คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #123 : -- ๘ – หนทางที่ปรารถนา - ...ฉันจะได้ไม่ทำร้ายเขาอีก...
๘ – หนทางที่ปรารถนา
...การดับความทุกข์ทั้งมวล...อย่างนั้นหรือ...
แอนเธียนั่งอยู่บนม้านั่งในโบสถ์ร้าง แหงนมองเพดานที่มีเห็ดราเรืองแสงขึ้นแซม ราวกับกลุ่มดาวบนฟ้าไร้ฝุ่นในความทรงจำของย่า ...ทว่าตอนนี้ เธอไม่ได้ชื่นชมความงามของพวกมัน
หญิงสาวยกมือขึ้นตบหน้าตนเอง...เป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ ขณะที่สิ่งมากมายวิ่งวนในศีรษะ ทั้งความรู้สึกผิด โกรธและละอายตนเองที่กล่าวหาราดา สลับกับความทรงจำซึ่งเพิ่งได้รู้จากนิกซ์
ความทรงจำที่น่าพรั่นพรึงจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี
จนถึงไม่นานก่อนหน้านี้ แอนเธียไม่เชื่อว่ามีเทพเจ้า...อย่าว่าแต่อสุรเทพเลย เธอไม่เชื่อว่ามีกระทั่งสุริยเทพที่ตนต้องร้องเพลงสวดประสานเสียงให้ในโบสถ์ หรือเทพแห่งสายลมที่ตนเคยนับถือในสมัยเด็ก...ก่อนสูญเสียแม่กับน้องไป ทั้งๆ ที่สวดภาวนาต่อพระองค์ ให้ปกป้องทุกคนในครอบครัวอยู่ทุกวัน
ไม่รู้สินะ เธอแค่รู้สึกว่าหากเทพเจ้าที่รักมนุษย์มีจริง ก็คงจะไม่ปล่อยให้มนุษย์ฆ่าฟันกันอย่างไร้ความหมายเช่นนี้
แต่เทพเจ้าดูเหมือนจะมีจริง และเห็นตัวตนของมนุษย์เป็นสิ่งไร้ความหมายเสียด้วย
...แต่...พวกเราก็ไร้ความหมายจริงๆ ไม่ใช่หรือ...
น้ำตาคลอจนภาพเบื้องหน้าสายตาพร่าเลือน หญิงสาวไม่ได้ปัดมันออก แต่กะพริบตาให้หยดน้ำอุ่นๆ รินอาบแก้ม...และเย็นจนแห้งโดยเร็วเพียงครู่ต่อมา
ชีวิตของมนุษย์เปราะบาง ดับสูญง่ายดาย และยังทำสิ่งที่ไร้ความหมาย ฆ่าฟันกันด้วยความเกลียดชัง แทนที่จะเกื้อกูลหล่อเลี้ยงชีวิตอื่น เหมือนพืชหรือสัตว์อื่น...เธอควรรู้ดีกว่าใคร กระทั่งอยากให้ชีวิตของตนเองจบสิ้นไป ไม่ต้องรับรู้ทุกสิ่ง...เช่นเดียวกับที่นิกซ์รู้สึก ก็ยังเคยอยากทำมาแล้วไม่ใช่หรือ
ถึงจะทำไม่ได้ เพราะติดคำพูดที่ใครๆ ขอไว้...ทั้งพ่อ...หลวงพ่อ...คุณลุงกับคุณป้า...
...และคุณซาเวียร์...
...’มีชีวิตอยู่เพื่อฉัน...นะ...ใช้ชีวิตแทนส่วนของฉัน’...
...‘เด็กผู้หญิงน่ะ...ควรจะได้อยู่กับของสวยๆ งามๆ แล้วก็มีความสุขนะ’...
...แต่ฉันจะมีชีวิตอยู่แทนคุณ...เพื่อทำอะไรละคะ... หญิงสาวตั้งคำถามกับคนที่คงไม่ได้ยิน และอากาศว่างเปล่า ...คนที่ทำลายชีวิตกับความสุขของคนอื่นจนย่อยยับอย่างฉัน...จะให้หนีไปมีความสุขคนเดียวได้หรือ...
ใช่ว่าแอนเธียไม่อยากมีความสุข หรือไม่พยายามจะมี เธอพยายามแล้ว...พยายามเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ในโซลาริส เด็กผู้หญิงที่ถึงแม้เป็นกำพร้า...ก็ยังมีคนที่เคารพรักอย่างญาติผู้ใหญ่ ได้เรียนหนังสือ เมื่อเรียนจบก็ทำงาน มีความรัก...หวังว่าสักวันจะได้แต่งงานมีครอบครัว...มีลูก...
แต่เด็กผู้หญิงที่เห็นความทรงจำของคนอื่น เด็กผู้หญิงที่เคยมีเขา และบัดนี้ก็ยังมีตราของอสุรเทพประทับกลางหน้าผาก จะใช้ชีวิตแบบนั้นไปตลอดรอดฝั่งได้อย่างไร เธอเคยสงสัยตั้งแต่มีคนรักแล้ว...ว่าจะปกปิดตราบนหน้าผากต่อเขาได้ชั่วชีวิต ด้วยคำอ้างว่ามันคือแผลเป็นจากไฟไหม้ที่ไม่อยากให้ใครเห็นได้หรือ
ทว่าต่อให้บอกความจริง เขาจะยอมรับได้อย่างไรว่าผู้หญิงที่ตนคบหาอยู่เคยเป็นพวกมีเขา มีอำนาจผิดธรรมชาติ
...ในเมื่อกะแค่เรื่องของคุณซาเวียร์ เขาก็ยังไม่เชื่อ และกล่าวหาเธออย่างร้ายกาจแบบนั้น
...ฉันมีความสุขอย่างคนธรรมดาไม่ได้ หากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป...ก็คิดว่าต้องหาความหมายด้วยการช่วยเหลือคนอื่น แต่...สิ่งที่ฉันทำเป็นการ ‘ช่วย’ พวกเขาจริงๆ หรือ ...ทั้งๆ ที่พยายามช่วยนิกซ์...ก็กลับทำร้ายแก ทำให้แกต้องเป็นฆาตกร ทำให้คนที่ไม่สมควรตายต้องตายไปอีกคน เหมือนกับย่า...เหมือนกับคุณ...
...แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรคะ...
...ฉันควรจะทำอะไรกันแน่...
หญิงสาวถามโดยไร้คำตอบ ไร้กระทั่งแมวอ้วนเจ้าถิ่นเดิมของโบสถ์ที่เคยปลอบเธอในตอนนั้น
เธอรู้อยู่หรอกว่ามันเป็นคำถามที่ไร้สาระ นี่ไม่ใช่เวลาฟูมฟาย แต่เป็นเวลาที่เธอต้องคิดหาทางช่วยนิกซ์ เด็กชายต่างหากที่มีปัญหามากกว่าเธอ ต้องการคนนำทางไม่ให้เลือกสิ่งที่ผิดพลาด ไม่ให้ทำเรื่องที่ต้องเสียใจมากไปกว่านี้
...แต่เราทำได้หรือ ก็พลาดไปแล้ว อยากช่วยเขาแต่กลับทำร้าย คนอย่างเรายังจะพูดอะไรได้อีก...
ไม่มีเรื่องพูดจริงๆ
แอนเธียรู้ ว่าความตายเป็นเรื่องน่าเสียใจสำหรับคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ถึงแม้ว่าความคิดของอนธการเทพที่ว่าจะฆ่าคนทั้งโลกทำให้หญิงสาวสั่นสะท้าน...เพราะนึกถึงน้ำหนักชีวิตอันมหาศาล ...แต่หากไม่มีใครถูกทิ้งไว้ข้างหลังให้เสียใจอีกเล่า
เธอยังเคยคิดเลยไม่ใช่หรือ ว่าต่อให้ชีวิตของตนต้องจบสิ้นลงในตอนนี้ก็ไม่เป็นไร...ไม่มีใครหรืออะไรให้ต้องอาลัย ต่อให้โลกทั้งใบพังทลายเสื่อมสูญลงไปพร้อมกับชีวิตของเธอและคนทั้งมวล ก็อาจจะเป็นเรื่องที่ดีกับโลกฟอนเฟะใบนี้แล้วก็ได้...ในเมื่อถึงพยายามอย่างไร ก็ยังมีคนที่ต้องตกเป็นเหยื่อ ทุกข์ทรมานไม่จบไม่สิ้นในโลกนี้อยู่ดี
...หมายความว่า...เราเห็นด้วยกับอสุรเทพหรือ...
แอนเธียกำมือแน่น ใจหนึ่งพยายามปฏิเสธ...แต่อีกใจก็เหมือนจะยอมรับ
ใช่ มนุษย์มีชีวิตว่างเปล่า ไม่ว่าจะทำอะไรก็ว่างเปล่า ไม่ว่าจะสร้างสิ่งดีงามขึ้นมาเพียงไร ก็ยังมีสิ่งดำมืดน่ารังเกียจที่จะปิดทับท่วมท้นพวกมัน คนที่เพียงใช้ชีวิตอยู่โดยไม่ระรานใครถูกฉุดลากลงขุมนรกง่ายดายเพียงไร ส่วนคนที่พยายามช่วยเหลือผู้อื่นมาตลอดได้รับสิ่งใดตอบแทนบ้างเล่า
ย่าช่วยเหลือคนเท่าที่ทำได้มาตลอดชีวิต...แต่จุดจบเป็นอย่างไร คุณซาเวียร์ที่ช่วยเธอ...กลับต้องตายอย่างอนาถ ถูกประณามว่าเป็นคนขี้ขลาด แพทย์หญิงชาวโซลาริสที่อาสาไปรักษาเด็กๆ อัสลานตกเป็นเหยื่อความแค้นของทั้งสองฝ่าย...ถูกซ้อม...ทำร้ายสาหัสกระทั่งมือไม่อาจใช้การได้ดังเดิม จึงได้มอบความทรงจำทั้งหมดของการเป็นหมอ รวมทั้งตำราเหล่านั้นให้แก่เธอ และกระทั่งชีวิตของคุณลุงโจเซฟกับหลวงพ่อนิโคลัสก็ยังขึ้นอยู่กับความเมตตาของโซลาริสที่อาจสั่งเก็บทั้งสองได้ทุกเมื่อ ทั้งเพราะรู้มากเกินไป และมีความคิดเป็นปฏิปักษ์กับเหล่าผู้ปกครอง
...ถึงช่วยเหลือไป...ทุ่มเทตัวเองช่วยใครๆ จนสุดความสามารถ...ก็ไม่ได้มีความสุขจริงๆ ไม่ใช่หรือ...
เสียงตอบมีเพียงบานประตูครางยาว...
หญิงสาวเหลียวไปมอง แต่ก็ไม่ได้ชักปืนขึ้นเตรียมระวัง บางทีอาจเพราะรู้สึกว่าไม่เห็นต้องทำเช่นนั้น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร มีเจตนาอะไร...จะต้องการทำร้ายเธออย่างไร เธอไม่สนอีกแล้ว ต่อให้ถูกฆ่าตายคาโบสถ์ก็ไม่เป็นไรจริงๆ
แต่เมื่อเห็นคนคนนั้นชัดเจน แอนเธียก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะทำร้ายเธอ เธอต่างหากที่เกือบทำร้ายเขา และต่อไปก็คงจะทำร้ายเขาเข้าจริงๆ ...หากยังขืนเป็นคนรู้จักกันต่อไปอย่างนี้
...นั่นสินะ เขามาหาที่นี่อาจจะดีแล้วก็ได้... หญิงสาวคิด ...จะได้จัดการให้สิ้นเรื่องเสียที...
...ฉันจะได้ไม่ทำร้ายเขาอีก...
* * * * *
ความคิดเห็น