ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 12 เจ้าสาวแห่งเทพหายนะ
12 – เจ้าสาวแห่งเทพหายนะ
ราตรีอันยาวนานที่สุดในรอบปีนั้นมืดมิดที่สุดเช่นกัน ฟ้าในคืนนั้นปราศจากแสงใดๆ โดยแท้ เดือนแรมสิบห้าไม่ปรากฏให้เห็น ขณะที่แสงดาวถูกบดบังสิ้นด้วยเมฆครึ้ม
กระนั้น ลานกว้างแห่งเมืองเรเลนทัสหน้าหอคอยวิหารองค์เทพเจ้ากลับสว่างไสวด้วยกองไฟที่ลุกโชน ราพลังก้าผู้สวมชุดสีขาวพิสุทธิ์นอนนิ่งอยู่บนแท่นบูชายาว มีเครื่องประดับฐานะเจ้าสาวครบครัน ทั้งช่อดอกไม้สีขาวที่สอดประสานในมือทั้งสอง มงกุฎดอกไม้เล็กๆ สีขาว และผ้าคลุมโปร่งบางบนใบหน้ากับเรือนผม กระนั้น เมื่อเครื่องเหล่านั้นประกอบกับร่างที่นอนนิ่งแทบไม่ไหวติงและใบหน้าซีดเผือดของนาง...ก็ดูราวกับศพของหญิงพรหมจรรย์ที่จะฝังในรูปลักษณ์ของเจ้าสาวแห่งความตายมากกว่า แม้นทรวงอกที่ไหวน้อยๆ ตามลมหายใจ และนัยน์ตาที่ลืมค้างเลื่อนลอยจะบอกว่าร่างนั้นยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม
...แต่จิตใจเล่า...
ราพลังก้าคิดว่าตนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว นางไม่ทราบว่าจะรู้สึกอะไร นางนึกถึงสิ่งที่นางเคยทำ บทเพลงที่นางเคยร้อง ความเขียวขจีที่นางเคยสรรค์สร้าง นางปลุกเมล็ดพืชทั้งหลายให้งอกเงย ปลุกมาลีทั้งหลายให้ผลิดอกออกผล...เพียงเพื่อให้พืชพรรณเหล่านั้นจบชีวิตด้วยคมเคียวและคมมีดของคนหยาบช้าเหล่านี้เท่านั้นหรือ
นางได้รับการช่วยเหลือในฐานะเมล็ดพืชน้อยๆ...เพียงเพื่อเลี้ยงดูให้เติบใหญ่เป็นดอกผลที่พวกเขาจะเก็บเกี่ยวกินตามใจชอบอย่างนี้น่ะหรือ
ท่านยายคะ...ที่ท่านยายบอกว่าหากต้องการสิ่งใดจากผู้อื่นก็จงมอบสิ่งนั้นให้กับเขา...เป็นคำลวงเท่านั้นหรือคะ
นางนึกไม่อีกออกแล้ว...ภาพรอยยิ้มใสสะอาดที่เคยทำให้ใจของนางชุ่มชื่นที่สุด เด็กน้อยที่นางเคยรักษาจากอาการไข้เติบโตเป็นเด็กหนุ่มที่ออกไปรบนอกกำแพงเมืองโดยไม่กลับมา เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับนางล้วนแต่งงานกับชายอื่นๆ จนหมดสิ้น หลายคนกลายเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดลูกน้อย ทว่านางกลับนึกใบหน้าของเด็กเหล่านั้นไม่ออก นึกไม่ออกกระทั่งเสียงอ้อแอ้ไร้เดียงสาของชีวิตที่ยังไม่สัมผัสกับความแปดเปื้อนของโลก
แต่จะนึกถึงไปไยกัน...เด็กทารกย่อมโตขึ้นเป็นเด็กที่แกล้งสัตว์เล็กๆ หรือเด็กที่อ่อนแอกว่า โชคร้ายกว่าในไม่ช้า แล้วจากนั้นพวกเขาก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมรับฟังเสียงของคนที่มีความฝันกับความคิดเห็นแตกต่างกัน และทำได้ทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวรอด
...แม้แต่ทำลายชีวิตของผู้อื่นแท้ๆ...
แค่นี้ก็พอแล้ว...ข้าเห็น...โลกนี้มามากพอแล้ว...
มีเพียงมาโอที่รอดไปได้ก็พอ มาโอที่มองเห็นความจริงข้อนี้ก่อนหน้านางมาเนิ่นนาน แต่ก็ยังเลือกที่จะเคารพการตัดสินใจของคนโง่เขลาอย่างนาง ราพลังก้าที่ร้องเพลงไม่ได้ ซ้ำยังล้มป่วยหนักเจียนตายจนไม่อาจพูดคุยกับเขา ไม่อาจแย้มยิ้มสดใสให้เขายังจะเหลือสิ่งใดให้อาลัยอีก
...ขอหลับใหลชั่วนิรันดร์ ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ในภพแห่งความว่างเปล่า...
การเป็นเจ้าสาวแห่งเทพหายนะ...มีความหมายเช่นนี้ใช่ไหมนะ
“เตรียมการเสร็จหรือยัง” เจ้าเมืองถามผู้ช่วยของตนซึ่งเพิ่งรับรายงานจากฝ่ายต่างๆ ที่แยกย้ายไปทำตามคำสั่ง
“ขอรับ แต่...มาโอ...”
“มาโอ...ทำไม” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว “มันหนีรอดไปได้หรือ”
“ข...ขอรับ แต่มีรอยเลือดเป็นทางอยู่บนพื้นกระท่อมออกไปข้างนอก คนของเรากำลังตามไปอยู่ มันถูกฤทธิ์ยาเข้าไปซ้ำได้รับบาดเจ็บอย่างนั้น คงหนีไปได้ไม่ไกลหรอก”
“เข้าใจแล้ว” ผู้ฟังหรี่ตาลง “อีกไม่นานก็จะใกล้ฤกษ์พิธี ขอแค่กันไม่ให้มันเข้ามายุ่มย่ามได้จนถึงตอนนั้นก็พอ แต่จากนั้นก็คงปล่อยมันให้รอดไม่ได้”
อันที่จริงชายหนุ่มคนนั้นก็น่าเห็นใจ แต่เจ้าเมืองเรเลนทัสทราบดีว่าความเห็นใจไม่ใช่สิ่งเดียวที่จะนำพาคนส่วนมากในเมืองให้รอดพ้นไปได้ มาโอเป็นคนนอก เป็นคนที่ไม่ยอมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา ไม่ยอมสร้างประโยชน์ให้กับเมืองและเก็บงำความลับของตนไว้มากมาย ซ้ำยังมีท่าทีว่าจะเป็นภัยอย่างชัดแจ้งเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวอย่างนี้
...ถือเป็นคราวเคราะห์ของมันเอง...
เทพเจ้าแห่งหายนะ เทพเจ้าแห่งหายนะเอย เราขอสังเวยราพลังก้าเป็นเจ้าสาวของท่าน!
เรายอมรับความสิ้นหวังอันยิ่งใหญ่นี้ และใฝ่หาอำนาจอันยิ่งใหญ่จากท่านผู้ปกครองโลกทั้งมวล!
เราปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นหนึ่งเดียวกับท่านและบูชาท่านชั่วนิรันดร์ เทพหายนะเอย!
--------------------------------------------------------------------------
เรายอมรับความสิ้นหวังอันยิ่งใหญ่นี้ และใฝ่หาอำนาจอันยิ่งใหญ่จากท่านผู้ปกครองโลกทั้งมวล!
เราปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นหนึ่งเดียวกับท่านและบูชาท่านชั่วนิรันดร์ เทพหายนะเอย!
--------------------------------------------------------------------------
ราตรีอันยาวนานที่สุดในรอบปีนั้นมืดมิดที่สุดเช่นกัน ฟ้าในคืนนั้นปราศจากแสงใดๆ โดยแท้ เดือนแรมสิบห้าไม่ปรากฏให้เห็น ขณะที่แสงดาวถูกบดบังสิ้นด้วยเมฆครึ้ม
กระนั้น ลานกว้างแห่งเมืองเรเลนทัสหน้าหอคอยวิหารองค์เทพเจ้ากลับสว่างไสวด้วยกองไฟที่ลุกโชน ราพลังก้าผู้สวมชุดสีขาวพิสุทธิ์นอนนิ่งอยู่บนแท่นบูชายาว มีเครื่องประดับฐานะเจ้าสาวครบครัน ทั้งช่อดอกไม้สีขาวที่สอดประสานในมือทั้งสอง มงกุฎดอกไม้เล็กๆ สีขาว และผ้าคลุมโปร่งบางบนใบหน้ากับเรือนผม กระนั้น เมื่อเครื่องเหล่านั้นประกอบกับร่างที่นอนนิ่งแทบไม่ไหวติงและใบหน้าซีดเผือดของนาง...ก็ดูราวกับศพของหญิงพรหมจรรย์ที่จะฝังในรูปลักษณ์ของเจ้าสาวแห่งความตายมากกว่า แม้นทรวงอกที่ไหวน้อยๆ ตามลมหายใจ และนัยน์ตาที่ลืมค้างเลื่อนลอยจะบอกว่าร่างนั้นยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม
...แต่จิตใจเล่า...
ราพลังก้าคิดว่าตนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว นางไม่ทราบว่าจะรู้สึกอะไร นางนึกถึงสิ่งที่นางเคยทำ บทเพลงที่นางเคยร้อง ความเขียวขจีที่นางเคยสรรค์สร้าง นางปลุกเมล็ดพืชทั้งหลายให้งอกเงย ปลุกมาลีทั้งหลายให้ผลิดอกออกผล...เพียงเพื่อให้พืชพรรณเหล่านั้นจบชีวิตด้วยคมเคียวและคมมีดของคนหยาบช้าเหล่านี้เท่านั้นหรือ
นางได้รับการช่วยเหลือในฐานะเมล็ดพืชน้อยๆ...เพียงเพื่อเลี้ยงดูให้เติบใหญ่เป็นดอกผลที่พวกเขาจะเก็บเกี่ยวกินตามใจชอบอย่างนี้น่ะหรือ
ท่านยายคะ...ที่ท่านยายบอกว่าหากต้องการสิ่งใดจากผู้อื่นก็จงมอบสิ่งนั้นให้กับเขา...เป็นคำลวงเท่านั้นหรือคะ
นางนึกไม่อีกออกแล้ว...ภาพรอยยิ้มใสสะอาดที่เคยทำให้ใจของนางชุ่มชื่นที่สุด เด็กน้อยที่นางเคยรักษาจากอาการไข้เติบโตเป็นเด็กหนุ่มที่ออกไปรบนอกกำแพงเมืองโดยไม่กลับมา เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับนางล้วนแต่งงานกับชายอื่นๆ จนหมดสิ้น หลายคนกลายเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดลูกน้อย ทว่านางกลับนึกใบหน้าของเด็กเหล่านั้นไม่ออก นึกไม่ออกกระทั่งเสียงอ้อแอ้ไร้เดียงสาของชีวิตที่ยังไม่สัมผัสกับความแปดเปื้อนของโลก
แต่จะนึกถึงไปไยกัน...เด็กทารกย่อมโตขึ้นเป็นเด็กที่แกล้งสัตว์เล็กๆ หรือเด็กที่อ่อนแอกว่า โชคร้ายกว่าในไม่ช้า แล้วจากนั้นพวกเขาก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมรับฟังเสียงของคนที่มีความฝันกับความคิดเห็นแตกต่างกัน และทำได้ทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวรอด
...แม้แต่ทำลายชีวิตของผู้อื่นแท้ๆ...
แค่นี้ก็พอแล้ว...ข้าเห็น...โลกนี้มามากพอแล้ว...
มีเพียงมาโอที่รอดไปได้ก็พอ มาโอที่มองเห็นความจริงข้อนี้ก่อนหน้านางมาเนิ่นนาน แต่ก็ยังเลือกที่จะเคารพการตัดสินใจของคนโง่เขลาอย่างนาง ราพลังก้าที่ร้องเพลงไม่ได้ ซ้ำยังล้มป่วยหนักเจียนตายจนไม่อาจพูดคุยกับเขา ไม่อาจแย้มยิ้มสดใสให้เขายังจะเหลือสิ่งใดให้อาลัยอีก
...ขอหลับใหลชั่วนิรันดร์ ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ในภพแห่งความว่างเปล่า...
การเป็นเจ้าสาวแห่งเทพหายนะ...มีความหมายเช่นนี้ใช่ไหมนะ
--------------------------------------------------------------------------
“เตรียมการเสร็จหรือยัง” เจ้าเมืองถามผู้ช่วยของตนซึ่งเพิ่งรับรายงานจากฝ่ายต่างๆ ที่แยกย้ายไปทำตามคำสั่ง
“ขอรับ แต่...มาโอ...”
“มาโอ...ทำไม” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว “มันหนีรอดไปได้หรือ”
“ข...ขอรับ แต่มีรอยเลือดเป็นทางอยู่บนพื้นกระท่อมออกไปข้างนอก คนของเรากำลังตามไปอยู่ มันถูกฤทธิ์ยาเข้าไปซ้ำได้รับบาดเจ็บอย่างนั้น คงหนีไปได้ไม่ไกลหรอก”
“เข้าใจแล้ว” ผู้ฟังหรี่ตาลง “อีกไม่นานก็จะใกล้ฤกษ์พิธี ขอแค่กันไม่ให้มันเข้ามายุ่มย่ามได้จนถึงตอนนั้นก็พอ แต่จากนั้นก็คงปล่อยมันให้รอดไม่ได้”
อันที่จริงชายหนุ่มคนนั้นก็น่าเห็นใจ แต่เจ้าเมืองเรเลนทัสทราบดีว่าความเห็นใจไม่ใช่สิ่งเดียวที่จะนำพาคนส่วนมากในเมืองให้รอดพ้นไปได้ มาโอเป็นคนนอก เป็นคนที่ไม่ยอมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา ไม่ยอมสร้างประโยชน์ให้กับเมืองและเก็บงำความลับของตนไว้มากมาย ซ้ำยังมีท่าทีว่าจะเป็นภัยอย่างชัดแจ้งเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวอย่างนี้
...ถือเป็นคราวเคราะห์ของมันเอง...
โปรดมารับเครื่องสังเวยเถิด โปรดกลืนกินนางเข้าไปในกายาอันหิวกระหายของท่าน!
โปรดปกป้องเราคนบาป! โปรดมล้างโลกนี้เสีย!
โปรดดื่มกินโลหิตของเจ้าสาวหนึ่งเดียว
และมอบความสุขให้แก่ผู้คนเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคนที่ท่านโปรดปรานตามสัญญา!
--------------------------------------------------------------------------
โปรดปกป้องเราคนบาป! โปรดมล้างโลกนี้เสีย!
โปรดดื่มกินโลหิตของเจ้าสาวหนึ่งเดียว
และมอบความสุขให้แก่ผู้คนเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคนที่ท่านโปรดปรานตามสัญญา!
--------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น