คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #94 : -- ๒ – เพื่อนร่วมทาง - “ร...รู้ได้ยังไงครับ”
๒ – เพื่อนร่วมทาง
...คืนนี้คุณแม็กนัสว่างมั้ยคะ ออกไปข้างนอกด้วยกันได้มั้ย...
เมื่อเย็นนี้เอง คำกระซิบเร่งร้อนของแอนเธียตอนนิกซ์เข้าห้องน้ำทำเอาแม็กนัสแทบสำลักข้าวเย็น แต่เมื่อสบตากับเธอหลังรีบเอาน้ำกรอกปากแก้ประหม่า ก็พบเพียงแววตาจริงจัง ไม่เหมือนคนที่จะชวนเขาไปเที่ยวกลางคืนสนุกๆ (และคงไม่ชวนไปด้วยเหตุผลที่เขาเผลอคิดฟุ้งซ่านจนร้อนไปทั้งหัวด้วย)
หญิงสาวอธิบายต่อว่ามีคนที่เธออยากไปหาในเก็ตโตหมายเลขหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับคีรีเอ ที่จริงหากไม่ติดว่าค่ำมืดนักก็ไม่อยากรบกวนเขา แต่พูดเท่านั้น ครูเซเดอร์หนุ่มก็รีบตกปากรับคำ ให้เธอนัดเวลามาโดยทันที
เมื่อถึงเวลา แอนเธียก็พาเขาขึ้นรถยนต์คันเดิมของหลวงพ่อนิโคลัส ขับออกไปตามเส้นทางที่เธอดูเหมือนจะรู้จัก จนถึงลานจอดรถแบบเสียค่าบริการในเก็ตโต ทั้งสองจึงลงจากรถ มุ่งหน้าไปยังตรอกเล็กๆ ซึ่งมีร้านเหล้าเปิดเพลงเสียงกระหึ่มตั้งเรียงราย และหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยยืนร้องเรียกผู้ชายที่เดินผ่านมา
สาวขายดอกไม้จับมือของเขา เดินนำไปอย่างรู้ทาง จนเข้าร้านหนึ่งซึ่งติดป้ายชื่อ ‘มารี ซาโลม’
“สวัสดีค่ะ พี่มารี” เธอตรงเข้าไปทักสาวใหญ่ผมแดงร่างอวบสวมชุดเดรสสีดำเว้าลึก และเครื่องประดับวูบวาบ
“อ้าว ! แอนเธีย ! ไปไงมาไงละนี่” อีกฝ่ายพูดเสียงดังแข่งกับเพลง พลางแตะแขนแอนเธียซึ่งยังสวมเสื้อไหมพรมแขนยาวตามเดิม ต่างจากนักเที่ยวหรือสาวทำงานที่นี่โดยทั่วไป “ผู้หญิงที่เธอเอารูปถ่ายมาให้ดู ฉันแจกให้เพื่อนๆ ในเก็ตโตอื่นช่วยตามหาแล้วนะ แต่ยังไม่มีข่าว รออีกซักหน่อยนะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่มารี แต่วันนี้หนูมาหาอีกคนหนึ่งน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบ แล้วก็ลดเสียงลง “ผู้ชาย...เคยเป็นลูกค้าที่นี่ น่าจะช่วงเทศกาลโคมตะวัน”
“เหรอ งั้นไปนั่งคุยกัน” มารีรับ ก่อนทำท่าจะจูงแขนแอนเธียไป แต่แล้วก็สังเกตเห็นแม็กนัสที่ยืนเก้กังอยู่ “แล้วนั่น?”
“เพื่อนค่ะ เขามากับหนู”
“งั้นคุณก็มาด้วยสิ จะดื่มอะไรสั่งได้เลย”
“ค...ครับ” ชายหนุ่มรับ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำตาม จนถึงโต๊ะแล้วมารีย้ำอีกครั้งจึงพูดอ้อมแอ้ม
“น...น้ำเปล่าก็พอครับ”
“อย่าบอกนะว่าดื่มเหล้าไม่เป็น” สาวใหญ่ทวนคำอย่างประหลาดใจ
“ดื่มเป็นค่ะ แต่เขาคงกลัวเมา เรายังต้องขับรถกลับอีก” แอนเธียให้เหตุผล
“อ้อ” อีกฝ่ายรับง่ายๆ “งั้นน้ำอัดลมนะคุณ คงไม่ต้องเด็กดีขนาดดื่มนมใช่มั้ย”
หญิงสาวคอนเวิร์ตหัวเราะเบาๆ ขณะที่ชายหนุ่มนั่งเงียบ เสมองไปทางอื่น มารีหันไปสั่งเครื่องดื่มกับหญิงสาวอีกคน แล้วจึงหันกลับมารับภาพถ่ายสองสามใบจากแอนเธีย
“กรัฟเฟ็ด แม็คเกรียร์ เจ้าของคณะละครสัตว์เซอร์คัส แม็กซิมัส” คนส่งรูปถ่ายบอก “ได้ยินว่าช่วงเทศกาลโคมตะวัน เขาแวะมาที่นี่”
มารีพลิกรูปดูซ้ำไปมาสองสามครั้ง แล้วก็พยักหน้าช้าๆ
“จำได้แล้ว คนที่มากับแฮรอดจากสภาบริหารเมืองนี่เอง” สาวใหญ่ทิ้งรูปลงบนโต๊ะ
แม็กนัสชะโงกดู เห็นหัวหน้าคณะร่างอ้วนซึ่งตนเคยพบครั้งหนึ่ง แต่จำได้ติดใจว่าพลิกลิ้นขายนิกซ์ให้แก่ท่านหญิงได้ง่ายดาย
“วันนั้นมาสั่งเหล้ากับแกล้มกันเต็มที่ แถมหมอนั่นยังเป็นคนเลี้ยงแฮรอดด้วย” เจ้าของร้านพูดต่อ “กินเหล้าเสร็จก็พาเด็กร้านฉันออกไปทั้งสองคน...ซาชากับเมริล เธอคงจำได้ เด็กสองคนนั้นกลับมาบ่นโขมง ทำนองมารยาททรามกับรุนแรงนั่นแหละ”
“งั้นหนูขอคุยกับสองคนนั้นได้มั้ยคะ” แอนเธียถามต่อ
มารีพยักหน้าอีกครั้ง
“เมริลอยู่ตรงโน้น ส่วนซาชาตอนนี้ออกไปกับลูกค้า เดี๋ยวกลับเข้ามาจะเรียกให้”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ” สาวขายดอกไม้หันมาทางครูเซเดอร์หนุ่ม “คุณแม็กนัสนั่งพักไปก่อนนะคะ คุยกับพี่มารีไปก็ได้ เดี๋ยวฉันไปคุยกับเมริลหน่อย”
ครั้นแล้ว แอนเธียก็ลุกจากไป ทิ้งเขาไว้กับสาวใหญ่ ซึ่งหันมาถามชายหนุ่มพร้อมกับล้วงกระเป๋าถือใบเล็กที่คล้องแขน
“บุหรี่มั้ยคุณ หรือไม่ชอบ ฉันจะได้ไม่สูบ”
“ม...ไม่ครับ แต่สูบไปเถอะ ผมไม่ถือ” แม็กนัสตอบอ้อมแอ้ม
ถึงเขาเลิกบุหรี่แล้ว ในร้านนี้ก็มีคนสูบพอสมควร คิดเสียว่าดมควันคนอื่นสักวันคงไม่เป็นอะไรมาก
“งั้นจุดให้หน่อยสิ” เธอว่าพลางเลื่อนไฟแช็คสีเงินสลักลายให้เขา ก่อนยื่นใบหน้าและปากที่ทาลิปสติกสีแดงสดคาบบุหรี่เข้ามาใกล้
แม็กนัสกดไฟแช็คให้เธอ จากนั้นก็วางมันลงบนโต๊ะ เลื่อนกลับไปให้มารีที่คีบบุหรี่ไว้ด้วยสองนิ้ว ปล่อยควันเป็นสายอ้อยอิ่ง
“คุณเคยสูบ ไม่ใช่แค่มวนสองมวนด้วย”
“ร...รู้ได้ยังไงครับ” ชายหนุ่มตั้งคำถามอย่างประหลาดใจ
“ท่าจุดไฟแช็คของคุณมั้ง ไม่ก็ลางสังหรณ์ แอนเธียขอให้คุณเลิกล่ะสิ”
“...รู้ได้ยังไง” เขาถามซ้ำอีกครั้ง
สาวใหญ่หัวเราะพร้อมควัน
“เด็กคนนั้นเคยขอให้ฉันเลิกเหมือนกัน แต่ฉันคงไม่มีเหตุผลพอให้เลิกเหมือนคุณกระมัง ไม่รู้จะถนอมสุขภาพตัวเองไว้ทำอะไร อาชีพอย่างนี้มันเสี่ยงน่ะคุณ ไม่รู้จะโดนลูกค้าบ้าๆ ฆ่าตาย หรือป่วยเป็นโรคร้ายแรงวันไหน ฉันไม่อยากอยู่จนแก่หง่อมขนาดไม่มีใครยอมเลี้ยง” มารีอัดควันลงปอดอีกครั้ง “ดีแล้วที่คุณไม่สูบ เจ้านี่ยัดไส้ยา แค่มวนเดียวก็อาจถอนตัวไม่ขึ้นอีกเลยก็ได้”
แม็กนัสเงียบไปเพราะไม่รู้จะตอบอะไร จนสุดท้ายจึงตัดสินใจถามบ้าง
“คุณ...รู้จักแอนเธียได้ยังไง”
“‘อาสาสมัครรณรงค์การป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ และการตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์’ กับ ‘อาสาสมัครรณรงค์ต่อต้านการทารุณกรรมเด็กและสตรี’ อะไรเทือกนี้แหละ” สาวใหญ่ตอบแล้วก็ไม่วายหยอดคำถามใส่เขาแทน “คุณล่ะ ใช่ครูเซเดอร์ที่เขาว่ากันว่าคบอยู่กับแอนเธียรึเปล่า”
“ร...รู้ได้ยังไงครับ”
มารีหัวเราะร่วน
“คุณนี่อ่านง่ายเป็นบ้า”
แม็กนัสรีบหยิบแก้วน้ำอัดลมขึ้นมาดื่มทันที
...ให้ตายสิ เขาไม่ชอบผู้หญิงช่างดักก็เพราะอย่างนี้แหละ...
“ที่รู้ ก็เพราะคุณไม่รู้ว่าฉันรู้จักแอนเธียได้ยังไง ถ้าเป็นเพื่อนจากบ้านเด็กกำพร้าด้วยกันต้องรู้อยู่แล้ว อีกอย่าง มีคุณคนเดียวนั่นแหละที่คนลือกันว่าจู่ๆ ก็มาคบกับแอนเธีย แถมผมเกรียนแบบคุณ มีแต่ครูเซเดอร์ชายแดนกับนักโทษที่ตัดกัน ท่าทางคุณคงไม่ได้เพิ่งออกจากเรือนจำเสียด้วย” เจ้าหล่อนจาระไน ก่อนจะโน้มตัวเข้ามากระซิบเบาๆ “เป็นไงบ้าง ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว ลองเธอพาคุณมาที่นี่ด้วยคงไม่ปฏิเสธนะ”
แม็กนัสสำลักน้ำไอแค็กๆ เป็นที่เรียบร้อย ทิ้งให้มารีนั่งจิบแก้วของตัวไปพลาง สูบบุหรี่หัวเราะหึๆ ไปพลาง จนแอนเธียเดินเข้ามาหาทั้งสอง
“คุยกับเมริลเรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวคงต้องรอซาชา แต่ก่อนหน้านั้น หนูขอยืมชุดของร้านพี่สักชุดได้มั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยปาก “ใช้ช่วงเทศกาลนี้แหละ แต่ไม่รู้วันไหน หนูจะรีบซักคืนให้เรียบร้อยนะคะ”
“ได้เลย” มารีตอบง่ายๆ แล้วก็โบกมือไปทางหลังร้าน “ห้องแต่งตัวยังอยู่ที่เดิมนะ ลองตามสบาย”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” แอนเธียลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะหันมองครูเซเดอร์หนุ่มซึ่งกำลังยกหลังมือขึ้นปาดน้ำอัดลมที่ปาก “คุณแม็กนัสช่วยตามมาดูหน่อยได้มั้ยคะว่าใช้ได้หรือเปล่า นะคะ”
ชายหนุ่มกะพริบตาปริบๆ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธเมื่อหญิงสาวเรียกเขาซ้ำให้ตามไป
* * * * *
ความคิดเห็น