คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #91 : -- ๑๑ – ปรารถนาของเด็กชายไร้ความเจ็บปวด - “นารันบาตาร์?”
๑๑ – ปรารถนาของเด็กชายไร้ความเจ็บปวด
แอนเธียนอนลืมตาโพลงบนฟูกของตนในความมืด ฟังเสียงเพื่อนร่วมห้องพลิกตัวบนฟูกอีกหลังเป็นครั้งที่สิบได้แล้ว
“คิดอะไรอยู่ใช่ไหม นิกซ์” หญิงสาวตัดสินใจตั้งคำถาม
เธอรู้คำตอบอยู่แล้ว เด็กชายเงียบผิดปกติมาตั้งแต่ตอนช่วยเธอทำอาหารเย็นกับแม็กนัส กินอาหารด้วยกันสามคน ไปจนถึงเก็บล้างจานชาม ...และเรื่องที่คิดก็คงไม่พ้นที่เธอเดาไว้
“ม...ไม่มีอะไรฮะ ก็แค่นอนไม่หลับเอง” เขารีบกลบเกลื่อน เหมือนที่เธอคาดไว้เช่นกัน
“ถึงตอนนี้ น่าจะรู้แล้วนะว่าไม่ต้องกลัวฉันไม่สบายใจไปด้วย อย่าปิดบังกันเลย” แอนเธียพูดง่ายๆ
“ข...ขอโทษฮะ” นิกซ์ตอบเจื่อนๆ
“ไม่เป็นไรจ้ะ มีอะไรก็ว่ามาเถอะ”
“ผ...ผม...กำลังคิดว่าจะช่วยพวกพี่ๆ ที่คณะได้ยังไงฮะ”
...ใช่จริงๆ เสียด้วย...
“ทีแรก...ผมคิดว่าแค่ไปเยี่ยม ไปถามว่าทุกคนสบายดีมั้ย...ก็น่าจะดีแล้ว แต่...ผมก็รู้อยู่แล้วว่าพวกเขา...ไม่มีความสุข ถ้าผมมีความสุขอยู่คนเดียวแล้วไปหา...ก็คงไม่ดี ใช่มั้ยฮะ”
“ถ้าพวกเขารักเธอจริง กลับจะยินดีไปกับเธอต่างหาก ตอนระเบิดคีรีเอ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอรอดชีวิตมาไม่ใช่เหรอ” แอนเธียตอบ “ใครๆ ก็อิจฉาคนอื่นได้ทั้งนั้น แต่ถึงจะอิจฉาที่เธอมีความสุข ขณะที่พวกเขายังไม่พ้นความทุกข์ พวกเขาก็ไม่น่าจะโกรธหรือเกลียดชัง หรือรู้สึกไม่ดีกับเธอหรอก เท่าที่ฟังเธอเล่ามา ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นคนดี และเป็นห่วงเธอจริงๆ นะ”
“...ฮะ” เด็กชายรับเบาๆ “แต่ผมก็...ไม่อยากมีความสุขอยู่คนเดียวนี่ฮะ”
หญิงสาวเข้าใจความรู้สึกนั้นเต็มที่ เพราะนั่นก็คือสิ่งที่อยู่ในใจเธอมาแสนนานเช่นกัน
“หลวงพ่อนิโคลัสก็รับปากแล้วนี่จ๊ะ ว่าจะช่วยพวกเขาจนสุดความสามารถ ตอนนั้นเธอเล่าเรื่องเซอร์คัส แม็กซิมัส ให้ท่านฟังแล้วไม่ใช่เหรอ”
“...ฮะ” นิกซ์พูดเหมือนเดิม “แต่...ผมก็กลัวหลวงพ่อลำบากเหมือนกัน พี่แอนเธียกับหลวงพ่อช่วยผมมาหลายอย่างแล้วจริงๆ ทั้งเรื่องป้ายทะเบียนตัวตน เรื่องผ่าตัด เรื่องเรียน แล้วยังเรื่องตามหาแม่อีก ผมกลัวว่า...จะรบกวนเกินไป ถ้าตัวเองยังทำไม่ได้ ก็...ก็อย่าให้คนอื่นลำบากแทนเลย”
“ฉันว่าหลวงพ่อไม่คิดอย่างเธอนะ” แอนเธียแย้ง “มนุษย์เราไม่สามารถทำทุกอย่างด้วยตัวเอง จริงไหม เพราะอย่างนี้ถึงต้องพึ่งคนอื่นในเรื่องที่ทำไม่ได้ แล้วก็ให้คนอื่นพึ่งเรื่องที่ตัวเองทำได้ คนเรารู้จักกัน เป็นเพื่อนกัน มอบไมตรีให้กันเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ต่างคนขาดไป ไม่จริงเหรอ”
“แต่...ผมไม่รู้จะให้คนอื่นพึ่งยังไงนี่ฮะ” เด็กชายตอบอ่อยๆ จนหญิงสาวอดหัวเราะน้อยๆ ไม่ได้
“ก็ตอนนี้เธอยังเด็ก เมื่อเธอโตขึ้น พึ่งพาตัวเองได้แล้ว จะมีเรื่องอีกมากที่คนอื่นพึ่งพาเธอได้ ฉันเองก็เคยเป็นเด็กเหมือนเธอ เคยพึ่งพาหลวงพ่อมากไม่แพ้เธอ ตอนนี้ถึงพอช่วยท่านได้บ้าง...ต่อให้ทำอะไรไม่ได้มากก็เถอะ” แอนเธียพูดไปเรื่อยๆ “หลวงพ่อก็พึ่งตัวท่านเองตลอดไปไม่ได้หรอก เมื่อท่านแก่ชราก็ต้องมีคนช่วยท่าน อย่างน้อยก็สานต่อสิ่งที่ท่านทำ ฉันก็หวังว่าจะทำเท่าที่ตัวเองทำได้ แล้วพอฉันแก่ลง นิกซ์ก็จะเป็นผู้ใหญ่หลังจากนั้น ช่วยกัน พึ่งพากันตามเวลา ไม่จริงเหรอ”
“...ฮะ”
“ที่จริง หลวงพ่อก็อยากช่วยพี่ๆ ในคณะของเธอเหมือนกัน ฉันรู้นะ ท่านไม่ชอบเห็นใครถูกข่มเหงรังแก เด็กติดยา เด็กที่ถูกขายเป็นทาสหรือโสเภณีท่านก็ช่วยมาเยอะแล้ว ถ้าช่วยได้ ทำไมท่านจะวางเฉย อีกอย่างท่านก็เป็นผู้ใหญ่ น่าจะรู้วิธีช่วยที่ดีที่สุด ให้ท่านจัดการเรื่องนี้เถอะนะ”
“ฮะ” นิกซ์รับด้วยเสียงที่ฟังสบายใจขึ้นบ้าง “ขอบคุณมากฮะ พี่แอนเธีย”
“ขอบคุณเรื่องอะไรเหรอ”
“ก็...ที่ปลอบผมน่ะฮะ แล้วก็...หลายเรื่องด้วย” เด็กชายพูดตะกุกตะกัก “ผม...แทบไม่เชื่อเลยฮะว่าตัวเองจะมีวันได้ใช้ชีวิตแบบนี้ ถ้าไม่ได้พี่แอนเธียช่วยในตอนนั้น...ทั้งๆ ที่พี่แอนเธียต้องลำบากตั้งมากมาย ขอบคุณจริงๆ ฮะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ หลวงพ่อเคยช่วยฉันมาก่อน ฉันเลยคิดว่า...ถ้าฉันเป็นแบบนิกซ์ ก็อยากให้มีใครมาช่วยเหมือนกัน เวลาที่นิกซ์เจอคนทุกข์ร้อนลำบาก นิกซ์ก็คิดว่าอย่างนั้นใช่มั้ยล่ะ” หญิงสาวนึกอะไรบางอย่างได้ “เหมือน...ตำนานของนารันบาตาร์กระมัง”
“นารันบาตาร์?”
“เป็นภาษาอัสลาน แปลว่า ‘วีรบุรุษแห่งดวงตะวัน’ จ้ะ”
“ใช่คนเดียวกับลูกของสตรีอาภรณ์แสงสุริยันของโซลาริสหรือเปล่าฮะ” นิกซ์ตั้งคำถาม “ที่ว่าจะนำตะวันกลับคืนมา”
“อือม์...เรียกว่านำตะวันกลับคืนมาก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ลองฟังดูมั้ย ไหนๆ ตอนนี้ก็ยังนอนไม่หลับนี่”
“ฮะ”
“ตอนเด็กๆ ย่าเคยเล่าให้ฉันฟัง ตอนนั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอก แต่ตอนนี้...คิดว่าพอเข้าใจขึ้นมาบ้างกระมัง ฉันคิดว่า...วันหนึ่งเธอคงเข้าใจขึ้นมาเหมือนกัน”
ครั้นแล้ว แอนเธียก็เริ่มเรื่องของเธอ หวังว่าเรื่องนั้นจะเป็นสิ่งกระตุ้นเตือน ให้เขานำความเปลี่ยนแปลงที่ดีมาสู่ชีวิตของผู้อื่นเช่นกัน
* * * * *
ความคิดเห็น