คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #108 : -- ๑๖ – ความกระวนกระวายของผู้ตามล่า - “พวกมันหยุดแล้ว”
๑๖ – ความกระวนกระวายของผู้ตามล่า
“มันไปทางนั้นอีกแล้ว” อมาเนเซราร้องขึ้น...เป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้
“อีกแล้วหรือครับ” ร้อยเอกฮัมเบิร์ต ไวส์วอลด์ แทบคราง “เราต้องเดินตัดถนนเทศกาลอีกแล้วนะครับ”
การเดินตัดถนนเทศกาลหมายความว่าพวกเขาต้องเบียดเสียดกับผู้คนอีกมากมาย ยังความลำบากให้แก่ครูเซเดอร์อารักขา ซึ่งบัดนี้อยู่นอกเครื่องแบบ และไม่อาจแสดงตัวคุ้มกันสตรีอาภรณ์แสงสุริยันได้อย่างเปิดเผย ซ้ำการเดินวนอ้อมไปมาอย่างไร้ทิศทางยังทำให้เทมพลาร์หนุ่มรำคาญเต็มที
เขาชักไม่เข้าใจว่าพระมหาสังฆราชากับพระราชาคณะลูเชียสคิดอะไรอยู่ ถึงได้ฝากความหวังเต็มที่กับสตรีอาภรณ์แสงสุริยันที่...ไร้ประสบการณ์และมีจุดอ่อนใหญ่หลวงอย่างคาดไม่ถึง ซ้ำยังปล่อยให้เธอวิ่งเข้าหาพวกปีศาจร้ายโดยแทบไร้กำลังคุ้มกัน...เหมือนจะล่อความตายถึงสองครั้งสองครา
เด็กหนุ่มเห็นด้วยอยู่หรอก ว่าการตามจับเนฟิลิมที่เหิมเกริมลอบเข้ามาในเมืองตอนนี้สำคัญมาก แต่ท่านหญิงอมาเนเซรายังไม่พร้อมสำหรับเรื่องแบบนี้เลย เด็กหญิงจับได้ว่าพวกมันอยู่ในทิศทางไหน แต่ก็ไม่สามารถตอบได้ชัดเจนว่าห่างออกไปเท่าไร (ชัดเจนสำหรับเธอคือไกลมาก...ไกลอยู่...ใกล้เข้ามา...ใกล้แล้ว) และไม่รู้ที่ทางในคีรีเอพอจะชี้ระบุสถานที่ในเมืองได้แน่ชัด
พวกเขาจึงวิ่งไปตรงนั้นที ตรงนี้ที ด้วยสภาพเหมือนงมหาเข็มในมหาสมุทรอย่างพิกล
ที่ร้ายกว่านั้น คือพวกเนฟิลิมทำราวกับรู้ทันความเคลื่อนไหวของพวกเขาทุกฝีก้าว ทุกครั้งที่เทมพลาร์หนุ่มพยายามคะเนทิศทางที่พวกมันน่าจะมุ่งหน้าไปและตรงไปดักไว้ พวกมันจะกลับตัวทัน มิเช่นนั้นก็หันหนีไปทางอื่นเสียทุกครั้ง
...มันมีพวกตาทิพย์อยู่ในนั้นรึไงวะ... ฮัมเบิร์ตได้แต่สบถในใจ แต่ขณะเดียวกันประสาทก็เครียดเขม็งเตรียมรับมือ พวกนั้นสมเป็นลูกหลานปีศาจ มีอำนาจร้ายผิดมนุษย์ แค่มันใช้อำนาจบิดเบือนความทรงจำของท่านหญิง สร้างตราประทับสีดำน่ารังเกียจ (ซึ่งเขาแค่ได้ยินเด็กหญิงพูดถึง เพราะสายตาของตนเองไม่อาจมองเห็น) ก็ทำให้เด็กหนุ่มสะอิดสะเอียนและเข็ดขยาดเกินพอแล้ว
เข็มนาฬิกาเคลื่อนไปช้าๆ ขณะที่พวกเขาได้แต่เดินต่อไป แทบเหมือนไร้จุดหมาย...
ใกล้สามทุ่ม คนบนท้องถนนเริ่มลดน้อยลง ท่านหญิงอมาเนเซราดูเหนื่อยอ่อนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เด็กหญิงซึ่งแทบไม่เคยออกนอกคฤหาสน์ และแน่นอนว่าไม่เคยเดินกึ่งวิ่งเป็นระยะทางไกลขนาดนี้ถึงกับหอบ แต่เมื่อเขาติงให้พักหรือล้มเลิกการค้นหาในวันนี้ เธอก็ยังยืนกรานจะไปต่อ
“พวกมันอยู่ไม่ไกลแค่นี้เอง เดี๋ยวก็ตามทันแล้ว”
“ไม่ไกล...แต่มันวิ่งไปทางนั้นที ทางนี้ที เราก็ได้แต่วนตาม ไม่เคยทันกันเลยสักทีนะครับ !” ผู้กองหนุ่มพูดเสียงแข็ง “อย่างน้อยก็พักสักครู่เถอะครับ ดูซิว่าถ้ามันจับความเคลื่อนไหวของพวกเราได้จริงๆ มันจะทำยังไง จะมุ่งหน้าไปไหนกันอีก”
ฮัมเบิร์ตสั่งลูกน้องของตนให้ไปซื้อน้ำแร่ให้ท่านหญิง แล้วก็ยืนเฝ้าระวังกับครูเซเดอร์คนอื่นๆ ขณะที่เด็กหญิงหลับตา สีหน้าเคร่งเครียดราวกับกำลังใช้สมาธิ แต่ขณะเดียวกันก็ดูอ่อนเพลียมาก
“เราอยู่ได้นานที่สุดถึงสี่ทุ่มครึ่งนะครับ จากนั้นต้องกลับแล้วจริงๆ” เทมพลาร์หนุ่มกำชับ...ทั้งๆ ที่ใจจริงก็อยากลากตัวเนฟิลิมพวกนั้นออกมาใจจะขาด และสร้างความดีความชอบแทนที่จะคว้าน้ำเหลว
ทว่าสตรีอาภรณ์แสงสุริยันสำคัญต่อโซลาริสและตัวเขามากกว่านั้น ตระกูลลูเชียสอุตส่าห์ไว้วางใจมอบเธอให้เป็นคู่หมั้นของเขา เท่ากับยอมรับให้เขาเป็นบิดาของวีรบุรุษผู้จะคืนดวงตะวัน และให้ตระกูลไวส์วอลด์ได้ร่วมเป็นผู้มีอำนาจในโลกอันเจิดจรัสใบใหม่
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงต้องปกป้องเธอไว้ให้ได้
“ไม่เอานะ !” คุณเซราขึ้นเสียงทันควัน “ก็อยู่ใกล้พวกมันแค่นี้แล้ว ! ถ้าไม่ได้ตัวพวกมัน ! ฉันไม่ยอมกลับแน่ !”
“แต่คุณเซราเหนื่อยมากแล้วนะครับ” ฮัมเบิร์ตแย้ง “เมื่อกี้ก็แทบเดินลากขา ผมเกรงว่าจะไม่ใช่แค่ไปต่อไม่ไหว ต่อให้ตามไปจริงๆ พวกมันอาจจะตลบหลังหรือซุ่มโจมตีเราเพื่อฆ่าคุณก็ได้”
“ฉันป้องกันตัวเองได้ !” เด็กหญิงย้ำคำ มือกำจี้ผลึกคริสตาลา โซลาริสไว้แน่น “ก่อนหน้านี้ยังเผาหน้าเนฟิลิมตัวหนึ่งมาแล้วเลย !”
“แต่พวกมันมีกันถึงสี่ตัว แถมเราไม่รู้ด้วยว่ามีความสามารถอะไรบ้าง นอกจาก ‘ราดา’ คนเดียวที่คุณเซราบอกว่าเลียนความสามารถของคนอื่นๆ ได้ เราอาจกำลังเดินตรงเข้าไปหากับดักนะครับ”
“คุณฮัมบี้เป็นครูเซเดอร์ที่มีหน้าที่สละชีวิตเพื่อองค์สุริยเทพนะคะ” ท่านหญิงของเขาเบือนหน้าไปอีกทาง “ฉันก็เป็นสตรีอาภรณ์แสงสุริยัน โอกาสทำลายศัตรูขององค์เทพเจ้ามาถึงแล้ว ไม่คว้าไว้ก็เสียชาติเกิด และน่าประณามมากด้วย คุณไม่คิดอย่างนั้นบ้างเหรอ”
เทมพลาร์หนุ่มกำมือแน่นระงับอารมณ์ ครั้นจะแย้งว่าการสละชีวิตไม่ได้หมายถึงเดินเข้าหาความตายเองโดยไม่คิดให้ถี่ถ้วน...ก็พอดีเด็กหญิงชะงักไป ปล่อยมือให้ขวดพลาสติกใส่น้ำเย็นร่วงลงกระทบพื้น น้ำหกกระเซ็นและไหลซึมตามถนนปูหิน
“คุณเซรา เป็น—“
“พวกมันหยุดแล้ว” นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้างขึ้น เธอสะบัดศีรษะไปทางหนึ่งจนผมสั้นปลิวไสว “ทางนั้น”
“ไกลมากมั้ยครับ”
“ไกลอยู่ แต่...มันหยุดแล้วจริงๆ หยุดแล้วก็แยกกัน สามกับหนึ่ง ไม่สิ...ไม่ได้แยกกัน ยังป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ไกลกัน เรารีบไปกันตอนนี้เลย”
“แต่ว่า—“
เทมพลาร์หนุ่มได้แต่ถอนหายใจอย่างหนักอก เมื่อท่านหญิงคู่หมั้นของตนวิ่งกระหืดกระหอบไปอีกทางเรียบร้อยแล้ว ยังผลให้ครูเซเดอร์อารักขาทุกคนรวมทั้งเขาต้องรีบวิ่งตามไปในไม่ช้า
...ขอให้องค์สุริยเทพทรงโปรด...ช่วยให้ตามจับพวกมันได้ในครั้งนี้ด้วยเถอะ...
* * * * *
ความคิดเห็น