เนินเขาขับขาน ตำนานแห่งราพลังก้า

ลำดับตอนที่ #19 : 18 – ผาสุกชั่วนิรันดร์...สำหรับนารีแห่งเสียงเพลง

18 – ผาสุกชั่วนิรันดร์...สำหรับนารีแห่งเสียงเพลง


ข้า...ทำผิดอีกครั้งแล้วสินะ

ราพลังก้ายังคงนอนขดตัวราวกับเด็กทารกในความเงียบและมืดสลัว

นางทราบว่ามาโอลำบากใจและอดทนกับนางมากเพียงไร นางหวังอยากมอบความสุขให้เขาได้มากกว่านี้ กระนั้น นางก็พบว่านางทำให้ตนเองพอใจได้ยากเย็นเหลือเกินขณะอยู่ท่ามกลางหมู่มนุษย์

หญิงสาวไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น นอกจากอยู่เงียบๆ ในบ้านจากอิมแพลนต้า อยู่ในโลกส่วนตัวอันเป็นนิรันดร์ของทั้งสอง นางพอใจเพียงเท่านั้น ทว่ามาโอไม่พอใจ

เป็นความคิดของเขาเองที่เสนอให้ทั้งสองออกเดินทางท่องเที่ยวในโลกภายนอกสักระยะ โดยให้เหตุผลว่า ‘เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ’ ทว่าหลังผ่านไปเพียงไม่กี่เมือง หลังได้ยินเสียงเพลงที่นางแทบลืมเลือนไปแล้ว ราพลังก้าก็รู้สึกเหมือนตนไม่อาจทนอยู่ในโลกอันแปลกที่แปลกทางใบนี้ได้อีก

เสียงเพลงทำให้นางนึกถึงความทรงจำที่นางอยากลืม และอนาคตที่นางหวาดกลัว

นางอยากลืมว่าตนเคยขับขานเพลงให้เวทมนตร์ต่างๆ บังเกิดขึ้นเพื่อผู้อื่น ว่าเสียงเพลงของนางทำให้นางตกเป็นเครื่องมือของคนอื่นอย่างเต็มใจ และเมื่อนางไม่อาจร้องเพลงได้ นางก็ถูกพวกเขายัดเยียดการเสียสละตนเองให้เป็นครั้งสุดท้าย

แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือนางกลัวว่าตนเองกำลังเปลี่ยนแปลงไป กลัวว่าชีวิตที่นางรู้จักก็กำลังเปลี่ยนแปลงไปโดยไม่อาจกลับมาเป็นอย่างเดิมได้อีก นางกลัวจนไม่อาจเอ่ยปากเรื่องนี้กับมาโอ ทั้งๆ ที่นางไม่มีใครอื่นให้ไต่ถามหรือปรึกษาได้เลย

หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็ไม่ทราบว่าจะทำอะไรได้อีก นางไม่อยากให้กำเนิดชีวิตใหม่ แต่ก็คงไม่อาจหักใจทำลายชีวิตที่ถือกำเนิดขึ้นมาแล้วไปได้เช่นกัน

ข้า...ทำผิดอีกครั้งแล้วสินะ

ราพลังก้าเลื่อนมือข้างหนึ่งไปกุมหน้าท้องที่ยังเรียบแบน ไร้ความเคลื่อนไหวใดๆ ให้สัมผัสยืนยัน แต่อาการวิงเวียนที่นางรู้สึกเป็นครั้งคราวกับอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่มาตามกำหนดเวลาทำให้นางหวั่นเกรงไปถึงเรื่องนั้น

นางผิดเอง แต่นางก็ไม่อาจทนให้มาโอต้องอยู่ร่วมกับนางแต่เพียงในนาม เหมือนแต่งงานกันเพียงเพื่อให้เขาดูแลนางอย่างคนป่วย นางอยากมอบความสุขให้เขา นางยินดีจะมอบให้เขาทั้งใจและกาย เคยคิดจะมอบให้ได้กระทั่งชีวิต

เพียงสิ่งเดียวที่นางตระหนักว่าไม่ต้องการมอบให้เขาคือทายาท ถึงอย่างนั้น สิ่งที่ทั้งสองระมัดระวังไม่ให้เกิดก็กลับเกิดขึ้นจนได้

นางทราบว่ามาโอคงไม่ว่าอะไร ที่จริงเขาคงดีใจเสียด้วยซ้ำ นางทราบว่าเขาเหงาที่ต้องอยู่กับนางเพียงสองคนมาตลอด เขาคงจะปลอบนางเหมือนที่เคยเป็นมาทุกครั้งว่าอย่ากังวล ทั้งสองยังมีเวลาอีกมากมายให้ปรับตัว การเตรียมตัวเพื่อเป็นพ่อแม่ต้องค่อยเป็นค่อยไป

ทว่านางไม่แน่ใจ นางไม่เคยได้รับการเลี้ยงดูโดยพ่อแม่แท้ๆ ของตนเลย นางไม่ทราบว่าการเป็นแม่ต้องทำอย่างไร ถึงจะมีท่านยายเป็นผู้ที่ใกล้เคียงกับแม่ที่สุดสำหรับนาง และมีเด็กกำพร้าเล็กๆ คนอื่นๆ ในหมู่บ้านเรเลนทัสกลางทะเลทรายให้นางเคยช่วยดูแลก็ตาม

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือหากมีลูกแล้ว นางก็คงจะอยู่ในบ้านอิมแพลนต้าอันเป็นที่ที่มอบความสบายใจให้นางมากที่สุดต่อไปไม่ได้อีก มาโอย่อมไม่เห็นด้วยกับการให้ลูกของทั้งสองเติบโตขึ้นในโลกที่ห่างไกลจากสังคมเพียงนั้น

เพราะอย่างนี้นางถึงไม่อาจรู้สึกว่าเพลงตำนานแห่งราพลังก้าน่าซาบซึ้งได้เลย ในเมื่อราพลังก้าในตำนานกับอัศวินหนุ่มผู้เป็นที่รักของนางกลับได้พบความผาสุกชั่วนิรันดร์ที่นางไม่อาจพบได้เองแท้ๆ

เสียงเปาะแปะจากนอกหน้าต่างเรียกหญิงสาวให้ลุกขึ้นไปเลิกผ้าม่านดู ฟ้าที่เคยสว่างเจิดจ้ากลับมืดครึ้มเป็นสีเทาด้วยกลุ่มเมฆหนา และสายฝนโปรยปรายก่อนจะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ แทนที่ผู้คนจะหลบฝน พวกเขากลับยิ้มแย้มยินดี เด็กเล็กๆ กระโดดโลดเต้นบนทางลูกรังที่เริ่มเจิ่งนองเป็นแอ่งโคลนในไม่ช้า

ก็ฝนไม่ได้ตกมานานแล้วนี่นะ...

ราพลังก้าผละจากหน้าต่างไปนอนตะแคงบนเตียงตามเดิม นางไม่ห่วงมาโอนัก ผ้าคลุมหนังของชายหนุ่มกันฝนได้ และเขาก็สวมรองเท้าบูทหนังกันน้ำอยู่แล้ว เขาคงจะเป็นห่วงและไม่พอใจยิ่งกว่าหากนางออกไปตามทั้งๆ ที่มีอาการไม่ค่อยดีอย่างนี้

เพราะฉะนั้น หญิงสาวจะรอเขาอยู่ตรงนี้ รออยู่เงียบๆ จนกว่าอัศวินของนางจะกลับมาหานางเองเหมือนทุกครั้ง

--------------------------------------------------------------------------