คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : -- ๕ – เมื่อมีคนเห็นหลักฐานที่ใครพยายามลบล้าง - “น่าจะถามว่าใครวางยาเบื่อคน”
๕ – เมื่อมีคนเห็นหลักฐานที่ใครอีกคนพยายามลบล้าง
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
เมื่อถึงหน้าร้านหมอตอนพลบค่ำ แอนเธียก็หันไปพูดกับแม็กนัส โดยมีเจ้าแมวเฒ่าที่เธอตัดสินใจจะนำกลับไปเลี้ยงที่คีรีเอด้วยอยู่ในอ้อมแขน
เธอไม่ได้คาดคิดว่าจะใช้เวลาอยู่กับเขานานทั้งวันอย่างนี้ แต่หลังจากพูดคุยเรื่องต่างๆ นานากัน ชายหนุ่มก็ขอเลี้ยงอาหารเย็นเธอเป็นการไถ่โทษอีกอย่าง (ดูเหมือนเขาจะยังไม่สบายใจ ที่หาของขวัญไถ่โทษให้เธอได้แค่ช่อดอกไม้ราคาถูก)
หญิงสาวไม่ปฏิเสธ เธอ ‘อ่าน’ ออกว่าแม็กนัสเป็นคนที่มีจิตใจดี (แม้จะมีความคิดเลยเถิดแบบผู้ชายไปบ้าง) และก็ยินดีจริงๆ ถ้าจะมีเขาเป็นเพื่อน แม้อนาคตจะไม่แน่นอนเพียงไรก็ตาม
“อ...อือม์” ชายหนุ่มรับอย่างประหม่า “แล้วพรุ่งนี้เจอกัน ร...ราตรีสวัสดิ์นะ”
“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์” หญิงสาวกลับหลังหัน วางแมวลงเพื่อจะเคาะประตู แต่แล้วเจ้าแมวนั้นก็วิ่งตรงไปยังกองขยะข้างทาง ก่อนจะส่งเสียงขู่ฟ่อ
แอนเธียหันไปมอง เห็นมันพองขน ยืนจังก้าอยู่หน้าร่างสีเทาตุ่นที่นิ่งสนิท
...คงได้กลิ่นหนูตายกระมัง...
หญิงสาวก้าวเข้าไปใกล้ ขยุ้มคอเจ้าแมวตัวใหญ่อุ้มขึ้นอีกครั้ง หมายจะกันไม่ให้มันกินซากหนูเป็นอาหาร แต่แล้วเธอก็ตะลึงงัน...
มีซากหนูตัวเขื่องไม่แพ้กันอีกสี่ห้าตัวแถวกองขยะนั้น
เศษครีมสีขาวที่ติดปากกับหนวดของพวกมัน ผลไม้สีแดงลูกโตที่มีรอยแทะ และถุงพลาสติกที่มีรอยกัดทะลุจนเห็นขนมเค้กชั้นดีข้างในเหมือนจะบ่งบอกที่มาของความตายชัดเจน
“ใครวางยาเบื่อหนูเหรอ” แม็กนัสถามขึ้น เขาคงเห็นท่าทางของเธอน่าสงสัย จึงยังไม่กลับไป
เธอกลับหลังหัน หมายจะตอบว่าตนไม่รู้ แต่แล้ว...
“น่าจะถามว่าใครวางยาเบื่อคนมากกว่า”
เสียงใครอีกคนพูดขึ้นด้านหลังหญิงสาว ซ้อนกับเสียงกริ๊กเบาๆ
แอนเธียตัวเกร็งขึ้นทันที จำได้ดีเกินพอว่านั่นเป็นเสียงขึ้นนกปืน
เธอเห็นแม็กนัสเหลียวมองข้างหลังเขา แล้วก็หันกลับมา มองเลยเธอไปยังใครอีกคนด้านหลังด้วยสายตาประหลาดใจ...ซึ่งเปลี่ยนเป็นระแวดระวังในไม่ช้า แมวที่เธออุ้มอยู่ขู่แฟ่ เล็บกาง ขนลุกชันขึ้นอีกครั้ง
หญิงสาวหันไปตามสายตาของครูเซเดอร์หนุ่ม พบชายหนุ่มร่างเพรียวบางผมสีทอง ซึ่งสวมแว่นตาดำ และสวมแจ็คเก็ตกับฮู้ดสีเทาเล็งปืนมาทางเธอ
ครั้นหันกลับไปทางแม็กนัส ก็พบหญิงสาวผมสั้นสีดำอีกคนถือปืนจ่อหลังครูเซเดอร์หนุ่มซึ่งยืนตัวเกร็งไม่ขยับ แม้มือของเขาจะเลื่อนไปแตะด้ามปืนตรงเข็มขัด
...ราดากับซีเรนา... เธอรู้ชื่อของพวกเขา
“พวกคุณคิดเหมือนกันสินะ” แอนเธียกลับพูดตรงประเด็น ราวกับคนถือปืนทั้งสองไม่ใช่ผู้คุกคาม “ว่าพวกเทมพลาร์วางยานิกซ์”
“เราได้ข่าวว่าพวกมันจะวางยาเด็กสักคน” ราดาตอบ “เดาว่าเป็นนิกซ์ แต่ยังไม่รู้จนมาถึงที่นี่ พวกมันลงมือไปแล้วเหรอ”
“ฉันเพิ่งกลับมาค่ะ” หญิงสาวตอบ “ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าพวกคุณกรุณาเอาปืนลง เราสองคนจะขึ้นไปตรวจสอบให้”
คนทั้งสองยังนิ่งเงียบ
“พวกคุณจะเข้าไปด้วยก็ได้นะคะ” แอนเธียพูดต่อพร้อมกับพยายามคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร “แต่ช่วยรักษาความสงบหน่อยก็ดี คุณหมอโจเซฟไม่ชอบเสียงดัง และยิ่งไม่อยากผ่าตัดเอากระสุนออกจากใครต่อใครอีกแน่ๆ”
“เธอต้องการอะไรจากนิกซ์...แอนเธีย แชริตี” หัวหน้าเนฟิลิมถามเสียงเครียด “คอนเวิร์ต...คนอัสลานที่ยอมก้มหัวให้โซลาริส...และสาวขายดอกไม้อย่างเธอ จะช่วยเด็กมีเขานั่นไปทำไม”
หญิงสาวไม่แปลกใจเท่าไรที่ราดารู้ชื่อของเธอ เซลลีคงบอกเขาแล้ว และข้อมูลก็คงได้จากพวกเทมพลาร์...โดยเฉพาะผู้กองฮัมบี้ผู้มองเธออย่างหวาดระแวงตลอดเวลา ซึ่งน่าจะขอมาจากสำนักทะเบียนประชากรของคีรีเออีกทีหนึ่ง
“มีคนจะลากแกไปฆ่าต่อหน้าต่อตาฉัน” แอนเธียพูดเรียบเฉย “และมีคนจะลากแกไปเป็นผู้ก่อการร้ายต่อหน้าต่อตาฉันเหมือนกัน แค่นี้มีเหตุผลพอให้ฉันช่วยแกหรือยังคะ”
ชายหนุ่มผมทองมองเธออย่างไม่ไว้ใจ เงียบไปอีกครู่จึงตั้งคำถาม
“ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมาเป็นคอนเวิร์ต แต่ถ้าเคยเป็นคนอัสลาน ก็ต้องรู้ว่าที่ของพวกคนมีเขาคือที่ของพวกนั้น”
“ถ้าพวกคุณพอใจชีวิตอย่างหมารับใช้ละก็นะ” แอนเธียพูดอย่างไม่เกรง “ไม่สิ ต้องบอกว่าพอใจชีวิตอย่างหมาในที่จ้องแว้งกัดได้ทุกเมื่อมากกว่า”
“นี่เธอ !” ซีเรนาเข่นเสียงลอดไรฟัน นัยน์ตาของราดายังถูกปิดบังหลังแว่นดำ ปากเม้มเป็นเส้นตรง
“ฉันพูดผิดหรือคะ” เธอย้อนถามซื่อๆ “เป็นหมาในที่ได้กินทั้งซากสิงโตกับเสือจนอิ่มหนำ หลังพวกมันสองตัวกัดกันจนตัวตาย ก็ย่อมดีกว่าเป็นสิงโตหรือเสือที่ว่าอยู่แล้ว”
หัวหน้าเนฟิลิมเงียบไปอีกครั้ง จนแอนเธียตัดสินใจต่อรอง
“ถ้าคุณยิงพวกเราตอนนี้ ฉันกับคุณแม็กนัสสู้กลับแน่นอน ต่อให้คุณฆ่าพวกเราได้ก่อนบุกเข้าร้านหมอ ก็ไม่มีอะไรดีหรอก คุณคงรู้แล้วว่าคุณหมอโจเซฟเคยเป็นคนใหญ่โตในพวกครูเซเดอร์ แถมเป็นคนที่ชาวเก็ตโตนี้เคารพมาก หากคุณฆ่าใครก็ตามที่ร้านหมอ ย่อมมีคนไม่อยู่เฉย สู้เก็บปืนแล้วตามพวกเราไปดูนิกซ์ก่อนไม่ดีกว่าหรือคะ” หญิงสาวไม่ยิ้มอีกแล้ว แต่ปล่อยให้สีหน้าเคร่งเครียดของเธอเป็นไปอย่างจริงใจ “อย่างที่บอก ฉันเพิ่งกลับมา ยังไม่รู้ว่านิกซ์กินยาพิษเข้าไปหรือเปล่า พวกคุณจะขึ้นไปดูด้วยกันก็ได้”
ราดาตัดสินใจลดปืนในครั้งนี้ ก่อนจะสั่งซีเรนาให้ทำตาม
และคนทั้งสี่ก็เดินเรียงแถวเข้าไปในร้านหมออย่างเงียบงัน
* * * * *
ความคิดเห็น