ตอนที่ 23 : ซองเอกสาร
รามขับรถมาถึงคอนโดของบลูในเวลาต่อมา เขาตั้งสติอยู่สักพักก่อนจะทาบคีย์การ์ดเข้าไป ภายในห้องเงียบสนิทมีเพียงแสงไฟจากด้านนอกสะท้อนผ่านกระจกเข้ามา รามเดินเข้าไปก็พบกับคนที่อยากเจอ นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์เครื่องดื่ม
เขาจ้องมองแผ่นหลังกว้าง อยากกอดเหลือเกิน รามคิดในใจ ก่อนจะเดินเข้าไปวางซองเอกสารไว้บนเคาน์เตอร์บาร์
“คุณบอมฝากมาให้ครับ” รามพูดเบา ๆ
“...” ไร้การตอบกลับมา มีเพียงเสียงก้อนน้ำแข็งที่กระทบก้นแก้วยามที่บลูกระดกมันจนหมด
“ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ” รามเอ่ยออกมาในที่สุด
“...” เมื่อบลูไม่ตอบกลับรามจึงคิดว่าอีกคนคงไม่มีอะไรจะคุย เขาก้มหน้าตัวเองลงส่ายหัวเบา ๆ
“กลับก่อนนะครับ” เขาหันหลังกลับกำลังจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักเสียก่อน
“กูบอกให้มึงกลับได้แล้วหรือไง” บลูเอ่ยขึ้น เขาลุกจากเก้าอี้บาร์ เดินเข้าไปหาคนที่กำลังยืนหันหลังนิ่ง มือหนาค่อย ๆ สอดไปที่เอวสอบ ซบใบหน้าลงที่แผ่นหลังกว้าง
“คิดถึง” ประโยคเดียวสั้น ๆ ทำเอารามตัวแข็งทื่อ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำนี้ออกมา
“พ่อก็คิดถึงแม่ครับ” รามบอกตอบก่อนจะค่อย ๆ หันมายกยิ้มกว้าง และมองหน้าของบลูเต็มตา
“ขอโทษนะครับ” รามเอ่ยออกมาอีกครั้ง ก่อนจะดึงตัวบลูเข้าไปกอดแนบแน่นอย่างกับกลัวว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง
“โคตรคิดถึงเลย” รามบอกข้าง ๆ ใบหูก่อนบลูจะยกมือขึ้นมากอดตอบ
ลืมเรื่องบาดหมางไปแล้วจนหมดสิ้นเมื่อรามไม่พร้อมที่จะบอกงั้นยังไม่อยากรู้ก็ได้ เพราะเขาเชื่อว่าเฮียคงให้ทำอะไรที่สำคัญจริง ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่หายไปนานขนาดนี้
“อยู่กับแม่นะ” บลูบอกเสียงเบา รามก็พยักหน้ารับ และทั้งสองก็ยืนกอดกันแน่นอยู่แบบนั้นเพราะต่างคนต่างคิดถึงกันและกันมากเหลือเกิน
รามเดินมาจากในห้องน้ำพบว่าบลูกำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ ในมือของเขาถือซองเอกสาร ที่รามจำได้ว่าคุณบอมเป็นคนให้มา
“มีอะไรน่าสนใจเหรอครับ” รามเอ่ยถามเพราะเห็นอีกคนเอาแต่อมยิ้ม
“หึ” บลูไม่ตอบ เขาแสยะยิ้มก่อนจะเทของที่อยู่ในซองออกมา ขณะที่รามกำลังคลานขึ้นไปบนเตียง ถุงยางอนามัยขนาดคิงไซส์หล่นเกลื่อนกลาดหลายสิบห่อ ทำเอาทั้งสองคนมองหน้ากันทันที
“เหมือนคุณบอมจะรู้นะครับ...ว่าจำเป็นต้องใช้” น้ำเสียงยียวนเอ่ยออกมา ก่อนจะหยิบบางชิ้นขึ้นมาพิจารณา ดีเหมือนกันเขาไม่ได้เตรียมมาเพราะไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย
“มึง...หื่นเหมือนกันนะพ่อ” บลูหยอกเย้าคืน
“ลองอันนี้ไหมครับ...Dot De Cool” รามถามก่อนจะพลิกข้างกล่องอ่านสรรพคุณ
“ถุงยางอนามัยที่มีปุ่มสัมผัสมากถึงหนึ่งพันสามร้อยห้าสิบปุ่ม มีเจลแบบเย็นกลิ่นเมนทอล...น่าสนนะครับ” รามพยักหน้าแกล้งหยอกเย้าคนข้าง ๆ บลูได้แต่มองเหยียดก่อนจะเอ่ย
“แม่บอกสักคำหรือยัง...ว่าจะให้พ่อเอา” เขามองจ้องหน้ารามนิ่ง “ลองให้แม่เอาบ้างสิ...นะพ่อนะ ของแบบนี้มันผลัดกันได้” บลูพยายามพูดโน้มน้าว หยิบถุงยางกล่องเมื่อกี้ขึ้นมา
“ถ้าพ่อยอม...แม่จะใช้อันที่พ่อต้องการ” หลังจากที่ฟังจนจบ รามทำสีหน้าอ่านยาก เหล่มองบลูคล้ายอยากจะถามไปเอาความคิดนี้มาจากไหน เขาเป็นพ่อ พ่อที่แปลว่าอิสระ แล้วพ่อจะไม่ยอมอยู่ข้างล่างแน่นอน
“นอนเถอะครับผมง่วงแล้ว” รามตัดบท โดยการหยิบผ้านวมมาคุมร่างแล้วแกล้งหลับไป
“ราม...ไอ้ราม...ลองก่อนดิวะ” บลูพยายามรบเร้า เขาดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าของรามที่แกล้งคลุมโปงอยู่
“แม่...ถ้าไม่นอนพ่อจะไม่ให้นอนแล้วนะ” รามบอกอีกคนหลังจากที่ดึงผ้านวมออกไปได้
“พ่อก็ยอมแม่ก่อนสิ” บลูที่เอาแต่ใจ ก็เรียกร้องจะเอาให้ได้
“แม่ชอบอันไหน อันนี้เหรอ” รามแกล้งเอ่ยถามขณะกำลังขยับตัวลุกขึ้นนั่ง และแกล้งชวนคุยไปเรื่อย ๆ ก่อนจะอาศัยจังหวะค่อย ๆ กดบลูแนบลงกับเตียง แล้วมันก็สำเร็จ รามยกยิ้มอยู่ด้านบนขณะที่ตอนนี้บลูอยู่ใต้ร่างตนเองเรียบร้อยแล้ว
รามก้มลงประกบจูบอย่างดูดดื่ม ก่อนจะละเลียดริมฝีปากอย่างร้อนแรง ปลายลิ้นลากวนไปทั่วโพรงปาก ก่อนจะจูบไล่ลงมายังลำคอ มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปตามลำตัว บลูทนความปลุกเร้าไม่ไหวยกมือขึ้นคล้องคอ ปากก็บดขยี้จูบตอบอย่างเร่าร้อน
“อื้อ” เสียงครางอื้อผ่านลำคอ เมื่อทั้งสองช่วยกันปลุกเร้าอารมณ์ มือของ บลูลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง ล้วงเข้ามาในกางเกงนอนและสัมผัสกับบั้นท้ายกลมกลึงของคนที่อยู่ด้านบน เขาขยับถูไถแก่นกายที่แข็งขืนเสียดสีนอกร่มผ้าผ่านกางเกงนอน บลูหลับตาลงเพื่อซึมซับสัมผัสวาบหวามเสียจนหลุดเสียงครางออกมาเบา ๆ
“คิดถึงจัง” รามกระซิบแล้วขบเม้มใบหู ปลายลิ้นเล็กก็ไล่เลียจนขนอ่อนลุกซู่ บลูเลื่อนมือมาด้านหน้าก่อนจะขยับตัวเองขึ้น ริมฝีปากยังบดเบียด เขาดันรามนอนลงก่อนจะทาบทับอยู่ด้านบน บลูลูบไล้ไปตามกรอบหน้า แตะริมฝีปากลงแผ่วเบาแล้วยกยิ้ม
“แม่ก็คิดถึงพ่อ” พูดจบก็บดจูบลงอีกครั้ง มือหนาขยำกลุ่มผมแน่น มืออีกข้างก็ลูบไล้ ขยับบั้นท้ายบดเบียดถูไถจนรามรู้สึกร้อนไปทั้งแก่นกาย
CUT
ขอสงวนสิทธิ์เฉพราะ E- Book กับ รูปเล่ม นะคะ
ครั้งนี้รามใช้เวลายาวนานหลายชั่วโมง เสร็จแล้วก็ทำต่อหลายต่อหลายครั้ง จนฝ่ายถูกกระทำอย่างบลูเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยกัดรอยดูด แดงช้ำเป็นจ้ำไปทั่วทั้งตัว ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเอ่ยห้ามในความเอาแต่ใจของอีกคน รามยังคงกระแทกกระทั้นรัวเร็วได้อย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย
“อีกรอบได้ไหมครับ” รามถามตาใส ทั้ง ๆ ที่หอบหายใจทางปาก
“พ่อ!!!”
...........
คิดถึงกันมากอะเนอะ.....เบาได้เบานะพ่อนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
