ตอนที่ 33 : อย่าบอกว่าห่างกันอีกนะ
“สุขสันต์วันเกิดนะ” บลูเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบดอกไม้ที่เขาเด็ดติดมือมาระหว่างทางให้ราม
“ขอบคุณครับ” รามรับดอกเบญจมาศหลากสีมาจากมือของคุณบลูแล้วก็ยกยิ้ม ก่อนจะเอ่ยหยอกล้อ “พรุ่งนี้เช้าแม่คงโมโหน่าดู” และทั้งสองก็มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา เพราะดอกไม้พวกนี้แม่ของรามหวงยิ่งกว่าอะไร
รามดึงคุณบลูมานั่งที่ตักแล้วก็กอดเอวเอาไว้ “รักนะครับ” รามซุกหน้าลงที่ซอกคอ บลูก้มหน้าลงมาจับใบหน้าของรามให้เงยขึ้นและจูบที่ริมฝีปากเบา ๆ
“รักเหมือนกัน” แล้วกดลงไปอีกครั้ง มือข้างหนึ่งก็โอบรอบคอไว้แน่น และมืออีกข้างก็ขย่ำกลุ่มผมของรามเอาไว้
CUT
.
.
.
เขาทิ้งตัวลงกอดคนใต้ร่างก่อนบลูจะโอบกอดรอบลำคอ ต่างคนต่างหอบหายใจถี่ รามจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปาก
“รักนะครับ” รามบอกอีกคนก่อนจะจูบหน้าผากเบา ๆ
“รักเหมือนกัน” บลูจูบปลายคางก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลง เพราะความง่วงเริ่มเข้าครอบงำ รามถอนแก่นกายออกช้า ๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ดึงบลูให้ขึ้นมานอนในอ้อมแขน
“ฝันดีนะครับ” รามพูดก่อนจะดึงผ้านวมขึ้นมาคลุม บลูขยับตัวบดเบียดหาอกแกร่ง ตะแคงตัวกอดเอวสอบไว้
“พ่อ”
“ครับ”
“อย่าบอกว่าห่างกันอีกนะ” บลูพึมพำพูดซุกหน้าลงกับแผ่นอก
“ขอโทษครับ...ต่อไปจะไม่พูดอีกแล้ว” ดึงปลายคางของบลูให้ขึ้นมารับจูบเบา ๆ
“ต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...ผมจะไม่ปล่อยมือคุณบลูอีกแล้ว”
“สัญญานะ”
“ครับ...สัญญา” คำพูดราวกระซิบแต่กึกก้องอยู่ภายในหูของคนฟังชัดเจนที่สุด รามกดจูบลงบนหน้าผากเนียนแล้วกอดบลูเอาไว้แน่น บลูก็บดเบียดร่างกายเข้าหาความอบอุ่น หลับไปพร้อมกับความสุขในที่สุด
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
