ตอนที่ 29 : พลาดท่า
ขบวนรถตู้สีดำสนิทนับหลายสิบคันขับเข้ามาจอดหลบในพงหญ้าที่ขึ้นปกคลุมหนาทึบ ห่างจากโกดังร้างไม่มากนัก รามเพิ่งได้ข้อมูลจากรันเวย์ผู้เป็นน้องชายเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนว่าคุณบลูถูกจับตัวมาไว้ที่นี่ เขาจึงวางแผนกันที่บ้านของจอมและพาลูกน้องมาด้วยนับร้อยชีวิต เสี่ยนพเล่นสกปรกเกินไปที่จับคุณบลูมาแบบนี้ และแน่นอนว่ารามจะต้องจัดการเรื่องนี้อย่างสาสม
“เอากิ่งไม้มาบังรถไว้ให้หมด” รามสั่งกับทศขณะกำลังก้าวลงจากรถ
สายตาคมสอดส่องมองไปรอบ ๆ เพื่อหาจุดซุ่มยิงและจุดได้เปรียบ งานนี้มีชีวิตของคนที่ตนเองรักเป็นเดิมพัน ทำให้เขาจะต้องรอบคอบกว่าเดิมเป็นหลายร้อยเท่า รามที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายหลายต่อหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน และไม่เคยจะเกรงกลัวอะไรทั้งนั้น แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป เขารู้สึกเป็นกังวลเป็นอย่างมากเพราะคนที่อยู่ข้างในนั้นเป็นคนที่เขามอบให้ได้ทั้งชีวิต
“เฮีย...มีรถตู้สีดำขับเข้ามาครับ” ทศเข้ามารายงานสถานการณ์ เพราะยังอยู่ในช่วงเตรียมพร้อมเพื่อจะบุก แต่ดันมีรถตู้ที่ไม่ได้อยู่ในแผนแล่นเข้ามาเสียก่อน
“กี่คัน” รามเท้าเอวถามเสียงเรียบ ใบหน้าและแววตาของเขานิ่งสนิท
“สองคันครับ”
“ไปเอาตัวมา อย่าให้เสียเวลาไปมากกว่านี้” รามบอกแค่นั้นก่อนจะมองตรงไปยังโกดังร้างด้านหน้าอีกครั้ง
10 นาทีต่อมา
“เฮีย..มาแล้วครับ” เพียงไม่นานทศและลูกน้องอีกห้าสิบกว่าชีวิตก็คุมตัวคนในรถสองคันนั้นเข้ามาเป็นผู้ชายทั้งหมดร่วมเจ็ดคนได้
รามค่อย ๆ หันมามองช้า ๆ ก่อนจะใช้สายตาอันเฉียบคมไล่ประเมินทีละคน ทีละคน ก่อนจะสะดุดกับดวงตาสีดำสนิท ที่มองมาทางเขาเช่นกัน รามรีบก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะออกคำสั่ง
“ไอ้ทศ ปล่อยคุณไค” ทศมองหน้าลูกพี่อย่างงง ๆ
“เร็ว ๆ” จนเสียงเรียบเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เอ็กซ์และลูกน้องลนลานแก้มัดแทบไม่ทัน
“ขอโทษด้วยครับ คุณไค” รามเอ่ยเสียงเรียบก้มหัวให้อีกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับ” ไคตอบกลับอย่าสุภาพเช่นกัน
“คุณไคมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” รามเอ่ยถามอย่างแปลกใจ และเขาก็สังเกตว่าไคไม่ได้มาคนเดียว มีคนอื่นอีกประมาณ เจ็ดคนและแต่ละคนก็มีสีหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด
“น้องชายผมอยู่ในนั้น แล้วคุณ......” ไคตอบก่อนจะมองไปตรงหน้า คนอื่นก็พาเงียบรอฟังแต่ก็ระวังตัว
“คุณบลูอยู่ในนั้นเหมือนกันครับ” รามตอบเสียงราบเรียบ รามกับไครู้จักกันตอนที่บลูโดนคุณบอมหลอกให้ไปที่ฮ่องกง ในตอนนั้นเขารู้ทุกสิ่งทุกอย่างแต่ก็ต้องยอมทำตามอย่างเสียไม่ได้
“มีแผนยังไงเหรอครับ” ไคเอ่ยถาม หลังจากนั้นรามก็เริ่มเล่าแผนการให้ทุกคนฟังคร่าว ๆ ก่อนจะมีผู้ชายหนึ่งในเจ็ดคนพูดขึ้น รามได้ยินคนอื่นๆ เรียกเขาว่านนท์
“ผมจะเข้าไปด้วย” รามมองหน้าไคก่อนจะมองเลยไปที่คนพูด
“เดี๋ยวผมจะเข้าไปเอง พวกคุณรออยู่ที่นี่” ไคตอบกลับทันที รามจึงปล่อยให้ไคเป็นคนตัดสินใจ ก่อนตนเองจะหันไปสั่งให้ลูกน้องคนอื่นๆ เตรียมพร้อม
แต่ดูเหมือนว่านนท์จะยังไม่ลดละ เขาจะตามเข้าไปด้วยให้ได้ ไคจึงสั่งออกมาเสียงเฉียบ นนท์จึงต้องยอมทำตามอย่างเสียไม่ได้ แต่รามกับสังเกตเห็นแววตาของนนท์นั้นไม่ได้อ่อนลงเลยสักนิด หมอนนท์ต้องคิดทำอะไรแน่ๆ รามคิดในใจและเขาก็ได้แต่หวังว่าเรื่องนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีเพราะตนเองนั้นก็เข้าใจคุณนนท์ดีว่ารู้สึกอย่างไร เมียใครใครก็ต้องเป็นห่วงทั้งนั้นแหละ
"ผมพอยิงสไนได้" รามหันไปมองผู้ชายอีกคนที่พูดขึ้นและกำลังเดินเข้ามา ชายหนุ่มมองอย่างแปลกใจเล็กน้อยก่อนไคจะแนะนำให้ตนเองรู้จัก
"นี่ไอ้เลย์ นั้นไอ้เทาเพื่อนผมเอง" รามก้มหัวให้เพียงนิด ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้อง "ไอ้ทศหาปืนให้เขา" เลย์ยกยิ้มก่อนจะเดินตามทศไป จากนั้นคุณไคก็แนะนำคนอื่นๆ ให้ตนเองรู้จัก แต่เพียงแค่พอเป็นพิธีเพราะตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา
"เดี๋ยวผมดูต้นทางให้เอง" เทาเอ่ยบอกก่อนรามจะยื่นกล้องส่องทางไกลและหูฟังบลูทูธให้เขาด้วย
"เข้าใจแล้วนะครับ" รามเอ่ยถามทุกคนหลังจากอธิบายแผ่นการซ้ำอีกครั้ง เพื่อจะได้ความเข้าใจตรงกันและถี่ถ้วน ทุกคนพยักหน้ารับ รามจึงหันมาเช็กปืนของตัวเองให้พร้อมใช้งานก่อนจะหันไปถามความเห็นของไค
"พร้อมไหมครับคุณไค"
"ปะ.." ไคตอบสั้นๆ หลังจากนั้นรามจึงสั่งให้เริ่ม ลูกน้องคนอื่น ๆ จึงทำตามแผนทันที ทั้งหมดวิ่งไปตามตู้คอนเทนเนอร์เก่า ๆ บ้างก็เลาะไปแถบข้าง ๆ โกดังที่แบ่งออกซอกซอย
รามและไคไปด้วยกันทั้งคู่ก็เดินลอบเข้าไปข้าง ๆ โกดังร้างโดยแผนแรกคือหาจุดที่ทั้งสองคนถูกจับตัวไปให้แน่ชัด แต่ด้วยเพราะที่โกดังมีขนาดใหญ่และมีซอกหลืบเยอะมาก ทำให้ไคและรามตกลงกันว่าจะแยกย้ายกันหา โดยรามได้สั่งให้ลูกน้องบางส่วนไปกับไคด้วย
รามกำลังเดินหาอย่างใจเย็นมันเงียบเกินไป พวกมันต้องรอตลบหลังแน่ๆ รามคิดในใจ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร รามก็ได้ยินเทาพูดกับเลย์เสียก่อน
“ไอ้เลย์ มึงได้ยินกูไหม” ด้วยเพราะทุกคนสวมหูฟังแบบบลูทูธอยู่ทำให้สื่อสารกันได้ง่าย ใครพูดอะไรก็จะได้ยินทั้งหมด
“เออ” รามฟังเลย์ตอบกลับมา
“มึงเห็นไอ้นนท์ไหม” นั่นไงเขาว่าแล้วคุณนนท์ไม่ยอมง่ายๆ รามยกยิ้มก่อนจะตั้งใจฟังอีกครั้ง
“นนท์ไหน”
“พ่อมึงมั้ง.... เอาดี ๆ มันอยู่ตรง 12 นาฬิกา มีคนของเสี่ยนพสองคนกำลังเดินไปทางนั้น ล็อกเป้าได้ไหม” รามฟังเสียงของเทาที่ค่อนข้างจะหงุดหงิดใส่เพื่อนของตัวเอง พวกเขาสนิทกันดีนะ รามรู้สึกอิจฉานิดๆ เพราะเขาไม่มีเพื่อนที่ไหนอีกเลยนอกจากไอ้จอม
“แป๊บหนึ่ง.... เชี่ย!! กูเห็นละ ล็อกเป้าแป๊บ แต่มึงรู้ใช่ไหมทันทีที่กูยิงมันจะรู้ว่าเรามา” รามหลับตาลงช้าๆ แผนของเขาพังไม่เป็นท่า คงต้องรีบหาคุณบลูให้ไวขึ้นอีก เพราะหลังจากสไนเปอร์ลั่นไกคนด้านในจะรู้ตัวทันทีนั่นจึงทำให้คุณบลูอยู่ในอันตรายยิ่งกว่าเดิม
หลังจากนั้นก็เกิดเสียงปืนดังขึ้นทั่วทุกสาระทิศทุกอย่างวุ่นวายไปหมด "ยิงออกไปแล้วสินะ" รามพึมพำออกมาเพราะสไนเปอร์ไม่มีเสียงอยู่แล้ว พวกมันคงเห็นเพื่อนล้มลงเลยยิงปืนมั่วไปหมด
"ไป" รามตัดสินใจหันไปสั่งลูกน้องตัวเอง ให้ลุยเลยเป็นจริงดังคาดพวกมันรอตลบหลังจริงๆ เพราะตอนนี้ดูเหมือนพวกมันจะออกมาจากที่ซ่อนเพื่อปะทะแล้ว
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
รามลั่นไกใส่ลูกน้องเสี่ยนพลงไปกองกับพื้นสองสามคน ก่อนตัวเองจะหลบเข้าตู้คอนเทนเนอร์ใกล้ๆ และยังคงได้ยินเสียงปืนอย่างต่อเนื่องดีนะที่เขาพาลูกน้องมาเยอะมากทำให้ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
รามค่อยๆ เดินหลบไปตามซอกหลืบช้าๆ และจัดการพวกมันไปเรื่อยๆ พวกมันก็จัดการลูกน้องของรามไปหลายคนแล้วเหมือนกัน
ปัง!! เสียงกระสุนบินเฉียดใบหน้าของรามไปจนเลือดไหลซึม
ปัง!! ปัง!! ปัง!! รามสะบัดหน้ากลับมาก่อนจะยิงสวนกลับไป จนร่วงไปหลายคน
"เฮียเป็นไรไหมครับ" ลูกน้องคนหนึ่งเข้ามาถามเขา แต่ยังไม่ทันที่ตนเองจะได้ตอบอะไร กระสุนกับเจาะเข้ากะโหลกของลูกคนนั้นเสียก่อน
"ห่าเอ๊ย..มันก็มีสไน" รามสบถเบาๆ ก่อนจะหลบเข้าไปในซอกตู้คอนเทนเนอร์ใกล้ๆ เขาปลดแม็กกาซีนปืนกล็อก 34 คอมแบทมาสเตอร์คู่ใจออกมา ก่อนจะเอาอันใหม่ใส่เข้าไปและกระชากสไลด์เตรียมพร้อม รามใช้หลังมือปาดเลือดบนใบหน้าออก ตอนนี้เขายังไม่รู้สึกเจ็บอะไรมันแค่ชาๆ
ปัง!!
เพียงแค่ขยับจะโผล่ออกไปสไนเปอร์ฝั่งตรงข้ามที่ส่องเขารอไว้อยู่ก่อนแล้วก็ลั่นไกลทันที นั้นจึงทำให้รู้ว่ามันรู้พิกัดของเขาแล้ว
"ทศได้ยินกูไหม" รามพูดใส่บลูทูธ แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้ยินเขาจึงถอดมันออก นั่งคิดอยู่สักพักแต่เหมือนว่าเขาจะต้องมั่นใจอะไรบางอย่างก่อน
เมื่อกี้เขาเห็นแถวนี้มีอาคารสูงสุดหกชั้นห่างจากที่เขาอยู่ประมาณแปดสิบเมตรได้ สไนเปอร์ของเสี่ยนพน่าจะอยู่บนนั้นเพราะมันสูงที่สุดแล้ว
"สี่นัด" รามพึมพำกับตัวเองก่อนจะมองหาอะไรที่พอจะช่วยเขาได้ ก่อนรามจะมองเห็นมันอยู่ฝั่งตรงข้ามตนเองพอดี ชายหนุ่มไม่รอช้าเล็งปืนไปที่กระป๋องน้ำอัดลมที่อยู่บนกองขยะเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
ปัง!!
แล้วก็เป็นดังที่คาดมือสไนเปอร์ยิงตามชายหนุ่มไปที่กองขยะตรงนั้น รามจึงอาศัยจังหวะที่มันต้องดึงคันรั้งกระสุนวิ่งหลบไปยังตู้คอนเทนเนอร์อีกด้านหนึ่ง เขามีเวลาเพียงแค่สามวิ ในการที่มันจะต้องดึงคันรั้งกระสุนเพื่อให้ปลอกกระสุนเด้งออกมา แล้วมันถึงจะยิงนัดต่อไปได้และหลังจากที่มันดึงคันรั้งแล้วก็ต้องเล็งเป้าใหม่ทุกครั้งอาจจะใช้เวลาถึงสิบวินาทีในการเล็ง แต่รามคิดว่ามันน่าจะมือใหม่เพราะมันหลงกลยิงไปที่กระป๋อง ซึ่งนั้นเป็นข้อดีมันอาจจะเล็งผิดพลาดได้เพราะการเล็งใหม่ทุกครั้งจะมีจุดที่จะหักเหไปทำให้พลาดเป้าและยิ่งเป็นเป้าเคลื่อนที่อย่างเขาด้วยแล้วมันจะต้องได้ใช้เวลาเกินสิบวิแน่นอน
หลังจากที่รามวิ่งหลบมาอีกด้านหนึ่งได้แล้ว ชายหนุ่มก็ค่อยๆ หลบไปที่ตึกนั้นยังมีพวกของเสี่ยนพยิงเข้ามาที่ตนเองอยู่เป็นระยะ แต่รามก็ยิงสวนกลับไปจนคนของเสี่ยนพตายเกลื่อนระหว่างทางที่รามจะขึ้นไปจัดการกับมือสไนเปอร์บนยอดตึก
รามหลบมุมตรงทางก่อนขึ้นบันไดเข้าเปลี่ยนแม็กกาซีนปืนของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะเดินขึ้นไปช้าๆ สไนเปอร์ของเสี่ยนพกำลังเล็งไปที่คนด้านล่างอย่างเมามัน รามเดินเข้าไปเบาๆ แต่มันกับรู้ตัวหันหน้ามาเห็นรามเข้าพอดี
ปัง!! รามสาดกระสุนใส่มันก่อนแต่ดูเหมือนจะโดนแค่เฉียดๆ ก่อนมันจะยิงสวนกลับมา
ปัง!!ปัง!! กระสุนสองนัดยิงโดนช่วงแขนของรามหนึ่งนัด กับอีกหนึ่งนัดฝังเข้ากำแพง
ปัง!! มันยิงมาอีกครั้งเฉียดโดนที่ต้นขาราม จนต้องนั่งคุกเข่าลง ใบหน้าของเขาแสดงถึงความเจ็บปวดแต่กับไม่มีเสียงร้องออกมาสักแอะ และชายหนุ่มรู้ตัวอีกทีก็โดนมันเอาปืนจ่อที่หัวแล้ว
"กระจอกวะ" มันพูดเพียงแค่นั้น ก่อนรามจะถูกเตะเสยเสียจนหน้าหงาย มันจ่อปืนมาที่เขาอีกครั้งแต่...
ปัง!! รามได้ยินเสียงปืนและร่างของสไนเปอร์คนนั้นล้มตัวลงข้างๆ ลืมตาโพลง เลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากกะโหลกศีรษะตรงกลางหน้าผากพอดี
"มึงสิกระจอก" ไคสบถ ก่อนจะลดปืนลงและทศก็วิ่งเข้ามา
"เฮีย!! เฮีย เฮียราม..อย่าตายนะ" ทศพยุงตัวชายหนุ่มขึ้น รามนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ ดีที่กระสุนแค่ถากๆ ไม่ได้โดนเต็มๆ แต่ตอนนี้เขามึนๆ เพราะโดนเตะเสยหน้า
"จะตายเพราะมึงนี่แหละ" รามว๊ากใส่อีกคนที่ดูเหมือนจะเล่นใหญ่เสียเหลือเกิน
"ก็ผมเห็นเฮียกำลังเดินขึ้นมาคนเดียวนิ..ลูกน้องคนอื่นไปไหนหมดว่ะ" ทศพูดอย่างอารมณ์เสีย ดีที่ชายหนุ่มกำลังล็อกเป้าอยู่ทำให้เขาเห็นหมดทุกอย่างว่าเฮียกำลังมาทางนี้ คาแรกเขากะจะจัดการมันแต่ไกลเกินไป วิถีกระสุนของเขามาไม่ถึงปืนสไนเปอร์ที่เขาเอามามันเล็งได้แค่ 800 เมตร ซึ่งถ้าเล็งมาตรงนี้มันไกลเกินไป
"รู้งี้เชื่อเฮียซะก็ดี" ทศพึมพำไม่หยุดเพราะชายหนุ่มเป็นห่วงรามจริงๆ อีกทั้งรามยังบอกเขาแล้วด้วยว่าให้เอา M200 มาแต่เขาดื้อเองที่ไม่เชื่อชายหนุ่มเพราะเห็นว่าโกดังที่นี่ไม่ได้กว้างมากนัก
"รอกูตายมึงค่อยรู้สึกผิดไอ้ทศ.." รามเอ่ยขึ้นอย่างไม่ติดใจอะไร ก่อนจะลุกขึ้นแต่เขาก็ต้องนิ่วหน้าอีกครั้งเพราะความเจ็บที่ขา รามก้มดูก่อนจะพบว่าเลือดไหลเป็นทาง แต่เขาจะเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้คุณบลูยังอยู่ในอันตราย
.....................................
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ อรรถรสพอเนอะถ้าพี่รามไม่เจ็บเลยมันก็ดูจะเก่งเกินไป จอห์น วิคยังเจ็บเลย 555
Glock 34 (TTI Combat Master Package) อยู่ในหนัง‘จอห์น วิค 3’ ปืนคู่ใจพี่ราม
ใช้กระสุนขนาด 9 ม.ม.
M24 - American ปืนที่ทศเอามานะคะ
มีความยาว 1,092 มม. หนัก 5.49 กก. ความเร็วกระสุน 853 เมตร/วินาที ระยะยิงหวังผลสูงสุด 800 ม.
Cheytac M200 เป็นปืนที่รามบอกให้ทศเอามา
M 200 เป็นสไนเปอร์ ระบบ Bolt Action คือขึ้นลำยิงได้ทีละ 1 นัด ใช้กระสุนที่ผลิตขึ้นมาโดยเฉพาะ ขนาด .408 CheyTac 1 Magazine ใส่กระสุนสังหารได้ 7 ลูก ระยะที่ยิงไกลที่สุด อยู่ 2,300 เมตร บร๊ะเจ้าโจ๊ก โคตรไกล เป็นปืนซุ่มยิงที่ยิงได้ไกลที่สุดในโลก ขณะนี้
ข้อมูลอ้างอิงสไนเปอร์ยิงไกลที่ใช้หาข้อมูลทั้งหมด
http://www.defenseindustrydaily.com/the-usas-m4-carbine-controversy-03289/
https://commons.wikimedia.org/wiki/Fayl:Hk-416.png
https://th.bccrwp.org/compare/difference-between-hk416-and-m4-1af8b5/
https://sellingcontraband.wordpress.com/2016/08/15/cheytac-m200-สไนเปอร์ยิงไกลและแม่/
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
