คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : -- ๓ – ฝันร้ายของเนฟิลิม - ...จงกลืนกิน...เนฟิลิมน้อย...กลืนกินให้สิ้น...
๓ – ฝันร้ายของเนฟิลิม
เด็กชายจำไม่ได้ว่าตนหลับลงได้เมื่อไร หรืออาจไม่ได้หลับแต่จิตฟุ้งซ่านไปเอง มีบางอย่างเกี่ยวกับคำว่า ‘เนฟิลิม’ ที่ทำให้เขาไม่สบายใจ ในห้วงเลือนราง เขารู้สึกเหมือนตนฝัน เห็นแม่ที่ตามหาอยู่ แม่ไม่ได้เรียกชื่อเขา ไม่ได้โอบกอดเขา เอาแต่มองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างเหมือนตื่นตระหนกและรังเกียจ พร่ำพูดคำคำหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับราดา
...เนฟิลิม...เนฟิลิม...เนฟิลิม...
มีอะไรมากกว่านั้น นิกซ์เห็นร่างสูงดำใหญ่โต มีเขาคู่โง้ง เสียงคำรามแผ่วต่ำแทบไม่เป็นภาษา ราวกับสัตว์ดุร้ายในคณะละครสัตว์ มันสำรากซ้ำๆ ขณะก้าวเชื่องช้าเข้ามาหาแม่ ทว่าพูดเพียงสิ่งเดียว
...เนฟิลิม...ข้าคือพ่อของเจ้า...เจ้าเนฟิลิม...
นิกซ์ร้องเรียกหาพ่อ พ่อที่มักอ่านหนังสือให้เขาฟัง พ่อที่ชอบขยับแว่นพลางหัวเราะเมื่อเขากับแม่เล่าเรื่องสนุกๆ ตอนท่านไม่อยู่บ้าน พ่อที่เดินทางไปกับขบวนสินค้าและกลับมานานๆ ครั้ง พ่ออยู่ไม่ไกล แต่พ่อช่วยอะไรเขากับแม่ไม่ได้ พ่อตายแล้ว...ร่างจมกองเลือด...ศีรษะแหลกเหลว...ถูกกระหน่ำตีจนตาย...ราวกับหมาข้างถนน
นิกซ์ร้องเรียกให้ใครช่วยแม่ แต่ไม่เป็นผล ปีศาจร่างดำสูงใหญ่ฉุดกระชากแม่ไปทางหนึ่ง แม่หวีดร้องแหลมสูง เด็กชายอยากวิ่งเข้าไปช่วย แต่ใครกัน...อะไรกัน...มองไม่เห็น ก้อนความมืดหนาหนักของสิ่งที่มองไม่เห็นตรึงเขาไว้ บีบกดราวกับทับด้วยหินใหญ่ ไม่เจ็บปวด...แต่อึดอัด...ใจเหมือนจะขาดรอน ได้แต่มองไปข้างหน้า เห็นปีศาจนั้นทำกับแม่เหมือนที่พวกโจรทำ...เหมือนที่หัวหน้าคณะทำกับพี่เวอร์จิเนียกับพี่วาเนสซา...หรือกับเขา นิกซ์รู้สึกถึงความอึดอัดนั้น ราวกับเป็นตนเองที่ถูกกระทำ...ถูกกดใต้ร่าง...สิ้นอิสรภาพ...สิ้นความเป็นมนุษย์
เขาไม่เคยเข้าใจ ทำไม... ทำไมมนุษย์จึงถือกำเนิดจากสิ่งนี้ ทำไมเมื่อไม่ต้องการลูกจึงยังทำสิ่งนี้ต่อกัน ทำไมมันจึงเจ็บปวดและน่าอับอาย ทำไมต้องทำให้คนอื่นกรีดร้องและทุกข์ทรมาน
แล้วเขาเล่า...เด็กปีศาจ...เนฟิลิมอย่างเขา เขาเกิดมาจากความเจ็บปวดและอับอายนั้นหรือ ไม่ใช่ความรักของพ่อแม่หรือ หรือเป็นอย่างที่หัวหน้าคณะแค่นเสียง รักเป็นคำของคนอ่อนแอ ของพรรค์นั้นไม่เคยมีอยู่จริง มนุษย์มีแต่ความอยาก อยากได้ก็ต้องแย่งชิง ต้องเสพกิน พวกอ่อนแอ...อยากรอดก็ต้องยอมก้มหัวให้พวกที่แข็งแรงกว่า ยอมถูกแย่งชิง ยอมถูกเสพกิน
...โลกนี้มันไร้สาระ...
คำพูดลอยแว่ว นิกซ์เห็นราดายืนอยู่ ร่างของชายหนุ่มสูงโปร่ง ไม่ได้กำยำล่ำสันเหมือนพวกโจร ไม่ใหญ่โตคุกคามเหมือนปีศาจหรือหัวหน้าคณะ แต่โดดเด่นเป็นสง่าท่ามกลางความมืด
เค้าหน้าของราดางดงาม ผมสีทอง ตาสีฟ้า ราวกับรูปสลักเทพยดาที่เด็กชายเคยเห็นบนระเบียงล้อมจัตุรัสมหาวิหาร ทว่าชายหนุ่มไม่มีปีกสีขาวคู่ใหญ่บนหลัง กลับมีเขาคู่ชี้ลงดิน และดวงตาสีส้มแดงเหมือนปีศาจ กระนั้น ราดาก็ยังสว่างไสว ราวกับนักบุญ ราวกับเทวดา ราวกับองค์เทพเจ้า
แต่ราดาไม่ได้เป็นเทพเจ้า ราดาคิดจะสร้างองค์เทพเจ้า ทว่าราดาสร้างไม่ได้ ใครก็สร้างไม่ได้ พ่อกับแม่บอกเขาว่าองค์เทพเจ้า...สำคัญคือองค์สุริยเทพ ถือกำเนิดขึ้นกลางแสงเรืองรอง คงอยู่ตลอดมาจนถึงตอนนี้ และจะคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์ เทพเจ้าถือกำเนิดขึ้นมาด้วยพระองค์เอง และสรรค์สร้างมนุษย์ มนุษย์ผู้ไร้อำนาจจะสร้างพระองค์ได้อย่างไร
แล้ว...เนฟิลิมเล่า
...เนฟิลิมน้อย...เจ้ามีอำนาจอยู่ในตัว อำนาจมหาศาลนัก มหาศาลกว่าเนฟิลิมทุกตน...
...ไยเจ้าไม่ใช้มัน เห็นแล้วมิใช่หรือว่าโลกนี้มืดมิดฟอนเฟะเพียงใด จงกลืนกินมันเสียเถิด...
...เนฟิลิมผู้หยิ่งผยองนั้นหวังสร้างโลกใหม่ ทว่ามันทำมิได้ดอก มันทำได้เพียงยกพวกตนเองขึ้นเป็นใหญ่ กดผู้อื่นไว้เบื้องล่าง ความทุกข์ทรมานทั้งมวลจะยังดำรงอยู่ พวกมันจะแย่งชิง จะเสพกิน จะแทนที่พวกที่เคยแย่งชิง เคยเสพกินในเวลานี้ สิ่งใดเจ้าเคยรู้สึก สิ่งใดเจ้าไม่อาจรู้สึกเอง แต่สัมผัสได้จากผู้อื่น สิ่งเหล่านั้นล้วนคงอยู่ ทั้งความเจ็บปวดและเสียงกรีดร้อง...
...ทว่า...เจ้าทำได้ เนฟิลิมน้อย จงดูดกลืน...จงกลืนกิน กินทุกอย่างด้วยอำนาจของเจ้า สลายพวกมันให้สิ้นสูญ...คืนสู่ห้วงอนธการ...ความว่างเปล่า...ความมืดมิด...
...ความมืดหาได้น่ากลัวอย่างที่สาวกสุริยเทพใส่ไฟ ความมืดนั้นปลอบโยน...อบอุ่นและเย็นสบาย...ไร้ความเจ็บปวด...ไร้ความร้อนหนาว...ทุกชีวิตจักได้พักผ่อนอย่างสงบชั่วนิรันดร์...
...จงกลืนกิน...เนฟิลิมน้อย...กลืนกินให้สิ้น...นี่คือปรารถนาสุดท้ายของข้าผู้ให้กำเนิดเจ้า...
* * * * *
ความคิดเห็น