ตอนที่ 13 : คิดถึง
หลังจากที่นั่งครุ่นคิดอยู่สักพักเขาก็ตัดสินใจลุกเดินออกมาจากห้องนอน และเดินไปทางด้านหลังที่มีบ้านหลังเล็กอยู่ พอเขามาถึงก็เคาะประตูสองสามครั้ง ก่อนจะมีคนมาเปิดประตู
“คุณ” นมอ่อนรีบเปิดประตูออกกว้าง ก่อนบลูจะยิ้มให้และเดินเข้ามา
“คิดถึงนมอ่อนจังเลย” บลูกอดที่พุงพลุ้ยก่อนจะบอกอย่างออดอ้อน
“นมก็คิดถึงคุณค่ะ” เธอลูบหลังมือของคุณบลูที่กอดช่วงเอวของเธอเบา ๆ
“ทำไมยังไม่นอน...ดูละครอยู่เหรอครับ” ชายหนุ่มผละออกก่อนจะเอ่ยถาม
“ใช่ค่ะกำลังสนุกเลย...นมนะอยากจะเอาทุเรียนฟาดนางตัวร้ายซะจริง” นมอ่อนเล่าให้ชายหนุ่มฟังอย่างออกรส ก่อนบลูจะยิ้มในความอินของแม่นมตรงหน้า
“อย่านอนดึกนักนะครับ” เขาบอกอย่างเป็นห่วง
“ดูจบก็ว่าจะนอนแล้วค่ะ...นี่ก็ใกล้จบแล้ว” บลูรับฟังยิ้ม ๆ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นคนที่ทำให้เขาต้องเดินมาหา
“ไอ้รามล่ะครับ”
“อยู่ข้างบนค่ะ...คงจะเหนื่อยแต่นมไม่รู้ว่าหลับไปหรือยัง...เห็นบ่นว่าปวดหัว” นมอ่อนบอกก่อนจะหันกลับไปสนใจละครตรงหน้าต่อ
“งั้นบลูขึ้นไปหามันก่อนนะครับ” บลูบอกกับแม่นม ก่อนจะหอมแก้มอิ่มและเดินขึ้นไปทันที ปล่อยให้แม่นมมองตามหลังด้วยใบหน้าเรียบเฉย
บลูมาหยุดยืนหน้าห้องก่อนจะเคาะประตูสองสามครั้งแล้วยืนรอสักพัก แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนข้างในจะมาเปิด เขาเคาะอีกครั้งก่อนจะลองหมุนลูกบิดดู เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิดประตูไม่ได้ล็อก เพราะรามไม่เคยล็อกประตูมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว เขาค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมืดสนิทแต่เย็นฉ่ำ มีเพียงแค่แสงไฟที่เล็ดลอดผ่านบานประตูที่เขากำลังเปิดอยู่ บลูเห็นร่างสูงของรามกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกได้เป็นอย่างดี
บลูปิดประตูเบา ๆ ก่อนจะรอปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดซะก่อน ดีนะที่มีแสงจากข้างนอกเล็ดลอดเข้ามาบ้าง ทำให้เดินไปถึงเตียงได้ไม่ลำบากอะไรนัก ชายหนุ่มค่อย ๆ จับชายผ้านวมเบา ๆ ก่อนจะสอดตัวเองเข้าไปในนั้นช้า ๆ ทำทุกอย่างแบบค่อยเป็นค่อยไปเพราะกลัวว่าอีกคนจะตื่น หลังจากที่ขึ้นมานอนได้สำเร็จก็อยู่นิ่ง ๆ สักพัก ก่อนจะตะแคงข้างและวางมือลงบนเอวสอบของคนที่หลับอยู่ แล้วตัวเองก็หลับไปในเวลาต่อมา
เสียงนกกระจอกที่ร้องเบา ๆ กับแสงแดดที่สาดส่องลอดผ้าม่านจากทางหน้าต่าง บ่งบอกว่าถึงเวลาเช้าแล้ว แต่ทั้งสองคนที่กำลังนอนหลับสบายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ต่างจากผู้หญิงเพียงคนเดียวของบ้านที่ตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเช้า และกำลังจะเดินเข้ามาปลุกลูกชายเพราะเกรงว่าจะไปทำงานสาย แต่ภาพตรงหน้ากลับทำเอาเธอไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไป
นมอ่อนมองภาพของคนสองคนที่กำลังนอนกอดก่ายกันด้วยสายตาเป็นห่วง จนได้นะลูก นมอ่อนคิดในใจ เธอรู้ความในใจของลูกชายมานานแล้วและพยายามบอกเป็นนัย ๆ อยู่หลายครั้ง แต่เพราะก็โต ๆ กันแล้ว เธอไม่อยากเข้าไปบงการใด ๆ แต่ก็อดเป็นห่วงทั้งสองคนไม่ได้ นมอ่อนถอนหายใจก่อนจะปิดประตูเบา ๆ
รามขยับตัวตื่นในเวลาต่อมา เขารู้สึกเหมือนมีอะไรหนัก ๆ ทับอยู่ที่แขนก่อนจะตาเบิกกว้าง
“คุณบลู” รามพึมพำเบา ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา คนตรงหน้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเขาไม่รู้ตัวเลย หรืออาจเป็นเพราะเมื่อคืนเขากินยาเข้าไป
รามยิ้มออกมา แต่พอคนตรงหน้าเริ่มขยับตัวก็รีบหลับตาลงทันที บลูกะพริบตาถี่ ๆ เพราะยังคงง่วงงุน ก่อนสายตาของเขาจะมองไปยังคนที่หลับอยู่ข้าง ๆ บลูยกยิ้มก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปจูบปากแผ่วเบา และค่อย ๆ สะบัดผ้านวมออกจากตัว ห้อยขาลงจากเตียง ชายหนุ่มกำลังจะลุกแต่อีกคนกลับลืมตาขึ้นและดึงเอวเขาเอาไว้เสียก่อน รามออกแรงดึงขึ้นมาก่อนตัวเองจะทาบทับ
“แอบมานอนกอด...แล้วจะหนีเหรอครับ” รามพูดอย่างหยอกล้อ
“อะไร...สายแล้วกูจะไปทำงาน” บลูพูดก่อนจะหลบสายตา
“เพิ่งจะหกโมงกว่าเองนะครับ...แต่จูบเมื่อกี้มอร์นิ่งคิสซินะ” รามหยอกเย้า
“ลุกไปกูหนัก” น้ำเสียงลากยานเอ่ยบอก และเมื่อโดนจับได้เขาก็ต้องเปลี่ยนเรื่องสิ เรื่องอะไรที่เขาจะต้องไปยอมรับ
“เปลี่ยนเรื่องเก่งจังเลยนะ” รามพูดก่อนจะมองหน้าบลูยิ้ม ๆ “มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ” เมื่ออีกคนไม่ยอมรับเขาก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ เพราะคนอย่างคุณบลูไม่ยอมเสียหน้าง่าย ๆ หรอก
“เมื่อคืน...” บลูตอบก่อนจะมองหน้ารามนิ่ง
“คิดถึงผมเหรอครับ”
“อะไร...”
“คิดถึงจริง ๆ ซินะครับ” รามยังคงหยอกเย้าไม่หยุด
“หลงตัวเองฉิบหาย...ลุกไปกูหนัก” บลูสั่งอีกครั้ง แต่รามก็ไม่ขยับไปไหน
“ไอ้ราม” เมื่อรามเห็นว่าบลูเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาก็ขยับตัวก่อนจะลุกขึ้นและลงจากเตียง ลืมตัวอีกแล้วนะมึง รามบอกกับตัวเอง
“คุณบลูไปอาบน้ำเถอะครับ” เมื่อตั้งสติได้เขาเอ่ยบอกอีกคน ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองและเดินเข้าห้องน้ำไป โดยปล่อยให้บลูได้แต่มองตามหลัง
“เป็นอะไรวะ” บลูบ่นพึมพำคนเดียวอย่างไม่เข้าใจ
รามที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็ครุ่นคิดและพูดเตือนสติตัวเอง “อย่าเหลิงให้มันมากนักไอ้ราม” เขาพึมพำขณะปล่อยให้สายน้ำเย็น ๆ ไหลผ่าน “แค่เขาดีด้วย...ไม่ได้แปลว่าจะรัก จำไว้” รามพยายามย้ำเตือน
เขายืนอยู่แบบนั้นก่อนจะคิดได้ ว่าเดี๋ยวจะสายเลยปิดน้ำฝักบัวและเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นอีกคนยังคงนั่งอยู่
“คุณบลูไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวจะสายนะครับ” เขาบอกขณะกำลังเช็ดตัวและเช็ดผมที่เปียกชื้น
“มึงเป็นอะไร” บลูหันไปมองก่อนจะถาม
“เปล่านี่ครับ” รามบอกก่อนจะเดินไปหยิบชุดสูทที่มารดารีดไว้ให้มาสวมใส่
“เห็นอยู่ว่ามึงเป็น”
“...” รามเลือกที่จะเงียบ เขาไม่อยากจะทะเลาะกับคุณบลูแต่เช้า เลยหันไปเซตผมแทน
บลูไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขาง้อใครไม่เป็น และไม่รู้ว่าอีกคนงอนเรื่องอะไรด้วย
“ไอ้ราม...เป็นอะไรก็บอกกูดิวะ” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยขึ้น
“ผมดีใจนะครับ...ที่ตื่นมาแล้วเจอคุณ” รามตัดสินใจพูดออกมาด้วยความจริงใจ “แต่ถ้าคุณบลูไม่คิดอะไร...ก็ช่วยอย่าทำแบบนี้อีกเลยนะครับ”
“ทำไม มึงจะหยุดรักกูแล้วหรือไง...ไหนบอกว่ารักกูนักรักกูหนาไง” บลูถามอย่างไม่เข้าใจ
“เปล่าครับ...ผมไม่อาจจะหยุดรักคุณได้เลย แต่ได้โปรดอย่าให้ความหวังกันอีกเลยนะครับ” รามเงียบไปอึดใจก่อนจะพูดต่อ “คนคนนี้มันเจ็บจนจะขาดใจอยู่แล้ว เพราะเอาแต่เผลอคิดเข้าข้างตัวเองไปไกล... ได้โปรดเถอะนะครับคุณบลูถึงยังไงผมก็ไม่คิดที่จะไปไหนอยู่แล้ว ผมบอกว่าจะอยู่กับคุณมันก็จะเป็นแบบนั้นจริง ๆ” รามหันหลังกลับเพื่อเก็บซ่อนใบหน้าที่เจ็บปวด
บลูเองก็ได้แต่นิ่งอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บไปด้วย ทำไมเขาต้องรู้สึกเสียใจ ทำไมกันนะ บลูคิดอย่างสับสน เขาหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนตรงหน้า กอดเอวสอบของรามจากทางด้านหลังแล้วเอ่ยออกมา
“คิดถึง” รามไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองนั้นได้ยิน เขาขยับตัวเพื่อจะหันกลับมา “อย่าหันมา” บลูห้ามเสียงเบาหวิว เขาจึงอยู่นิ่ง ๆ ตามคำสั่งแล้วบอกกลับ
“ผมก็คิดถึงคุณครับ” รามอมยิ้มนิด ๆ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินคำนี้ มันเป็นเหมือนสิ่งที่ช่วยฮีลหัวใจของเขาให้มีแรงอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มดีใจจนปิดไม่มิด เขารักคุณบลูมากเหลือเกิน
“ขอบคุณนะครับ”
หลังจากที่ยืนกอดกันแบบนั้นอยู่นานทั้งสองก็ผละออก ก่อนบลูจะคิดได้ว่าเมื่อคืนเขามาเพื่อที่จะถามเรื่องเอกสารสำคัญ
“เฮียบอมจะดูเอกสารของไอ้ชัยวัฒน์” บลูบอกเสียงเรียบ
“ครับ...เดี๋ยวผมให้ไอ้รันเอามาให้” เพราะเร่งด่วนเขาเพิ่งกลับมาเมื่อวานแล้วยังไม่ได้เจอน้องชายตัวเอง เอกสารทั้งหมดก็เลยยังไม่ได้อยู่ที่เขา
แต่จริง ๆ เรื่องเอกสารแค่นี้คุณบลูโทรมาบอกก็ได้ไม่เห็นต้องมาด้วยตัวเอง คุณก็เป็นซะแบบนี้จะให้ผมไปไหนได้ รามคิดในใจ
“อือ...ยิ้มอะไรของมึง” บลูตอบรับอย่างแปลกใจ ก็เพราะคนตรงหน้ายิ้มไม่หุบ
“เปล่าครับ...ไปอาบน้ำเถอะครับ” รามบอก กับบลูอีกครั้งเพราะนี่ก็เจ็ดโมงกว่าแล้ว เขาไม่อยากให้คุณบลูไปทำงานสาย
“อือ” บลูตอบรับก่อนจะเดินออกจากห้องโดยมีรามเดินตามหลังมาติด ๆ
ที่ด้านล่างนมอ่อนไม่อยู่แล้วคงจะไปเตรียมอาหารเช้าอยู่ที่บ้านราม รามมองไปที่โต๊ะเห็นกล่องข้าวใส่ถุงผ้าวางอยู่ แม่ของเขาคงจะเตรียมไว้ให้ ท่านคงรู้ว่าวันนี้เขาต้องตื่นสาย
“ของกู” บลูบอกก่อนจะเดินไปหยิบ รามยิ้มออกมาในความขี้หวงของบลู
“ครับ...ผมจะถือให้” บอกก่อนจะแย่งมาถือ เขาเปิดถุงดูด้านใน มีกล่องข้าวอยู่สี่ห้ากล่อง แม่คงจะเตรียมเผื่อคุณบลูของเธอด้วยแน่นอน
ทั้งสองเดินออกมาจากตัวบ้าน ก่อนบลูจะต้องตกใจเพราะแล้วแต่วิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้กระโจนใส่ชายหนุ่มทันที
โฮ่ง ๆ โฮ่ง ๆ!!!
หมาไซบีเรียนตัวใหญ่กระโดดไปกระโดดมาอยู่รอบ ๆ ตะกุยใส่บ้างก็เลียไปตามแขนขาราวกับว่าคิดถึงกันมากอย่างไรอย่างนั้น
โฮ่ง ๆ โฮ่ง ๆ!!!
“แล้วแต่...โอ๊ย โอ๊ย ฮ่า ๆ พอแล้วเลิกตะกุยสักที” บลูหัวเราะและพยายามปัดป้องแล้วแต่ ก่อนจะร้องเรียกให้อีกคนช่วย “ไอ้ราม...มาเอาลูกมึงไป” รามที่ยืนหัวเราะอยู่ข้าง ๆ ก็เรียกลูกของตัวเองทันที
“แล้วแต่...มานี่” รามสั่งไปหัวเราะไป แล้วแต่เองพอพ่อมันออกคำสั่งก็รีบกระดิกหางไปหาทันที รามก็นั่งลงแล้วลูบหัวก่อนจะพูดต่อ “อย่าไปแกล้งแม่แบบนั้นสิ เขายิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่...รู้ไหม” ชายหนุ่มพูดกับสัตว์เลี้ยงตนเองแต่สายตากลับเหลือบมองไปยังคนที่ตนกำลังกล่าวอ้างว่าเป็นแม่ของแล้วแต่นิ่ง ทั้งสองสบตากัน บลูเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาทำได้แต่อมยิ้ม
โฮ่ง ๆ โฮ่ง ๆ!!!
ก่อนแล้วแต่จะเห่าออกมาเหมือนจะบอกพ่อกับแม่ว่าเข้าใจ บลูเลยหันหลังแล้วเดินเข้าไปที่ตึกใหญ่ รามจึงพาแล้วแต่ไปไว้ในที่ของมันก่อนจะลูบหัวและเทอาหารไว้ให้
“เก่งมาก... แล้วแต่” วันนี้เขาเทให้เยอะเป็นพิเศษ เพราะแล้วแต่ทำถูกใจเป็นอย่างมาก
“เดี๋ยวพ่อให้รางวัลโดยการพาไปสปาดีไหม”
โฮ่ง ๆ โฮ่ง ๆ!!!
เขายิ้มและลูบหัวแล้วแต่อีกสักพัก ก่อนจะเดินขึ้นไปที่บ้านใหญ่เพื่อดูความเรียบร้อยของคุณบลู แต่ระหว่างที่เขากำลังจะเดินขึ้นไป ก็เจอเข้ากับคุณหญิงของบ้านเสียก่อน
“สวัสดีครับ” รามกล่าวก่อนจะก้มหัวให้เธออย่างนอบน้อม
“จะไปดูตาบลูเหรอจ๊ะ” คุณหญิงพราวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล “ครับ”
“ไปเถอะจ้ะ” คุณหญิงบอกและเดินเลยไป แต่เหมือนเธอจะนึกอะไรออกมาได้จึงหันกลับมาหารามอีกครั้ง
“รามจ้ะ ฉันถามอะไรหน่อยซิ...ตาบลูคบกับใครเป็นพิเศษหรือเปล่า” คำถามที่สุดแสนจะธรรมดาแต่ทำเอารามหายใจไม่ทั่วท้อง
“เท่าที่ทราบยังไม่มีนะครับ” รามตอบตามความจริง เพราะบลูเองก็เอาแต่ควงเล่นไปวัน ๆ เขายังไม่เคยเห็นจะคบใครจริงจังเลยสักคน
“งั้นเหรอจ๊ะ แย่จัง...ตาบลูนี่เอาแต่ลอยชายไปวัน ๆ ฝากรามด้วยนะอย่าปล่อยให้ทำอะไรนอกลู่นอกทางเกินไปนัก” เธอเอ่ยและยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันหลังและเดินออกไป รามเองก็ยื่นนิ่งค้างก้มโค้งตัวเองไว้แบบนั้น
.............
แล้วแต่มีแม่แล้วเด้อออ คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ได้นะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
