คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #114 : -- ๒๒ – กลืนกิน - “ยังจะมาพูดอีก !”
๒๒ – กลืนกิน
...จงกลืนกิน...จงกลืนกิน...จงกลืนกิน...จงกลืนกิน...
นับแต่ครู่ที่เห็นราดาล้มลงตรงหน้า นิกซ์ก็รู้สึกราวกับได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นดังกระหึ่มในหูดั่งท่องมนตรา แม้จะไม่เข้าใจเลย...ว่ามันเกี่ยวข้องอะไรกับการที่ชายหนุ่มถูกยิง
ไม่สิ ชั่วครู่หนึ่งมันเกี่ยวข้องกัน เมื่อเด็กชายเห็นชายอีกคนเล็งปืนตรงมาทางราดา แล้วลั่นไกอีกครั้ง ใกล้ชิดจนเห็นวงสีดำมะเมี่ยมของปากกระบอกปืน...และประกายไฟของลูกปืนที่พุ่งออกมาเพียงแวบก่อนดับหาย ราวกับมันจ่อเล็งอยู่ห่างนัยน์ตาของเขาเพียงหนึ่งนิ้วมือ
เด็กชายรู้แต่อยากหยุดมัน อยากหยุดกระสุนนั้น ไม่อยากให้มันถูกราดา ไม่อยากให้ราดาตาย
...หากอยากให้หยุด...ก็จง ‘กลืนกิน’ ...
เสียงแผ่วต่ำดังขึ้น ก่อนจะสอดประสาน...ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า ตลอดเวลาที่นัยน์ตาของเขาเห็นภาพซ้อน...แยก...ซ้อน ทั้งใกล้และไกลพร้อมกัน
บางขณะ เขายังเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น ข้างหลังสีดำแปลกประหลาดที่แยกออกดุจม่าน แต่บางขณะก็กลับเห็นกระบอกปืน ตลอดจนปลายมือของชายอีกคนใกล้ชิดราวกับจะแยงทะลุเข้ามาในดวงตา
นอกจากนั้น นิกซ์เห็นภาพอีกมากมาย...มิใช่ด้วยดวงตา แต่ภายในใจ เขาเห็นพ่อถูกกระหน่ำตีด้วยท่อเหล็ก เห็นพวกโจรรุมล้อมร่างแม่ที่ดิ้นรนเตะถีบ กรีดร้อง เห็นหัวหน้าคณะเฆี่ยนพี่ๆ ในคณะละครสัตว์ด้วยแส้ แล้วก็เห็นใบหน้าของชายนั้นแสยะยิ้มจ่ออยู่ตรงหน้า ขณะกดตรึงร่างของเด็กชายไว้ข้างใต้น้ำหนักมหาศาล
ไม่เท่านั้น...ไม่เพียงภาพของเขา เด็กชายเห็นเด็กหญิงมีเขาคนหนึ่งถูกชายหลายคนฉุดกระชาก...ถูกรุมล้อมไม่ต่างจากแม่ ...ต่อมาเด็กหญิงคนนั้นกลายเป็นเด็กสาว ซึ่งยืนมองเด็กหนุ่มกลุ่มเดียวกันที่เคยข่มเหงเธอเข่นฆ่ากันเองอย่างสาแก่ใจ
เด็กสาวที่เห็นมีผมสีดำคุ้นตา...พี่ซีเรนาหรือ?
เพิ่งคิดแวบขึ้นมา นิกซ์ก็เห็นเด็กหนุ่มมีเขาและมือคู่ใหญ่ดุจกรงเล็บถูกก่นด่า ถูกชายอีกคนใช้ไม้ฟาดเข้าที่ศีรษะจนลงไปกองบนพื้น เลือดไหลนอง เห็นเด็กหนุ่มมีเขานั้นวิ่งกระหืดกระหอบถือถุงยาและขวดน้ำในอุ้งมือใหญ่โตเทอะทะไปยังบ้านซอมซ่อที่มีเด็กหญิงเพียงคนเดียวนอนอยู่
เขาพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะใช้ปลายเล็บคีบป้อนเม็ดยาเข้าริมฝีปากแห้งผากบนดวงหน้าซีดเผือด และกรอกน้ำในขวดตามลงไป...แต่เด็กหญิงไม่หายใจเสียแล้ว
อีกทีก็เห็นเด็กชายหน้าเสี้ยมแหลม ตัวผอมโซ ผมแดงยาวรุงรังถูกล่ามโซ่ไว้กับเสาบ้าน หญิงคนหนึ่งคอยดุด่าเฆี่ยนตี นิกซ์เห็นเมื่อเด็กชายคนนั้นมีเขางอกออกมา เมื่อเขาจะถูกเผา แต่กลับเผาป้าที่คิดเผาเขาเสียก่อนด้วยอำนาจแปลกประหลาด แล้วก็ไล่เผาคนอื่นอีกร่ำไป
จากนั้นก็เห็นอีกคน...ชายมีเขาที่นั่งรถเข็น ก้มลงกอดศพหญิงที่ถูกยิงศีรษะแหลกเหลวแทบไม่เห็นเค้าหน้าไว้แนบอก ร้องไห้เจียนคลั่ง ต่อมาเขาก่นด่ากลุ่มคนที่ดูเหมือนชาวอัสลาน ทิ้งตนเองลงจากรถเข็น รวบขาใครคนหนึ่งในนั้นจนล้มลง ชกมันซ้ำๆ เต็มแรง ก่อนถูกพวกคนอัสลานด้วยกันดึงตัวออกไปและรุมเตะถีบอย่างไม่ปรานีปราศรัย...ทั้งๆ ที่ขาของชายมีเขาไร้ความรู้สึก ไม่อาจขยับ ไม่อาจยันตัวขึ้นยืน
ยังมีอีก...เด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดง แต่งตัวด้วยเสื้อปักลายแบบคนอัสลานคนหนึ่งซุกหน้าตัวสั่นกับเอวของหญิงชรา มองซากกระโจมบ้านตนที่มีไฟลุกท่วม และร่างของเด็กชายกับหญิงมีครรภ์อีกคนที่ทอดยาวบนพื้น ...เด็กหญิงกลายเป็นเด็กสาวที่ถูกพวกครูเซเดอร์กดร่างบนพื้นดินแตกระแหง หญิงชราคนเดิมถือมีดถลันเข้ามา แทงหลังชายที่คร่อมเหนือร่างเด็กสาวจนแน่นิ่งไป แต่แล้วก็ถูกครูเซเดอร์ที่เหลือกระแทกศีรษะด้วยพานท้ายปืนไรเฟิลจนทรุดลง มีดปลายปืนจ้วงแทงลงไป...แทงลงไป เด็กหญิงที่เป็นอิสระแล้วกรีดร้อง คว้าปืนขึ้นลั่นไก
ถัดจากนั้นยังมีเด็กหนุ่มอีกคน เด็กหนุ่มที่ถูกยิงล้มลงพร้อมกับเด็กสาวเค้าหน้าคล้ายกัน หนีเซอะเซิงไปเพื่อถูกรุมจับเป็นทาส ถึงรอดจากการเป็นทาสได้ก็ต้องเป็นโจรปล้นฆ่า เมื่อเลิกเป็นโจรปล้นฆ่าก็กลายเป็นผู้ก่อการร้าย พลัดพรากจากคนที่รักเพียงคนเดียว และสิ้นความรักทั้งมวลในโลก
มากมายเหลือคณานับ...นิกซ์เห็นคนมีเขาอีกมากที่ตนไม่รู้จัก คนที่ถูกจับไปทดลองราวกับสัตว์ คนที่หลบซ่อนในเก็ตโต คนที่ต้องทำงานให้อัสลาน ทุกคนล้วนมีจุดจบเดียวกัน...คือไม่ได้ตายในวัยชราสิ้นอายุขัย เด็กชายยังเห็นย้อนขึ้นไป สู่ยุคสมัยที่หมู่คนมีเขาแปลกประหลาดต้องถูกกักขังสังเวยชีวิต สิ้นลมหายใจอย่างทรมาน
ภาพที่เห็นขับน้ำตาให้หลั่งไหล ขับดวงใจให้โศกเศร้าขื่นขม...จนกลายเป็นเคียดแค้น
...โลกใบนี้เป็นอะไร !... เสียงหนึ่งกู่คำรามในใจเขา ...โลกที่มนุษย์แบ่งแยก...ข่มเหง...ฆ่าฟันกันนี้คือผลงานล้ำค่าของเทพเจ้าผู้ทรงความดี !...หรือปฏิกูลโสโครกของสิ่งที่เทพเจ้าสร้างขึ้นตามอำเภอใจชั่วแล่น...ซึ่งกำลังเน่าสลายและถูกกัดกินชอนไชด้วยหนอนแมลงน่ารังเกียจกันแน่ !...
...โลกใบนี้ควรค่าแก่การดำรงอยู่หรือ !...ผู้ที่ถูกแย่งชิง...ถูกเสพกิน...และถูกทำลายสมควรทุกข์ทนต่อไปหรือ ! ...ผู้ที่แย่งชิง...เสพกิน...และทำลายผู้อื่นสมควรผยองอยู่อีกหรือ !...
ความคิดเหล่านี้ผ่านไปในจิตเพียงครู่เดียว ทว่าสำหรับนิกซ์ผู้สัมผัสมันรู้สึกเหมือนยาวนานเป็นชั่วนิรันดร์ ครูเซเดอร์ที่ยิงราดาต่อหน้าต่อตาเขาไม่ใช่มนุษย์ที่มีจิตใจ มีญาติมิตรครอบครัว และชีวิตมิผิดแผกจากเด็กชาย ทว่าเป็นศัตรู เป็นคนที่ทำร้ายคนอื่น เป็นตัวแทนของความชั่วช้าสามานย์ทั้งหมดที่เขารู้จัก เป็นผู้กระทำทุกสิ่งต่อทุกชีวิตที่ต้องทนทุกข์ทรมานในภาพทั้งหลายที่เขาเห็น
...และความชั่วช้าสามานย์นั้นก็ควรแก่การถูกกลืนกิน...คืนสู่ห้วงอนธการ...
...จงกลืนกิน...กลบเสียงกรีดร้องของเด็กหญิงที่ดังอยู่เพียงข้างตัว ...จงกลืนกิน...กลบเสียงร้องจากครูเซเดอร์ผู้ร่ำร้องหาแม่ในวาระสุดท้ายของชีวิต ...จงกลืนกิน...กลบเสียงร้องห้ามของหญิงสาวคนหนึ่งที่ดังอยู่เพียงแว่วๆ ...จงกลืนกิน...กลบทุกสรรพเสียงรอบกาย
จนฝ่ามือฟาดฉาดให้หน้าเขาหันไป พร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังอยู่เพียงตรงหน้า
“หยุดนะ ! นิกซ์ !”
เด็กชายกะพริบตาปริบๆ น้ำเปียกอาบแก้มทั้งสองข้างซึ่งไร้ความเจ็บปวด ทว่าเขากลับเจ็บในอกอย่างประหลาด...เมื่อเห็นคนที่เพิ่งตบหน้าตนเต็มแรงจนมือเป็นรอยแดง
แววตาของแอนเธียสั่นไหว น้ำตารินลงมาช้าๆ หลายความรู้สึกผสมปนเปจนบอกสีหน้าไม่ถูก แต่ที่แน่ๆ คือสีหน้าเหล่านั้นล้วนไม่ได้น่ามองเลย
“...พี่แอนเธีย?...” นิกซ์พึมพำ รู้สึกได้ว่าตนหอบจนทรวงอกสะท้อน หัวใจเต้นระรัวราวกับเพิ่งวิ่งเต็มฝีเท้า สองขาอ่อนยวบเหมือนไร้แรงในทันใด “...เกิดอะไร...ขึ้น...เหรอฮะ...”
หญิงสาวกลับมีสีหน้าตะลึงงันไปในทันที
“คุณราดาถูกยิง...” เด็กชายเสมองไปข้างตัว เห็นซีเรนากำลังประคองราดาที่นั่งพิงผนังตึก พยายามห้ามเลือดที่ยังไหลอาบชุ่มเสื้อ “...จากนั้น...”
“ป...ปีศาจ...” เสียงเอ่ยแผ่วเบาดังอยู่ถัดไปข้างหลัง นิกซ์เหลียวกลับไปตามเสียง เห็นเซรานั่งพังพาบอยู่ตรงนั้น มีแม็กนัสคุกเข่าลงแตะไหล่ นัยน์ตาสีฟ้าใสของเด็กหญิงเบิกกว้างเลื่อนลอย จ้องไปข้างหน้าทั้งน้ำตา มองเลยเขากับแอนเธียไปยังบางสิ่ง
เด็กชายหันตามสายตาของเธอ เห็นของบางสิ่งอยู่ตรงนั้น...ใต้แสงโคมไฟข้างถนน ปรากฏสีแดงของเลือดที่นองกว้างบนพื้น และสีขาวของมือที่วางนิ่งสนิท
...แขนของใคร...
นิกซ์กะพริบตาถี่ๆ ที่ตรงนั้นเคยมีชายอีกคน...ใช่ไหม เขาเรียกเซราว่าท่านหญิง ดังนั้นน่าจะเป็นครูเซเดอร์...ครูเซเดอร์ที่ยิงราดา แล้วครูเซเดอร์คนนั้น...
“อย่ามองนะ ! นิกซ์ !” แอนเธียทิ้งตัวลงกอดเขา บังสายตาของเขาไว้ “อย่ามองนะ !”
“แขน...นั่น...แขนใครฮะ” เด็กชายตั้งคำถามด้วยเสียงแผ่วเบา “ครูเซเดอร์ที่ยิงคุณราดา...เขาหายไปไหน เขา...หนีไปแล้วเหรอฮะ”
“ยังจะมาพูดอีก !” เซราขึ้นเสียงใส่เขา นิ้วสั่นๆ ของเธอชี้ตรงมาที่หน้าเขา
...ควรจะดูคุกคามเหมือนตอนนั้น ตอนที่เธอชี้นิ้วใส่เขาในครั้งแรก และหาว่าเขาเป็นปีศาจ...
...แต่น่าแปลกที่มันไม่ได้ดูคุกคามน่ากลัว ทว่ากลับทำให้เขาเจ็บแปลบในอกได้อย่างนี้...
เด็กหญิงมองเขาด้วยสายตาหวาดกลัว...กลัวจริงๆ กลัวโดยไม่ได้พยายามปิดบังหรือแสดงความกล้ากลบเกลื่อน กลัวและเสียใจ เสียใจและผิดหวัง
“แกฆ่าเขา ! แกฆ่าเขาเอง ! ได้ยินมั้ย ! ไอ้ปีศาจ ! แกฆ่าเขา !” เซราพูดได้เท่านั้นก็ซุกหน้ากับสองมือ ร้องไห้โดยไม่สนใจใครอีกต่อไป “ไม่ได้ยินเขาร้องรึไง ! แกกินเขา ! ใช้ความมืดกินเขาเข้าไปทั้งตัว ! ไอ้ปีศาจ ! ทำไม...ทำไมถึงทำอย่างนี้ ! ทำไม !”
นิกซ์กะพริบตาถี่ๆ ...ความทรงจำค่อยๆ กลับคืนมา ถึงอารมณ์อันพลุ่งพล่านและเสียงลึกลับในศีรษะ เสียงที่ย้ำว่าจงกลืนกิน...จงกลืนกิน...
กลืนกิน...หมายความว่าอย่างไร หมายความว่าคนคนนั้นหายไป ไม่มีตัวตนอยู่อีกแล้วอย่างนั้นหรือ
...และถ้าเขาไม่อยู่อีกแล้วก็เท่ากับตาย...ใช่ไหม...
“ผมฆ่าคน...” เด็กชายพูดเสียงสั่น “ผมฆ่าเขา...ผมฆ่าเขาจริงๆ ใช่มั้ยฮะ พี่แอนเธีย...ตอบผมตรงๆ ...อย่าโกหกได้มั้ยฮะ”
สีหน้าของหญิงสาวยิ่งลำบากใจ แม้เธอจะกลั้นใจพูดด้วยเสียงเรียบเฉยก็ตาม
“พวกเรา...ไม่รู้ว่าเธอฆ่าเขาจริงหรือเปล่า อย่าเพิ่งด่วนสรุปเลยนะ ดูเหมือนตาของเธอจะแค่...แค่ดูดเขาไปที่ไหนสักแห่งเท่านั้นเอง”
แต่ถ้าอย่างนั้น...ทำไมถึงเหลือแค่แขนของครูเซเดอร์คนนั้นไว้ แล้วทำไมเสียงถึงได้บอกให้กลืนกิน
...ก็เหมือนสัตว์กลืนกินสัตว์อื่นที่อ่อนแอกว่าเป็นอาหารอย่างไรเล่า... เสียงบอกในศีรษะ บางเบาราวกับอารมณ์ดี เรียบเฉยราวกับเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ ...ประหลาดตรงไหนหรือ เนฟิลิมน้อย...
เสียงยืนยันนั้นดูดกลืนกำลังใจทั้งหมดที่เด็กชายพยายามยึดมั่นจนถึงตอนนี้ไปสิ้น ริมฝีปากที่เผยอสั่นระริกหลุดเสียงครางออกมา...ก่อนจะกลายเป็นอ้ากว้างกรีดร้องโหยหวน มือผลักตนเองออกจากอ้อมกอดของแอนเธีย ดิ้นรนเปะปะราวกับจะขับไล่เสียงนั้นออกไป
“คุณแม็กนัส ! มีสเปรย์ยาสลบเหลือมั้ยคะ !”
เด็กชายได้ยินเสียงหญิงสาวพูดแว่วๆ แล้วใครสักคนก็จับแขนทั้งสองของเขาไว้ กันไม่ให้ดิ้นรน ก่อนสเปรย์กลิ่นฉุนจะถูกฉีดเข้าเต็มหน้า ไม่ช้าร่างของนิกซ์ก็อ่อนยวบ แขนขาไร้เรี่ยวแรง สติเลือนราง
...ให้จิตดำดิ่งสู่ห้วงอนธการ...อันน่าจะสงบเงียบและช่วยปลอบโยน...
...ทว่าที่จริงมิได้เป็นเช่นนั้น...
* * * * *
ความคิดเห็น