ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5 - เดิมพัน
5 - เดิมพัน
“นังเด็กอวดดีนั่นเอาของพวกนี้มาให้ข้า บอกให้ข้าขายน้ำให้นาง พอข้าปฏิเสธแล้วไล่นางออกไป นางก็ทำเป็นมารยายั่วยวนข้า แต่พอนักเดินทางนี่เข้ามา นางก็ร้องขอความช่วยเหลือจากมัน มันเลยซ้อมข้า แล้วก็พานางออกไป หายเข้าไปในกระโจมด้วยกันจนท่านหัวหน้าหมู่บ้านเรียกออกมานี่ล่ะขอรับ” พ่อค้าประจำหมู่บ้านซึ่งมีใบหน้าบวมปูดเล่า พร้อมกับดันเครื่องประดับและเหรียญเงินที่ราพลังก้าทิ้งไว้ที่ร้านออกมาข้างหน้าหัวหน้าหมู่บ้าน
“ข้านำของพวกนี้มาซื้อน้ำจากท่านจริง แต่ท่านพูดปดที่ว่าข้ายั่วยวนท่าน ท่านต่างหากที่เป็นคนเสนอให้ข้ายอมแต่งงานกับท่าน พอข้าไม่ยอมก็คิดจะข่มเหงข้า นักเดินทางเป็นผู้เข้ามาช่วยข้า แล้วก็พาข้าไปพักผ่อนในกระโจมของข้าเองต่างหาก”
“ฮึ...ทำเป็นอ่อนระทวยจนเขาต้องอุ้มเข้าไปนี่นะ หลังจากนั้นพวกเจ้าพักผ่อนกันอย่างไรไม่ทราบ!” พ่อค้ายังไม่เลิกรา
“ข้าได้ยินมาว่านางขาดน้ำ จึงเพียงแค่ปฐมพยาบาลนางตามสมควรเท่านั้น” มาโอกล่าวขึ้นบ้าง “ข้าพร้อมสาบานว่าทุกสิ่งที่ข้ากระทำต่อพ่อค้าและแม่นางราพลังก้าล้วนมีเจตนาจะช่วยเหลือนางทั้งสิ้น”
หัวหน้าหมู่บ้านมองคู่กรณีทั้งสามอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยช้าๆ
“ท่านนักเดินทาง ข้าไม่คิดว่าท่านมีความผิดใดๆ อยู่แล้ว แต่เกรงว่าท่านจะถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือต่างหาก พวกเราลงโทษราพลังก้าโทษฐานขัดคำสั่งของหมู่บ้านโดยการไม่ให้น้ำแก่นางจนกว่านางจะสำนึกผิด แต่นางก็กลับคิดจะซื้อน้ำจากผู้อื่น ดังนั้นคนแรกที่มีความผิดและสมควรถูกลงโทษคือนาง”
สีหน้าของชายนักเดินทางกลับแปรเปลี่ยนไปทันที
“อ้อ! มิน่าเล่านางถึงได้ขาดน้ำจนสิ้นสติไปต่อหน้าข้า ไม่ทราบว่าท่านลงโทษพวกนางในทีแรกด้วยข้อผิดอันใดกันแน่”
หัวหน้าหมู่บ้านชะงักไปครู่หนึ่ง
“นั่นเป็นเรื่องภายในหมู่บ้านของพวกเรา ไม่จำเป็นต้องให้คนนอกอย่างท่านรู้”
“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน การไม่ให้ดื่มน้ำเลยก็เท่ากับการฆ่าคนคนหนึ่งภายในสามวัน ไม่ทราบว่านางมีความผิดร้ายแรงอันใดจึงต้องโทษเช่นนั้น หากนางไม่ได้ไปสังหารใคร...พวกท่านทำไมลงโทษผู้หญิงตัวคนเดียวหนักหนาถึงเพียงนี้” มาโอยังคงคาดคั้น
“นั่นเพราะ...นางนำน้ำของพวกเราไปใช้อย่างสูญเปล่าน่ะสิ” ชายผู้มากวัยกว่าตอบในที่สุด “นางยึดติดกับความฝันลมๆ แล้งๆ ว่าจะปลูกต้นไม้ให้ได้ จึงได้นำน้ำที่เราปันส่วนให้ไปรดน้ำเมล็ดพืชที่นางปลูกไว้ในทรายอยู่นั่นล่ะ ทุกหน้าแล้ง เรามีคนอดน้ำตายอยู่เสมอ ปีนี้มีถึงสามคน การเอาน้ำที่นางได้มาจากพวกเราไปรดต้นไม้อย่างเปล่าประโยชน์ไม่เท่ากับฆ่าพวกเราทางอ้อมอย่างนั้นหรือ”
ชายหนุ่มแค่นเสียง
“พวกท่านเลยตั้งใจจะฆ่านางก่อนเสียเอง”
“ท่านนักเดินทาง” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยเสียงหนักๆ “ท่านไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องภายในของพวกเรา”
“ข้าปล่อยให้มีคนตายต่อหน้าไม่ได้” มาโอตอบเสียงกร้าวยิ่งกว่า
“เช่นนั้น ท่านก็พาราพลังก้าไปเสียจากหมู่บ้านนี้ก็แล้วกัน พานางไปในที่ที่นางสามารถปลูกต้นไม้ของนางได้ อย่างนี้ก็เท่ากับแก้ปัญหาให้แก่ทุกฝ่าย”
ชาวบ้านอื่นๆ พยักหน้ารับ เว้นแต่พ่อค้าที่ถามขึ้นมา
“ห...หัวหน้าหมู่บ้าน แล้วที่นักเดินทางนี่มันซ้อมข้าล่ะ”
เขาเงียบเสียงทันทีที่ชายหนุ่มกวาดดวงตาคมกริบไปมองตน
“อ...เอ่อ...ข้าไม่ถือสาหาความอะไรก็ได้”
ท่ามกลางการสนทนาทั้งหมด ราพลังก้ากลับก้มหน้านิ่ง พวกเขาจะให้นางไปจากเรเลนทัส...จากผืนทรายที่ฝังร่างท่านยายผู้เป็นที่รักของนาง จากผู้คนที่เคยเมตตาและมอบไมตรีให้นางบ้าง...แม้จะไม่ทุกคน ทั้งๆ ที่นางปรารถนาจะให้เรเลนทัสได้เป็นที่ที่สุขสบายขึ้นกว่านี้ โดยเฉพาะเพื่อเด็กๆ และผู้คนที่เจ็บป่วยผ่ายผอมเพราะขาดน้ำและอาหารหรือ
...หรือความพยายามของนางจะยังคงน้อยเกินไปจริงๆ...
“เรียบร้อยแล้ว พวกเจ้าไปกันได้” หัวหน้าหมู่บ้านตัดบท แต่เด็กสาวก็กลับเงยหน้าขึ้นทันควัน
“เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งให้ข้าไปเลยนะเจ้าคะ ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน!”
“อะไรกัน เจ้ายังต้องการอะไรอีก” ชายวัยกลางคนหันกลับมาอย่างรำคาญ
“อย่าเพิ่งให้ข้าไปเลย” ราพลังก้ารีบพูดออกไปอย่างร้อนรน “ขอเวลา...ขอเวลาสักหน่อยเถอะ ขอให้ข้าได้ปลูกต้นไม้ใหญ่ให้โตที่นี่เถอะนะเจ้าคะ ตอนนี้มีดินแล้ว...ถ้าพวกท่านปันส่วนน้ำให้ข้าได้เหมือนเดิม ข้าต้องทำได้แน่ๆ!”
“ราพลังก้า เจ้าคิดว่าการปลูกต้นไม้ให้โตขึ้นมาสักต้นหนึ่งใช้เวลาเท่าไรกัน”
เด็กสาวชะงักไป
“นั่นสิ เจ้าคงไม่รู้หรอก” หัวหน้าหมู่บ้านสำทับ “เพราะตั้งแต่เกิดมา เจ้าก็ไม่เคยเห็นต้นไม้โตขึ้นเลยสักครั้ง ลองดูภายในสัก...สามวันก็แล้วกัน”
“หมายความว่า...ถ้าข้าทำให้ต้นไม้นั้นเติบโตได้ภายในสามวัน พวกท่านจะไม่ไล่ข้าไปใช่ไหมเจ้าคะ”
ทุกๆ คนในที่นั้นหัวเราะร่วนเหมือนขบขันเต็มประดา เว้นเพียงมาโอที่ขมวดคิ้วนิ่งขึง
“ถ้าเจ้าทำได้ละก็นะ” หัวหน้าหมู่บ้านสรุปเมื่อเสียงหัวเราะแผ่วซา
--------------------------------------------------------------------------
และแล้วคู่พระนางก็ได้พบกัน ทั้งสองจะสามารถทำความฝันของราพลังก้าให้เป็นจริงได้หรือเปล่า ต้องรอดูต่อไปครับ
“นังเด็กอวดดีนั่นเอาของพวกนี้มาให้ข้า บอกให้ข้าขายน้ำให้นาง พอข้าปฏิเสธแล้วไล่นางออกไป นางก็ทำเป็นมารยายั่วยวนข้า แต่พอนักเดินทางนี่เข้ามา นางก็ร้องขอความช่วยเหลือจากมัน มันเลยซ้อมข้า แล้วก็พานางออกไป หายเข้าไปในกระโจมด้วยกันจนท่านหัวหน้าหมู่บ้านเรียกออกมานี่ล่ะขอรับ” พ่อค้าประจำหมู่บ้านซึ่งมีใบหน้าบวมปูดเล่า พร้อมกับดันเครื่องประดับและเหรียญเงินที่ราพลังก้าทิ้งไว้ที่ร้านออกมาข้างหน้าหัวหน้าหมู่บ้าน
“ข้านำของพวกนี้มาซื้อน้ำจากท่านจริง แต่ท่านพูดปดที่ว่าข้ายั่วยวนท่าน ท่านต่างหากที่เป็นคนเสนอให้ข้ายอมแต่งงานกับท่าน พอข้าไม่ยอมก็คิดจะข่มเหงข้า นักเดินทางเป็นผู้เข้ามาช่วยข้า แล้วก็พาข้าไปพักผ่อนในกระโจมของข้าเองต่างหาก”
“ฮึ...ทำเป็นอ่อนระทวยจนเขาต้องอุ้มเข้าไปนี่นะ หลังจากนั้นพวกเจ้าพักผ่อนกันอย่างไรไม่ทราบ!” พ่อค้ายังไม่เลิกรา
“ข้าได้ยินมาว่านางขาดน้ำ จึงเพียงแค่ปฐมพยาบาลนางตามสมควรเท่านั้น” มาโอกล่าวขึ้นบ้าง “ข้าพร้อมสาบานว่าทุกสิ่งที่ข้ากระทำต่อพ่อค้าและแม่นางราพลังก้าล้วนมีเจตนาจะช่วยเหลือนางทั้งสิ้น”
หัวหน้าหมู่บ้านมองคู่กรณีทั้งสามอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยช้าๆ
“ท่านนักเดินทาง ข้าไม่คิดว่าท่านมีความผิดใดๆ อยู่แล้ว แต่เกรงว่าท่านจะถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือต่างหาก พวกเราลงโทษราพลังก้าโทษฐานขัดคำสั่งของหมู่บ้านโดยการไม่ให้น้ำแก่นางจนกว่านางจะสำนึกผิด แต่นางก็กลับคิดจะซื้อน้ำจากผู้อื่น ดังนั้นคนแรกที่มีความผิดและสมควรถูกลงโทษคือนาง”
สีหน้าของชายนักเดินทางกลับแปรเปลี่ยนไปทันที
“อ้อ! มิน่าเล่านางถึงได้ขาดน้ำจนสิ้นสติไปต่อหน้าข้า ไม่ทราบว่าท่านลงโทษพวกนางในทีแรกด้วยข้อผิดอันใดกันแน่”
หัวหน้าหมู่บ้านชะงักไปครู่หนึ่ง
“นั่นเป็นเรื่องภายในหมู่บ้านของพวกเรา ไม่จำเป็นต้องให้คนนอกอย่างท่านรู้”
“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน การไม่ให้ดื่มน้ำเลยก็เท่ากับการฆ่าคนคนหนึ่งภายในสามวัน ไม่ทราบว่านางมีความผิดร้ายแรงอันใดจึงต้องโทษเช่นนั้น หากนางไม่ได้ไปสังหารใคร...พวกท่านทำไมลงโทษผู้หญิงตัวคนเดียวหนักหนาถึงเพียงนี้” มาโอยังคงคาดคั้น
“นั่นเพราะ...นางนำน้ำของพวกเราไปใช้อย่างสูญเปล่าน่ะสิ” ชายผู้มากวัยกว่าตอบในที่สุด “นางยึดติดกับความฝันลมๆ แล้งๆ ว่าจะปลูกต้นไม้ให้ได้ จึงได้นำน้ำที่เราปันส่วนให้ไปรดน้ำเมล็ดพืชที่นางปลูกไว้ในทรายอยู่นั่นล่ะ ทุกหน้าแล้ง เรามีคนอดน้ำตายอยู่เสมอ ปีนี้มีถึงสามคน การเอาน้ำที่นางได้มาจากพวกเราไปรดต้นไม้อย่างเปล่าประโยชน์ไม่เท่ากับฆ่าพวกเราทางอ้อมอย่างนั้นหรือ”
ชายหนุ่มแค่นเสียง
“พวกท่านเลยตั้งใจจะฆ่านางก่อนเสียเอง”
“ท่านนักเดินทาง” หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยเสียงหนักๆ “ท่านไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องภายในของพวกเรา”
“ข้าปล่อยให้มีคนตายต่อหน้าไม่ได้” มาโอตอบเสียงกร้าวยิ่งกว่า
“เช่นนั้น ท่านก็พาราพลังก้าไปเสียจากหมู่บ้านนี้ก็แล้วกัน พานางไปในที่ที่นางสามารถปลูกต้นไม้ของนางได้ อย่างนี้ก็เท่ากับแก้ปัญหาให้แก่ทุกฝ่าย”
ชาวบ้านอื่นๆ พยักหน้ารับ เว้นแต่พ่อค้าที่ถามขึ้นมา
“ห...หัวหน้าหมู่บ้าน แล้วที่นักเดินทางนี่มันซ้อมข้าล่ะ”
เขาเงียบเสียงทันทีที่ชายหนุ่มกวาดดวงตาคมกริบไปมองตน
“อ...เอ่อ...ข้าไม่ถือสาหาความอะไรก็ได้”
ท่ามกลางการสนทนาทั้งหมด ราพลังก้ากลับก้มหน้านิ่ง พวกเขาจะให้นางไปจากเรเลนทัส...จากผืนทรายที่ฝังร่างท่านยายผู้เป็นที่รักของนาง จากผู้คนที่เคยเมตตาและมอบไมตรีให้นางบ้าง...แม้จะไม่ทุกคน ทั้งๆ ที่นางปรารถนาจะให้เรเลนทัสได้เป็นที่ที่สุขสบายขึ้นกว่านี้ โดยเฉพาะเพื่อเด็กๆ และผู้คนที่เจ็บป่วยผ่ายผอมเพราะขาดน้ำและอาหารหรือ
...หรือความพยายามของนางจะยังคงน้อยเกินไปจริงๆ...
“เรียบร้อยแล้ว พวกเจ้าไปกันได้” หัวหน้าหมู่บ้านตัดบท แต่เด็กสาวก็กลับเงยหน้าขึ้นทันควัน
“เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งให้ข้าไปเลยนะเจ้าคะ ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน!”
“อะไรกัน เจ้ายังต้องการอะไรอีก” ชายวัยกลางคนหันกลับมาอย่างรำคาญ
“อย่าเพิ่งให้ข้าไปเลย” ราพลังก้ารีบพูดออกไปอย่างร้อนรน “ขอเวลา...ขอเวลาสักหน่อยเถอะ ขอให้ข้าได้ปลูกต้นไม้ใหญ่ให้โตที่นี่เถอะนะเจ้าคะ ตอนนี้มีดินแล้ว...ถ้าพวกท่านปันส่วนน้ำให้ข้าได้เหมือนเดิม ข้าต้องทำได้แน่ๆ!”
“ราพลังก้า เจ้าคิดว่าการปลูกต้นไม้ให้โตขึ้นมาสักต้นหนึ่งใช้เวลาเท่าไรกัน”
เด็กสาวชะงักไป
“นั่นสิ เจ้าคงไม่รู้หรอก” หัวหน้าหมู่บ้านสำทับ “เพราะตั้งแต่เกิดมา เจ้าก็ไม่เคยเห็นต้นไม้โตขึ้นเลยสักครั้ง ลองดูภายในสัก...สามวันก็แล้วกัน”
“หมายความว่า...ถ้าข้าทำให้ต้นไม้นั้นเติบโตได้ภายในสามวัน พวกท่านจะไม่ไล่ข้าไปใช่ไหมเจ้าคะ”
ทุกๆ คนในที่นั้นหัวเราะร่วนเหมือนขบขันเต็มประดา เว้นเพียงมาโอที่ขมวดคิ้วนิ่งขึง
“ถ้าเจ้าทำได้ละก็นะ” หัวหน้าหมู่บ้านสรุปเมื่อเสียงหัวเราะแผ่วซา
และแล้วคู่พระนางก็ได้พบกัน ทั้งสองจะสามารถทำความฝันของราพลังก้าให้เป็นจริงได้หรือเปล่า ต้องรอดูต่อไปครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น