คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 น้ำค้างบนยอดหญ้า
เปาะเเปะๆ หยดน้ำเย็นๆหยดลงใบหน้าสวยของแบมแบมส่งผลให้เจ้าตัวลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ "ฟื้นแล้วหรอแบมแบม?"เสียงทุ้มๆเอ่ยขึ้น "พี่มาร์ค ^^ "แบมแบมยิ้มรับ "ถ้าตื่นแล้วก็รีบๆไปทำกับข้าวให้กูแดกสิ หิวจะตายห่าอยู่แล้ว!!!!"ฝ่าเท้ากระแทกบั้นท้ายมนเต็มแรงจนคนตัวเล็กกระเด็นตกเตียง "ผมเจ็บนะ"ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล "เร็วๆ อย่าให้กูต้องยันซ้ำ"มาร์คจ้อง แบมแบมรีบเดินหลบเข้าห้องครัวไปทำอาหารทันที(จริงๆแค่ต้มรามยอน)
5 นาทีผ่านไป. รามยอนร้อนๆถูกนำมาวางตรงหน้ามาร์ค
เพล๊ง!!!!!!!! ชามรามยอนถูกปัดกระเด็น น้ำร้อนสาดกระเซ็นโดนแบมแบม "อุ๊ย... โทษทีว่ะ มือเผลอปัดไปโดน"มาร์คยิ้ม "พี่มาร์คทำแบบนี้ทำไม...."น้ำตาคลอเบ้า "หึ! กันต์พิมุก มึงคิดว่าคนมีชู้สมควรโดนลงโทษไหม?"มาร์คแสยะยิ้ม "พี่มาร์คพูดเรื่องอะไร? ผมงงไปหมดแล้ว!!"แบมแบมร้องไห้ "ไอ้สัสแจ็คสันไง มันพามึงมาที่ห้อง เหอะ!! ได้กันหลายน้ำแล้วสิท่า"มาร์คแค่นหัวเราะ "มันไม่ใช่แบบนั้นนะพี่มาร์ค"แบมแบมรีบอธิบาย เพราะถ้ามาร์คมาแบบนี้เขาคงได้เจ็บตัวอีกแน่ๆ "ร่านๆแบบมึงมีกูคนเดียวคงไม่ถึงใจมึงสินะ!!!"ผลักแบมแบมลงพื้น "ฮือออออ. พี่มาร์คก็ฟังผมบ้างสิ!!"พูดออกมาอย่างอัดอั้น "ฟังหรอ? ฟังแน่!! แต่หลังจากมึงสลบคาตีนกูแล้วนะ"มาร์คพูด ฝ่าเท้าหนักกระแทกลงท้องของแบมแบมเต็มแรง ทั้งหมัดทั้งเท้าถูกส่งมากระแทกตามใบหน้าและร่างกายอย่างไม่ปราณี หยาดน้ำตาใสๆไหลพรูออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แบมแบมควรดีใจที่มาร์คหึงหรือเสียใจที่มาร์คเอาแต่รังแกแบมแบมแบบนี้ดีนะ?
ตุ๊บ!!! ร่างยอบบางกระเด็นไปกระเเทกกับตู้และล้มลงทับเศษชามรามยอน เป็นผลให้ร่างที่บอบช้ำยับเยินมีรอยแผลเพิ่มขึ้นอีก "หึ!!"มาร์คแสยะยิ้มกับภาพตรงหน้า ก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบและผละออกจากห้องไป
แจ็คสัน พาร์ท ผม แจ็คสัน หวัง นักศึกษาวิศวะฯปี2 มหาวิทยาลัย เจวายพี เพื่อนสนิทของไอ้เตี้ยแบม ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าคอนโดของไอ้เตี้ยล่ะ เท่าที่จำได้ไอ้เตี้ยมันชอบโจ๊กเห็ดหอมที่สุด ยิ่งตอนนี้มันป่วยๆอยู่ด้วย ถ้าได้กินอะไรร้อนๆน่าจะดีขึ้นนะ ^^ ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องของแบมแบม แต่กลับไม่เจอมันเลย มีแค่เศษชาม ซากรามยอนและคราบเลือด หรือว่า...... ผมทิ้งถุงโจ๊กแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที Rrrrrrrr ~~ Rrrrrrrrr. ~~ ยองแจโทรมาทำไมเนี่ย? "ฮัลโหล"ผมกดรับสายทันที (แจ็ค... เมื่อกี๊เราไปเยี่ยมแบมที่ห้อง แล้วเราเจอเเบมนอนสลบอยู่ที่พื้น. หมอนั่นคงจะซ้อมแบมอีกแล้วล่ะ) ไอ้ห่านั่นทำร้ายเพื่อนผมอีกแล้วสินะ แม่งเอ๊ยย!!!! ผมรีบไปที่โรงพยาบาลอย่างโมโห. อย่าให้กูเจอมึงนะ ต้วน อี้เอิน กูไม่เอามึงไว้แน่ๆ ด้วยเกียรติของนักกีฬาฟันดาบของมหา'ลัย
ความคิดเห็น