ตอนที่ 44 : ความจริงจากนมอ่อน
Rrrr
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ทำเอารามที่กำลังหลับใหลตื่นขึ้นกลางดึก เขารีบกดรับเพราะกลัวว่าจะรบกวนอีกคนที่กำลังนอนหลับสบาย
-รันเวย์-
“ฮัลโหล แป๊บหนึ่ง” รามกดรับหลังจากดูแล้วว่าเป็นใคร ก่อนจะบอกปลายสายเพราะยังไม่สะดวกที่จะคุย ร่างสูงโปร่งเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันเอวสอบ เขาเดินออกจากห้องนอนโดยไม่ลืมที่จะหยิบบุหรี่ติดมือออกมาด้วย
“เออ”
“ทำไรเฮีย...นานจัง”
“พูดมาก...มีไรโทรมาดึกดื่น” เขาพูดเสียงเบาขณะกำลังจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
รามออกมานั่งคุยที่ระเบียงด้านนอกตรงห้องรับแขก ชายหนุ่มไม่ได้เปิดไฟมีเพียงแสงสลัว ๆ กับจุดเผาไหม้ที่ส่วนปลายบุหรี่เท่านั้น
“ดึก?? เฮียนอนไวตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“เรื่องของกูเถอะ...จะพูดไหมจะได้วาง”
“ครับ ๆ อาร์เอ็มเจอเอกสารบางอย่างเฮียจะกลับบ้านไหม” รันเวย์เข้าเรื่องสักที หลังจากพูดล้อเล่นอยู่นาน
“ตอนนี้ยังไปไม่ได้” รามบอกเสียงเบา ก่อนจะสะดุ้งตกใจ เมื่อตอนที่บุหรี่ในมือถูกดึงออกไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“บลู...” เสียงพึมพำหลุดออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ร่างกายขาวสะท้อนแสงมีเพียงผ้าขนหนูพันเอวเหมือนกับตน นั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ปรายตามองเขาก่อนจะยกบุหรี่ในมือขึ้นสูบ
“.....” รามเงียบชะงัก บลูจึงยกคิ้วข้างหนึ่งแล้วใช้นิ้วทั้งสองที่คีบบุหรี่ชี้มายังตน เป็นเชิงบอกให้คุยต่อ
“เฮีย เฮีย เฮีย” รันเวย์เอ่ยเรียกพี่ชายเมื่อเห็นว่าอีกฝั่งเงียบไป รามจึงหลุดจากภวังค์
“เออ...แค่นี้ก่อน” เขากดวางทันที โดยไม่สนใจว่ารันเวย์จะพูดอะไรต่อ
“ไม่คุยละ...ราม” เสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นพร้อมกับสายตานิ่งสนิทที่มองไปด้านหน้า ริมฝีปากแดงสดพ้นควันสีเทาพวยพุ่ง ไม่แม้แต่จะหันมามองคนด้านข้าง ๆ
“เสร็จแล้วครับ...ตื่นมาทำไม...ทำไมไม่นอนต่อ”
“คนข้าง ๆ หายก็เลยออกมาตามหา” บลูตอบเสียงราบเรียบ เขายังไม่หันมองรามเช่นเดิม
“แต่ไม่คิดเลยว่ากำลัง...คุยโทรศัพท์กับคนอื่นอยู่” ประโยคหลังทำรามสะอึก บลูไม่มีท่าทีโมโหก็จริง แต่รามกับรู้สึกเสียวสันหลัง มันเหมือนคลื่นใต้น้ำที่สงบก่อนที่พายุจะมา
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ มันไม่มีอะไรคือ...”
“ไม่ต้องอธิบายหรอกในเมื่อไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไร... ปิดบังมาตั้งหลายเรื่องจะเพิ่มอีกสักเรื่องก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร” ว่าจบก็ดับบุหรี่ลง เขาขยี้ก้นมันจนบี้แบนบนถาดเขี่ย ชายหนุ่มหันมามองหน้ารามช้า ๆ เต็มตา ก่อนจะลุกขึ้น
“จริง ๆ จะไปคืนนี้ตอนนี้เลยก็ได้นะ...แม่ไม่ว่าอะไรหรอก” เขาเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้รามมองตามหลังอย่างมึนงง แบบนี้น่ากลัวกว่าโมโหเสียอีก รามคิดในใจก่อนจะลุกขึ้นตามไปง้อ
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนที่มีเพียงแสงจากโคมไฟเปิดอยู่ สายตาคมสอดส่องไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ เขาเลยเดินเลยไปยังด้านใน ก็ได้ยินเสียงน้ำที่กระทบพื้นอยู่ข้างในทำให้รู้ว่าอีกคนกำลังอาบน้ำอยู่
สัมผัสแผ่นเบาที่ช่วงเอว พร้อมปลายจมูกกดลงที่ต้นคอ ทำให้บลูรู้ว่าอีกคนได้เข้ามา ชายหนุ่มยืนปล่อยให้น้ำไหลผ่านลำตัวไปอย่างไม่สนใจ ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบถาม
“บลูครับ...เป็นอะไรครับ”
“เปล่า” เสียงราบเรียบตอบกลับมา ชายหนุ่มยังคงยืนอาบน้ำอยู่เฉย ๆ เช่นเดิม
“ขอโทษครับ...รันเวย์โทรมาเมื่อกี้” ว่าจบก็จูบไปตามลาดไหล่ มือก็ลูบไล้ไปที่ด้านหน้าแผ่วเบา
“บลูหึงเหรอครับ” รามเอ่ยถามเสียงกระเส่า ริมฝีปากยังคงคลอเคลียไปตามลำคอ
“ใช่!! ไม่ชอบให้ใครทำอะไรลับหลัง”
“ไม่มีอะไรเลยคนดี” รามบอกกลับอีกคนแผ่วเบา มือหนาจับไปที่ไหล่ทั้งสองข้าง “หันมาหน่อยครับ” เขาจับให้อีกคนหันหน้ามา ก่อนจะมองตาไม่กะพริบ
“ไม่มีอะไรจริง ๆ” รามมองจ้องตาก่อนจะบอก อยากให้อีกคนรู้ว่าเขาไม่ได้โกหก
“แล้วทำไมต้องพูดเบา ๆ ด้วย”
“ก็แม่หลับอยู่...ก็เลยไม่อยากจะรบกวนไงครับ” รามพยายามอธิบาย ก่อนจะยกยิ้มให้เพื่อหวังให้อีกคนสบายใจ บลูมองสบตานิ่งพยายามค้นหาสิ่งที่ซ่อนเร้น แต่กับไม่มี
“เฮ้อ...” บลูยอมในที่สุดเขาถอนหายใจออกมา หลังจากที่ได้ฟังเหตุผลของรามแล้ว
ชายหนุ่มยกมือคล้องไปที่คอ ก่อนจะมองจ้องไปที่ดวงตา
“อย่าหักหลังกันนะพ่อ...แม่รับไม่ไหวแน่ ๆ” ขนาดเพียงแค่คิดในใจเขาก็ปวดหนึบไปหมด ถ้ารามทำแบบนั้นจริง ๆ เขาก็คงทนไม่ไหวแน่ ๆ
“ไม่ครับ...ไม่มีวัน” รามบอกก่อนจะกดจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปาก เขาผละออกมองใบหน้าของบลู อย่างรักใคร่ ก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากเข้าหากันอีกครั้ง แต่คราวนี้กับเร่าร้อนดูดดื่ม รามโยนผ้าขนหนูออกไปให้พ้นทางแล้วดันอีกคนไปชิดกับกำแพง ลำแขนโอบรัดอีกคนเอาไว้แน่น
บลูจึงลูบไล้ไปตามลำตัว บีบขยำบั้นท้ายกลมกลึงของรามอย่างปลุกเร้าอารมณ์ ทั้งคู่ผละริมฝีปากออกจากกัน รามก็ซุกไซ้ไปตามลำคอ ขบเม้มเบา ๆ เลื่อนใบหน้าไปตามลาดไหล่ ขบกัดเบา ๆ พอให้อีกคน สะดุ้งอย่างเสียวซ่าน
เสียงคำรามเบา ๆ ดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอของคนทำ เขาไล่ปลายจมูกพ่นลมหายใจเบา ๆ คลอเคลียสูดดมความหอมไปทั้งร่างกาย รามเงยหน้าขึ้น สบตาหวานฉ่ำปรือที่กำลังมองลงมาเช่นกัน
CUT
.
.
บลูปล่อยตัวลงตามแรงโน้มถ่วงอย่างหมด แรงชายหนุ่มเสร็จไปรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ รามหอมไปที่แก้มยุ้ย ก่อนจะบดจูบอีกหลาย ๆ ครั้งอย่างรักใคร่ พร้อมกับเสียงลมหายใจที่เหนื่อยหอบของทั้งสองคน
“ล้างตัวให้ครับ” รามบอกเมื่อเขาถอดแก่นกายออกมาแล้ว บลูพยักหน้าเบา ๆ ปล่อยให้รามจัดร่างกายของตัวเองไปอย่างไม่ขัดขืน
วันต่อมาหลังจากที่รามไปส่งบลูที่บริษัทแล้ว ชายหนุ่มขอภรรยาแวะมาหาน้องชายที่บ้านก่อน และบอกว่าจะกลับไปให้ทันชายหนุ่มกินข้าวในตอนเที่ยง
หลังจากที่มาถึงรามไม่รอช้า ชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านเพื่อไปหาน้องชายที่อยู่ในห้องทันที เขาเคาะประตูสองสามครั้ง รันเวย์ที่รออยู่แล้ว ก็รีบมาเปิดประตูให้พี่ชายเพราะชายหนุ่มเคาะประตูเสียแทบพัง
“เคาะซะแรงเลยเฮีย” รันเวย์เอ่ยทันทีที่เห็นหน้า
“ก็มึงชอบทำอะไรชักช้า” รามบอกกับน้องชาย
“นี่ครับ” รันเวย์ไม่รีรอ เมื่อเห็นว่าพี่ชายตนเองรีบ เขาจึงยื่นซองเอกสารส่งให้ทันที
“อาร์เอ็มเจอในห้องทำงานของเจ้าสัว...อันนี้มันก๊อบปี้มา” รันเวย์บอกกับพี่ชาย รามไม่รอช้าเขาเปิดซองแล้วหยิบออกมาอ่านทันที
“นี่มัน...”
“เอกสารประวัติพ่อของเฮีย” รูปต่าง ๆ รวมทั้งเอกสารมาก ๆ ที่ปรากฏทำให้รู้ว่าเจ้าสัวเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เขาตามหาน้องสาวและพ่อของรามมานานหลายปีแล้ว
“ท่านเป็นตำรวจแต่เห็นว่าโดนฆ่าชิงทรัพย์ ตอนกำลังจะกลับมาหาแม่ของเฮียในวันที่ห้าตุลา” รันเวย์อธิบายเพราะชายหนุ่มอ่านเอกสารหมดแล้ว และใช่วันนั้นมันเป็นวันเกิดของราม
“แล้วนี่?” รูปเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเล่นอยู่กับผู้หญิงอีกคน จากในภาพเหมือนจะกำลังอยู่ที่หน้าบ้านเพราะมีสนามหญ้าและสวนดอกไม้
“ลูกชายและภรรยาอีกคนของท่านครับ” รันเวย์เอ่ยบอก ก่อนจะเห็นว่ารามนิ่งไปเขาเลยถามอย่างเป็นห่วง “เฮียโอเคไหม... เฮีย ๆ” รันเวย์พยายามสะกิดเรียกเมื่อเห็นว่ารามแน่นิ่งไป
“เออ กูโอเค” รามบอกออกมาก่อนจะพลิกรูปต่อ ๆ ไป ภาพของเด็กผู้ชายคนนั้นในหลาย ๆ ช่วงอายุแต่ละภาพเริ่มโตขึ้นเรื่อย ๆ จนมาถึงรูปใส่ชุดตำรวจ ที่รามจำได้ดีเพราะเพิ่งเคยเจอกันเมื่อไม่กี่เดือนก่อน
“เจ้าสัวตามดูพี่ชายต่างแม่ของเฮียทำไม” รันเวย์เอ่ยถามอย่างแปลกใจ ก่อนจะครุ่นคิด “แต่ที่ผมดูแล้ว...เหมือนเจ้าสัวจะรู้มานานแล้วนะครับว่าผู้กองอัครัฐเป็นพี่ชายต่างแม่ของเฮีย” รันเวย์พยายามคิด “หรือว่าเขาแค่ตามดูทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเฮียเฉย ๆ”
“กูไม่รู้” รามเอกก็ไม่รู้จุดประสงค์ของเจ้าสัวเหมือนกัน แต่เขาแปลกใจทำไมเจ้าสัวไม่เคยพูดถึงพ่อของเขาเลย รามไล่ดูรูปไปเรื่อย ๆ ก็จะมาสะดุด รูปถ่ายคล้าย ๆ รูปที่เขาได้มาจากตาเกิดเมื่อไม่กี่วันก่อน รามค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองน้องชาย “มึงเห็นแล้วใช่ไหม” รามเอ่ยถามเสียงเรียบจ้องหน้ารันเวย์นิ่ง
“ครับ รันเห็นแล้ว” รันเวย์ตอบก่อนจะก้มหน้าลง
“ไอ้รัน...เลิกยุ่งเรื่องนี้ซะ” รามบอกกับน้องชายหน้าตาของเขาตึงเครียด “ดูแลแม่ดี ๆ ตั้งใจทำงานที่บริษัทคุณบอม และเลิกทำเรื่องพวกนี้ได้แล้ว” รามผิดเองที่เป็นคนดึงน้องเข้ามาในวังวนสีเทา รันเวย์ควรมีชีวิตที่ดีและใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนทั่วไป
“แต่...เฮียคือ” รันเวย์พยายามจะพูดแต่เหมือนยังไม่มีความกล้ามากพอ รามจึงตบไปที่ไหล่หนาเบา ๆ
“ไอ้รัน มึงกับกูถึงยังไงก็ยังเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม” ว่าจบก็ดึงน้องชายเขามากอด “ถ้าถึงวันนั้น แล้วมึงไม่มีทางเลือกไม่ต้องลังเล จัดการกูได้เลย” รามพูดออกมา ปล่อยหยดน้ำตาที่คลอหน่วยให้ไหลออกมา ก่อนเขาจะเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว
“ให้รันไปกับเฮียไม่ได้เหรอ...ให้รันไปด้วยนะ” รันเวย์งอแง ชายหนุ่มกำเสื้อของพี่ชายไว้จนยับ
“มึงไปแล้วใครจะดูแลแม่” รามบอกเสียงเบา รันเวย์จึงปล่อยโฮออกมา “มึงจำไว้ไอ้รัน...ลืมเรื่องในซองเอกสารนี้ให้หมดแล้วไม่ต้องเข้ามายุ่งเรื่องนี้อีก” รามผละออกแล้วมองหน้าน้องอย่างจริงจัง
“หยุดร้องไอ้รัน...กูเคยบอกว่าไงเป็นลูกผู้ชายมึงต้องเข้มแข็งดิวะ”
“ครับ” รันเวย์สูดน้ำมูกแล้วเช็ดน้ำตา “เฮียจะเอาไงต่อ”
“นิ่ง ๆ ไว้ก่อน...เดี๋ยวกูจัดการเอง” รามบอกเสียงเบา เขาต้องรีบทำอะไรสักอย่าง “บอกอาร์เอ็มกับซีเคมาเจอกันที่บ้านไอ้จอมเย็นนี้”
“ครับ”
“แต่มึงไม่ต้องมา” รามบอกกับน้องชายเพราะรู้ว่าอีกคนคิดอะไร
“เฮีย...”
“...” รามจ้องหน้าน้องชายนิ่ง
“ครับ” ทีแรกรันเวย์จะไม่ยอมแต่พอได้เห็นสายตาเหยียบเย็นของพี่ชายแล้วเขาก็ต้องนิ่งและยอมรับไปแต่โดยดี
รามเดินถือซองเอกสารลงมาด้านล่าง ก็เจอเข้ากับมารดาที่ลงมาจากบ้านใหญ่พอดี นมอ่อนไม่รอช้ารีบเดินเข้ามาหาลูกชายทันที ร่างอวบจึงกอดรามเอาไว้แน่น
“แม่สวัสดีครับ” รามบอกก่อนจะกอดตอบ
“คิดถึงมากเลยลูก...ผอมไปเยอะเลย” นมอ่อนลูบไปตามลำตัวของราม ก่อนจะลูบใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน จนรามน้ำตาคลอ ทราบซึ้งใจในความรักที่นมอ่อนมีให้โดยตลอด
รามพยายามฝืนยิ้ม ก่อนจะถามกลับ “แม่ก็เหมือนกันครับ...นอนดึกหรือเปล่า”
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” นมอ่อนไม่ได้ตอบ แต่เธอเอ่ยถามหลังจากที่เห็นใบหน้าของลูกชายเต็มตา จากที่ยิ้ม ๆ อยู่ก็รู้สึกใจกระตุกวูบ รามเองก็ไม่กล้าหลบสายตา เขาจึงบอกออกไป
“แม่...ผมเจอพ่อและลุงของผมแล้วครับ” รามบอกความจริงออกมา นมอ่อนเข่าแทบทรุดแต่เธอก็พยายามฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยถามลูกชาย ด้วยน้ำเสียงเหมือนจะยินดี มือของเธอก็จับต้นแขนลูกชายเอาไว้
“งั้นเหรอลูกเจอเจ้าสัวแล้วงั้นเหรอ” คำถามของมารดา ทำเอารามนิ่งอึ้งไปกว่าเดิม ชายหนุ่มจ้องหน้าเธอนิ่ง
“แม่รู้” ชายหนุ่มพูดออกมาเพียงแค่นั้นแขนทั้งสองปล่อยลงข้างตัว เขายังไม่ได้บอกสักคำว่าลุงของเขาเป็นใคร มารดาของตนจะรู้ได้ยังไง ถ้าไม่ใช่ว่ารู้มาก่อนแล้ว
“ราม...แม่ขอโทษ” นมอ่อนปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น จนรันเวย์ที่อยู่ด้านบนต้องลงมาดู
“เกิดอะไรขึ้นแม่...เฮีย” สองขาค่อย ๆ ก้าวลงมาจากบันได จ้องมองคนทั้งสองอย่างงง ๆ
รันเวย์มองมารดาของตนเองร้องไห้อย่างหนัก ก่อนจะละสายตามองไปยังพี่ชายที่มองไปยังเธอนิ่งอึ้งด้วยใบหน้าเจ็บปวด
“แม่...แม่ครับ” นมอ่อนหันมากอดรันเวย์ ก่อนจะพยายามจับมือของรามเอาไว้ รามไม่ได้ชักมือกลับ เขากำลังสับสนเลยปล่อยให้เธอกำมือของตนเอาไว้แน่น
“แม่ขอโทษ...แม่รู้เรื่องทั้งหมดมานานแล้วแต่แม่ไม่อยากเสียลูกไป รามยกโทษให้แม่นะ” นมอ่อนพยายามอธิบาย
“ผมไม่โกรธแม่หรอกครับ...แต่แม่พอจะบอกเรื่องทั้งหมดได้ไหมครับ” คำพูดของลูกชายทำเอานมอ่อนก้มหน้าลง ก่อนจะส่ายหัวไปมาเบา ๆ
“ผมเข้าใจครับ แม่ไม่ต้องรู้สึกผิดหรืออะไรทั้งนั้นแค่แม่เลี้ยงผมมา ก็ขอบคุณมากแล้ว” รามว่าจบก่อนจะก้มลงกราบแทบเท้าของมารดาทันที นมอ่อนยืนร้องไห้ เสียใจจนตัวโก่ง
รันเวย์จึงกอดมารดาเอาไว้แน่นแล้วลูบปลอบโยนเบา ๆ ชายหนุ่มไม่ได้เข้าใจเรื่องทุกอย่าง แต่ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องเอาเองได้ รามที่ยืนมองภาพนั้นก็ตัดสินใจเอ่ยออกมา
“ไอ้รัน ดูแลแม่ดี ๆ” ว่าจบรามก็เดินออกไปจากบ้านทันที
“ราม ราม กลับมาก่อน” นมอ่อนร้องไห้ปานจะขาดใจ เอ่ยเรียกลูกชายที่เดินออกไปแล้วไม่มีทีท่าว่าจะหันหลังกลับมา
“แม่...รอเฮียพร้อมก่อนรันเชื่อว่าเฮียต้องกลับมา แม่อย่าร้องเลยนะครับ” รันเวย์โอบปลอบมารดาที่ทรุดนั่งลงกับพื้น ปากก็เอ่ยเรียกลูกชายคนโตไม่หยุด
รันเวย์ค่อย ๆ ประคองนมอ่อนลุกขึ้นแล้วไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะไปเทน้ำให้ดื่มและนั่งลงข้าง ๆ พยายามปลอบมารดาที่เอาแต่ร้องไห้ เธอพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะลูบไปที่หลังมือของลูกชายคนเล็กทันที
“แม่แค่เป็นห่วง...ไม่อยากให้รามสืบหาความจริงแม่เป็นห่วงราม” นมอ่อนบอกออกมา หลังจากที่เธอพอจะตั้งสติได้บ้างแล้ว
“ถ้าแม่เป็นห่วงเฮีย...แม่ต้องเล่าทุกอย่างให้รันฟังนะครับ” รันเวย์บอกกับมารดา ก่อนเธอจะลูบไปที่หลังมือของลูกชายคนเล็กแล้วค่อย ๆ พยักหน้าช้า ๆ
..............................
ร้องไห้เหมือนหมาเลย แต่งไปน้ำมูกไหลไป สงสารเฮียราม ????
ไปติดตามกันได้ที่แฟนเพจ หรือขอเป็นเพื่อนไรท์ในเฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ได้ค่ะ
Fecbook : https://www.facebook.com/aninthita.thianchai
Page Fecbook : https://www.facebook.com/BABY.TRACER.85/
Twitter : ไปดู W1Bo-805 (@BABY_TRACER_85) > https://twitter.com/BABY_TRACER_85?s=09
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
