คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Episode 1...ฝันร้ายกับการเริ่มต้น
Episode 1...ฝันร้ายกับการเริ่มต้น
เด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่งเดินอย่างโดดเดี่ยวระหว่างทางกลับบ้าน มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างหนึ่งกำลังเสยผมที่ตกลงมาปิดหน้า เขาสะพายกระเป๋าข้างสีดำเอาไว้ เครื่องแบบนักเรียนไฮสคูลที่มีชื่อเสียงนั่นทำให้คนรอบข้างมองเขาอย่างชื่นชม แต่เด็กหนุ่มนั้นกลับไม่มีสีหน้ายินดีเลยแม้แต่น้อย
จะมองอะไรกันหนักหนานะ
เด็กหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิด...
ก็อีแค่เครื่องแบบที่สวยกว่าทุกโรงเรียน เครื่องแบบของโรงเรียนไฮสคูลที่สอนดีที่สุดในโลก กับอีเรื่องแค่นี้ทำไมถึงต้องมาทำหน้ายังกับว่าเราเป็นวีรบุรุษด้วยนะ ท่าจะประสาทไปแล้วแน่ๆ
ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะไม่ได้รู้ตัวเลยว่า...เครื่องแบบที่ตัวเองกำลังสวมใส่อยู่ มันเป็นความตั้งใจสูงสุดของเด็กทั่วโลกที่อยากจะใส่ให้ได้เหมือนเขา!!
"แม่ครับ แม่...พี่คนนั้นเรียนโรงเรียนนั้นด้วยล่ะ" เด็กอายุประมาณห้าถึงหกขวบกระตุกชายเสื้อของหญิงสาวผู้ที่คาดว่าน่าจะเป็นมารดาด้วยเสียงที่สดใส เด็กคนนั้นมองที่ผู้กล่าวถึงอย่างออกหน้าออกตา คนถูกจ้องได้แต่ทำหน้าอึดอัดและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก
"ใช่แล้วละจ้ะ...พี่เขาเก่งเลยได้เข้าโรงเรียนนั้นไง ถ้าลูกอยากเข้านะ ลูกต้องขยันและเรียนให้เก่งๆรู้มั้ย" หญิงสาวสั่งสอนลูกตัวเอง แต่สายตากำลังจับจ้องผู้ที่เข้าโรงเรียนนั้นได้อย่างไม่ละสายตาจากไปไหน
มันจะอะไรกันหนักหนานะ รำคาญโว้ยย
แต่เสียงตอบรับของเด็กชายก็ยังคงดังพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มได้ยินแม้ว่าจะเดินจากมาไกลแล้วก็ตาม
เมื่อพ้นรัศมีของสองแม่ลูกนั้นแล้วเด็กหนุ่มถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่...นี่มันเป็นวันเปิดเรียนวันแรก และเขายังสงสัยอีกว่า มันคงจะเป็นวันที่วุ่นวายเริ่มต้นตั้งแต่วันแรกด้วยซ้ำไป...
"นี่ทำไมเราต้องเข้าโรงเรียนนี้ตามพี่ชายด้วยนะ" เด็กหนุ่มได้แต่พร่ำบ่นกับตัวเอง ตอนนี้เด็กหนุ่มกำลังยืนพิงกำแพงแล้วเงยหน้าขึ้นมองฟากฟ้า พลางคิดไปถึงวันที่เขาตัดสินใจเดินตามรอยเท้าพี่ชายที่เก่งและยอดเยี่ยมอันเป็นที่เคารพของเขา
"แล้วพี่อยู่ไหนกันนะ...ทำไมถึงไม่คิดจะกลับมาเยี่ยมเยียนกันบ้าง" เด็กหนุ่มตัดพ้อ ก่อนจะสะบัดหัวทิ้งเพื่อไล่ความตึงเครียดออกไป แล้วค่อยๆใช้มือทั้งสองข้างยันตัวเองออกเดินต่อ
วูบ!
ชั่วขณะหนึ่งที่เด็กหนุ่มรู้สึกว่ามีสายลมเข้ามาพัดใส่หน้าเขาอย่างแรง...ปอยผมบางที่ปรกลงมาพลิ้วไหวล้อเล่นกับลมนั้น ผมยาวรากไซตามสมัยของเด็กวัยรุ่นนั่นปลิวอย่างรวดเร็วและรุนแรง! เด็กหนุ่มยกมือขึ้นมาป้องกันนัยน์ตาของตนเองราวกับกลัวว่าลมนั้นจะบาดลูกตาของเขาจนบอด
เกิดอะไรขึ้น
วาบ!
เด็กหนุ่มรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อพบว่ารอบกายของเขามันหยุดลง เขามองไปรอบๆอย่างเลิกลั่ก
วาบ!
อะ...อะไรกัน
ฟ้าวววววว
"เฮือก...." ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองลมตีบตันขึ้นมาดื้อๆ เด็กหนุ่มกุมรอบคอตัวเองเอาไว้แล้วหอบหายใจอย่างรวดเร็วเพื่อเอาอากาศเข้าไป อากาศรอบตัวเริ่มร้อนขึ้นดุจเพลิงของนรกอเวจี ร่างกายของเขาติดเชื้อไฟนั้นจนกำลังจะมอดไหม้
"อั่ก...อ๊ากก" เขาร้องอย่างโหยหวน....ในใจได้แต่ถามสิ่งที่เกิดขึ้น...แต่เขาหาคำตอบนั้นไม่ได้!
วูบ!
รอบตัวของเด็กหนุ่มเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง...คราวนี้กลายเป็นว่าเขากำลังอยู่ท่ามกลางห่าฝนที่ต่างพากันสาดส่งลงมาใส่ตัวของเขา!
ซ่า.....เปรี้ยงง!!
เสียงฟ้าผ่าดังก้องทั่วปฐพี ราวกับจะให้ผู้ที่ได้ยินมันรู้ว่าภัยกำลังมาเยือน!
"เหวอ...." สายฟ้าเส้นหนึ่งฟาดลงมาใกล้กับจุดที่เด็กหนุ่มยืนอยู่เพียงเส้นยาแดงผ่าแปด เขากระโดดหลบแทบไม่ทัน มือกุมหน้าอกไว้แน่นเมื่อรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขามันเต้นแรงด้วยความกลัวและตื่นเต้น!
เวลาอย่างนี้...แกยังจะมาตื่นเต้นอีกเร๊อะ
แต่ไม่มีเวลามาทะเลาะกับความคิดของตัวเองมากนัก...เพราะรอบตัวของเขากำลังเริ่มหมุนเวียน พาเอาเกลียวคลื่นเริ่มซัดเข้าหาฝั่งอย่างรุนแรงและดุเดือด
โครมม!!!!!!!!!!
"เหวออ" เด็กหนุ่มถูกน้ำซัดหายเข้าไปโดยไม่ทันตั้งตัว สองมือพยายามไขว่คว้าหาสิ่งที่จะเป็นที่ยึด หากแต่สิ่งที่เขาสัมผัสได้นั้นมีแต่สายน้ำที่มีอุณหภูมิติดลบ สายน้ำที่เย็นเฉียบกำลังบาดร่างของเขาและก่อตัวให้เป็นก้อนน้ำแข็ง เขาได้แต่กอดตัวเองเอาไว้เพื่อให้อุณหภูมิในร่างกายทำให้ตัวเองอบอุ่นมากกว่านี้...
แต่....
ไร้ประโยชน์น่า....
เสียงหนึ่งดังขึ้น...มันเหมือนกับว่าดังก้องเข้าในที่หู แต่ก็กลับรู้สึกได้ว่าเสียงนั้นพูดกับเขาอยู่ที่ไกล
"คะ...แค่ะๆ" ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยปากพูด...น้ำก็เข้าทะลักล้นเข้าไปในปอดอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาต้องปิดปากและกุมความสงสัยเอาไว้ทั้งๆที่ยังไม่ได้เอ่ยถาม
เจ้าไม่มีวันหลุดพ้นจากชะตากรรมของโลกที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปได้หรอก...หนุ่มน้อย ท่านคือผู้ถูกเลือก...ท่านจะต้องต่อสู้กับอสูรร้ายที่หลุดออกมาจากนรกอเวจีให้สิ้นซาก แต่ทว่า...มันจะไม่จบสิ้น หากท่านไม่พบคู่หูของท่าน...ไปได้แล้ว หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลนัก ขอให้พระเจ้าอยู่ข้างท่าน...
ทันทีที่เสียงปริศนานั้นจบ....ร่างของเด็กหนุ่มก็จมดิ่งสู่พื้นใต้ของใจกลางมหาสมุทร...เขาพยายามที่จะแหวกว่ายเพื่อให้ตัวเองออกไปหาอากาศหายใจ...แต่ดูเหมือนจะมีสิ่งหนึ่งดึงร่างของเขาเอาไว้จากใต้น้ำนั่น ทำให้ไม่เป็นผลที่เขาจะพยายามหาทางออก.......
แล้วเราจะได้พบกันอีกครั้ง...ผู้ถูกเลือกจากเทพเจ้า!
วาบ!
เคร้ง!
ดาบสองดาบปะทะกันเสียงดังฟังชัด เกิดคลื่นของพลังรอบตัวของทั้งคู่ พื้นดินยกระดับขึ้นเพราะถูกแรงกดดันผลักขึ้นมา แต่นักสู้หนุ่มทั้งสองคนหาได้สนใจไม่! ทั้งคู่กระเด็นออกจากกันและตั้งท่าพร้อมที่จะกระโจนเข้าหาได้ทุกเมื่อ ดาบสีขาวคนหนึ่ง และดาบสีดำคนหนึ่ง...ต่างคนต่างแสยะยิ้มเพราะความสนุกสนานบนเส้นด้ายแห่งความตาย!
ไม่มีใครหวาดกลัว....
ไม่มีใครอ่อนแอ....
แต่....
พวกเขากำลังสนุก....ราวกับว่ากำลังลงแข่งขันศึกชิงจ้าวยุทธภพ!!
ทั้งๆที่มันคือเกมแห่งการเอาชีวิตรอด!
วูบ...
"ย๊าก..." เด็กหนุ่มคนหนึ่งโถมตัวเข้ามาปีศาจหน้าบาก ดาบสีเงินฟาดฟันลงบนไหล่และผ่ามันออกมาเป็นสองซีก ตัวของมันกรีดร้องและใช้มืออีกข้างสะบัดตัวเล็กเกะกะของมนุษย์ผู้นั้นออกไปราวกับว่าเขาเป็นเพียงเศษกระดาษไร้ค่าแผ่นหนึ่ง
แต่ร่างที่ถูกปลิวออกไปนั้นตั้งตัวได้ในอากาศอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง! แต่คราวนี้ความเร็วของเขาดุจดั่งแสงที่ไม่อาจวัดค่าพลังและมิอาจมองเห็นได้!
"ตายซะ กลับไปสู่ในอเวจีอันเป็นที่อยู่ของพวกเจ้า"
วูบ....
ร่างมโหฬารหนึ่งเตะอัดร่างของเด็กหนุ่มจนกระอักเลือด!
"ค่อก..." ลิ่มเลือดทะลักออกมาจากปาก และบาดแผลนั้นใหญ่ขึ้นจากคราวก่อนที่โดนลอบทำร้าย
ร่างของปีศาจอันใหญ่ยักษ์นั้นไม่รีรอที่จะให้ศัตรูได้ทันตั้งตัว มันฉวยเอาดาบคู่กายของมันหักมุมเฉียงก่อนจะกวาดปลายดาบไปทางศัตรูตัวจ้อย....เด็กหนุ่มหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง....
สวบ...
ร่างนั้นขาดเป็นสองท่อน!!!
จิตวิญญาณสลายหายไปก่อนที่เสียงนั้นจะดังร้องขอชีวิต!
เด็กหนุ่มเบิกโตโพล่งด้วยความตกใจกับ....อาคันตุกะหน้าใหม่ผู้เข้มแข็ง!
"เจ้าไม่มีวันชนะมัน....และเจ้าไม่มีวันชนะข้า...ข้าคือเจ้าแห่งโลกนี้ ข้าคือซาตาน ข้าคือเทพเจ้า!!!"
"อ๊าก.......เฮือกก" ร่างของเด็กหนุ่มเด้งผึงขึ้นมาจากเตียง เหงื่อผุดขึ้นจากใบหน้าเป็นมันเยิ้ม ที่นอนเปียกชื้นจากเหงื่อที่ออกโชมกาย บนใบหน้ามีริ้วรอยจากการกดจิกด้วยเล็บหลายแห่ง บอกให้รู้ว่าเมื่อคืนในความฝันมันโหดร้ายและกดดันมากแค่ไหน...
"ความฝัน...งั้นหรือ" เด็กหนุ่มยันตัวยืนขึ้น ก่อนจะชะงักเมื่อลำดับเรื่องราวได้สำเร็จ
"เรากลับมาที่นี่ได้ยังไงกัน" เขาพึมพำถามกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับที่ประตูห้องนอนเปิดออก
"หลานเป็นอะไรมากหรือเปล่า...เห็นตะโกนซะดังลั่นเชียว" หญิงชราเดินเข้ามาในห้อง บนใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน...เด็กหนุ่มยิ้มตอบอย่างอ่อนระโหยไปให้
"ฝันร้ายน่ะครับ คุณยาย" คุณยายยังไม่หุบยิ้ม
"ฝันร้ายอะไรกันที่ทำร้ายให้หนุ่มเฟท ไธนอสของยายร้องซะดังขนาดนี้ได้นะ" เฟทยิ้มแห้งๆตอบ
"ผมฝันว่าผมถูก...เอ่อ...โดนทำร้ายน่ะครับ" เฟทเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา คุณยายก้มลงมองใบหน้าที่หลุบต่ำลงอย่างไม่ติดใจอะไร...
"เฟท...ฝันยังไงก็คือฝันนะ อย่าเอาไปคิดมากนะจ้ะ" เฟทพยักหน้ารับ...เขาเองก็ไม่อยากจะเก็บมันมาไว้ให้รกสมองอยู่แล้ว...เพียงแต่ว่า.....
"ครับ...คุณยาย" คุณยายกอดเฟทเบาๆอย่างเป็นกำลังใจให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เฟททิ้งตัวลงบนที่นอนทันทีที่ประตูปิด...พลางมองไปรอบๆ และนึกถึงตอนที่เขาเดินกลับบ้านมา...ตอนนั้นร่างกายของเขาดูราวจะไม่สบายอย่างหนัก เหมือนกับว่าไม่มีแรงเลย....ทำให้เขาต้องรีบขึ้นมาบนห้อง และหลับสนิททันทีที่หัวของเขาถึงหมอน...
แล้วก็...ฝัน
"ขอให้มันเป็นแค่ฝันเถอะ" เฟทพูดกับตัวเองเบาๆ หากแต่ว่า...
เสียงที่ก้องในหัวตอนที่เขาฝันนั้น...เขากลับจำมันได้แม่น...และตามร่างกายของเขาก็ปวดเมื่อยไปหมด ราวกับว่าเขาตกอยู่ในสถาการณ์จริงอย่างนั้น
จิ๊บๆ
นกตัวแล้วตัวเล่าบินผ่านหน้าต่างของเฟทไป...เฟทละความคิดนั้นไว้ ก่อนลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง...แต่ทว่า....
ต่อไปนี้จะเป็นบททดสอบของท่าน...ผู้ถูกเลือก
บนหน้าต่างมีตัวอักษรสลักอยู่...มันถูกชโลมด้วยเลือด
เพล้ง!
ทันทีที่เฟทอ่านข้อความจบ....หน้าต่างบานนั้นก็แตกและร่วงกราวลงไปสู่พื้นด้านล่าง เฟทเบิกตาโพล่งก่อนจะกระโจนออกไปติดขอบหน้าต่าง และก้มลงมองไปด้านล่างซึ่งสูงเกือบสามชั้นจากห้องนอนของเขา...ด้านล่างมีหญิงสาวคนหนึ่งกรีดร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆเศษกระจกก็ตกลงไป และเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความโกรธเกรี้ยว
เฟทเริ่มคิดแล้วว่าสงสัยมันจะเป็นลางไม่ดีตั้งแต่ฝันบ้าๆนั้นแล้ว
"เฟท...นี่แกจะฆ่าแม่แกเร๊อะ แกทำบ้าอะไรของแกห๊า..."
น้ำเสียงที่ดังจากชั้นล่างขึ้นสู่ชั้นบนอย่างชัดเจนทำเอาเฟทถึงกับเสียวสันหลังวาบ หน้าซีดเผือกลงไปถนัด
"ซวยแล้วไงไอ้เฟท...ขอโทษครับแม่ ผมไม่ได้ตั้งใจ ไปก่อนละ" เฟทรีบหายเข้าไปในห้องทันทีก่อนที่จะมีอะไรลอยขึ้นมาข้างบนและโดนหัวของเขา เด็กหนุ่มเดินไปนั่งบนที่นอนอีกครั้ง...และเริ่มคิด
ฝันก็แล้ว...มีข้อความมาให้อ่านก็แล้ว...หน้าต่างแตกก็แล้ว...มันจะมีอะไรที่ร้ายแรงไปกว่านี้อีกมั้ยนะ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะไอ้เฟทเอ้ยย
To be continue...
ความคิดเห็น