เนินเขาขับขาน ตำนานแห่งราพลังก้า

ลำดับตอนที่ #16 : 15 – บทสดุดีเทศกาลแห่งการปลดปล่อย

เพลงประจำตอนที่ 15 EXEC_over.METHOD_SUBL IMATION/. ~ ee wassa sos yehar (บทสดุดีเทศกาลแห่งการปลดปล่อย)


15 – บทสดุดีเทศกาลแห่งการปลดปล่อย

มาโอทราบดีว่าคงถึงขีดจำกัดของร่างกายแล้ว ขาทั้งสองของเขาได้แต่คุกเข่า รอยแผลจากอาวุธอื่นๆ ประทับทั่วร่าง แม้นมือของเขาจะกำด้ามดาบที่ปักดินต่างหลักพยุงกายให้หยัดร่างได้อยู่ นัยน์ตาคมกล้าเยี่ยงสุนัขป่ายังกวาดมองผู้คนที่ล้อมรอบตนอย่างแข็งกร้าว บ่งบอกว่าจะมิมีวันยอมจำนนตราบวาระสุดท้าย

“มาโอ ยอมแพ้เสียเถิด ถึงสู้ไปก็ไร้ประโยชน์ เจ้าคนเดียวไม่มีทางต่อต้านพวกเรานับร้อยๆ คนได้แน่นอน” เจ้าเมืองบอกกับเขา

“...ฝันไปเถอะ!” ชายหนุ่มเค้นเสียงตอบ แม้นสติจะรางเลือนเต็มทน “พวกเจ้า...ต้องข้ามศพ...ข้าไปก่อน...ถึงจะนำราพลังก้าไปสังเวยได้...”

“...ราพลังก้าอยู่ในอ้อมแขนของเทพหายนะแล้ว ถึงเจ้าจะพยายามสู้ต่อไปจนตัวตายก็ไม่ต่างกันหรอก...”

ด้วยใจที่ร่วงวูบ มาโออยากหันขวับมองให้ประจักษ์แก่สายตา ทว่าคอของเขากลับทำได้เพียงค่อยๆ หมุนไปช้าๆ อย่างฝืดฝืน

ภาพที่เห็นยิ่งตอกย้ำ...เทพแห่งหายนะผู้มีกายาเป็นเหล็กกล้าโอบอุ้มร่างอ่อนระโหยไว้ในวงแขนราวกับร่างนั้นเป็นทารกแรกเกิด ช่อดอกไม้ ผ้าคลุมผมและมงกุฎดอกไม้ร่วงหล่นอยู่บนแท่นบูชา ดวงหน้าของนางซบอยู่กับอกดำทมิฬราวกับเจ้าสาวผู้เอียงอายในอ้อมกอดของเจ้าบ่าว

ถึงอย่างนั้น...

...ถึงอย่างนั้น!

“ต่อให้ดวงวิญญาณ์ถูกแทงทิ่มพันหน
บนกายาถูกฟันฟาดด้วยดาบนับหมื่นแสน
ข้าจักรับมัน...เพื่อเจ้าที่หวงแหน
มาตรแม้นดังโลกทั้งใบ”
ต่อนักรบผู้นั้น...เพียงลูกวิหคน้อยตัวเดียวก็อาจมีค่าเทียมโลกทั้งใบ

“...ราพลังก้า...” ชายหนุ่มกระซิบ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน กระทั่งถอนดาบคู่มือที่ปักดินไว้ขึ้นมายังหนักอึ้งและเหนื่อยล้าราวกับถอนเสาวิหารใหญ่ “...เจ้า...ปีศาจ...คืนนางมาให้ข้าเดี๋ยวนี้...”

ชาวเมืองที่ล้อมเขาอยู่ห่างๆ กระชับอาวุธอีกครั้ง แต่หัวหน้าหมู่บ้านกลับยกมือห้าม

ก็ดี! มาโอยังอยากสังหารชาวเมืองที่เห็นแก่ตัวพวกนี้ให้หมดสิ้น ทว่าผู้ที่เขาต้องการต่อกรด้วยมากกว่าในยามนี้คือเทพหายนะ...เทพหายนะที่กำลังจะพรากเอาตัวราพลังก้าไปจากเขาตลอดกาล

“...เจ้า...ต้อง...ข้ามศพข้าไปก่อน...ถึงจะ...พาตัวนางไปได้...” ชายหนุ่มชี้ปลายดาบไปยังอมนุษย์สูงใหญ่เบื้องหน้า

กระนั้น เทพมารกลับยังยืนนิ่งอยู่กับที่ มีเพียงราพลังก้าเท่านั้นที่เคลื่อนไหว นางยกศีรษะขึ้นจากอกของร่างสูงใหญ่ แล้วหันมาทางมาโอกับชาวบ้านที่ยืนมองนิ่งตะลึง

ริมฝีปากของนางแดงฉาน คราบเลือดสดๆ ยังหลั่งไหลลงมาตามคาง และชุ่มโชกบนชุดเจ้าสาวสีขาว แดงฉานเป็นวงใหญ่ราวดอกกุหลาบประดับอกเสื้อ...

เลือดของใครกัน...นางกระอักเลือด...หรือว่า... อัศวินหนุ่มเริ่มพรั่นพรึง ...เลือดแห่งเทพมาร...

เทพหายนะค้อมร่าง ลดแขนลงสู่ดินให้นางก้าวลงมา หญิงสาวที่เพิ่งล้มเจ็บจนไม่อาจลุกจากเตียงกลับยืนได้มั่นคง ริมฝีปากที่ย้อมด้วยเลือดค่อยๆ เผยอขึ้นช้าๆ

มาโอรู้ในทันทีว่านางตั้งใจจะทำสิ่งใด

“อย่า! ราพลังก้า! อย่าทำอย่างนี้!”

“...จง...แตกสลาย...” ถ้อยคำแผ่วเบาหลุดลอดจากปากของราพลังก้า ราวกับนางไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเลยแม้แต่น้อย ตามมาด้วยท่วงทำนองรัวเร็วและเสียงกรีดแหลมกดดัน

จงแตกสลาย! แตกสลาย! แตกสลาย! จงแตกสลายไปเสีย!
จงแตกสลาย! แตกสลาย! แตกสลาย! จงแตกสลายไปเสีย!
จงแตกสลาย! แตกสลาย! แตกสลาย! จงแตกสลายไปเสีย!
จงแตกสลาย! แตกสลาย! แตกสลาย! จงแตกสลายไปเสีย!

ชาวเมืองเรเลนทัสพลันกรีดร้องโหยหวนและทรุดกายลง

จงรีบมาเถิด ผู้กราดเสียงแห่งมหายุติธรรม
ดาวกรรมแผดเผาผูกมัดความโศกตรม
คนบาปเหลือคณานับถูกกักในเปลวเพลิงให้ระทม
ทุกสิ่งสมจักสิ้นสุดในงานเลี้ยงแห่งความบ้าคลั่งนี้

เปลวไฟจากกระถางเพลิงปะทุพวยพุ่งขึ้นสูงราวกับเริงรำ ลามเลียติดทุกสิ่งที่อาจลุกไหม้ได้

บาปมหาศาลในนครหลวงแห่งความตายอันรุ่งเรือง
จงขับขานเสียงคร่ำครวญและกรีดร้องของพวกเจ้า
จงภาวนา...เจ้าแพะรับบาปที่มีสีแดงยิ่งกว่าหยดน้ำตา
จงขับขานความลวงหลอกและชั่วช้าของพวกเจ้า
จงภาวนาตัณหาอันพลุ่งพล่านของพวกเจ้า

เสียงร่ำไห้ระงมทั่วเมือง ขณะที่ลมพัดรุนแรงค่อยๆ ก่อเป็นพายุ

“ราพลังก้า! ข้าไม่อยากให้เจ้าทำอย่างนี้!”

พระพรกระจายทั่วดินแดนกว้างใหญ่
ดวงดาวไซร้จักจมสู่ห้วงความสิ้นหวัง
บาปที่หนาหนักจักคลุมห้วงอากาศ
และเสียดแทงผืนธรณี

ข้าจักเป็นจุดสิ้นสุด...และจุดเริ่มต้นแห่งโลกนี้!

มาโอพยายามวิ่งฝ่าลมแรงที่พัดเศษกรวดทรายปะทะหน้า ราพลังก้ายังคงร้องเพลงต่อไป นัยน์ตาของนางเยียบเย็นเหมือนไม่เห็นสิ่งใด นางคงไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ตรงหน้านี้...ตรงหน้านรกที่เพลงของนางกำลังจะก่อขึ้น

ร่างสูงใหญ่แห่งเทพหายนะก้าวมาขวางหน้าเขาไว้

...อัศวินผู้เป็นที่รักของนารีแห่งเสียงเพลง...นางทำเช่นนี้เพื่อปกป้องเจ้า...

“แต่ข้าไม่ต้องการ! ข้าไม่ต้องการให้นางต้องลงนรกเพื่อข้า!”

...นางเองก็มิต้องการให้เจ้าต้องลงนรกเพื่อนาง...ข้าตกลงจะรับชีวิตของนางไปเพื่อให้เจ้ารอดแล้ว...ข้ามิอาจเปลี่ยนแปลงสัญญาเป็นอย่างอื่นได้อีก...

“เช่นนั้นข้าก็จะไม่ทำสัญญาอะไรกับเจ้า!” ชายหนุ่มประกาศกร้าว “แต่จะโค่นเจ้าลงให้ได้!”

...ด้วยร่างกายอันยับเยินของเจ้านี้น่ะหรือ...

“ใช่! ด้วยร่างกายอันยับเยินของข้า! ข้าจะช่วยนางให้ได้...มิเช่นนั้นก็ตายด้วยความพยายามนี้!”

ทั้งสองทะยานเข้าหากัน ขณะที่นารีแห่งเสียงเพลงยังคงขับขานบทเพลงแห่งความตายต่อไป

พวกเจ้าทั้งหลายล้วนชั่วช้าสามานย์ ชั่วช้าสามานย์ ชั่วช้าสามานย์
จงรับการพิพากษา การพิพากษา การพิพากษาอันยิ่งใหญ่
จงยื่นสองมือออกมา ชดใช้บาปด้วยเลือดและเนื้อ ด้วยเลือดและเนื้อ ด้วยเลือดและเนื้อ
อสูรอันโง่เขลาเอย...พวกเจ้าทั้งมวลล้วนถูกรึงรัดด้วยบาปที่มิอาจหลีกเลี่ยง

จงรีบมาเถิด ช่วงเวลาแห่งชีวิตต้องห้าม
ดาวตกที่ถักทอหายนะ
ก่อการสังหารหมู่เป็นชะตากรรมแห่งฝูงแกะ
ปลดแอก ลุกขึ้นยืนและปลดปล่อยเสียงกรีดร้องแห่งผืนธรณี

ขณะที่ดาบของมาโอปะทะผิวแข็งแกร่งดุจเกราะเหล็กของเทพหายนะ และกรงเล็บของเทพหายนะฟาดฟันร่างบอบช้ำของเขา ริมฝีปากของราพลังก้ายังคงขยับไปเองตามสัญชาตญาณหรืออำนาจเหนือกว่าที่ควบคุมนางอยู่ โลหิตแห่งเทพมารร้อนรุ่มในร่าง ดูดกลืนเหตุผลและสติสัมปชัญญะของนางไปจนสิ้น นางรู้เพียงว่าจบสิ้นเพลงนี้...มาโอจะรอดชีวิต อีกเพียงสองท่อนเท่านั้น...

จงแตกสลาย! แตกสลาย! แตกสลาย! จงแตกสลายไปเสีย!
จงแตกสลาย! แตกสลาย! แตกสลาย! จงแตกสลายไปเสีย!
จงแตกสลาย! แตกสลาย! แตกสลาย! จงแตกสลายไปเสีย!
จงแตกสลาย! แตกสลาย! แตกสลาย! จงแตกสลายไปเสีย!

ชายหนุ่มถูกกรงเล็บมหาศาลฟาดจนทรุดล้มลง ดาบร่วงจากมือ เทพหายนะคว้าร่างของเขาขึ้นในมือ และบีบหมายจะให้แหลกเหลวคามือดุจมดแมลง

ราพลังก้าไม่ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเขา นางมิได้ยินเสียงใดทั้งสิ้น...นอกจากเสียงขับขานของเทพธิดาสีดำจากปากของนางเอง

จงแตกสลายไปเสีย!
จงแตกส –

หญิงสาวกลับรู้สึกเจ็บที่แผ่นหลัง...ราวกับมีบางสิ่งทิ่มแทงเข้ามาโดยแรง ที่มาพร้อมความเจ็บปวดนั้นคือความง่วงงุนอย่างประหลาดที่ทำให้หนังตาของนางหนักอึ้งและร่างทรุดฮวบลงโดยไร้เสียง

ทุกสิ่งประหนึ่งจะหยุดชะงักตามการเคลื่อนไหวของร่างของนาง

ชาวเมืองที่เคยล้มลงทุรนทุรายและมีเลือดออกจากทวารต่างๆ หยุดกรีดเสียง พวกเขานอนเบิกตาโพลงสั่นสะท้านขณะที่หัวใจยังเต้นรัวเร็ว ลมที่พัดพากรวดธุลีบาดเนื้อหยุดพัด สายฝนค่อยๆ โปรยปรายลงดับไฟที่เพิ่งไหม้โหม

ร่างของมาโออยู่ในอุ้งมือของเทพหายนะ มือซ้ายที่เพิ่งขว้างลูกดอกอาบยาสลบใส่ร่างของหญิงอันเป็นที่รักตกลงอย่างไร้แรง

เทพหายนะทิ้งร่างของเขาลงสู่พื้น ก่อนจะหันไปมองขอบฟ้าซึ่งเริ่มปรากฏแสงรำไรแห่งรุ่งอรุณ

--------------------------------------------------------------------------