ตอนที่ 36 : แบบนี้เหรอ
รามเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่กลับมาจากข้างนอกแล้ว นมอ่อนเองก็กลับมาจากบ้านใหญ่ได้สักพักแล้ว เธอก็นั่งดูละครรอลูกชายกลับบ้านเหมือนดังเช่นทุกวัน
“กลับมาแล้วเหรอลูก” เมื่อเห็นหน้าเหนื่อย ๆ ของลูกเธอก็เอ่ยถามทันที
“ครับแม่” รามตอบก่อนจะเข้าไปนอนบนตักมารดาเหมือนดังเช่นเคย
“เหนื่อยมากเหรอลูก” เธอถามอย่างเป็นห่วง มืออวบ ๆ ก็ลูบผมของชายหนุ่มไปด้วย
“นิดหนึ่งครับ” เขาเอ่ยแล้วหลับตาลงปล่อยให้มารดาลูบหัวอยู่แบบนั้น
“เหนื่อยก็พักไหมลูก...ก่อนจะถลำลึกไปมากกว่านี้” คำพูดของมารดาทำเอารามลืมตาโพลง เขามองหน้าของมารดาที่ก้มลงมามองตนเองเช่นกัน
“แม่...” รามพูดไม่ออก จะบอกอย่างไรดีว่ามันไกลเกินจะกลับแล้ว
“แม่ไม่ได้บังคับลูกนะ...ทุกอย่างอยู่ในการตัดสินใจของราม แม่ไม่ห้ามหรอก” เธอบอกลูกชายอย่างอ่อนโยน
“...” มีเพียงความเงียบตอบกลับมา รามเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรได้อีก
“แม่...หิวจังมีอะไรกินบ้าง” เสียงรันเวย์ตะโกนถามมารดามาแต่ไกล ก่อนร่างของชายหนุ่มจะโผล่เข้ามาในบ้าน รามจึงยกหัวออกจากตักของมารดา เธอจึงลุกออกไป
“อ้าวเฮีย...กลับมาแล้วเหรอ” รันเวย์เอ่ยทักพี่ชายบ้าง ก่อนเข้าจะเดินไปล้างมือแล้วเดินเข้าไปในครัว
“อือ...กูขึ้นล่ะ” รามบอกกลับน้องชาย
“จะรีบไปไหน กินข้าวแล้วเหรอ”
“กินแล้ว” ว่าจบก็เดินขึ้นไปทันที
ก่อนจะได้ยินเสียงรันเวย์ตะโกนไล่หลัง “เดี๋ยวขึ้นไปหานะ”
“เออ” หลังจากตะโกนตอบกลับมาเขาก็ปิดประตูห้องนอนทันที
รามอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะล้มตัวนอนลงบนที่นอน ตะแคงข้างมองหมอนอีกใบที่คนรักเคยหนุน ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่คุยกันกับรุ้งลดา คุณบลูปากแข็งจริง ๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูสองสามครั้งก่อนรันเวย์จะโผล่หน้าเข้ามา
“อะเฮีย” รันเวย์ยืนซองเอกสารส่งให้พี่ชาย ในนั้นมีประวัติของ ผู้กองอัครัฐ อยู่
“อือ” รามรับมาก่อนจะเปิดดู
“หาโคตรอยาก คนอะไรไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยเลย เป็นตำรวจพลร่มรบพิเศษเคยปฏิบัติหน้าที่อยู่ชายแดนภาคเหนือ”
รามเปิดประวัติของตำรวจหนุ่มไปพร้อมกับที่รันเวย์กำลังเล่า
“แล้วเขากลับมากรุงเทพทำไม”
“เห็นว่าขอย้ายกลับมานะเฮีย แต่ผมยังไม่รู้เหตุผล”
“ครอบครัว เมีย ลูก?”
“ในประวัติบอกว่าเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของ ร.ต.อ.พงษ์เทพ เจริญเกียรติดำรงณ์ ไม่แสดงประวัติของมารดา” คำตอบของรันเวย์ทำเอารามนิ่งอึ้งไป รันเวย์เองพอรู้เรื่องนี้จากคนในกองทะเบียนพลก็อึ้งไปเหมือนกัน
“เฮียเป็นไปได้ไหมว่า...”
“อาจจะไม่ใช่ก็ได้ อาจจะแค่ชื่อเหมือน” รามบอกในสิ่งที่คิดออกมา เพราะรามเองก็ไม่รู้นามสกุลของพ่อตัวเอง ข้อมูลเดียวที่มีของท่านตอนนี่คือชื่อพงษ์เทพ นอกจากนั้นเขาไม่รู้อะไรเลย
“เอาไงต่ออะเฮีย”
“ให้คนตามต่อไป...อย่างห่าง ๆ” รามบอกกับน้องชาย
“ครับ”
“เก็บเป็นความลับ...อย่าให้ใครรู้เด็ดขาด” รามบอกน้องชายขณะเก็บเอกสารใส่ซองเหมือนเดิม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องเรียกสายตาของสองพี่น้องให้หันไปมอง
“คุณบลู” รันเวย์เรียกชื่อเจ้านายก่อนจะก้มหัวลงนิดหน่อย “ไปละเฮีย” รันเวย์บอกพี่ชายก่อนจะก้มหัวให้บลูอีกครั้งแล้วเดินออกไป
“คิดถึงอีกแล้วเหรอครับ” รามเอ่ยถามก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้ามาหาอีกคนที่ยืนมองอยู่
“ก็...อือ” บลูยอมรับก่อนจะเดินเข้าไปกอด “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” บลูเอ่ยถามเพราะตอนที่เขาโผล่หน้ามารันเวย์มีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่มีอะไรนิครับ” รามตอบก่อนจะดึงคุณบลูมานั่งปลายเตียง
“ทำไมไอ้รันต้องทำหน้าตกใจ...” บลูเลิกคิ้วถามเพราะเขาเห็นแบบนั้นจริง ๆ และความรู้สึกของเขาบอกว่ามันต้องมีอะไร
“มันคงไม่เคยเห็นแบบจะจะ ละมั้งครับ” รามว่าก่อนจะกอดอีกคนไว้ บลูไม่อยากจะอะไรก็เลยเลิกถาม ก่อนจะหันหน้ามามองรามเต็มตา
“พ่อ...สัญญาได้ไหมว่ามีอะไรจะไม่โกหกไม่ปิดบังกัน” บลูเอ่ยถามสีหน้าจริงจัง รามจึงพยักหน้ารับคำอย่างเสียไม่ได้
ก่อนจะพูดให้อีกคนสบายใจ “ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“อือ”
“คิดถึงผมใช่ไหมคุณภรรยา” รามหยอกเย้าก่อนจะกอดบลูเอาไว้
“อะไรของมึงพ่อ...” บลูเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“เปล่าครับ” รามว่าก่อนจะหอมแก้มยุ้ยของ บลูไปหลายที
“มีความลับเยอะจังนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“บอกไว้ก่อน...ถ้ากูจับได้มึงโดนดีแน่พ่อ” บลูชี้นิ้วคาดโทษ ก่อนจะโดนอีกคนงับจนมันหายเข้าไปในปากพร้อมกับจัดการรั้งบลูให้เป็นนั่งคร่อมบนตัวเขาแทน
“ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับ” รามมองสบตาก่อนจะรั้งใบหน้าบลูลงมาประกบริมฝีปากแล้วค่อย ๆ ละเลียดรสจูบแสนหวานมอบให้จนบลูเคลิบเคลิ้ม
“คิดถึงมากเลยครับ...” เสียงทุ้มต่ำแสนนุ่มนวลเอ่ยครางกระซิบก่อนที่เรียวลิ้นจะค่อย ๆ สอดแทรกเข้าไปในโพรง ปลายลิ้นของรามจัดการตวัดไล่บดขยี้ดูดดึงเรียวลิ้นของบลูอย่างอ่อนโยน เป็นจูบที่แสนยั่วยวนและหยอกเย้า มันเต็มไปด้วยความหวาบหวาน
“คิดถึงเหมือนกันใช่ไหมครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนของรามเอ่ยกระซิบขึ้นที่ข้างหูของบลูพลางสบตาคนด้านบนนิ่ง
“ครับ...คิดถึง” รามเองพอได้ฟังคำพูดที่แสนไพเราะของบลูแบบนั้น ก็ใจเต้นแรง เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาบลูไม่เคยจะพูดครับแบบนี้ออกมาเลยแม้แต่น้อย หรืออาจจะเคยครั้งหนึ่งมั้งในตอนนั้น ตอนที่อีกคนร้องครางชื่อของเขา
“อื้อ...พูดเพราะจัง” รามกระเส่าชิดใกล้สายตาก็มองต่ำจ้องริมฝีปากสีแดงสดที่กำลังขยับตอบ
“พ่อไม่ชอบเหรอ...รามไม่ชอบเหรอครับ”
รามยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างพอใจ เพราะน้อยครั้งนักที่คนอย่างคุณบลูจะมีมุมน่ารักแบบนี้กับเขาบ้าง
“อยากกัดจัง...ขอกัดได้ไหม” คนด้านล่างกระเส่า ขยับสะโพกคนด้านบนถูไถอยู่บนตัก
“กัดแบบไหน แบบนี้อะเหรอครับ” น้ำเสียงกระซิบของบลูเอ่ยขึ้นพร้อมกับเลื่อนใบหน้าเข้าไปกัดริมฝีปากล่างของรามอย่างหยอกเย้า เรียกเสียงครางออกมาแผ่วเบา
CUT
.
.
.
ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเหงื่อค่อย ๆ โน้มลงซุกซบลงบนลาดไหล่อย่างหมดแรง เพราะกระตุกปลดปล่อยติดต่อกันสองครั้งทำเอาตัวเองเหนื่อยอ่อนจนต้องหลับตาลง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
