ตอนที่ 37 : คนขี้หึง
รามเดินตามหลังของเจ้านายเหมือนดังเช่นเคย ถึงแม้ว่าจะมีอะไรเกินเลยกันไปแล้วแต่เวลาทำงานรามก็ยังให้เกียรติคุณบลูของเขาอยู่เสมอ
ชายหนุ่มทั้งสองเดินมาหยุดตรงหน้าลิฟต์ของระดับผู้บริหาร และเหมือนดังเช่นทุกครั้งเมื่อทั้งสองคนเดินผ่านบริเวณหน้าล็อบบี้ก็ยังตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ได้เป็นอย่างดี
“คุณบลูหันมาหน่อยครับ” รามเอ่ยบอกขณะที่ทั้งคู่อยู่ในลิฟต์ส่วนตัวแล้ว
“มีอะไร” บลูหันมาเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ แต่รามกลับยิ้มให้แล้วเอื้อมมือไปจัดเนกไทของบอสหนุ่มให้เข้าที่
“ขอบคุณ” บลูพูดเบา ๆ ก่อนจะหันหน้ากลับเพราะสัญญาณแจ้งเตือนว่าได้ถึงชั้นของตนเองแล้ว
วันนี้มีประชุมสำคัญทำให้ทั้งคู่ต้องมาที่บริษัทใหญ่ เพราะคุณวิเศษก็จะเข้าร่วมประชุมด้วย และหลังจากที่ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องไม่นาน เลขาสาวก็ถือแฟ้มวาระการประชุมเข้ามาให้ เธอยิ้มให้รามอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะกล่าวขอบคุณที่ชายหนุ่มเปิดประตูให้เธอ
“เอาวางไว้แล้วก็ออกไปได้แล้วครับ” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยขึ้น เธอจึงจำใจเดินเอาเอกสารมาวางอย่างเสียไม่ได้
“นี่ค่ะท่าน...อีกหนึ่งชั่วโมงจะเริ่มการประชุมค่ะ” เธอบอกกับเจ้านายอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินกลับออกไป แต่ไม่ลืมแวะคุยกับคุณบอดี้การ์ดตรงหน้าประตูก่อนออก
“คุณรามจะรับกาแฟไหมคะ” ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงสดเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไรครับ...ขอบคุณ” รามบอกกลับตามมารยาท
“ถ้าอยากได้...ก็บอกได้ตลอดเลยนะคะ” เธอบอกเสียงเบาก่อนจะยิ้มแล้วเดินออกไป
บลูที่กำลังนั่งมองอยู่ ก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาทันที
“อยากได้...มึงก็ตามออกไป” บลูพูดออกมา มือของเขาก็จับปากกาไว้แน่น
“ได้เหรอครับ” รามถามขณะเดินเข้ามาใกล้
บลูเพียงแค่ยกยิ้มแล้วก็ลุกขึ้น ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาชายหนุ่ม “คิดว่าไงล่ะ” เขาพูดแล้วดึงเนกไทของรามให้ใบหน้าเข้ามาใกล้ตัวเอง ริมฝีปากยกยิ้มก่อนจะพูดเฉียดไปเฉียดมา “กล้าเหรอ...หรือดีแค่ปาก”
“ผมว่าคุณบลูรู้ว่าปากของผมดีหรือไม่ดีนะครับ” รามตอบกลับ แต่สายตาของเขากับมองริมฝีปากแดงสดที่ไร้การแต่งแต้ม ของคนตรงหน้า แบบนี้สิน่าจูบ
“เก่งขึ้นเยอะนะพ่อ” บลูบอกก่อนจะกระชากรามเข้ามาบดจูบอย่างรุนแรง รามเองก็จูบตอบอย่างรุนแรงไม่แพ้กัน จะต่างกันก็ตรงที่บลูกำเนกไทตรงคอเสื้อรามไว้แน่น ส่วนรามกลับลูบไล้แผ่นหลังเพียงแค่แผ่วเบา
“อย่าให้ใครมาอ่อยต่อหน้ากูอีก...บอกไว้เลยว่ากูขี้หึง เผื่อมึงยังไม่รู้...แล้วถ้ากูได้หึงมึงคงรู้นะว่ามันจะเป็นยังไง” พูดจบก็กระแทกริมฝีปากบดจูบอีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัวว่าใครหน้าไหนจะเข้ามาเห็นทั้งนั้น
“ผมรักแค่คุณนะครับ เผื่อคุณยังไม่รู้” รามต่อปากต่อคำก่อนจะขบเม้มริมฝีปากล่างของบลูเบา ๆ
“ก็ดี...รู้ไหมคนที่นอกใจมีโทษแค่ตายสถานเดียว” บลูพูดบอกก่อนจะปล่อยคอเสื้อของบอดี้การ์ดหนุ่มและปัดให้เบา ๆ
Rrrrrrr Rrrrrr
-เอ็กซ์-
“ฮัลโหล”
“เฮียเกิดเรื่องแล้ว” เสียงเอ็กซ์ออกแนวร้อนรน
“มีอะไร” รามจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ
“คุณเบลเธอพยายามฆ่าตัวตายครับ” เอ็กซ์รีบตอบกลับมา “ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำไงอะเฮีย...ต้องรายงานคุณบลูไหม? เฮียช่วยมาดูหน่อยนะครับ”
“เออ...แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” รามเอ่ยถามแต่สายตาของเขามองคุณบลูนิ่ง
“ผมห้ามเลือดให้แล้ว...เธอใช้เศษแก้วกรีดไปที่ข้อมือตัวเอง”
“เออ...เดี๋ยวกูไป” รามบอกกับลูกน้องของตนเอง เขาชินแล้วที่เอ็กซ์ไม่เคยจัดการอะไรได้เลยสักอย่าง
“มีอะไร...” บลูเอ่ยถามเสียงเรียบ
“ไม่มีอะไรครับ...” รามตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งเฉย
“ไอ้ราม...มึงบอกกูมา” บลูคาดคั้นเอาคำตอบ จะบอกว่าไม่มีอะไรได้อย่างไรเพราะรามไม่ได้ทำสีหน้าแบบนี้ใส่เขามานานแล้ว
“ไอ้ราม!” บลูตวาดลั่นเขาไม่ชอบที่ต้องกลายเป็นคนโง่ เขาเกลียดการถูกหักหลังที่สุด แล้วยิ่งเป็นคนตรงหน้าด้วยแล้วเขายิ่งยอมไม่ได้
“เรื่องคุณเบลครับ...แต่ผมจัดการได้คุณบลูเตรียมเข้าประชุมเถอะครับ” รามจำใจบอกในที่สุด เขาไม่อยากให้คุณบลูโกรธเดี๋ยวพาลไม่เข้าประชุมกันพอดี
“ก็แค่เนี่ย...บอกมามันจะตายหรือไงวะ...” บลูถามอย่างไม่เข้าใจ
รามจึงเงียบลงทันที่ชายหนุ่มไม่อยากจะรายงานให้เจ้านายทราบก็เพราะรู้ดีว่าผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นอย่างไร จบไม่สวยนักหรอก
“เบลทำอะไร”
“เธอพยายามฆ่าตัวตายครับ” รามบอกออกไปตามตรง
“งั้นก็จัดการซะ...ให้เธอตายสมใจหรือไม่ก็ส่งไปบ่อนที่ชายแดนตามแม่ของเธอไป” บลูบอกเสียงเรียบ ถึงแม้ว่าจะเคยมีอะไรกันแต่มันก็แค่นั้นไม่มีอะไรพิเศษ ยิ่งเบลเป็นลูกสาวของคนที่ยักยอกเงินของตระกูลเขาด้วยแล้ว ยิ่งไม่สำคัญเข้าไปใหญ่
“...”
“เงียบทำไม” เมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบบลูจึงเอ่ยถาม
“คุณบลูเตรียมเข้าประชุมเถอะครับเดี๋ยวผมจัดการเอง...”
“มึงกำลังสั่งกูอีกแล้วนะ” อารมณ์ของบลูตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ทำไมรามถึงเห็นคนอื่นสำคัญกว่า ทำไมถึงคิดจะปกปิดเรื่องนี้กับตนเอง นี่ถ้าไม่เค้นถามอีกคนก็คงคิดจะปกปิดเขาจริง ๆ เสียด้วย
“เปล่าครับผมแค่...”
“หุบปาก!! วันนี้มึงทำกูหงุดหงิดหลายเรื่องแล้วนะ... ตอนนี้กูเริ่มจะหมั่นไส้ท่าทีแบบนี้ของมึงซะแล้วสิ” บลูพูดเสียงเรียบ สายตาฉายแววน่ากลัวมันเป็นแววตาของบลูที่รามไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว
“คุณบลูครับ”
“กูบอกให้หุบปากไง...รู้ว่ากูหงุดหงิดก็อย่าขัดใจได้ปะวะ” บลูตะคอกใส่รามอีกครั้งจนรามนิ่งเงียบ
“กูว่ากูไปดูเองดีกว่าเผื่อมีอะไรสนุกๆ...มึงว่าไหม” บลูกดเสียงต่ำ
“แต่การประชุมใกล้จะเริ่มแล้วนะครับ” รามเอ่ยบอก แต่ดูแล้วอีกคนไม่มีท่าทีจะอารมณ์เย็นลงเลย
รามจึงเดินเข้าไปวาดวงแขนโอบกอดบลูไว้ ก่อนจะเกยคางไว้บนไหล่แอบหอมแก้มชายหนุ่มเบาๆ “ขอโทษนะครับ...ที่ทำให้อารมณ์ไม่ดี...อย่าหึงเลยนะครับ” รามเผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมา
“มึงมันหลงตัวเอง” บลูพูดออกมา “กูเคยบอกแล้วว่ามีอะไรอย่าปิดบังกู”
“ขอโทษนะครับ” ว่าจบก็หอมแก้มยุ้ยลงไปอีกครั้งและเหล่มองก่อนจะหอมลงไปอีกหลายๆ ครั้งเพื่อหวังให้อีกคนหายงอน
“อือ” บลูตอบรับในลำคอ รามจึงยิ้มออกมา
“คุณบลูเตรียมเข้าไปประชุมเถอะครับนะ”
“ถ้ากูยอมทำอย่างที่มึงบอก...งั้นคืนนี้มึงต้องยอมเป็นเมียตกลงปะ” บลูยกคิ้วถามอย่างเป็นต่อ จ้องหน้ารามนิ่ง
“นี่แม่ยังไม่เลิกคิดเรื่องนี้อีกเหรอครับ...แม่เป็นภรรยาแค่นี้ก็รู้แล้ว...ล้มเลิกความคิดนี้เถอะนะครับ...เดี๋ยวต่อไปพ่อให้อยู่ด้านบนตลอดเลยก็ได้” รามบอกด้วยใบหน้าใสซื่อ พูดเหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอาการทั่วไปเสียด้วยซ้ำ
“พ่อ...” บลูยังไม่ทันจะได้พูดอะไรคุณเลขาก็เคาะประตูเสียก่อน รามจึงผละออกและยืนห่างออกไป
“ท่านคะการประชุมจะเริ่มแล้วค่ะ” เธอพูดจบก็เดินออกไปเปิดประตูรอให้บลูเดินนำหน้าไปก่อน
“รอดไปนะมึง” บลูพึมพำแต่ก็ยอมเดินออกไป เพราะถ้าเขาไม่เข้าป๊ากับเฮียบอมต้องเอาเขาตายแน่ๆ
รามยืนมองข้าวของที่กระจัดกระจายพังยับแทบไม่เหลือชิ้นดีภายในห้องนอน ก่อนจะกวาดสายตาไปเจอร่างบางนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น ข้อมือของเธอก็มีรอยถูกกรีดอยู่สองสามแผลแต่ดูแล้วก็ไม่น่าจะลึกเท่าไร
“คุณเบลลุกขึ้นมาทำแผลก่อนนะครับ” รามเอ่ยบอกกับหญิงสาว
“คุณบลูล่ะค่ะ” เธอเอ่ยถามทันที เพราะเธอจำได้ว่าคนนี้เป็นคนสนิทของเขา
“คุณบลูไม่มาหรอกครับ...รีบทำแผลแล้วผมจะพาคุณออกไป”
“ไปไหน...เบลไม่ไปเบลจะรอคุณบลู” หลังจากวันนี้ที่เจอกันครั้งสุดท้าย เธอก็เฝ้ารอคุณบลูมาโดยตลอดแต่ก็ผิดหวังเมื่อเขาไม่เรียกใช้เธออีกเลย
“คุณต้องไปนะครับ...เพราะอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร คุณบลูจะไม่มาอีกแล้ว” รามบอกตามความจริง
แม้จะสงสารแต่เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะก่อนออกมาคุณบลูยังคงกำชับให้เขาฆ่าเธอหรือส่งไปบ่อนที่ชายแดน ซึ่งที่นั่นเป็นแดนนรกของจริง ผู้หญิงที่ถูกส่งเข้าไปไม่ตายก็เป็นบ้ามีแค่สองอย่างเท่านั้นที่รามเคยเห็นมา
“เขาจะให้เบลไปไหนคะ” เธอสะอึกกลั้นน้ำตาถามอย่างยอมรับชะตากรรม
รามจับญิงสาวลุกขึ้นก่อนจะพาไปนั่งที่โซฟา และเริ่มทำแผลให้เธอ เอ็กซ์ก็ได้แต่ยืนดูเงียบๆ เท่านั้น
“ปอยเปรต” รามบอกออกมาหลังจากที่ทำแผลให้เธอคนเสร็จ
หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอีกครั้งหลังจากที่ได้ฟังคำตอบของชายหนุ่ม ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่นั่นเป็นยังไง เธอไม่โง่ขนาดไม่รู้ว่าครอบครัวคุณบลูทำธุรกิจอะไรบ้าง
“คุณ...ช่วยเบลด้วยเบลไม่อยากไป” เธอร้องไห้อ้อนวอนแทบขาดใจ เธอไม่อยากไปจริงๆ
“...”
“นะคะ...เบลไม่อยากขายตัวช่วยเบลด้วย” เธอพยายามขอร้องชายหนุ่ม เพราะถึงเธอจะหนีไปยังไงก็ไม่รอดอยู่ดี เธอไม่มีอะไรสักอย่างยังไงเธอก็ต้องอดตายอยู่ดี
“ไอ้เอ็กซ์ออกไปหยิบน้ำให้กูที...เธอต้องกินยาแก้อักเสบ” เขาบอกกับลูกน้องด้วยสีหน้าเรียบเฉยและเมื่อเห็นว่าเอ็กซ์ออกไป
เขาจึงหันกลับมาหาเธอ “ผมจะช่วยคุณก็ได้แต่คุณต้องสัญญาว่าจะอยู่เงียบๆ” รามสงสารหญิงสาวตรงหน้า เขาเองก็ไม่อยากทำแบบนี้เพราะที่นั่นเลวร้ายมากจริงๆ
“ค่ะ...เบลจะทำตามที่คุณบอก” เธอยอมรับปาก
รามจึงไม่พูดอะไรออกมาอีก ประจวบกับเอ็กซ์ถือแก้วน้ำเข้ามาพอดี เขาจึงยื่นมันให้เธอพร้อมกับยา หญิงสาวรับไปอย่างว่าง่ายและจัดการกลืนมันลงคอ
“เอาไงต่อเฮีย” เอ็กซ์เอ่ยถาม
“เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“ครับ” เอ็กซ์ตอบรับอย่าใจชื้นดีนะที่รามเข้ามาช่วยไม่งั้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไง
และหลังจากนั้นรามก็พาหญิงสาวออกมาจากคอนโดทันที
รามกลับเข้ามาที่บริษัทในเวลาเย็นแล้ว เขาเปิดประตูห้องทำงานของเจ้านายก็พบว่าคุณบลูนั่งหน้าบูดบึ้งเซ็นเอกสารอยู่ที่โต๊ะ
“มาแล้วเหรอ” บลูเงยหน้าขึ้นถาม
“ครับ”
“เรียบร้อยดีไหม”
“ครับ”
“อือ” บลูรับคำนิ่งๆ ก่อนจะหันไปสนใจเซ็นเอกสารตรงหน้าต่อ
รามจึงยืนอยู่สักพักก่อนจะได้ยินเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“อยากได้กาแฟ”
“วันนี้คุณบลูกินไปกี่แก้วแล้วครับ” รามเอ่ยถามเขายกมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนจะขยับเดินเข้ามาใกล้
“สอง”
“งั้น...ก็พอได้แล้วครับ กินกาแฟมากๆ ไม่ดีต่อสุขภาพ” เมื่อรามพูดจบบลูก็เงยหน้าขึ้นมาทันที จึงทำให้หน้าผากของเขาชนเข้ากับริมฝีปากของรามที่กำลังก้มลงมาพอดี
“เลิกงานแล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มบอกเสียงหยอกเย้าก่อนจะยิ้มให้เจ้านายอีกครั้ง
บลูมองสบตาคนตรงหน้าก่อนจะโน้มคอรามลงมาทาบทับริมฝีปากบดจูบกันอย่างเร่าร้อน ก่อนจะผละออกและเอาหน้าผากชนกันไว้แล้วยิ้มออกมา
“เดี๋ยวผมไปชงชาให้นะครับ” รามเอ่ยบอก ก่อนจะจูบที่หน้าผากของบลูอีกครั้งแล้วเดินออกไป
บลูมองตามหลังแบบยิ้มๆ รามดูแลเขาดีมากและสม่ำเสมอ ก่อนหน้านี้อาจจะรู้สึกคุ้นชินก็เลยเฉยๆ แต่หลังจากที่อะไรแปรเปลี่ยนความรู้สึกของเขาก็เริ่มมากขึ้น จนบางครั้งไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไม่มีราม ตนเองจะอยู่ต่อไปได้ยังไง
รามกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับชาหลงจิ่งที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ตลบอบอวล เพราะรามใส่น้ำอุ่นในกระบอกสีเขียวและเปิดฝาเอาไว้
“ดื่มหน่อยนะครับ” เขาว่าก่อนจะยื่นกระบอก ชาส่งให้ชายหนุ่ม บลูยิ้มแล้วรับมาก่อนจะกระดกดื่มไปหลายอึก กินหอมและรสชาติของชาช่วยให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นกว่าเดิมจริง ๆ
“ดีกว่ากาแฟเยอะเลย” บลูเอ่ยบอกก่อนจะมองยอดอ่อนใบชาที่กองอยู่ก้นขวด
“ชอบก็ดื่มเยอะ ๆ นะครับ” รามบอกยิ้มๆ คุณบลูชอบก็ดีแล้ว จะได้ดื่มอะไรที่มีประโยชน์บ้าง
“พ่อก็ช่วยดื่มด้วยซิ” เขายื่นกระบอกชาให้คนตรงหน้าบ้าง “ช่วยหน่อย...ดื่มคนเดียวหมดนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็นกันพอดี” บลูบอกอย่างออดอ้อน น่ารักจนรามใจอ่อน ยื่นมือไปรับกระบอกชามาลองดื่มดูบ้าง
บลูยกยิ้มและรีบเซ็นเอกสารให้เสร็จ ก่อนทั้งสองคนจะตรงกลับบ้านทันที
แต่เมื่อมาถึงบลูก็ต้องแปลกใจเมื่อมีรถที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่ “มีแขกเหรอ” เขาพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนรามจะจอดรถสนิท ชายหนุ่มจึงเปิดประตูเดินลงมาแล้วเดินเข้าไปในบ้านโดยมีรามเดินตามหลังเหมือนเช่นเคย
เสียงพูดคุยที่ดังออกมาจากห้องรับแขก ทำให้บลูรู้ว่ามีแขกจริง ๆ ชายหนุ่มเดินเข้าไปก่อนจะหยุด กลอกตามองบนอย่างเซ็ง ๆ กำลังจะหันหลังกลับแต่มารดาของตนเองกับเรียกไว้เสียก่อน
“ตาบลู...จะไปไหนลูกทำไมไม่เข้ามาทักทายน้องก่อน” เธอดุแบบไม่จริงจังนัก บลูจึงจำใจต้องเดินเข้าไปอย่างเสียไม่ได้
“สวัสดีค่ะพี่บลู” รุ้งลดาเอ่ยทักคนที่อายุมากกว่าก่อน
“สวัสดี” บลูจึงตอบรับเบา ๆ อย่างรักษามารยาท
“แม่ชวนน้องมาทานข้าวเย็นที่บ้านจ้ะ” เธอบอกอย่างอารมณ์ดี รุ้งลดาก็แค่เพียงยิ้มบาง ๆ ส่งให้ แต่บลูก็ยังทำหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม
“งั้นเดี๋ยวป้าไปดูกับข้าวในครัวก่อนนะลูก” เธอบอกกับหญิงสาวก่อนจะแตะมือลงที่ต้นแขนของรุ้งลดาเบาๆ
“ค่ะ...คุณป้า”
“นั่งคุยกับพี่เขาไปก่อนนะ...ตาบลูก็คุยกับน้องดี ๆ” ประโยคหลังเธอบอกกับลูกชายก่อนจะลุกออกไป
คล้อยหลังคุณหญิงพราวรุ้งลดาจึงสอดสายตามองหาพี่ชายทันที
“มองหาอะไรของเธอ” บลูเอ่ยถามเสียงเรียบ
“พี่...เอ่อ คุณรามไปไหนเหรอคะ” เธอหันกลับมาถามคนตรงหน้าในที่สุด
“คุณจะถามหาสามีผมไปทำไม” บลูกัดฟันถาม
ก่อนรุ้งลดาจะก้มหน้าอมยิ้มให้กับความสำเร็จในแผนการของเธอ
พี่รามคงได้ยินชัดเจนแล้วนะ
ก็เธอนะ เห็นแล้วว่าพี่ชายของเธอยืนอยู่ที่หน้าห้อง เลยแกล้งลองถามเพราะคิดแล้วว่าคุณบลูจะต้องตอบแบบนี้ อีกอย่างเธอไม่กลัวว่าใครจะเข้ามาได้ยินเพราะพี่ชายของเธอยืนอยู่หน้าประตูขนาดนั้น ใครจะเข้าจะออกก็ต้องผ่านเขาก่อนอยู่ดี
“เปล่าหรอกค่ะ ก็แค่แปลกใจ”
“แปลกใจอะไรของเธอรุ้งลดา”
“แปลกใจว่าเขาทนผู้ชายแบบคุณไปได้ยังไงนะคะ” เธอว่าก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก ปล่อยให้บลูมองอย่างอาฆาตแค้น
“ยัยเด็กบ้า” พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไปทันที รามจึงหันมามองรุ่งลดา ก่อนเธอจะยิ้มมุมปากส่งให้ รามจึงยิ้มรับแล้วเดินตามเจ้านายขึ้นไปด้านบน
ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเจ้านายเข้ามาแผ่วเบา เห็นเจ้าของห้องกำลังยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงและอารมณ์เสียอยู่ รามยกยิ้มก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อสูทตัวนอก ถุงเท้าและเนกไทที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น
หลังจากเก็บทุกอย่างจนเข้าที่ก็เดินเข้าไปกอดคนรักจากทางด้านหลัง
“เป็นอะไรครับคุณภรรยา” เขากระซิบถามเบา ๆ อย่างหยอกล้อ
“ก็ยัยเด็กบ้านั้น กวนประสาทชะมัด” กล้าดียังไงมาว่าเขา นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่บ้านนะเขาจะตอกกลับให้หน้าหงายไปเลย
“ดูดูแล้วคุณรุ้งลดาก็ไม่ได้เลวร้ายนะครับ” หลังจากรามพูดจบบลูก็สะบัดตัวออกทันที
“นี่มึงเข้าข้างเหรอ...อ้อใช่... ลืมไปมึงเคยเจอกันมาก่อนนิ” ไปใหญ่แล้วคุณบลู พาลไปใหญ่แล้ว
“ไม่ได้เข้าข้างนะครับ” รามว่าก่อนจะเข้ามาสวมกอดคนขี้หึงอีกครั้ง “ผมมีภรรยาแล้วจะให้ไปมองคนอื่นได้ยังไงครับ...ผมรักคุณนะ” รามบอกเสียงเบาก่อนจะแอบหอมแก้มยุ้ยไปหลายๆ ที
“พอแล้ว...หนวดทิ่มเจ็บไปหมด” บลูว่าก่อนจะลูบแก้มป้อยๆ
รามจึงหันมาลูบหนวดเคราของตัวเองบ้าง
ขึ้นตอเล็กๆ แล้วจริงๆ ด้วยแฮะ
“คุณบลูจะออกไปไหนอีกไหมครับ”
“ทำไม?” บลูถามอย่างแปลกใจ
“ผมจะได้เข้าบ้านเลย”
“อย่าบอกนะว่ามึงจะรีบไปโกนหนวดอะพ่อ” บลูเอ่ยถาม
“ครับ...ก็เดี๋ยวแม่เจ็บไง” รามว่าขณะลูบหนวดเคราไปด้วย
“อาบน้ำด้วยกันไหม” บลูว่าก่อนจะเดินไปล็อกประตู ไม่ว่าจะมีกุญแจสักกี่อันเขาก็จัดการล็อกมันให้หมดทุกอันนั่นแหละ
“แต่...”
“ไม่มีแต่” บลูพูดอย่างเอาแต่ใจ เขาถอดเสื้อผ้าจนหมดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเดินนำหน้าเข้าห้องน้ำไปก่อน รามจึงต้องยอมเสียไม่ได้
ชายหนุ่มเดินตามเข้ามาเห็นบลูร่างกายเปลือยเปล่ากำลังเปิดน้ำใส่อ่างจากุซซีราคาแพงอยู่ เขาหันมาหารามก่อนจะทำเสียง จิ อย่างขัดใจเพราะบอดี้การ์ดหนุ่มเสื้อผ้ายังอยู่ครบทุกชิ้น
“ถอดออกมา” บลูว่าก่อนจะยืนเท้าเอวเหมือนที่เขาชอบทำประจำ
“แต่คุณบลูครับ...”
“ไม่มีแต่...นะพ่อ” ว่าจบก็เดินเข้ามาถอดเสื้อสูทตัวนอกของรามออก ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตในเวลาต่อมา รามได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้บลูจัดการถอดเสื้อผ้าบนร่างกาย
บลูนั่งลงบนส้นเท้ามือขาวเนียนค่อยๆ ปลดเข็มขัดออก ก่อนจะรูดกางเกงพร้อมกับอันเดอร์แวร์ยี่ห้อแพงลงมาพร้อมกัน
CUT
.
.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
