ตอนที่ 28 : อย่าเป็นอะไรไปนะ
บลูเดินเข้ามาในลิฟต์ด้วยสีหน้าเป็นกังวล เขารู้สึกเป็นห่วงอีกคนเป็นอย่างมาก ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากให้รามไปเลย เพราะเขารู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ มันเหมือนกับว่ากำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
เอ็กซ์เหลือบตามองคุณบลูเป็นระยะ เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดังและรู้สึกราวกับว่าลิฟต์ที่เขาอยู่ในตอนนี้ช่างเลื่อนช้าเสียเหลือเกิน แทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว เพราะคุณบลูนิ่งมากนิ่งจนไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกหรือคิดอะไรอยู่ เพราะถึงแม้ว่าบางครั้งคุณบลูจะอารมณ์ไม่ค่อยดีแต่ก็ไม่เคยมีใครเห็นสีหน้าแบบนี้ของเขามาก่อนเลย แล้วเอ็กซ์ก็ต้องตกใจมากขึ้นไปอีก เมื่ออยู่ดีๆ คนที่กำลังเงียบก็เอ่ยถามขึ้น
"เหลือเวลาอีกเท่าไร..ก่อนถึงเวลานัด" บลูเอ่ยถามเสียงราบเรียบ
"อีก สองชั่วโมงครับ" เอ็กซ์รีบตอบก่อนจะเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง เพราะดูเหมือนว่าคุณบลูกำลังคิดอะไรบางอย่าง
"ไปห้องเฮียบูม" หลังจากที่บลูสั่งออกมา เอ็กซ์ก็ไม่รอช้ากดลิฟต์ไปชั้นบนสุดของตึกทันที
ติ้งงง
"มึงไปเอารถมารอกู" บลูสั่งอีกครั้งเมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่ต้องการแล้ว
ขายาวก้าวออกมาจากในลิฟต์อย่างเร่งรีบ สองมือของชายหนุ่มล้วงกระเป๋าเอาไว้ แต่ใครจะรู้ว่าภายในกางเกงผ้าเนื้อดีนั้น มือหนากำลังกำเข้าหากันจนแน่น เพื่อหวังระบายความตึงเครียดที่เกิดขึ้นภายในใจ
"เฮียอยู่ไหม" บลูเอ่ยถามเลขาหน้าห้องของพี่ชายคนกลางทันทีที่มาถึง เธอมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย แต่มันช่างดูน่าหงุดหงิดและไม่ทันใจของบลูเขาจึงเปิดประตูเข้าไปด้านในทันที
"เฮีย" บลูเอ่ยเรียกพี่ชายที่กำลังก้มหน้าก้มตาเลือกนางแบบมาถ่ายปกนิตยสารฉบับใหม่
"อะไร ไม่เคาะประตูไม่มีมารยาทเลยนะมึงเนี่ย" บูมที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาต่อว่าน้องอย่างไม่จริงจังนัก แต่พอเห็นน้องไม่ตอบโต้เขายิ่งแปลกใจ เลยต้องละสายตาขึ้นมามองอย่างเสียไม่ได้
"เป็นอะไร มีเรื่องอะไร" บูมดูแววตาของน้องก็รู้ได้ทันที เพราะไม่มากหนักที่บลูจะมีสีหน้าเรียบนิ่งแบบนี้ เพราะปกติชายหนุ่มมักกวนอารมณ์เขาอยู่เสมอ
"เฮีย ไปพบลูกค้าแทนผมหน่อยดิ" บลูบอกจุดประสงค์ออกไป
"มีอะไรงั้นเหรอ" บูมถามอย่างแปลกใจเพราะโดยปกติถึงน้องชายจะกวนอารมณ์ยังไง แต่บลูก็เป็นคนที่มีความรับผิดชอบมากๆ
"ไฟไหม้โกดังที่อมตะ ผมว่าจะไปดูสักหน่อย"
"ให้ไอ้รามไปดิ...แล้วนี่มันไปไหน" ตอนแรกบูมไม่ทันได้สังเกตว่ารามไม่ได้มาด้วย ก็เลยเพิ่งเอ่ยถาม
"ไปก่อนแล้ว...นะเฮีย" บลูพูดอย่างร้อนรน แค่ตอบมาดิวะ บลูคิดในใจ
"อ้อ.. กูเข้าใจละ.. มึงเป็นห่วงมันว่างั้น" บูมจี้ตรงจุดแต่มีหรือบลูจะยอมรับ เพราะแค่นี้เขาก็โดยเฮียบอมล้อพอแล้ว อย่าให้ต้องมีเฮียบูมมาเพิ่มอีกคนเลย
"เปล่า... ผมห่วงสินค้าต่างหากละ" เขาโกหกออกไป
"งั้นมึงก็ไม่ต้องไป" บูมยังคงกวนเพราะอีกคนปากแข็งเหลือเกิน ใครเขาก็รู้กันหมดแล้วสายตาที่ทั้งสองใช้มองกันมันปกติที่ไหน แถมเดือนสองเดือนมานี้น้องเขาแทบไม่เป็นผู้เป็นคนเมาหัวราน้ำได้ทุกวันแต่ยังดีที่มันยังมาทำงาน
"เฮีย!! อย่าลีลาได้ปะว่ะ" บลูที่เริ่มหงุดหงิดจึงเผลอใส่อารมณ์กับบูมเข้า อาจเป็นเพราะความเอาแต่ใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วและยิ่งบุมชักช้าเขาก็ยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก
"หึ!!! ไอ้บลูกูจะบอกอะไรให้นะ...มึงจะเอาแต่ใจกับไอ้รามหรือกับใครก็ได้แต่ไม่ใช่กับกู" บุมบอกน้องอย่างจริงจัง เพราะดูเหมือนว่าน้องชายของเขาจะเอาแต่ใจจนเคยตัวไปแล้ว บูมจ้องหน้าบลูนิ่งจนบลูต้องเป็นฝ่ายหลบ
"ขอโทษเฮีย" เสียงอ่อนลงในที่สุด เขาก้มหน้าลงอย่างหมดหวัง ก่อนจะได้ยินบูมพูดต่อ
"ไอ้รามมันไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก.... ถ้ามันบอกให้มึงรออยู่นี่มึงก็ควรรอ" หลังจาก บลูได้ฟังเขาก็เงียบไปสักพักเหมือนกำลังคุ้นคิด
"ผมเป็นห่วงเขา...ผมขอไปนะ" บลูยอมรับออกมาเบาๆ พูดจบก็เดินออกไปทันทีปล่อยให้บูมมองตามด้วยสีหน้าอ่านอยาก
"ปากแข็งนักนะมึงไอ้บลู" บูมส่ายเบาๆ
บลูรีบร้อนเดินลงมาที่ด้านล่าง โดยมีเอ็กซ์ขับรถเข้ามาจอดรอไว้ตามคำสั่ง เขาไม่รอช้าเปิดประตูขึ้นไปทันที
"ไปอมตะ" เสียงเรียบเอ่ยสั่ง ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อออกเพื่อคลายความอึดอัด
"แต่เฮียราม..." เอ็กซ์กำลังจะพูด แต่บลูก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
"ไม่ต้องเสือกพูดอะไร ทำตามคำสั่งกู" เอ็กซ์ต้องยอมทำตามอย่างเสียไม่ได้ ตายแน่มึงไอ้เอ็กซ์เฮียรามเอามึงตายแน่ ชายหนุ่มโอดครวญในใจ
รถโตโยต้าคัมรี่เคลื่อนตัวออกไปทันที โดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีคนขับตามมาด้านหลัง เอ็กซ์ขับมาทางเส้นบางนาตราดโดยขึ้นไปบนทางด่วน รถที่ขับตามมาก็เหมือนว่าจะยังไม่สบโอกาส ก็ได้แต่ขับตามมาเรื่อยๆ จนออกมาจากเส้นมอเตอร์เวย์และกำลังจะเลี้ยวเข้าอมตะนคร รถตู้คันสีดำที่ขับตามมาก็ปาดหน้ารถของเอ็กซ์ทันที ชายชุดดำห้าคนใส่หมวกปิดแมสแน่นหนาเดินลงมาพร้อมอาวุธครบมือ
"คุณบลูก้มลงไปครับ" เอ็กซ์หันมาบอกกับเจ้านายก่อนเขาเองจะชักปืนออกมาจากเอวแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ชายชุดดำหนึ่งในห้ายิงทะลุกระจกเข้ามาที่ตนเองเสียก่อน
ปัง
กระสุนปืนเข้าที่หน้าท้องของเอ็กซ์อย่างจัง
"เวรเอ๊ย" เอ็กซ์ได้ยินเสียงเจ้านายสบถ ด้วยความที่ฉุกละหุกเลยทำให้ไม่ได้พาลูกน้องคนอื่นๆ มาด้วย และรถที่ขับมายังเป็นรถของเอ็กซ์เองทำให้ไม่มีกระจกกันกระสุน จึงถูกยิงแสกเข้ามาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เอ็กซ์ทำได้แค่นอนหายใจรวยรินอย่างทำอะไรไม่ได้ ส่วนบลูเองกำลังจะหยิบปืนขึ้นมาแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ชายชุดดำอีกสี่คน เดินมาถึงตัวรถก่อนมันจะทุบกระจกและเปิดประตูด้านหลัง เอาปืนจ่อหัวของบลูไว้ กระชากให้ลงมาด้านนอก
"ลงมา" น้ำเสียงที่ฟังไม่ค่อยชัดเจนหนักตะคอกสั่ง แต่บลูก็ต้องยอมทำตามแต่โดยดีเพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะขัดขืน ห้าต่อหนึ่งแถมอาวุธครบมือเขาคงไม่โง่สู้แน่นอน แต่ถ้าตัวต่อตัวบลูไม่มีทางยอมเด็ดขาด
"พวกมึงเป็นใคร" บลูเอ่ยถามแต่ยังไม่ทันได้คำตอบทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบไป
ด้านของราม
หลังจากที่รับโทรศัพท์จากเอ็กซ์เขาก็ขับรถออกมาเพื่อไปที่โรงพยาบาลทันทีและมีทศติดตามมาด้วย
"ไอ้ทศ มึงไปเคลียร์ตำรวจ" เขาสั่งเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินเข้าไปหาเอ็กซ์ที่อยู่ในห้องไอซียู
"เฮีย... ผมขอโทษครับ" เอ็กซ์เอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด เขาดูแลคุณบลูไม่ได้ แถมยังโดนยิงอีก
"กูบอกให้มึงดูคุณบลูดีๆ ไอ้เอ็กซ์" รามเกรี้ยวกราดใส่ทันที ถ้าไม่ติดว่าเจ็บ...เอ็กซ์คงโดนต่อยไปแล้ว
"ผมขอโทษจริงๆ เฮีย"
"มึงเห็นหน้ามันไหม" รามที่เดินเท้าเอววนไปวนมาถามขึ้น
"ไม่ครับไม่เห็น แต่มีคนหนึ่งเหมือนขามันไม่ค่อยดีอะพี่...ไอ้คนที่มันยิงผม"
"มึงอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใคร เดี๋ยวกูจะจัดการเอง" รามบอกเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกไป มือเรียวกดต่อสายหาน้องชายทันที
"ไอ้รันมึงอยู่ไหน...คุณบลูถูกจับตัวไปให้เด็กมึงสืบให้กูที " รามบอกกับน้องชาย
"(เกิดอะไรขึ้นเฮีย)" ปลายสายถามกลับมาอย่างแปลกใจ
"อย่าเพิ่งถามมาก... แล้วมึงก็มาเจอกูที่เดิม" หลังจากนั้นชายหนุ่มก็วางสายทันที เขาขับรถตรงไปยังสถานที่ที่หนึ่งที่เป็นที่ปลอดภัยและไม่มีใครรู้นอกจากเขาและรันเวย์
รามขับรถมาจอดที่หน้าบ้านไม้หลังหนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน ไม่ใช่ว่าเขาไม่ร้อนใจหรือนิ่งเฉยที่คุณบลูถูกจับตัวไป แต่ก็ต้องมีสติคิดให้รอบคอบและก็รอให้คนของรันเวย์รายงานมาก่อน เพราะไม่แน่ใจว่าเป็นพวกไหนถึงจะมีอยู่ในใจแล้วก็เถอะแต่ตระกูลจิระอรรถวรกุลมีคู่อริมากมายยังไงต้องให้แน่ใจก่อน
"มีอะไรวะ" จอมเดินมาเปิดประตูให้เพื่อนสนิทเข้าไปด้านใน รามมีท่าทางเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด เพราะปกติจอมจะเห็นแต่รามทำหน้าตาเรียบเฉย
"คุณบลูถูกจับตัวไป" รามเอ่ยบอกกับเพื่อนตัวเอง ก่อนจะมองสบตาของจอมนิ่ง "ฝ่ายมึงหรือเปล่า" รามเอ่ยถามเพื่อนทันที ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่
"มึงรู้คำตอบอยู่แล้วจะถามทำไม" จอมแสยะยิ้ม
จอมเป็นลูกน้องคนสนิทของตระกูลรังสิมันต์ ทั้งสองเผอิญรู้จักกันเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นรามโดนยิงอยู่ในตรอกแถวๆ เยาวราชหน้าบ่อนที่จอมคุมอยู่ และตอนนั้้นจอมที่กำลังจะกลับก็ออกมาดูดบุหรี่เผอิญไปเจอกับเขาเข้าและช่วยไว้พอดี
"แล้วมึงว่าใคร"
"มึงก็รู้ว่าใคร... กูได้ข่าวว่าแค้นเจ้านายมึงน่าดู" จอมบอกอย่างจริงจัง
"คุณบลูทำอะไร" รามถามกลับอย่างไม่เข้าใจเพราะก่อนหน้านี้เขาไม่ได้รับรู้เรื่องของคุณบลูเลย
"กูไม่รู้หรอกว่าเจ้านายมึงทำอะไร...แต่เขาว่าก่อนตายยัยคุณหนูนั้นออกมาจากคอนโดเจ้านายมึง"
"หึ!! งั้นเหรอ" รามตอบราบเรียบ ภายในใจของเขารู้สึกเจ็บแปลบๆ แต่อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ รามพยายามปลอบใจตัวเองแต่ภาพในวันกลับสะท้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง เขาจึงสะบัดใบหน้าหล่อเหลาเพื่อขับไล่มันออกไปจากหัวของตัวเอง เพราะตอนนี้เขาต้องห่วงความปลอดภัยของคนรักก่อน
"แล้วมึงจะเอาไง" จอมเอ่ยถาม จริงๆ เขาไม่อยากจะยุ่งเท่าไรแต่ถ้าเพื่อนมีอะไรให้ช่วยจอมก็ไม่ขัด เขาพร้อมจะช่วยรามเสมอ
"กูรอฟังข่าวจากไอ้รัน...มันกำลังมา" รามบอกเสียงเครียดก่อนจะยกมือกุมหัวตัวเองไว้
"มึงโอเคไหมไอ้ราม" จอมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเพราะไม่เคยเห็นรามเป็นแบบนี้มาก่อน
"มึงคิดว่ากูควรโอเคไหม พวกมันเผาโกดังหลอกให้กูไป กูเองก็เสือกชะล่าใจปล่อยให้คุณบลูอยู่ที่บริษัทคนเดียว ใครจะไปคิดว่าเขาจะยกเลิกนัดแล้วตามมาวะ" รามระเบิดอารมณ์รัวออกมาเป็นชุดเพราะเขาอึดอัดจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
"ใจเย็นๆ มีอะไรให้กูช่วยก็บอก" จอมพยายามปลอบอีกคน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเลย
....
บลูรู้สึกตัวเมื่อถูกใครสักคนสาดน้ำใส่หน้า เขาอยากจะขยับมือแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะชายหนุ่มโดนมัดมือเอาแขนไพล่ไว้ด้านหลัง และนั่งพิงอยู่กับใครก็ไม่รู้เพราะบลูไม่เห็นหน้าเห็นแต่เรียวแขนขาวเพราะไปสามารถหันไปมองได้แต่คาดว่าน่าจะเป็นผู้ชาย บลูมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง เห็นคนสามคนและลูกน้องอีกเป็นสิบชีวิตที่ยืนห้อมล้อมอยู่
“ไง ตื่นแล้วเหรอ” บลูได้ยินเหมือนมีคนพูดกับคนที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังของตนเอง แต่บลูไม่ได้ยินเสียงตอบกลับคงเป็นเพราะอีกคนก็มีเทปก้าวปิดปากเอาไว้เหมือนกัน
“จัดการใครก่อนดี” เสี่ยนพพูดขึ้นก่อนจะมองเลยไปที่อีกคน ก่อนบลูจะเห็นว่ามีใครอีกคนเดินเข้ามา มันนั่งลงระดับเดียวกันกับเขาและดึงเทปกาวออกจากปาก จึงทำให้บลูเห็นมันเต็มตาและจำหน้าได้ทันที
"เสี่ยนพ" บลูพึมพำเบา ๆ
“สวัสดีครับ คุณบลู” เสี่ยนพพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเพราะตัวเองเป็นต่อ เอ่ยจบก็กระชากหัวของบลูให้เงยหน้าขึ้นอย่างแรง “ไม่คิดเลยนะครับว่าคุณจะถูกจับง่ายขนาดนี้” เสี่ยนพยังคงพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ก่อนบลูจะพูดเสียงอู้อี้ออกมาเสี่ยนพที่ฟังไม่รู้เรื่องเขาจึงกระชากเทปปิดปากของบลูออก
“ไอ้สัส จับกูมาทำเหี้ยไรวะ” บลูด่าคนตรงหน้าทันทีที่สามารถขยับปากได้
“ใครใช้ให้มึงทำลูกสาวกูตายล่ะ” เสี่ยนพตะคอกกลับก่อนจะใช้กระบอกปืนตบไปที่บลูจนเลือดกบปาก แรงตบทำให้บลูหน้าหันจนแทบล้มและกระชากตนด้านหลังติดไปด้วย
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนเลือดจะกบปาก เขาจึงถ่มน้ำลายลงพื้นแล้วค่อยๆ หันไปมองหน้าเสี่ยนพช้าๆ บลูไม่ได้พูดอะไร เขาจ้องหน้าอีกคนก่อนจะแสยะยิ้มกวนๆ ทำให้ฝ่ามือหนักๆ จะซัดมาที่ใบหน้าของเขาอีกสองครั้งติด
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
บลูหันไปตามแรงตบมือของเขาที่ถูกมัดอยู่กำเข้าหากันแน่น ก่อนเสี่ยนพจะลุกขึ้น บลูได้ยินเสียงมันคุยกับคนด้านหลังอีกครั้ง
“เดี๋ยวพี่มึงก็คงมาช่วย.... แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตเข้ามาถึงในนี้หรือเปล่า...” เสี่ยนพพูดเบา ๆ เว้นจังหวะก่อนจะพูดต่อ “แต่ระหว่างรอ...มึงสองคนจะจัดการมันยังไงก็เรื่องของมึง” ประโยคหลังเสี่ยนพหันไปบอกกับทั้งสองคนที่รอโอกาสอยู่ก่อนแล้ว
.....................
ฉากหน้าบู๊ล้างผลาญเลยนะจ๊ะ อาจจะมีข้อผิดพลาดไปบ้างเพราะไม่เคยแต่งบทบู๊เลยค่ะ ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย แต่ไรท์จะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ เป็นฉากเดียวกันกับเรื่องหมอนนท์-ต้าวคริสนะ แต่อยู่ในมุมมองของรามค่ะ ก่อนที่จะเข้าไปด้านในชายหนุ่มเจออะไรมาบ้าง Next Episode .....
เปิดตัวเฮียจอมก่อน ไรท์จองนะคะคนนี้สามีไรท์แต่คนที่เท่าไรไม่รู้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
