คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -- ๒ – หญิงสาวขายดอกไม้ - "ถ้าดอกเล็กๆ ให้ฟรีเลยก็ได้"
๒ – หญิงสาวขายดอกไม้
“แม่จ๋า ดอกไม้สวยจัง”
“ไม่เอาลูก ของแพงนะ”
“ลดราคาได้นะคะ” หญิงสาวเจ้าของรถเข็นเสนอ “หรือถ้าดอกเล็กๆ ให้ฟรีเลยก็ได้”
“...จะดีเหรอคุณ” หญิงผู้มากวัยกว่าถามอย่างลังเล ออกเป็นระแวง “ดอกไม้นะ แพงไม่ใช่เหรอ”
“ดอกไม้พวกนี้เป็นดินปั้นค่ะ ดินสังเคราะห์ผสมสี” เจ้าของร้านว่าพลางแตะกลีบดอกไม้ซึ่งควรช้ำได้ง่ายให้ดู “ฉันทำเก็บไว้เยอะ คิดว่าจบงานคงยังขายไม่หมด เชิญเถอะค่ะ”
แม่ของเด็กหญิงขอบคุณด้วยรอยยิ้ม และบอกลูกสาวให้ขอบคุณตาม ไม่ช้า เด็กหญิงก็เลือกดอกทิวลิปสีเหลืองแดงออกจากตะกร้าที่มีดอกไม้เล็กเท่าปลายก้อยเสียบอยู่หนาแน่น ทั้งสองเดินต่อไปริมถนน มีดอกไม้ดินปั้นโบกแกว่งอยู่ในมือป้อมซึ่งชูอย่างร่าเริง ไม่นานก็กลืนหายกับฝูงชน
แอนเธียมองตามพร้อมกับยิ้มอย่างอิ่มใจ ดอกไม้ดอกแรกที่ไปจากเธอในวันนี้ไม่สร้างเงินตอบแทน แต่หญิงสาวเชื่อว่าน่าจะมีลูกค้าในอีกไม่นาน เธอเคยแต่ทำงานพวกดอกไม้ใส่แจกันประดับแท่นบูชา หรือพวงมาลาสักการะส่งวิหาร ผ่านหลวงพ่อนิโคลัสผู้ดูแลบ้านสงเคราะห์เด็กกำพร้า แต่เมื่อเอ่ยปากว่าอยากลองทำขายเอง ท่านก็เห็นด้วย ซ้ำบอกว่าจะแนะนำผู้มีศรัทธาซึ่งท่านรู้จักคุ้นเคยให้มาช่วยซื้อด้วยซ้ำ
ในเมื่อมีคนช่วยสนับสนุนตั้งแต่ต้นอย่างนี้แล้ว จะล้มเหลวได้อย่างไร หากขายงานดอกไม้ได้กำไรตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ ก็จะช่วยขยับขยายบ้านพักของพวกน้องๆ ได้ และบางทีอาจเหลือเผื่อให้แอนเธียตั้งร้านดอกไม้ประดิษฐ์ของตนด้วย
“ขายของใจดียังงี้ ไม่กลัวขาดทุนรึน้องสาว”
เธอหันขวับ เห็นชายร่างสูงสวมแจ็คเก็ตติดหมวกฮู้ดคลุมศีรษะสองคน เป็นเสื้อสีแดงเพลิงหนึ่ง และสีเทาหนึ่ง
ทั้งสองอยู่ในวัยยี่สิบกลางๆ เหมือนเธอ ชายเสื้อแดงมีร่างเตี้ยกว่าอีกคน โครงหน้าเสี้ยมแหลมคล้ายรูปสามเหลี่ยม ปลายจมูกโด่งแหลมงองุ้ม นัยน์ตาเล็กสีน้ำตาล มองไม่เห็นผมใต้ฮู้ดซึ่งคงตัดสั้น ส่วนชายเสื้อเทาร่างสูงโปร่ง โครงหน้าเรียวยาว ปอยผมสีทองจางย้อยลงข้างใบหน้า ดวงตาถูกซ่อนใต้แว่นสีเข้ม
“คงไม่ขาดทุนหรอกค่ะ” หญิงสาวตอบพลางจับจ้องชายทั้งสองอย่างพินิจพิเคราะห์ “แค่ให้เด็กนิดเดียวเอง”
ชายทั้งสองแต่งตัวไม่ถึงกับปอนหรือเหมือนนักเลง แม้จะไม่เหมือนคนมีฐานะเช่นกัน และต่อให้พวกเขาเป็นมิจฉาชีพ ก็คงไม่ลงมือแต่หัววัน กับเป้าหมายที่ยังขายของไม่ได้สักชิ้นอย่างเธอ
“แต่ถ้ามีเด็กมาขอสิบคน น้องสาวก็คงให้ไปสิบดอก ถ้ามีสักวันละยี่สิบห้าคน เจ็ดวันก็รวม...ร้อยสี่สิบห้าดอกได้แล้วนา” ชายเสื้อแดงยังพูดพร้อมกับจ้องเธอไม่วางตา
“ร้อยเจ็ดสิบห้า” ชายเสื้อเทาขัดเรียบๆ “นายลืมทด”
“บ๊ะ! ก็ฉันไม่ได้เรียนหนังสืออย่างแกนี่หว่า” อีกฝ่ายโวย “แกเคี่ยวให้ท่องสูตรคูณได้ถึงแม่ยี่สิบห้าก็เป็นพระเดชพระคุณมากแล้ว”
แอนเธียกะพริบตาปริบๆ ขณะที่ชายเสื้อแดงเบ้หน้าใส่เพื่อน ชายเสื้อเทาไม่มองเขา กลับก้าวเข้ามาใกล้ แล้วหยิบกระถางที่มีดอกไม้สีเหลืองสดรูปร่างคล้ายดาวสองดอก ผลิบานชูก้านไสวท่ามกลางใบสีเขียวเรียวยาว
“ทำเหมือนดี” เขาเปรยเบาๆ “เท่าไร”
แอนเธียไม่ทันตอบ ชายหนุ่มก็ล้วงกระเป๋าแจ็คเก็ต หยิบธนบัตรที่ค่อนข้างยับและเก่าออกมา สีของมันทำให้หญิงสาวเบิกตากว้าง
“ไม่ต้องทอน” เขากำชับ “มันสวยมาก ผมพอใจซื้อเท่านี้ รับไปเถอะ”
พูดจบ ชายเสื้อเทาก็เสียบธนบัตรใบนั้นลงในซอกก้านดอกไม้อีกกระถาง ครั้นแล้วก็ถือกระถางดอกไม้สีเหลืองเดินจากไป ทิ้งชายเสื้อแดงให้อ้าปากค้างครู่หนึ่ง ก่อนจะกลอกตา แล้วสาวเท้ายาวๆ ตามชายร่างสูงกว่าไปโดยเร็ว
หญิงสาวขายดอกไม้มองค่าสินค้าชิ้นแรกของเธอในงานเทศกาลอย่างตะลึงงัน ก่อนรอยยิ้มจะคลี่กว้างบนใบหน้าขณะหยิบมันไปกำแนบอก สายตาทอดมองหอสูงของมหาวิหารซึ่งส่งเสียงระฆังก้องกังวาน
แอนเธียไม่ได้ศรัทธาในเทพเจ้าพระองค์นั้น แต่ก็ดีใจเหลือเกิน ที่ความหวังของเธอดูเหมือนจะมีแววเป็นจริงเร็วเกินคาดคิด
* * * * *
ความคิดเห็น