ความฝันครั้งหนึ่ง

เนื้อเรื่อง

This I dreamed...


ฉันกลับมาจากมหาวิทยาลัยถึงบ้านเพียงเพื่อจะพบกับชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ...เขาคือน้าเขยของฉัน คนที่แม่เคยเล่าให้ฟังพร้อมกำชับกำชาว่าอย่าไปพูดให้ใครฟังว่าเขาเจ้าชู้และทำให้น้าสาวของฉันต้องช้ำใจอยู่บ่อยๆ ทว่าฉันก็จำไม่ค่อยได้แน่ๆ นัก เพราะฉันรู้สึกเหมือนตนเองแทบไม่เคยเจอเขาเลยสักครั้ง

"น้ามาหาพ่อกับแม่เหรอคะ?" ฉันไหว้ตามมารยาทก่อนจะถามออกไป ปกติเวลาช่วงสี่โมงนี้ยังเร็วเกินกว่าที่พ่อกับแม่จะกลับ แล้วน้าเขยเข้ามาในบ้านของฉันได้อย่างไร...ฉันควรจะฉุกคิดได้ตั้งแต่ตอนนั้น แต่ก็ไม่

เขาพยักหน้าตอบแล้วบอกว่า "แฟนน้าให้เอาของมาฝาก" พร้อมกับพยักพเยิดไปยังห่อของบนโต๊ะ

ฉันเริ่มลังเล หากเลิกงานเย็น พ่อกับแม่อาจจะกลับถึงทุ่มหนึ่งเลยก็ได้ ส่วนฉันเองก็ต้องออกไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำของสโมสรใกล้ๆ ตามกิจวัตร

"พ่อกับแม่อาจกลับเย็นนะคะ แล้วเดี๋ยวแนนก็ต้องออกไปว่ายน้ำ..." สุดท้ายฉันตัดสินใจบอกเขาไปตามตรง

"งั้นน้าไปด้วยแล้วกัน" เป็นคำตอบง่ายๆ จากเขา ก่อนที่ชายสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงขายาวจะลุกจากโต๊ะ ไม่เปิดโอกาสให้ฉันคัดค้านใดๆ ทั้งสิ้น

ในที่สุดหลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมของเสร็จ 'เรา' ก็ไปยืนรอรถแท็กซี่อยู่หน้าบ้านด้วยกัน ทำไมถึงต้องรอรถแท็กซี่น่ะหรือ? น้าเขยบอกฉันว่าเขามาด้วยรถแท็กซี่เพราะรถของเขาเสีย

ฉันบอกจุดหมายให้รถแท็กซี่...ก่อนที่เราจะนั่งเงียบกันในรถตลอดทางจนถึงสโมสร

เมื่อถึงจุดหมายแล้ว...เขาทำท่าจะควักเงินส่งให้กับโชเฟอร์ แต่ฉันบอกปฏิเสธสั้นๆ ก่อนจะยื่นเงินที่ตัวเองเตรียมไว้แต่แรกส่งให้ไป ด้วยความเกรงใจ ฉันคิดว่าตนเองเป็นคนที่ควรจ่าย เพราะอันที่จริงฉันเป็นคนที่จำเป็นต้องออกมาว่ายน้ำ...แม้ว่าตามปกติฉันจะขึ้นรถเมล์มาตัวคนเดียวก็ตาม

โชเฟอร์ทำสีหน้าแปลกๆ เมื่อฉันพูดปฏิเสธและยื่นเงินส่งให้เขา ทว่าเขาก็ไม่พูดอะไรและทอนเงินมาให้ตามจำนวน ก่อนที่ฉันจะลงจากรถไปกับน้าเขย

ที่สโมสร ฉันยื่นบัตรสมาชิก เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะลงสระไปว่ายน้ำตามปกติ...แม้จะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างกับสายตาของน้าเขยที่เหมือนจะจับจ้องร่างในชุดว่ายน้ำของฉันอยู่ตลอดเวลาขณะที่เขานั่งรออยู่ที่โต๊ะริมสระ ฉันได้แต่ปลอบใจตนเองว่าฉันคงจะคิดมากไปเอง เพราะทั้งสระก็มีคนว่ายน้ำกันเยอะเต็มไปหมด และเขาก็เป็นน้าเขยของฉัน...ญาติของฉัน แม้ว่าเราจะไม่ได้พบกันบ่อยหรือสนิทกันนัก

ฉันว่ายน้ำถึงห้าโมงครึ่ง...เวลาเดิมตามปกติ ก่อนจะขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกมาอีกครั้ง น้าเขยไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะริมสระเหมือนเดิมอีกแล้ว ฉันมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นเขาอยู่ในบริเวณสระว่ายน้ำเลย ฉันจึงได้ออกไปที่เคาน์เตอร์หน้าสโมสร และพบรถแท็กซี่อีกคันหนึ่งจอดอยู่...น้าเขยโบกมือให้ฉันจากข้างในรถแท็กซี่คันนั้น

ฉันเดินไปที่รถแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างใน คิดว่าน้าเขยคงจะบอกจุดหมายให้กับแท็กซี่แล้วและโชเฟอร์คงออกรถเลยเมื่อฉันขึ้นรถเสร็จ แต่แล้ว...

"ไปไหนครับ?" โชเฟอร์กลับถามฉัน ฉันเลยบอกซ้ำ...แม้จะงงอยู่ว่าน้าเขยน่าจะบอกที่หมายกับเขาแล้วก็ตาม และเขาก็ออกรถ

คงเป็นเพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงานพอดี รถบนถนนจึงได้ติดนัก ฉันมองออกไปนอกกระจกรถสลับกับมิเตอร์รถด้วยความกังวล ตัวเลขสีแดงบนหน้าจอค่อยๆ ขยับสูงขึ้นเรื่อยๆ

ห้านาทีผ่านไป...ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหาหมายเลขโทรศัพท์ของพ่อกับแม่ เพียงเพื่อจะพบกับ...

"ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความ..."

สามครั้งผ่านไปกับทั้งสองหมายเลข...และฉันก็ล้มเลิกความพยายามในที่สุด

สิบนาทีผ่านไป...เรายังคงออกจากสโมสรมาได้ไม่ไกลนัก อันที่จริงจากบ้านถึงสโมสรก็ไม่ได้ไกลอะไรเลย ใช้เวลาขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในสภาพการจราจรปกติ แต่เมื่อรถติดแล้วก็นับเป็นคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง...

สิบห้านาทีผ่านไป...ฉันทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดคือผล็อยหลับ...

----------------------------------------------------------------------------------------

กี่นาทีก็ไม่รู้ผ่านไป...ฉันตื่นมาด้วยอาการมึนงง ข้างนอกกระจกรถเป็นถนนที่รถยังคงติดสลับกับค่อยๆ คืบคลานไปข้างหน้าช้าๆ ทว่าสภาพรอบด้านของถนนสายนี้ไม่ใช่เส้นที่จะไปยังบ้านของฉัน!

และในขณะที่ฉันกำลังแปลกใจอยู่นั่นเอง...มือมือหนึ่งก็คืบขึ้นมาบนต้นขาของฉัน...มือของน้าเขย

ฉันหันขวับไปทางเขาด้วยอารมณ์ที่ทั้งตกใจ กลัว และโกรธกรุ่น แต่เมื่อพบสีหน้าเหมือนทองไม่รู้ร้อนของเขา...ความโกรธและความกล้าที่จะบอกให้เขาเอามือออกไปกลับเหือดหาย...มีเพียงความกลัวกับความตกใจจนพูดไม่ออกเท่านั้น เขาส่งยิ้มน้อยๆ ให้กับฉันเป็นเชิงท้าทาย ฉันได้แต่หันไปทางโชเฟอร์หมายจะขอความช่วยเหลือจากอีกคนหนึ่ง แต่เขาก็ยังคงมองกระจกหน้ารถต่อไปเรื่อยๆ...ไม่มีทีท่าจะเห็น

ฉันคิดอยู่เพียงครู่เดียวก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาหมายเลขที่คุ้นเคยที่สุด...คนเดียวที่สมองอันกระวนกระวายนึกออกในสถานการณ์นี้

น้าเขยยังไม่ปล่อยมือแม้เมื่อฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และแม้เมื่อเสียงในปลายสายจะดังขึ้นข้างหูของฉัน

"ฮัลโหล"

"ฮัลโหล พี่ภูมิเหรอ เป็นไงบ้าง?" ฉันทักเขาด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติ

"แนนเหรอ? พี่เพิ่งเลิกงานน่ะ"

"ดีเลย แนนมีเรื่องจะคุยกับพี่หน่อย..."

"เอ้อ แนน งั้นไว้เดี๋ยวก่อนได้มั้ย ตอนนี้พี่กำลังขับรถอยู่ คุยไม่สะดวก"

"งั้น...คุยกันค่ำนี้เหมือนเดิมก็แล้วกันนะ" ฉันได้แต่หวังว่าเขาจะเข้าใจความเร่งด่วนของสาเหตุที่ฉันโทรมา แต่ก็ไม่

"จ้ะ...แล้วค่ำนี้คุยกัน..." มือของน้าเขยยิ่งเลื่อนสูงขึ้นจนฉันนั่งตัวเกร็ง สูดลมหายใจลึกก่อนจะกระซิบเบาๆ "...แนนรักพี่นะ..."

ฉันหวังว่าคำคำนี้...การบอกว่าฉันมีแฟนแล้วและเขากำลังรอคุยโทรศัพท์กับฉันในค่ำวันนี้จะทำให้น้าเขยยอมปล่อยมือ แต่นั่นช่างเป็นความคิดที่โง่สิ้นดี

"พี่ก็รักแนนเหมือนกัน" คำตอบกลับเป็นคำที่ฉันได้ยินจนคุ้นหู หากยังอยากได้ยินซ้ำแล้วซ้ำเล่าและให้ความอุ่นใจกับฉันเสมอมา ทว่าในครั้งนี้กลับไม่...ไม่เมื่อฉันอยู่กับชายอีกคนหนึ่ง รู้ดีว่าเขากำลังทำอะไรอยู่...และรู้ดีว่าเขาเป็นญาติของฉัน

"สวัสดีนะ" พี่ภูมิตัดบท

"สวัสดีจ้ะ" ฉันวางสายลงอย่างสิ้นหวัง ก่อนจะกดหาอีกหมายเลขหนึ่ง...หมายเลขของพ่อ บางทีครั้งนี้อาจจะโทรติด...ขอให้โทรติด...

"ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียก..."

ฉันกดหมายเลขทิ้ง...ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ฉันแสร้งกดโทรออกทันที รอนับจังหวะกริ่งโทรศัพท์ราวสามสี่ครั้งก่อนจะพูดกรอกลงไป

"ฮัลโหล พ่อเหรอ นี่แนนนะ"

ฉันปรายตาไปเห็นน้าเขยเหลือบมองใบหน้าของฉัน ทว่ามือของเขายังคงนิ่งอยู่ที่เดิม ฉันกลั้นใจพูดต่อไป

"อือ...ตอนนี้แนนกำลังนั่งรถอยู่ อยู่กับน้าเขย..." ไม่ต้องบอกชื่อพ่อก็ต้องรู้ว่าน้าเขยคนไหน แม่ของฉันมีน้องสาวคนเดียว "น้าให้น้าเขยเอาของฝากมาฝากพ่อกับแม่น่ะจ้ะ แล้วตอนนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่ น้าเขยเลยออกมาส่งแนนที่สระว่ายน้ำ จ๊ะ? รถติดอยู่เหมือนกันจ้ะ แต่เดี๋ยวคงถึง เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะกลับบ้านแล้วใช่มั้ยจ๊ะ? จ้ะ...จ้ะ แล้วเจอกันจ้ะ สวัสดีจ้ะ"

ฉันแกล้งกดวางสาย และด้วยรู้สึกเหมือนเรียกความกล้าคืนมาได้บางส่วน...ฉันจึงได้หันไปสบตากับน้าเขยตรงๆ

"เดี๋ยวพ่อกับแม่จะกลับมาแล้ว"

พ่อกับแม่รู้แล้วว่าแนนอยู่กับน้า ถ้าน้าเกิดทำอะไรแนนขึ้นมา...พ่อกับแม่ก็ต้องเอาเรื่องน้าให้ถึงที่สุด นั่นคือความหมายแฝงที่ฉันบอกน้าเขยภายใต้คำพูดนั้น ฉันภาวนาให้เขาปล่อยมือ...ปล่อยมือจากฉัน...ปล่อยมือเสียที

ทว่ากำลังใจของฉันต้องร่วงวูบอีกครั้งเมื่อเขายิ้มออกมา

"น้ารู้..."

มือบนต้นขาของฉันยิ่งกดแรงขึ้นกลายเป็นบีบ...บีบเหมือนแสดงความเป็นเจ้าของ

"รู้ว่าแนนโกหก..."

ฉันรู้สึกตัวแข็งทื่อเหมือนจะกลายเป็นหิน...สมองตื้อตันคิดอะไรไม่ออกอีก พลันสายตาเหลือบไปเห็นลูกศรเลี้ยวซ้ายที่หน้าปัดพวงมาลัยกระพริบแวบๆ...ทว่ารถของเราขับอยู่เลนซ้ายสุดอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? ฉันเลื่อนสายตาไปทางกระจกรถซ้าย...เห็นซอยที่อยู่ด้านซ้าย...ซอยที่มีป้ายขนาดปานกลางเขียนชื่อกิจการไว้ต่อท้ายด้วยคำว่า 'โฮเต็ล'

ฉันกระชากประตูรถเปิดออกในพริบตาแล้ววิ่งพรวดออกไป เสียงแตรรถคันอื่นๆ...เสียงร้องของคนขับแท็กซี่...เสียงร้องของน้าดังขรม ทว่าฉันไม่เหลียวกลับไปมอง ฉันวิ่งต่อไป...วิ่งต่อไป ฉันเห็นตึกสูงของห้างเก่าแห่งหนึ่งอยู่ลิบๆ เบื้องหน้า สำนึกของฉันบอกให้ตนเองวิ่งไปทางกลุ่มคน...อยู่กลางกลุ่มคนแล้วฉันจะปลอดภัย

ฉันวิ่งฝ่าตลาดนัดที่ข้างๆ ตัวห้างไปจนถึงป้ายรถเมล์ด้านหน้าห้าง ในใจคิดว่าควรจะเข้าไปในตึกเก่าๆ นั้นหรือไม่ ในขณะนั้นเองฉันก็เห็นภาพของน้าเขยเปิดประตูรถแท็กซี่อีกคันหนึ่งแล้วเข้าไปนั่งข้างใน ฉันจึงกลับหลังหันเดินออกห่าง...กะจะรอให้น้าไปก่อนแล้วค่อยเรียกรถกลับบ้านหลังจากนั้น

แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของน้าเขยเรียกชื่อฉันอีกครั้ง...

...ฉันออกวิ่งทันที...

----------------------------------------------------------------------------------------

ฉันมาหยุดวิ่งเอาเมื่อพบว่าภาพรอบด้านของตนเป็นถนนเล็กๆ มืดๆ ไม่มีรถผ่านมาเลยสักคัน แสงไฟริมถนนดวงที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างออกไปราวๆ ห้าสิบเมตร คอของฉันแห้งผากขณะมองไปรอบๆ นี่ฉันมาอยู่ที่ไหนกัน? แล้วฉันจะกลับบ้านได้อย่างไร?

"อยู่นี่เอง"

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหนึ่งคว้าหมับที่ข้อมือของฉัน...และเมื่อหันกลับไปฉันก็พบกับน้าเขยที่กำลังแสยะยิ้มให้ฉัน พร้อมกับออกแรงดึงร่างของฉันให้ตามไป ฉันพยายามขัดขืน พยายามอ้าปากส่งเสียงร้องความช่วยเหลือแต่ร้องไม่ออก...

แต่แล้วความคิดหนึ่งก็พลันวาบขึ้นในใจ...แม่ของฉันเป็นลูกคนเดียว...นั่นหมายความว่าแม่ไม่มีน้องสาว...ฉันไม่มีน้าสาว...และฉันก็ไม่มีน้าเขย

ฉันไม่มีน้าเขย...

"ฉันไม่มีน้าเขย" ฉันรู้สึกได้ว่าตนเองพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปพูดใส่ร่างที่กำลังยื้อยุดฉันอยู่ตรงๆ ให้ดังที่สุด "ฉันไม่มีน้าเขย!!"

ทั้งร่างของผู้ชายที่ฉันเห็น...และมือที่บีบข้อมือของฉันอยู่หายวับไปกับตา ฉันถอนใจเฮือกก่อนจะทรุดลงบนพื้น

...ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ฉันอุปาทานไปเองทั้งสิ้น...

...แต่มันจบลงแล้ว...

ฉันลุกขึ้นยืนสำรวจเนื้อตัวกับข้าวของว่ายังอยู่ครบปลอดภัยดี ก่อนจะเดินไปยังแสงไฟที่ฉันเห็น ณ ที่นั่นฉันเห็นหลังคารถเมล์ใหญ่สีขาว-แดงคันหนึ่งจอดอยู่ลิบๆ อย่างน้อยก็น่าจะถามได้ว่าแถวนี้คือที่ไหน และฉันจะกลับบ้านได้อย่างไร

เมื่อไปถึง...ฉันพบว่าที่นี่เป็นอู่รถเมล์สายหนึ่ง และแม้จะไม่พบใครให้ถามไถ่ทาง ฉันก็ยิ่งโล่งอกไปกว่าเดิมเมื่อเห็นว่ารถเมล์สายนี้เป็นสายที่ฉันจำได้ขึ้นใจว่าผ่านบ้านของฉัน ฉันจึงได้ขึ้นไปนั่งรอบนรถคันหน้าสุด...คันที่ฉันเดาว่าจะเป็นคันแรกที่ออกเมื่อคนขับและกระเป๋ารถเมล์มาถึง

ฉันเลือกนั่งที่แถวนั่งริมขวาตรงบริเวณกลางรถซึ่งเป็นที่นั่งที่อยู่ใกล้ประตูที่สุด และที่นั่งแรกที่พนักงานรถเมล์ต้องเห็นแน่นอนเมื่อขึ้นรถมา

ฉันรู้สึกเหนื่อยอ่อนพอๆ กับโล่งใจ และก่อนจะทันคิดอะไร...ฉันก็เผลอหลับไปอีกครั้งหนึ่ง...

...เป็นความผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยครั้งที่สอง...

----------------------------------------------------------------------------------------

รถกำลังวิ่งอยู่เมื่อฉันตื่น มีผู้โดยสารนั่งอยู่เต็มคันรถ ฉันมองหากระเป๋าอย่างงงๆ ว่าเหตุใดเขาจึงไม่ปลุกฉันขึ้นมาจ่ายค่าโดยสาร แต่เมื่อพบกับทุกใบหน้าของผู้โดยสารที่นั่งอยู่ฉันก็ต้องผงะ 'น้าเขย'...'น้าเขย'...และ 'น้าเขย'...ทุกคนกำลังแสยะยิ้มให้กับฉัน ฉันกระพริบตาถี่ๆ หากพวกเขายังไม่หายไป

'น้าเขย' คนที่กำลังนั่งอยู่ข้างหลังฉันเอื้อมมือออกมาจับแขนของฉัน ฉันสะบัดออกเต็มแรงก่อนจะตะโกนออกไป

"แกไม่มีตัวตนอยู่หรอก!!"

ใช่แล้ว...มันไม่มีตัวตน ร่างนั้นหายวับไปต่อหน้าต่อตาฉันเช่นเดียวกับ 'น้าเขย' คนแรก เมื่อเห็นดังนี้กำลังใจของฉันก็ค่อยๆ กลับคืนมา ฉันผุดลุกขึ้นยืนเดินไปอยู่ตรงกลางส่วนครึ่งหลังของรถ ท่ามกลางสายตาของ 'น้าเขย' ทุกๆ คน ก่อนจะกวาดมองไปรอบๆ

"พวกแกก็ไม่มีตัวตน...ไม่มีตัวตน!!"

ทุกร่างสลายหายไปทั้งที่ยังคงแสยะยิ้มอยู่ ฉันเดินฝ่าความเร็วของรถที่กำลังวิ่งไปยังส่วนหน้ารถและทำเช่นเดียวกัน

"พวกแกไม่มีอยู่จริง!! พวกแกไม่มีตัวตน!!"

บัดนี้เหลือเพียงฉันกับคนขับอยู่บนรถเท่านั้น ฉันกลั้นใจเดินเข้าไปหาคนขับ...และแล้วเขาก็หันกลับมา เขาก็คือ 'น้าเขย' อีกคนด้วยเช่นกัน

"แกก็ไม่มีจริงเหมือนกัน!! หายไปซะ!!!"

ฉันตะคอกใส่หน้าเขา ร่างนั้นสลายไปไม่ผิดกับร่างอื่นๆ เหลือเพียงพวงมาลัยที่หมุนคว้าง...ก่อนที่ฉันจะพบทางโค้งหักศอกและคลองสายหนึ่งเบื้องหน้า กับแรงกระแทกครั้งรุนแรง ฉันล้มคว่ำลงกระแทกกับกระจกหน้ารถก่อนสติจะดับวูบ...

----------------------------------------------------------------------------------------

ฉันตื่นขึ้นพบว่าตนเองกำลังนั่งอยู่ที่นั่งเดิม กระเป๋ารถเมล์ที่เป็นหญิงร่างท้วมเดินขึ้นมาบนรถ ส่วนคนขับที่เป็นชายร่างผอมเกร็งก็ขึ้นนั่งประจำที่นั่งแล้วเช่นกัน...และแน่นอนว่า...เขาไม่ใช่ 'น้าเขย'

ฉันจ่ายเงินค่าโดยสารให้กระเป๋ารถเมล์หญิง ก่อนที่รถเมล์จะค่อยๆ เคลื่อนออกไป ฉันมองฟ้ามืดกับหมู่ไม้ข้างทางก่อนจะถอนใจเฮือกอีกครั้งเมื่อคิดว่าจะได้กลับบ้านในที่สุด

นาฬิกาข้อมือของฉันบอกเวลาทุ่มครึ่ง ฉันเลยกะจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรบอกพ่อกับแม่ว่าอย่าเป็นห่วงที่ฉันกลับบ้านค่ำ

"ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้ กรุณาฝากข้อความ..."

สามครั้งผ่านไปกับทั้งสองหมายเลข...และฉันก็ล้มเลิกความพยายามในที่สุด

ฉันเปลี่ยนไปโทรหาพี่ภูมิแทน...อยากฟังเสียงของเขา...ฟังคำพูดของเขาให้อุ่นใจเช่นเคยว่าฉันไม่ได้มีตัวคนเดียวในโลกใบนี้

เสียงอันแปลกหูดังมาจากปลายสายของเบอร์ที่ฉันบันทึกไว้ในเครื่อง

"ฮัลโหล"

"ฮัลโหล พี่ภูมิ ถึงบ้านแล้วใช่มั้ย? ทานข้าวยัง?" ฉันสลัดความกังวลใจแล้วทักเขาด้วยความห่วงใยอีกครั้ง

"ใครครับ?" เสียงตอบกลับบอกความงุนงงจนฉันสะดุดใจ

"แนนไง" นี่เสียงของฉันเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เชียวหรือ?

"แนนไหนครับ?"

ก็แนน...แฟนพี่น่ะ...ฉันห้ามความคิดนี้ในใจก่อนที่มันจะทันกลั่นตัวเป็นคำพูดออกมา แล้วถามกลับไปอีกครั้ง

"ขอโทษนะคะ นี่ใช่คุณภูมิหรือเปล่าคะ?" ฉันถามซ้ำ ก่อนจะบอกชื่อกับนามสกุลจริงของเขาที่ฉันจำได้ขึ้นใจไปด้วย

"ใช่ครับ แต่ผมจำไม่ได้เลยว่ารู้จักคนชื่อแนน มีธุระอะไรเหรอครับ?" คือคำตอบของเขา

ฉันฝืนยิ้มเศร้าๆ ขณะทำให้เสียงพูดต่อเรียบที่สุดเท่าที่จะจำได้

"งั้นไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษที่รบกวน ฉันก็แค่หวังว่าจะได้พบ 'พี่ภูมิ' ตัวจริงในโลกภายนอกนี้น่ะค่ะ สวัสดีค่ะ"

ฉันกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือกลับเข้ากระเป๋า ก่อนจะมองไปนอกกระจกรถ...พบกับบ้านเรือนบนเส้นทางที่ฉันคุ้นเคยอีกครั้ง ไม่ช้าฉันก็จะถึงบ้าน...บ้านที่ฉันมั่นใจว่าพ่อกับแม่ของฉันต้องกลับมาถึงแล้วและรออยู่

...หากว่า...ท่านทั้งสองไม่ใช่ภาพลวงตา...