรีเอด้วย น่าจะเป็นแฮรอดที่พี่มารีเล่าให้ฟัง ฉันไม่อยากเสี่ยงฆ่าเขา ถ้าใช้ความสามารถ คงไม่มีใครจับได้มากกว่า ใครจะเชื่อว่ามีคนที่ดูดความทรงจำของคนอื่นได้ละคะ”
“แต่ถ้าก่อนดูดความทรงจำ มัน...ทำอะไรเธอขึ้นมา” ครูเซเดอร์หนุ่มพูดเสียงแข็ง “ให้ตาย เธอเป็นผู้หญิงนะ ถนอมตัวเองหน่อยสิ”
แอนเธียนิ่งไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยราวกับประหลาดใจ ก่อนสีหน้าของเธอจะกลายเป็นเครียดขรึม นัยน์ตาดุร้ายแข็งกร้าวขึ้นมากอย่างไม่คาดฝัน
“คุณเห็นผู้หญิงมีค่าแค่นั้นเหรอคะ แค่ถูกแตะต้องก็หมดค่าแล้วงั้นเหรอ”
“ป...เปล่า” แม็กนัสรีบตอบ “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้ใครทำร้ายเธอ เธอรับความทรงจำไม่ดีแทนคนอื่นมามากแล้ว เรื่องเด็กผู้หญิงที่เธอเคยเล่าก็เหมือนกัน ก็รู้นี่”
“เพราะรู้ยังไงละคะ ฉันถึงรู้ว่ามันไม่สำคัญอะไรเลย” หญิงสาวยักไหล่ เสมองไปอีกทาง “ร่างกาย...ก็แค่นั้นล่ะค่ะ เจ็บปวดทรมานแค่ไหนก็แค่ชั่วขณะ สุดท้ายก็ผ่านเลยไป มีแต่จิตใจต่างหากที่จำมันมาย้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ารู้แล้วไม่ยึดติดกับมัน แค่เฝ้ามองเหมือนกับมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับคนอื่น ก็ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้หรอก”
“แต่ว่า—“
“ขอบคุณนะคะ ฉันเข้าใจแล้วว่าคุณแม็กนัสเป็นห่วง” แอนเธียยิ้มให้เขา ไม่ใช่ยิ้มปลอม แต่ก็เยือกเย็นเสียจนเขาแอบวาบที่สันหลัง “ฉันจะระวังตัวค่ะ ไม่ยอมให้ใครรังแกได้ง่ายๆ แน่ ...แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ ฉันก็ไม่ยอมเจ็บตัวเปล่าๆ เหมือนกัน ที่จริง ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ ‘เปราะบาง’ มากนะคะ คุณน่าจะเข้าใจ”
แม็กนัสกลืนน้ำลายเอื๊อก หญิงสาวยักไหล่อีกครั้ง แล้วก็พูดต่อไป
“แต่ที่สำคัญคือ ต้องทำให้กรัฟเฟ็ดถูกใจฉัน แล้วเปิดโอกาสให้ฉันอยู่กับมันสองต่อสองให้ได้ เมริลบอกว่ามันชอบผู้หญิงที่ดูเด็กๆ อ่อนแอ บอบบาง ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะแต่งตัวยังไงดีให้ได้แบบนั้น”
ชายหนุ่มกวาดมองสาวขายดอกไม้ในคราบหญิงกลางคืน แล้วก็พบว่าชุดนี้ไม่ได้การแน่ มันกระชับเข้ารูปกับร่างเพรียวบางของเธอ เผยส่วนโค้งเว้าและผิวพรรณที่ผู้ชายชอบมอง...แต่กลับให้ความรู้สึกว่าแอนเธียดึงดูดสายตาน้อยลงกว่าตอนสวมเสื้อกันหนาวไหมพรมคอตั้งแขนยาว กับกระโปรงสีเข้มยาวเลยค่อนน่อง หรือกางเกงยีนส์ธรรมดาเสียอีก
มันคงดูขัดกับความรู้สึกที่สัมผัสได้จากการวางตัวของเธอเกินไป
“งั้นอย่าเอาชุดนี้” แม็กนัสตัดสินใจบอก “มันไม่เหมาะกับเธอ น่าจะ...มีวิธีแต่งตัวให้มีเสน่ห์กว่านี้”
เขาไปที่ราวแขวนเสื้อ ลองเลื่อนดูทีละตัวอย่างเก้ๆ กังๆ ...ที่จริงก็ไม่รู้หรอกว่าเสื้อผ้าแบบไหนจะเข้ากับการปลอมตัวของเธอ แต่ไม่ถึงครึ่งราว แม็กนัสก็พบว่าเสื้อผ้าเหล่านั้น ไม่เกาะอกต่ำก็ผ่าเว้าสูงจนเกินไป ไม่ก็ติดกากเพชรแพรวพราวเกินไป ไม่ต่างจากชุดที่หญิงสาวสวมอยู่ตอนนี้เท่าไร
“คุณแม็กนัสมี...แบบชุดในใจมั้ยคะ” แอนเธียถามขึ้นในไม่ช้า “ถ้ามี หรือมีตัวอย่างจากผู้หญิงในความทรงจำของคุณคนไหนก็ได้ ขอฉันอ่านได้มั้ยคะ”
“ม...ไม่ได้ !” แม็กนัสตอบทันควัน ซ้ำเสียงดังกว่าปกติจนตนเองยังตกใจ ต้องรีบลดเสียงลง “ข...ขอโทษ คือฉัน...”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ” หญิงสาวกลับพูดพร้อมยิ้มเฝื่อนๆ “มันเป็นเรื่องส่วนตัวจริงๆ นี่คะ ฉันไม่ควรขอแบบนั้นเลย ขอโทษนะคะ”
“คือ...” แม็กนัสเกาศีรษะ “ถ้าอยากรู้อะไรก็...ขอให้ถามมาแล้วกัน ฉันจะพยายามตอบถ้าตอบได้ แต่ก็รู้แหละนะว่าตัวเองพูดไม่เก่ง”
แอนเธียยิ้มโดยไม่ว่าอะไร แล้วก็เริ่มคำถามทำนองว่า ผู้ชายจะชอบหรือคาดหวังให้ผู้หญิงแต่งตัวแบบไหนเวลามาเที่ยวหาความสำราญ ซึ่งแค่นั้นก็ทำเอาชายหนุ่มนิ่งนึกไปนาน และตอบตะกุกตะกักวนไปเวียนมา กระทั่งมีเสียงพูดดังขึ้นข้างหลัง
“ถ้าเธอจะแต่งไปหลอกตานั่นนะ แอนเธีย เอาแบบที่มันดูใสๆ แหวกแนวไปเลย”
มารีก้าวฉับๆ เข้ามา มองราวแขวนเสื้อครู่เดียวก็หยิบชุดหนึ่งออกมา
เป็นเดรสสั้นสีฟ้าอ่อนจางเกือบเป็นขาว ตัดเย็บจากผ้าเนื้อลื่นสีขาว ทับด้วยผ้าโปร่งสีฟ้า ปักชายกระโปรงเป็นลายลูกไม้เช่นเดียวกับข้างอกเสื้อ ชุดนั้นแขนกุด มีสายพาดไหล่สองคู่ คู่หนึ่งเป็นสีฟ้าตามชุดตัวนอก และอีกคู่สีดำตามเสื้อขลิบลูกไม้ข้างใน
แม็กนัสกะพริบตาปริบๆ มองชุดนั้นค้างอยู่ ก่อนที่มารีจะส่งมันให้แอนเธียไปลอง และไม่ช้า หญิงสาวก็กลับออกมาจากห้องน้ำราวกับดูเป็นคนใหม่อีกครั้ง
เป็นคนใหม่ชนิดที่ชายหนุ่มแทบตะลึงมองตาค้าง
ชุดนั้นน่าจะเหมาะกับเด็กสาวๆ วัยไม่ถึงยี่สิบ แต่แอนเธียก็ไม่ได้ดูมีอายุมากเกินจนใส่ไม่ได้ ที่จริงควรบอกว่ามันทำให้เธอดูน่ารักน่ามองกว่าชุดสีแดงเมื่อครู่อีกมาก แม้อยู่ในคราบผู้หญิงกลางคืน
“ทารองพื้นปิดรอยสักไว้ แล้วก็ใส่เครื่องประดับพวกสร้อยต่างหูลูกปัดเข้ากับชุด เธอมีอยู่แล้วสินะ ผ้าคาดผมใส่ไว้ก็ได้ แต่ขอที่สีเข้ากับชุดเหมือนกัน จะได้ปิดแผลไฟไหม้บนหน้าผากด้วย รองเท้าก็...น่าจะแตะส้นสูงแบบมีสายไขว้ สีฟ้าหรือสีขาว” สาวใหญ่แนะนำต่อ “แล้วฉันจะพาเธอไปแนะนำกับกรัฟเฟ็ดตอนมาอีกทีเอง บอกว่าเป็นเด็กใหม่สดๆ เลย นอกนั้นก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้ว ว่าจะเล่นบทไร้เดียงสาได้แค่ไหน”
“ขอบคุณมากค่ะ พี่มารี” แอนเธียตอบด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไร ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอมีเรื่องอะไรกับหมอนั่น หรือต้องการอะไรจากมัน แต่มันเอาเปรียบเด็กฉัน ฉันก็อยากเอาคืนเหมือนกัน...ถ้าไม่ติดว่ากิจการตัวเองจะมีปัญหาละก็นะ”
มารีพูดเท่านั้น แล้วก็บอกว่าซาชาที่แอนเธียรอพบกลับมาแล้ว หญิงสาวขายดอกไม้จึงไปพูดกับเธอ ทิ้งแม็กนัสให้กลับไปดื่มน้ำอัดลมรอที่โต๊ะเดิมกับเจ้าของร้าน
* * * * *
ความคิดเห็น