ดวงใจมังกร เล่ม2

ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะผู้อ่าน

ยินดีต้อนรับสู่ดวงใจมังกรเล่ม2 ค่ะ

คำนำ

นวนิยายเรื่อง 'ดวงใจมังกร' เป็นนวนิยายที่ดำเนินเรื่องต่อจาก 'ดวงใจท่านอ๋อง' เป็นเรื่องราวในมุมมองของตัวละครที่เป็นตัวร้ายของเรื่อง 'ดวงใจท่านอ๋อง' ผู้อ่านจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกของตัวร้ายที่ไม่ได้เป็นผู้กระทำอย่างเดียว แต่ยังเป็นผู้ถูกกระทำด้วย 

ในภาคสองเป็นเนื้อหาครึ่งหลังที่จะเผยความจริงอันน่ากลัวของวังหลัง

นวนิยายเรื่องนี้มีทั้งหมดสองเล่มจบ ชื่อตัวละคร สถานที่ และเหตุการณ์ต่าง ๆ ภายในเรื่องล้วนมาจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งสิ้น มิได้มีเจตนาล่วงเกินหรือว่าร้ายทำให้ใครเสื่อมเสียชื่อเสียงแต่อย่างใด ชื่อสถานที่ต่าง ๆ ก็เป็นเพียงสถานที่สมมุติเท่านั้น

          …ด้วยรักจากนักเขียน…

แนะนำตัวละคร

แสงเพลิง

ทนายสาวที่เก่งที่สุดในประเทศไทย แต่ถูกยิงตายจนวิญญาณลอยเข้าไปสิงอยู่ในร่างของซูลี่เซียน

ซูลี่เซียน

บุตรีท่านราชครูผู้หยิ่งผยองแห่งแคว้นเฉียนโฮว่ / อดีตฉินหวางเฟยชายาผู้โหดเหี้ยมที่ผูกคอตายหนีความอับอาย

เฟยหลงจิ้นสี่

ฮ่องเต้ผู้ครองแคว้นหนันเป่ย สง่างาม ทรงเสน่ห์ อ่อนหวานอ่อนโยน แต่หารู้ไม่ว่ามีอะไรที่มากกว่านั้น

ฮั่วฮองเฮา

ฮองเฮาแคว้นหนันเป่ย

สนมเอกทั้งสาม

ซูเฟย เต๋อเฟย เสียนเฟย สนมเอกที่คอยชิงดีชิงเด่นกันอยู่ตลอดเวลา

เว่ยป๋อเหลียน

องครักษ์ประจำตัวของซูลี่เซียน

ความเดิมตอนที่แล้ว

"ได้อะไรมาบ้าง" ซูลี่เซียนเอ่ยถามขณะที่กำลังเดินกลับตำหนัก

"ได้หลายอย่างพ่ะย่ะค่ะ" เว่ยป๋อเหลียนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยรายงาน

"ทำดี ว้ายย"

"พระสนม!!"

จู่ ๆ ขานางก็เกิดพลิก ตัวนางเซไปหาสระน้ำข้าง ๆ แต่โชคดีที่มีเว่ยป๋อเหลียนเข้ามารับตัวนางไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นนางคงจะตกน้ำกลายเป็นสาวน้อยตกน้ำไปแล้วแน่ ๆ

"เป็นเช่นไรบ้างพ่ะย่ะค่ะพระสนม" เสียงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงข้างหูนาง

นางหันไปหมายจะเอ่ยตอบ แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อใบหน้าของนางอยู่ห่างจากใบหน้าของเว่ยป๋อเหลียนเพียงนิดเดียวเท่านั้น

อึก..

เสียงกลืนน้ำลายนี้นางเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นของนาง หรือเป็นของเว่ยป๋อเหลียน เพราะทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจซึ่งกันและกัน...

"พระสนมเป็นเช่นไรบ้างเพคะ!" สุ่ยชุ่ยรีบเข้ามาประคองพระสนมจากเว่ยป๋อเหลียน

นางหลับตาทำใจสองวินาที เมื่อกี้หากสุ่ยชุ่ยไม่มาดึงนางออกมาจากเว่ยป๋อเหลียนล่ะก็ นางคาดว่าน่าจะมีจูบ…...ไม่ใช่      เว่ยป๋อเหลียนจูบนางนะ แต่เป็นนางที่จูบเว่ยป๋อเหลียน ฮ่า ๆ ๆ ก็แหม ดูใกล้ ๆ แล้วเว่ยป๋อเหลียนหล่อมากกก มีเสน่ห์สุด ๆ 

"เหมือนขาจะพลิกน่ะ แต่ไม่โอ้ยย.." นางพยายามที่จะเดิน แต่ดูเหมือนขานางจะพลิกจริงจังซะแล้ว เพราะเพียงนางขยับขาเล็กน้อย มันก็รู้สึกเหมือนกระดูกมันจะหักออกเป็นชิ้น ๆ

"ตายแล้วพระสนม!! องครักษ์เว่ย มาช่วยข้าพยุงพระสนมกลับตำหนักที"

"อืม" เว่ยป๋อเหลียนเอ่ยตอบแล้วเดินเข้ามาพยุงแขนอีกข้างของนาง มืออีกข้างของเว่ยป๋อเหลียนค่อย ๆ โอบเอวนางแล้วประคองนางเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

"ค่อย ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ" น้ำเสียงที่เอ่ยพูดช่างอ่อนโยน

นางกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง ไอ้หยาาา คงไม่ใช่นางกำลังหวั่นไหวกับเว่ยป๋อเหลียนหรอกนะ ทำงานด้วยกันมาก็นาน ทำไมเพิ่งมาหวั่นไหวตอนนี้ล่ะ แล้วอีกอย่างนางจะหวั่นไหวง่ายไปหรือไม่ นี่หรือเปล่าที่เขาบอกว่า สบตาสามวินาทีก็มีใจ

"ทำอะไรกันน่ะ!" เสียงเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยจะพอใจดังมาจากข้างหน้าพวกนาง

"ฝ่าบาท"นางเอ่ยเรียกสวามี

ชอบมาขัดขวางความสุขนางอยู่เรื่อยเลย

เว่ยป๋อเหลียนรีบปล่อยแขนและมือที่โอบเอวนาง พลางถอยไปยืนข้างหลังโดยไว

เฟยหลงจิ้นสี่เดินมาหยุดข้างหน้านาง

"พระสนมข้อเท้าพลิกเพคะ หม่อมฉันและองครักษ์เว่ยเลยช่วยกันประคองพระสนมกลับตำหนัก" สุ่ยชุ่ยเอ่ยอธิบาย

"หรอ..." เอ่ยตอบสุ่ยชุ่ย แต่ตากลับมองเว่ยป๋อเหลียนไม่วาง

"เพคะ"

"ข้าจัดการต่อเอง" เขาเอ่ยพูดก่อนจะเข้ามาประคองนางแทนสุ่ยชุ่ย

"ฝ่าบาท หม่อมฉันเจ็บ!" นางเอ่ยพูดอย่างรู้สึกเจ็บยิ่ง เมื่อเขาประคองนางเดินแรงเกินไป ไม่อ่อนโยนเหมือนเว่ยป๋อเหลียนเลยอะ

"เจ็บมากหรือ งั้นข้าอุ้มเจ้า" พูดจบก็อุ้มนางขึ้นแนบอกโดยเร็ว

"ทำอะไรเพคะ หม่อมฉันอาย" เอ่ยพึมพำแล้วมุดหน้ากับหน้าอกของเขา 

คนบ้า ทำอะไรเนี่ยคนเยอะแยะ

"อายหรอ? ข้าที่เป็นสามีเจ้าอุ้มเจ้า เจ้าอายหรอ? แล้วการที่ให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัวเจ้ากลางสวน เจ้าไม่อายหรือ?" น้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

"ห๊ะ!.." นางเงยหน้าขึ้นมาอุทานอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก วันนี้เขาดูอารมณ์ไม่ดีเสียเลย

"องครักษ์เว่ยทำหน้าที่คุ้มคลองพระสนมกุ้ยเฟยได้ไม่ดี ทำให้พระสนมได้รับบาดเจ็บ ลงโทษให้พักงานสามวัน" พูดจบก็อุุ้มนางเดินจากไปทันที

"พ่ะย่ะค่ะ" เว่ยป๋อเหลียนก้มหน้ารับโทษ

"เดี๋ยวสิเพคะฝ่าบาท เว่ยป๋อเหลียนไม่ได้ทำอะไรผิดนะ เพคะ พระองค์จะสั่งลงโทษเว่ยป๋อเหลียนเช่นนี้ไม่ได้ ฝ่า…"

"หยุดพูดได้แล้ว ถ้าไม่หยุดพูด ข้าจะหยุดเจ้าด้วยปากข้า!"

สิ้นคำเขา นางก็หยุดพูดทันที ได้แต่ก่นด่าเฟยหลงจิ้นสี่ในใจ ก่อนจะชะโงกหน้ากลับไปมองเว่ยป๋อเหลียนที่ยืนคอตกอยู่ด้านหลัง

แล้วนี่เขาเป็นอะไรไปล่ะเนี่ย!!!