คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -- ๓ – สองผู้ชำระบาป - "คนพวกนั้นสมควรตายเพราะความไร้สาระของตน จริงไหม"
๓ – สองผู้ชำระบาป
“คิดไงของแกวะ ราดา” เวซาโนถามเขา หลังผ่านรถเข็นขายดอกไม้มาได้ระยะหนึ่ง “ริหว่านเงินจีบสาวซะ ไม่คุ้มนะเว้ย ชอบนักไว้ข้าช่วยฉุดตอน ‘เสร็จงาน’ ก็ได้”
ราดาแมนธิสโคลงศีรษะขำๆ
“ใครว่าฉันจะจีบผู้หญิงคนนั้น”
“หรือจีบซีเรนา” อีกฝ่ายกลอกตา “ยายนั่นไม่ต้องการของกำนัลพรรค์นี้หรอก แหวนสักวงคงดีกว่า แต่แค่แกเอาตัวเองผูกโบว์ไปกำนัลให้เจ้าหล่อนสักคืนก็พอแล้ว”
ชายหนุ่มหัวเราะ
“ฉันแค่คิดว่า...มันสวยดี” เขาตอบ “นายไม่รู้หรอก ดอกไม้นี่เหมือนจริงมากจนน่ากลัว รอยหยักกลีบพลิ้วอย่างนี้ กระทั่งปลายใบยังทำรอยเฉาไว้ งานฝีมือเสมือนจริง จะไม่ให้ทุ่มเงินเต็มที่ได้อย่างไร”
“เออ จะไปรู้เรอะ” เวซาโนทำหน้ารำคาญอย่างไม่จริงจังอีกครั้ง “ก็เคยเห็นดอกไม้ของจริง เหมือน ‘ท่านชาย’ บางคนเสียที่ไหน”
“นาร์ซิสซัส” ราดาแมนธิสพูดลอยๆ “ที่สวนบ้านฉันสมัยก่อน จะปลูกดอกนาร์ซิสซัสไว้ริมสระน้ำเสมอ มัน...เป็นดอกไม้บนตราประจำ ‘อดีต’ ตระกูลฉัน”
ผู้ฟังทำเสียงรับอย่างไม่ใส่ใจ ขณะที่ชายหนุ่มปล่อยความคิดให้ล่องลอย ล็อกเก็ตบรรจุภาพหญิงผู้รักดอกไม้นั้นยังสวมอยู่ที่คอของเขา หญิงที่เขาไม่เคยเล่าให้พรรคพวกทุกคนฟังเลยว่ามีตัวตนอยู่ ไม่เว้นเวซาโน
และยังเป็นหญิงที่เขาหวังจะพบที่สุดในงานเทศกาลนี้ ต่อให้เห็นเพียงไกลๆ ก็ยังดี
“ไอ้ตรารูปดาวของตระกูลลูเชียสนั่นนะ” เวซาโนเปรย “ว่าไป มันก็ดูคล้ายดอกไม้นี่เหมือนกันนี่หว่า”
“และเหมือนดวงตะวัน” ราดาแมนธิสพูดต่อ
นาร์ซิสซัสมีกลีบชั้นนอกหกกลีบ ล้อมรอบกลีบชั้นในซึ่งมีสีเข้มกว่า ยกสูงขึ้นคล้ายปากแตร และมีขอบหยักราวรัศมีเจิดจ้า คนพวกนั้นคงคิดว่านี่เป็นสัญลักษณ์อันเหมาะสมที่สุดสำหรับตระกูลผู้ครองตำแหน่งมหาสังฆราชาแห่งโซลาริส กระนั้น พวกเขาก็มองข้ามสิ่งหนึ่งซึ่งสำคัญยิ่งไป
“ตำนานโบราณว่าไว้ มีชายคนหนึ่งรูปงามมาก แต่เพราะรูปงาม เขาจึงหยิ่งทะนง เห็นคนอื่นใดล้วนมีค่าเพียงฝุ่นดิน เขาปฏิเสธรักจากคนทั้งปวงอย่างไร้เยื่อใย นางไม้ตนหนึ่งพลาดรักจากเขาและตรอมใจตาย เทพเจ้าแห่งความแค้นจึงลงทัณฑ์ สาปให้เขาหลงแต่รูปเงาของตน ไม่อาจรักใครได้ชั่วนิรันดร์”
“หา?” เวซาโนทำสีหน้าพิลึก
“ชายนั้นอยู่กับเงาตนที่ริมทะเลสาบ เขาเฝ้าชะโงกชมเงา พร่ำพลอดคำหวานใส่มัน สุดท้ายก็โน้มกายลงเหนือน้ำ หมายจุมพิตเงา จึงพลั้งพลาดตกลงทะเลสาบ และจมน้ำตาย ...ครั้นเวลาผ่านไป ที่ริมทะเลสาบอันเป็นสุสานของเขาก็มีดอกไม้สีเหลืองทองงอกงาม ผู้คนเรียกมันตามชื่อเขา ว่า ‘นาร์ซิสซัส’ ”
“เรื่องอะไร ไร้สาระเป็นบ้า” เพื่อนผู้ไร้อารมณ์สุนทรีย์ตอบทันควัน ทว่าราดาแมนธิสหัวเราะรับ
“ใช่...เรื่องของคนบ้า คนบ้าที่หลงรูปเงาตนเองกลายเป็นดอกไม้ และดอกไม้นั้นก็กลายเป็นตราสัญลักษณ์ของคนบ้าอีกกลุ่มที่หลงรูปเงาตนเช่นกัน จะมีเรื่องใดไร้สาระกว่านี้ได้อีก คนพวกนั้นสมควรตายเพราะความไร้สาระของตนเหมือนนาร์ซิสซัส จริงไหม”
* * * * *
ความคิดเห็น