มือถือสื่อใจยัยตัวร้ายกับนายหนุ่มฮอต

ลำดับตอนที่ #1 : ...นายปากจัด...

1

...นายปากจัด...

ณ  สนามบิน

“ฮาโหล  สวัสดีค่ะมามี้  โทรมาหากี้มีอะไรหรอคะ”

“กี้รู้ใช่มั๊ยว่าบ้านเราอยู่แถวไหน” วารินพูด   วารินเป็นเหมือนทั้งแม่และพ่อของคุกกี้ เนื่องจากพ่อของคุกกี้ท่านเสียไปตั้งแต่คุกกี้ยังเด็ก 

“รู้ค่ะแม่”

“กลับเองได้รึป่าว หรือจะให้แม่ไปรับจ๊ะกี้”

“แค่นี้สบายอยู่แล้วค่ะ เดี๋ยวกี้นั่งรถแท็กซี่ไปเองก็ได้ค่ะ”

“อืม งั้นแค่นี้นะกี้เดี๋ยวค่อยกลับมาคุยกันที่บ้าน”

“ค่ะ สวัสดีค่ะ”

พอฉันคุยโทรศัพท์กับแม่เสร็จก็เดินออกจากสนามบิน  โดยลากสังขารตัวเอง และสัมภาระอันหนักอึ้ง เดินโซซัดโซเซไปขึ้นแท็กซี่ ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้นะ รู้อย่างนี้ฉันให้แม่มารับก็ดี(แล้วเมื่อกี้ใครเป็นคนบอกว่าจะมาเอง??)

“กลับมาแล้วค่ะมามี้”

ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านไปหามามี้และหอมแก้มหลายครั้งเลย

“กี้ เดี๋ยวแก้มแม่ก็ช้ำหมดหรอก”

“แหม พึ่งกลับมาขอให้กี้หอมแก้มแม่จนหายคิดถึงไม่ได้หรอคะ”

“จ้า ยัยตัวแสบ”

แม่พูดพร้อมกับจ้องมองดูฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างกับว่าฉันเป็นตัวประหลาดยังไงยังงั้น

หรือว่าแม่คิดว่าฉันเป็นตัวประหลาดจริงๆ โอ้ ไม่น้า >_<

“โอ้โหโตเป็นสาว สวยเชียวลูกแม่นี่ สงสัยจะได้รับเชื้อความสวยมาจากแม่แน่ๆเลย”

(O_๐) อึ้งแดกเลยสิคะ ไม่นึกเลยว่าแม่จะพูด(หลงตัวเอง)ถึงขนาดนี้ได้ ฉันล่ะอยากจะเป็นลมกับคำพูดของแม่คนนี้จิงๆ

“เห้อ” ฉันพูดด้วยความเหนื่อยใจ

“อ่าวกี้จะไปไหน แม่มีเรื่องจะคุยด้วยนะลูก กี้  กี้  เห้อ ไม่ไหวจริงๆเลยลูกคนนี้”

ฉันเดินเข้าห้องนอนโดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกของแม่เลย  จะทำไงได้ล่ะ ก็ตอนนี้ฉันเหนื่อยจนจะตายอยู่แล้วหนิ  ขอนอนสักงีบเถอะ

และแล้วเธอก็ยังไม่ได้ฟังสิ่งที่แม่จะพูดซึ่งมันเป็นเรื่องสำคัญมากเลยทีเดียว

นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย  มึนหัวจัง ฉันลุกขึ้นพร้อมกับดูนาฬิกาที่ข้อมือ นี่มันเที่ยงกว่าแล้วหรอเนี่ย  ฉันจึงเดินลงจากเตียงนอนแล้วลากตัวเองไปอาบน้ำ

“นี่กี้เดี๋ยวลูกโทรหาคุณยายด้วยนะลูก ยายเค้าบ่นคิดถึงลูกน่ะกี้”

แม่ตะโกน(หรือแหกปาก)พูดกับฉันในขณะที่ฉันกำลังอาบน้ำอยู่

“ค่ะแม่เดี๋ยวกี้จะโทรไปหลังจากที่กี้อาบน้ำเสร็จแล้วนะคะ”

“จ่ะ ลูก”

หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ควานหาโทรศัพท์ เอ๊ะ!นี่มือถือฉันหายไปไหนเนี่ย หรือว่าฉันจะทำตกในรถแท็กซี่ โอ้ ไม่นะเสียดายซิมชะมัดเลย เบอร์(ผู้ชาย)ยิ่งเยอะๆอยู่ด้วย  ไม่รอช้า ฉันรีบใช้โทรศัพท์บ้านโทรเข้าเบอร์มือถือของตัวเอง

(ฮาโหล)

นี่ฉันฟังไม่ผิดใช่มั๊ย นั่นมันเสียงผู้ชายหนิ

“นี่นายเป็นใครเนี่ย แล้วถือวิสาสะใช้มือถือฉันได้ไง เอามือถือฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”

(นี่คุณ ผมก็ไม่ได้อยากจะเอาเลยนะ อย่ามากล่าวหากันได้มั๊ยเนี่ย)

“นายก็เอามือถือมาคืนฉันสิ ฉันไม่ได้ห่วงมือถือหรอกนะ แต่ฉันเสียดายซิมต่างหากเล่า”

(อ่อ ในซิมคงจะมีแต่เบอร์ผู้ชายล่ะสิ  ถึงได้เสียดายขนาดนี้ )

“นี่อีตาบ้า มาว่าฉันยังไงกันฮะ ไม่มีความเป็นผู้ชายเอาซะเลย(รู้ได้ไงเนี่ย)”

(หรือว่าไม่จริง)

“ฉันขี้เกียจมาต่อล้อต่อเถียงกับนายแล้ว งั้นวันเสาร์นี้มาเจอที่ห้าง@%//*@#(ไม่บอกเดี๋ยวตามมา)เวลา 11.30 น.  ที่ร้าน ซเวนเซ่นส์ โอเคนะ แค่นี้แหละ”

“โครม”  เสียงวางโทรศัพท์ซึ่งรู้ได้เลยว่าอารมณ์ของเธอกำลังเดือดผุดๆแล้ว

โว้ยย อีตาบ้า นายเป็นใครกันฮะ มีสิทธิอะไรมาว่าฉัน ฉันแหกปากด่าลั่นห้อง พลางโยนหมอนลงพื้น

“กี้เป็นอะไรรึเปล่าลูก”

“อ่อ กี้ไม่เป็นรัยค่ะแม่”

“เอ่อแม่มีอะไรจะคุยกับลูกอ่ะจะ”

“มีอะไรหรอคะคุณแม่”

“ฟังดีๆนะลูก คือว่า กี้ก็รู้ใช่มั๊ยว่าแม่ไม่สบายเป็นโรคหัวใจ  แล้วแม่ก็อยู่บ้านคนเดียว แม่ก็เลยอยากหาคนมาอยู่ดูแลแม่ ซึ่งคนคนนั้นก็คือกี้ไงจ๊ะ”

“กี้ก็อยู่นี่แล้วไงคะแม่”

“มันใม่ใช่อย่างนั้นจ่ะลูก คือแม่จะให้กี้ย้ายโรงเรียนจากที่อเมริกา มาเรียนที่เมืองไทย”

“ห๊า!!!!  อะ อะ ไร นะคะแม่ กี้ฟังไม่ผิดใช่มั๊ยค่ะ”

“กี้ฟังไม่ผิดหรอกจ่ะ  กี้ต้องมาอยู่กับแม่นะ ถ้ากี้รักแม่”

“เล่นพูดแบบนี้มีหรอคะที่กี้จะไม่มาอยู่กับแม่  ก็ได้ค่ะแม่ นี่เห็นว่าแม่เป็นโรคหัวใจ แล้วก็ไม่มีใครอยู่ดูแลนะคะเนี่ย >_<”

“ขอบใจจ่ะลูกรักของแม่ น่ารักจริงๆเลย น่ารักเหมือนแม่ด้วย”

แล้วฉันก็อึ้งแดก(O_๐)เป็นรอบที่สองของวันหลังจากฟังแม่พูด(หลงตัวเอง)เสร็จ  ฉันก็เดินคอตกเข้าไปในห้อง ทำไมฉันจะต้องมาเรียนที่เมืองไทยด้วยนะ ที่อเมริกาดีกว่าตั้งเยอะโดยเฉพาะ(เรื่องผู้ชาย)การศึกษา เห้อ เบื่อที่สุดเลย แล้วฉันก็โน้มตัวลงนอนและผล็อยหลับไปในที่สุด

สวัสดีค่ะ เพิ่งแต่งเป็นเรื่องแรกนะคะ  ช่วยเม้น ช่วยโหวตให้ด้วยนะคะ

ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะคะ