Life Reset รีเซทชีวิต : การกลับมาของผู้แบกความแค้น [ภาค 1]

ลำดับตอนที่ #1 : วงเวทย์

 ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งชื่อว่า โรงเรียนxxxxx ภายในเมืองxxx ในห้องของมัธยมปลายปี 2 ห้อง 3 นั้นมีนักเรียนกำลังนั่งเรียนอย่างสงบสุขโดยมีครูกำลังสอน

 ครูที่สอนเป็นผู้หญิงใส่แว่นตาดูทรงเป็นผู้ใหญ่หมัดผมเป็นรวบไว้ทั้งหมด... ไม่รู้ว่าชื่อทรงผมนี้คืออะไร... ดูบรรยากาศรอบๆตัว มีความเป็นผู้ใหญ่สูง สง่า นางมีส่วนสูงเกือบ 170 เซนติเมตร

 ใส่ชุดที่เป็นทางการของครูผู้หญิงกระโปรงรัดเกือบๆถึงเข่า และยังมีครูผู้ช่วยที่นั่งอยู่มุมหน้าต่างหน้าห้องเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาพอสมควร เขาไม่ได้จ้องมองนักเรียนแต่กำลังจ้องมองครู...

 ครูผู้หญิงมีชื่อว่า เซงาว่า เอริ ถึงชื่อจะดูน่ารักแต่มีบรรยากาศรอบตัวที่ดูเป็นผู้ใหญ่... ส่วนคนที่จ้องมองเอริอยู่คือ ชิการะ เรย์ เขาเป็นครูผู้ช่วยที่กำลังหลงรัก เอริ หัวปักหัวปำ...

 ส่วนมุมหลังห้องด้านติดกับหน้าต่างมีคนหนึ่งที่กำลังนั่งเอาใบหน้าแทบโต๊ะและปิดเปลือกตา ซึ้งเป็นคนเดียวอย่างเห็นได้ชัดที่ไม่ได้ตั้งใจเรียน

 เขาคนนี้คือ นางาตะ เซย์จิ เด็กหนุ่มโอตาคุ ที่ชื่นชอบสาว 2D เขากำลังผลอยหลับในคาบเรียนของเอริ อย่างสบายใจ ในตอนนั้นเองเอริที่เห็นการกระทำของเซย์จิก็หยุดสอนลง

 เอริเดินมาหาเซย์จิที่หลับสนิทอย่างเงียบและนักเรียนคนอื่นก็มองมายังเซย์จิ.. แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นสายตาเหยียดหยามเอริยกสันหนังสือก่อนจะฟาดใส่หัว เซย์จิอย่างรุนแรง

 “โป๊ก!!!”

เสียงสันหนังสือปะทะเข้ากับหัวเซย์จิอย่างรุนแรงและสดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ตามความจริงถ้าหากเซย์จิทำแบบนี้แม้แต่อาจารย์ก็ยังไม่สนใจ จะบอกว่ามีเอริคนเดียวที่สนใจเซย์จิก็ว่าได้ นักเรียนคนอื่นส่งสายตาเหนียดหยาวราวกับจะบอกว่า "ทำไมถึงมีเจ้านี้อยู่ รีบๆหายไปซะ!" เลย

「โอ้ย!!」

เซย์จิอุทานขึ้นพร้อมยืนมือไปแตะที่หัวและยืดตัวขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด เอริกล่าวขึ้นทันที

「เซย์จิ! แกกล้าดียังไงมาหลับในคาบของชั้นห๊ะ!!」

นางน่ามิ้วคิ้วขมวดตักเตือนเซย์จิ

「ข.. ขอโทษครับ เผลอหลับไปเจ๊--- เอ้ย อาจารย์เอริ」

「ห๊ะ.. เมื่อกี้บอกว่าเจ๊.. ใช่ไม ใช่ไม!!!」

เอริ ใช้มือขวายืนออกไปจับหูเซย์จิพร้อมบิดอย่างรุนแรงจนได้ยินเสียงครวญออกมาจากปาก เซย์จิอย่างเจ็บปวด "อ๊ากกกก" 

 ทุกคนต่างมองเซย์จิด้วยสายตาอาฆาตมีเพียงเอริเท่านั้นที่ไม่มองและยังมีอีกสองคนที่ไม่มองเซย์จิเช่นนั้น แต่โดยเฉพาะอาจารย์ผู้ช่วย หากการจ้องมองเป็นสายตาที่ทิ่มแทง เซย์จิคงพรุนไปหมดแล้ว แน่นอนเขารู้ถึงเรื่องนั้

「ป.. ป่าวไม่ใช่ครับ! 」

「ห๊าาาา」

นางบิดไปที่หูเซย์จิแรงขึ้รอีกจนแทบกระอักเลือดพอผ่านไปพักหนึ่งนางก็กลับไปสอนต่อ เซย์จิทำได้เพียงแตะหูพร้อมคอตกอย่างเจ็บปวด

ผ่านไปสักพัก...

 เสียงแจ้งพักเที่ยงดังขึ้น นักเรียนบางคนยืนขึ้นในทันทีและเดินออกจากห้องเพื่อไปหาซื้ออาหารกลางวันแต่ก็ยังมีหลงเหลืออยู่ในห้องพวกเขาหยิบเอาข้าวกล่องออกมากินกันอย่างสบายใจ

 และเซย์จิเช่นกันแต่เขาไม่ได้ลุกขึ้นไปซื้อของและไม่ได้เอาข้าวกล่องขึ้นมาเพราะยังไงซะเขาก็ไม่มีคนทำให้ส่วนเหตุผลที่ไม่ไปซื้อเพราะว่า ภายในหัวของเขาก็กำลังคิดเรื่องดังกล่าวพอดี 『ฮิๆ วันนี้ Light novel วางจำหน่ายที่ xx ในรูปแบบ Limited Edition จะพลาดได้ยังไง อุสาอดข้าวมาหลายวันชั้นไม่พลาดแน่ ฮิๆ』

 『อีกอย่างฟิกเกอร์ของ xxx ก็วางขายพร้อมกันด้วยแบบนี้มันลัคกี้ในลัคกี้!』

 เขาบ่นพึมพำคนเดียวพร้อมยิ้มอย่างปิติยินดีขึ้นมา

 จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาะร้อมถือข้าวกล่องมาหาเซย์จิ

「เซย์จิคุง... ไม่ทานอาหารหรอ」

 เสียงนี้เป็นเสียงของหญิงสาวอายุเท่ากับเซย์จิ นางมีผมสีดำยาวสลวยนางมีใบหน้าที่งดงามหน้าอกไม่ได้ใหญ่เกินตัวพอดีๆ.. ใส่ชุดนักเรียนนี้เรียกว่าเข้ามากๆ

 ไม่สิถ้าให้บอกคงจะบอกว่า ไม่ว่านางจะใส่ชุดอะไรก็ยังคงงดงามอยู่ดี นางคือ คุรุอิซาว่า โชโกะ ซึ้งแน่นอนนางคือ คนที่งดงามที่สุดก็ว่าได้เลยล่ะ ในตอนนี้สายตาที่เสียดแทงเพิ่มขึ้นอีกสิบเท่า

「อ... อ่า.. ชั้นไม่ได้เอาข้าวกล่องมานะ」

เมื่อไดยินเช่น โชโกะตาเป็นประกายพร้อมเดินเข้าหาเซย์จิ

「ง..งั้นมาทานกับชั้นนะคะ พอดีเผลอทำมาเยอะสะด้วย」

「อ..เออ... ไม่เป็น----」

เซย์จิมีความเกรงใจ.. ไม่สิเพราะสายตาที่เสียดแทงภายในห้องมากกว่าทั้งผู้หญิงและผู้ชายส่งสายตาอาฆาตออกมาอย่างน่ากลัว แต่ก่อนที่เขาจะปฏิเสษจู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นในรูปแบบ 'เดเระ'

「โชโกะ อุสาใจดีด้วย ก็รีบๆรับไปสะสิ เจ้าแว่นโอตาคุงี่เง่า」

「แหมๆ.. ชิซึรุจังล่ะก็.. ด่าเซย์จิคุงแบบนั้นไม่ได้นะ」

 ที่กล่าวนางคือ นาจิเสะ ชิซึรุ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเซย์จิขอลแท้นางมีท่าทางออกซึนเดเระ มาก แต่ในความคิดของเซย์จิ นางเป็นแค่ยัยปากร้ายเพียงเท่านั้น...

 ความจริงที่เรียกเซย์จิว่า เจ้าแว่นโอตาคุงี่เง่า เพราะเซย์จินั้นสวมใส่แว่นตลอดซึ้งแน่นอนว่าตอนเรียนเขาเปลี่ยนใช้ 'คอนแท็คเลนซ์' เพื่อไม่เคืองต่อสายตา

 และตอนนี้เขาก็กลับมาใช้แว่นตาเหตุผลที่ไม่ใช้ 'คอนแท็คเลนซ์' ไปเลยเพราะว่า... มันจะไม่ดีต่อตา ซึ้งมันก็ปกติอยู่แล้ว... ความจริงแล้วเซย์จิเพียงอยากจะใส่แง่นตา เพื่อความเท่

 เพราะในอนิเมะพระเอกที่ใส่แว่นตาคมๆแล้วขยับแว่นจนสะท้อนแสงว๊าบ เป็นอะไรที่เท่มาก เซย์จิก็ตอบค้านๆกับไปหาชิซึรุ แล้วทั้งคู่ก็มีน้ำเสียงกันตามปกติ และโชโกะก็เป็นคนห้าม...

 ซึ้งนักเรียนส่วนใหญ่ต่างโกธรเป็นไฟ เพราะไม่เพียงแต่โชโกะ ที่สวยเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียน แม้แต่ชิซึรุที่สวยที่สุดเท่ากับโชโกะก็ด้วย.. แถมอีกอย่างเอริ ที่เป็นครูโดดเด่น ยังสนใจเซย์จิเป็นอย่างมาก นักเรียนส่วนใหญ่จึงเกลียดและดูถูก 'เป็นแค่ขยะแท้ๆ'

เวลาพักเที่ยงค่อยๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 จนถึงคาบเรียนภาคบ่ายซึ้งน่าแปลกก็ยังคงเป็นคาบเรียนของ เอริเช่นเดิม ส่วนเจ้าครูผู้ช่วยมันก็เดินตามหลังเอริมาเหมือนกับสุนัข... ความจริงแล้วเอริอายุเพียง 20 ปี

 ซึ้งเธอเป็นแค่ครูฝึกสอนชั่วคราวเท่านั้นเอง ความจริงอีกอย่างคือ เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเซย์จิ ถึงแม้จะมีเพียงชิซึรุ และโชโกะ เท่านั้นที่รู้ ตอนเด็กๆพวกเขาชอบเล่นด้วยกันทั้่งสามสนิทกันเป็นอย่างมาก

 ถึงมันจะดูแปลกๆ แต่โชโกะเป็นสมัยมัธยมต้น แต่เธอก็ใจดีกับเซย์จิมาก... และยังเป็นเพื่อนกับชิซึรุอีก...

 จากนั้นก็เริ่มเรียนตามปกติ ที่เหมือนปกติเซย์จิหยิบกล่อง  'คอนแท็คเลนซ์' ออกมาและเปิดฝากล่องโดยยังไม่ถอดแว่นแต่ในจังหวะนั้นเอง

 "หวึ้ง!!!"

 จู่ก็มีเสียงบางอย่างและมีแสงส่องออกมาจากพื้นและเพดาน มันคือวงเวทย์ที่ปกคลุมไปทั่วห้อง!! ข้างล่างและข้างบน!! ในจังหวะเดียวกันแสงก็จ้าขึ้นและโอบล้อมคนทั้งห้องหายไปในทันที ไม่มีแม้กระทั้งได้ตกใจ

 และภายในห้องก็เงียบกริบ.. ก่อนจะมีเสียงบางอย่างตกลงพื้น 'แป๊ะ' นั้นคือกล่องอันเล็กๆของเซย์จิเคยถือก่อนหน้านี้ มันคือกล่อง 'คอนแท็คเลนซ์' นั้นเอง...