ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 14 ทางเลือกของนารีแห่งเสียงเพลง
14 – ทางเลือกของนารีแห่งเสียงเพลง
ทั้งๆ ที่ดวงตาพร่าด้วยพิษไข้...ราพลังก้ากลับเห็นภาพเบื้องหน้าชัดเจนอย่างประหลาด
มาโอที่รักของนางอยู่ตรงนั้น ห้อมล้อมด้วยชาวเมืองเรเลนทัสผู้ถือดาบและอาวุธประดามี คนพวกนั้นกลุ้มรุมเขา เจ้าเมืองตะโกนก้องให้สังหารเขา
หญิงสาวอยากกรีดร้องห้ามปราม ทว่าลำคอของนางไร้เสียงอย่างสิ้นเชิง คงมีเพียงน้ำตาที่หลั่งรินลงข้างใบหน้าอย่างเงียบๆ
...ถึงที่สุดแล้ว...ข้าก็ปกป้องไม่ได้เพียงคนคนเดียวที่ดีต่อข้ายิ่งกว่าใครเชียวหรือ...
...ไยเจ้าจึงร่ำไห้...นารีแห่งเสียงเพลงเอ๋ย...
น้ำเสียงแผ่วต่ำนั้นดูเหมือนจะผุดขึ้นมาในใจของนางโดยตรง ราพลังก้าทราบ...แม้จะไม่ทราบว่าตนทราบได้อย่างไร ว่าเสียงนั้นมาจากเทพมารที่อยู่เบื้องหน้าตน
...เพราะข้าไม่อยากให้คนผู้หนึ่งต้องตาย...
...ที่สุดแล้ว...มนุษย์ทุกผู้ก็ย่อมต้องตาย...ทุกสิ่งย่อมต้องเสื่อมสูญสู่ความว่างเปล่า...ไยเจ้าจึงคิดเพียงประวิงเวลาของคนผู้นั้นไว้แค่ชั่วหยดน้ำแห่งทะเลเวลา...
...เพราะข้า...ยังอยากให้เขาพบเจอความสุขในโลกนี้...ข้าเชื่อ...ว่าตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่...เขาก็ยังมีโอกาสมีความสุข...
...แล้วความสุขและชีวิตของตัวเจ้าเล่า...นารีแห่งเสียงเพลง...เจ้ามิทราบหรือว่าชีวิตและความสุขของเจ้าพันผูกกับสิ่งเหล่านั้นของชายคนนั้นอย่างแน่นหนาเพียงไร...
...ข้าทราบ...แต่ทว่า...
...ข้าเอง...ก็เห็นแก่ตัวไม่ต่างกับพวกชาวเมืองกระมัง...เทพหายนะเอย...ขอท่านกลืนกินร่างของข้าเป็นเครื่องสังเวยเดี๋ยวนี้เถิด...แต่ได้โปรดช่วยมาโอให้รอดชีวิตไปจากที่นี่ที...
...เพียงเท่านั้นเองที่ข้าต้องการ...
...ทว่า...นั่นมิใช่สิ่งที่ข้าต้องการ...
.........เพราะเหตุใด...
...นารีแห่งเสียงเพลงเอ๋ย...เจ้ามิใช่ธาตุที่จะเติมเต็มข้า...ข้าผู้เป็นเทพหายนะกลืนกินธาตุด้านมืดของมนุษย์...ทั้งบาปและความโลภโมโทสัน...มีเพียงผู้บาปหนาเท่านั้นที่จะทำให้อุทรของข้าอิ่มขึ้นมาได้...
...เจ้ามิใช่คนบาปเช่นนั้น เจ้าเคยทำเพียงมอบชีวิต ในจิตของเจ้ามีเพียงความเด็ดเดี่ยวพร้อมยอมสละชีวิตของตนเพื่อผู้เป็นที่รัก...หากกลืนกินเจ้าไป...สิ่งเดียวที่รอข้าอยู่ย่อมมีเพียงการเสื่อมสลาย...
...ม...หมายความว่า...
...เครื่องสังเวยที่ข้ารอกลืนกินมิใช่เจ้า...แต่เป็นผู้คนที่แปดเปื้อนบาปจากการสังหารชายผู้นั้นทั้งเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน...
...ไม่! ได้โปรดเถอะ!...อย่า...อย่าปล่อยให้พวกเขาฆ่ามาโอเลย!...
...เช่นนั้นแล้วข้าจะมาปรากฏกายที่นี่ทำไม...นารีแห่งเสียงเพลง...ข้ามิอาจกลับคืนจากการรับอัญเชิญในราตรีอันยาวนานที่สุดด้วยอุทรอันว่างเปล่าได้หรอกนะ...
...ข้าจะมอบเครื่องสังเวยที่โอชากว่านั้นให้ท่าน...
...หือม์...
...เครื่องสังเวยเพียงหนึ่งเดียว...ที่ซึมซับบาปของคนทั้งเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน...
...........................
...เครื่องสังเวยเช่นนั้น...ย่อมมีค่ามากกว่าเครื่องสังเวยเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคนที่ซึมซับบาปของคนคนเดียวใช่หรือไม่...
...ถูกต้องแล้ว...
...เช่นนั้น...ท่านก็จะได้เครื่องสังเวยนั้นไป...แต่ข้าขอถามเพียงอย่างเดียวก่อนหน้ามอบเครื่องสังเวยนั้น...
...ขอจงว่ามา...นารีแห่งเสียงเพลง...
...ท่านผู้เป็นเทพเจ้า...ทราบวิธีที่จะทำให้ข้าร้องเพลงอีกครั้งได้หรือไม่...
...อีกแค่ครั้งสุดท้ายเท่านั้นเอง...
ทั้งๆ ที่ดวงตาพร่าด้วยพิษไข้...ราพลังก้ากลับเห็นภาพเบื้องหน้าชัดเจนอย่างประหลาด
มาโอที่รักของนางอยู่ตรงนั้น ห้อมล้อมด้วยชาวเมืองเรเลนทัสผู้ถือดาบและอาวุธประดามี คนพวกนั้นกลุ้มรุมเขา เจ้าเมืองตะโกนก้องให้สังหารเขา
หญิงสาวอยากกรีดร้องห้ามปราม ทว่าลำคอของนางไร้เสียงอย่างสิ้นเชิง คงมีเพียงน้ำตาที่หลั่งรินลงข้างใบหน้าอย่างเงียบๆ
...ถึงที่สุดแล้ว...ข้าก็ปกป้องไม่ได้เพียงคนคนเดียวที่ดีต่อข้ายิ่งกว่าใครเชียวหรือ...
...ไยเจ้าจึงร่ำไห้...นารีแห่งเสียงเพลงเอ๋ย...
น้ำเสียงแผ่วต่ำนั้นดูเหมือนจะผุดขึ้นมาในใจของนางโดยตรง ราพลังก้าทราบ...แม้จะไม่ทราบว่าตนทราบได้อย่างไร ว่าเสียงนั้นมาจากเทพมารที่อยู่เบื้องหน้าตน
...เพราะข้าไม่อยากให้คนผู้หนึ่งต้องตาย...
...ที่สุดแล้ว...มนุษย์ทุกผู้ก็ย่อมต้องตาย...ทุกสิ่งย่อมต้องเสื่อมสูญสู่ความว่างเปล่า...ไยเจ้าจึงคิดเพียงประวิงเวลาของคนผู้นั้นไว้แค่ชั่วหยดน้ำแห่งทะเลเวลา...
...เพราะข้า...ยังอยากให้เขาพบเจอความสุขในโลกนี้...ข้าเชื่อ...ว่าตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่...เขาก็ยังมีโอกาสมีความสุข...
...แล้วความสุขและชีวิตของตัวเจ้าเล่า...นารีแห่งเสียงเพลง...เจ้ามิทราบหรือว่าชีวิตและความสุขของเจ้าพันผูกกับสิ่งเหล่านั้นของชายคนนั้นอย่างแน่นหนาเพียงไร...
...ข้าทราบ...แต่ทว่า...
...ข้าเอง...ก็เห็นแก่ตัวไม่ต่างกับพวกชาวเมืองกระมัง...เทพหายนะเอย...ขอท่านกลืนกินร่างของข้าเป็นเครื่องสังเวยเดี๋ยวนี้เถิด...แต่ได้โปรดช่วยมาโอให้รอดชีวิตไปจากที่นี่ที...
...เพียงเท่านั้นเองที่ข้าต้องการ...
...ทว่า...นั่นมิใช่สิ่งที่ข้าต้องการ...
.........เพราะเหตุใด...
...นารีแห่งเสียงเพลงเอ๋ย...เจ้ามิใช่ธาตุที่จะเติมเต็มข้า...ข้าผู้เป็นเทพหายนะกลืนกินธาตุด้านมืดของมนุษย์...ทั้งบาปและความโลภโมโทสัน...มีเพียงผู้บาปหนาเท่านั้นที่จะทำให้อุทรของข้าอิ่มขึ้นมาได้...
...เจ้ามิใช่คนบาปเช่นนั้น เจ้าเคยทำเพียงมอบชีวิต ในจิตของเจ้ามีเพียงความเด็ดเดี่ยวพร้อมยอมสละชีวิตของตนเพื่อผู้เป็นที่รัก...หากกลืนกินเจ้าไป...สิ่งเดียวที่รอข้าอยู่ย่อมมีเพียงการเสื่อมสลาย...
...ม...หมายความว่า...
...เครื่องสังเวยที่ข้ารอกลืนกินมิใช่เจ้า...แต่เป็นผู้คนที่แปดเปื้อนบาปจากการสังหารชายผู้นั้นทั้งเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน...
...ไม่! ได้โปรดเถอะ!...อย่า...อย่าปล่อยให้พวกเขาฆ่ามาโอเลย!...
...เช่นนั้นแล้วข้าจะมาปรากฏกายที่นี่ทำไม...นารีแห่งเสียงเพลง...ข้ามิอาจกลับคืนจากการรับอัญเชิญในราตรีอันยาวนานที่สุดด้วยอุทรอันว่างเปล่าได้หรอกนะ...
...ข้าจะมอบเครื่องสังเวยที่โอชากว่านั้นให้ท่าน...
...หือม์...
...เครื่องสังเวยเพียงหนึ่งเดียว...ที่ซึมซับบาปของคนทั้งเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน...
...........................
...เครื่องสังเวยเช่นนั้น...ย่อมมีค่ามากกว่าเครื่องสังเวยเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคนที่ซึมซับบาปของคนคนเดียวใช่หรือไม่...
...ถูกต้องแล้ว...
...เช่นนั้น...ท่านก็จะได้เครื่องสังเวยนั้นไป...แต่ข้าขอถามเพียงอย่างเดียวก่อนหน้ามอบเครื่องสังเวยนั้น...
...ขอจงว่ามา...นารีแห่งเสียงเพลง...
...ท่านผู้เป็นเทพเจ้า...ทราบวิธีที่จะทำให้ข้าร้องเพลงอีกครั้งได้หรือไม่...
...อีกแค่ครั้งสุดท้ายเท่านั้นเอง...
...โลหิตแห่งเทพเจ้าหลั่งริน...ปลดปล่อยความเงียบงันอันอ่อนโยน...
--------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น