ลำดับตอนที่ #43
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : ช่วยเจ้าหญิง
เ็สีรุ่นใหม่ระอนไปามลื่นทะเลมุ่หน้าสู่ปาทาทะเลอย่ารวเร็ว เ้าสมุทรใ้แนประอเ็น้อยที่พยายามิ้นรนให้หลุทั้น้ำา ยิ่อร์ิ้นเท่าไหร่ ูเหมือนะไประุ้น่อมเอานะอโพมาเท่านั้น
“ปล่อยหนูนะ ถ้าพ่อับแม่รู้เรื่อนี้ไม่ปล่อยลุโพ่ายๆแน่” หนูพยายามใ้ถ่วเวลาเา
“เฮอะ พ่อเธอนะเรอะ นอนีพุมัวแู่ถ่ายทอสนะิ ไอริสถ่ายมาไม่ถึหรอ ส่วนแม่อเธอ มัวรบับยัยอาร์เมิสให้นะ่อนเถอะ ว่าะรู้ัวเธอ็เป็นอั้นไปแล้ว แม่หนูน้อย” เายิ่หัวเราะ หนูยิ่ลัว
“หนูยัไม่โเป็นสาวเลย แล้วลุโพ็ไม่ใ่สเป็หนู้วย” หนูสวนไป
“ปาีนะนั แ่บอไว้เลยนะ ผู้หิปาอย่าี้ั้นปราบมาหมแล้ว เี๋ยวเอาเม่นทะเลทิ่มท้ายทอยนิเียว็เสร็ สุท้าย็ลายเป็นลูแมวเื่อๆ เี๋ยวเธอ็ะเป็นอย่าแม่พวนั้น ั้นว่าเธอ้ออบแน่ๆ” ลุโพหัวเราะลั่น ไม่เอาน่ะ หนูลัว ่วย้วย ท่านฮาเส
“ะร้อหาท่านฮาเสให้ไ้สวรร์วิมานอะไรัน เร็วนานี้ามไม่ทันหรอ ัใเถอะ เพอร์เโฟนี”
เอี๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เ็สีหยุทันทีเมื่อเ้าสมุทรหันมาเผิหน้าับลูายที่ทำภาริเทพเสร็แล้ว
“โธ่เอ๊ย! าลเ็น โผล่มาหาใหุ้่มให้เสียบ้าิ พ่อแ็ใเป็นนะเว๊ย เฮ้อ เป็นไ ไหนผลานล่ะ” พ่อเหรอ ลุโพมีลูเป็นสัว์ประหลาัวมหึมาหน้าปลาหมออย่านี้้วยเหรอ ไม่อยาเื่อัวเอเลยว่าะ้อมีลูพี่ลูน้อที่มีเล็เ็มัวอย่านี้ แหวะ!
“เฮ้ย เป็นใบ้หรือไ พ่อถามแ ทำไมไม่อบ หรือว่าทำานไม่สำเร็ฟ่ะ” โพะอถามลูายอีที
“็ไม่สำเร็นะิเฟ้ย!” เสียอบลับมา แ่เป็นเสียที่ลุโพสะุ้ แ่หนูลับีใ เสียเ้าายอหนูเอ
“ท่านฮาเส” หนูแหนหน้าะโนึ้นไป พยายามมอหาท่านฮาเส เอแล้ว! เาอยู่รนั้นเอ
“ปล่อยนาเี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยาให้อหอยลูายหน้าเหืออแระุย” ่าโีที่าลเ็นผ่านมาพอี ผมรีบแว่บไปเาะที่ไหล่เา ใ้มน์สะให้เามาัหน้าโพไว้ ผมรู้ว่าโพไม่ล้าเสียลุายึ่เป็นนายทวารพิทัษืแะแอแลนิสอันแ็แร่ไปหรอ ผมะอพร้อมใ้มือุเ้าไปในอหลีบอเล็าลเ็น เวทมน์ที่มือผมเปล่รัศมีสีำออมา โพใ มันเป็นมน์ระเบิลมปราภายใน แ่นับ 1 – 10 ร่า็เละเป็นโ๊ทะเลแน่
“ฮือๆๆๆ ท่านพ่อ ่วย้า้วย” าลเ็นำรามแบบลัวสุๆ อุ๊ย เาร้อไห้เป็นัวรึเนี่ย ไม่น่าเื่อ
“ฮ่วย! ใ่ไม่ไ้เลยนะแ เลี้ยเสียสาหร่ายริๆ” โพสถบ
“ั้นนับ 1 ถึ 3 ถ้ายัไม่ืนนาให้ับั้น นายเรียมไปหาลูใหม่ไ้เลย” เารู้ว่าผมเอาริ
“ยัยเ็นี่สำัับนายนานั้นเลยหรือไ พี่าย อนนี้เราเป็นพวเียวันนะ” โพพยายามยื้อเวลา
“1...2” ผมย้ำ
“นี่ ะ เี๋ยว นายล้า่าาลเ็นรึ าลเ็นเป็นหลานนายเหมือนันนะโว๊ย!” โพร้อ
“พอๆับนายที่บัอาิมิีมิร้ายับหลานัวเอเหมือนันนั้นแหละ!” ผมะโนอ หนอย! พูมาไ้ ทีเมื่อี้บัอาะโนใส่หน้าผมว่าะเอาอร์ไปเป็นนาบำเรอ
“2...” ผมเริ่มเร่รัศมีอเวทมน์ าลเ็นเริ่มร้อไห้หนั น่าทุเรศริๆ
“เฮ้ย ็ไ้ๆ โอเๆ ั้นืนยัยเ็นี่็ไ้ โธ่เว็ย เห็นหลานีว่าน้อร่วมท้อ” โพับอร์แล้วโยนึ้นไปทาผม
“ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เพอร์เโฟนี!” ผมโไปรับร่าอร์ไว้ในอ้อมแน ร่าอเราหล่นระแทลเรือยอร์ที่เม็ับมารับไ้ัหวะพอี ผมสั่ให้นาับเรือที่อไว้ามมาิๆ เผื่อสถานาร์นี้โยเพาะ
“เฮ้ย ลับบ้านไ้แล้ว าลเ็น ลับไปแับพ่อมีเรื่อ้อเ่ันหน่อย” โพับเ็สีออไปสู่ทะเลอย่าหัวเสีย รั้ท้าย้วยเ้าลูายอมพิลึพิลั่นอย่า้าๆ
“ท่านฮาเส” อร์อผมแน่น เมื่อี้โพว้านามาโยไม่ทันั้ัว ท่าทานาหวาเสียวไม่น้อย
“ไม่เป็นไรนะ เพอร์เโฟนี ั้นอยู่นี่แล้วไม่้อลัว” ท่านฮาเส เ้าายอหนู อย่าทิ้หนูไปนะ่ะ
“ปล่อยหนูนะ ถ้าพ่อับแม่รู้เรื่อนี้ไม่ปล่อยลุโพ่ายๆแน่” หนูพยายามใ้ถ่วเวลาเา
“เฮอะ พ่อเธอนะเรอะ นอนีพุมัวแู่ถ่ายทอสนะิ ไอริสถ่ายมาไม่ถึหรอ ส่วนแม่อเธอ มัวรบับยัยอาร์เมิสให้นะ่อนเถอะ ว่าะรู้ัวเธอ็เป็นอั้นไปแล้ว แม่หนูน้อย” เายิ่หัวเราะ หนูยิ่ลัว
“หนูยัไม่โเป็นสาวเลย แล้วลุโพ็ไม่ใ่สเป็หนู้วย” หนูสวนไป
“ปาีนะนั แ่บอไว้เลยนะ ผู้หิปาอย่าี้ั้นปราบมาหมแล้ว เี๋ยวเอาเม่นทะเลทิ่มท้ายทอยนิเียว็เสร็ สุท้าย็ลายเป็นลูแมวเื่อๆ เี๋ยวเธอ็ะเป็นอย่าแม่พวนั้น ั้นว่าเธอ้ออบแน่ๆ” ลุโพหัวเราะลั่น ไม่เอาน่ะ หนูลัว ่วย้วย ท่านฮาเส
“ะร้อหาท่านฮาเสให้ไ้สวรร์วิมานอะไรัน เร็วนานี้ามไม่ทันหรอ ัใเถอะ เพอร์เโฟนี”
เอี๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เ็สีหยุทันทีเมื่อเ้าสมุทรหันมาเผิหน้าับลูายที่ทำภาริเทพเสร็แล้ว
“โธ่เอ๊ย! าลเ็น โผล่มาหาใหุ้่มให้เสียบ้าิ พ่อแ็ใเป็นนะเว๊ย เฮ้อ เป็นไ ไหนผลานล่ะ” พ่อเหรอ ลุโพมีลูเป็นสัว์ประหลาัวมหึมาหน้าปลาหมออย่านี้้วยเหรอ ไม่อยาเื่อัวเอเลยว่าะ้อมีลูพี่ลูน้อที่มีเล็เ็มัวอย่านี้ แหวะ!
“เฮ้ย เป็นใบ้หรือไ พ่อถามแ ทำไมไม่อบ หรือว่าทำานไม่สำเร็ฟ่ะ” โพะอถามลูายอีที
“็ไม่สำเร็นะิเฟ้ย!” เสียอบลับมา แ่เป็นเสียที่ลุโพสะุ้ แ่หนูลับีใ เสียเ้าายอหนูเอ
“ท่านฮาเส” หนูแหนหน้าะโนึ้นไป พยายามมอหาท่านฮาเส เอแล้ว! เาอยู่รนั้นเอ
“ปล่อยนาเี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยาให้อหอยลูายหน้าเหืออแระุย” ่าโีที่าลเ็นผ่านมาพอี ผมรีบแว่บไปเาะที่ไหล่เา ใ้มน์สะให้เามาัหน้าโพไว้ ผมรู้ว่าโพไม่ล้าเสียลุายึ่เป็นนายทวารพิทัษืแะแอแลนิสอันแ็แร่ไปหรอ ผมะอพร้อมใ้มือุเ้าไปในอหลีบอเล็าลเ็น เวทมน์ที่มือผมเปล่รัศมีสีำออมา โพใ มันเป็นมน์ระเบิลมปราภายใน แ่นับ 1 – 10 ร่า็เละเป็นโ๊ทะเลแน่
“ฮือๆๆๆ ท่านพ่อ ่วย้า้วย” าลเ็นำรามแบบลัวสุๆ อุ๊ย เาร้อไห้เป็นัวรึเนี่ย ไม่น่าเื่อ
“ฮ่วย! ใ่ไม่ไ้เลยนะแ เลี้ยเสียสาหร่ายริๆ” โพสถบ
“ั้นนับ 1 ถึ 3 ถ้ายัไม่ืนนาให้ับั้น นายเรียมไปหาลูใหม่ไ้เลย” เารู้ว่าผมเอาริ
“ยัยเ็นี่สำัับนายนานั้นเลยหรือไ พี่าย อนนี้เราเป็นพวเียวันนะ” โพพยายามยื้อเวลา
“1...2” ผมย้ำ
“นี่ ะ เี๋ยว นายล้า่าาลเ็นรึ าลเ็นเป็นหลานนายเหมือนันนะโว๊ย!” โพร้อ
“พอๆับนายที่บัอาิมิีมิร้ายับหลานัวเอเหมือนันนั้นแหละ!” ผมะโนอ หนอย! พูมาไ้ ทีเมื่อี้บัอาะโนใส่หน้าผมว่าะเอาอร์ไปเป็นนาบำเรอ
“2...” ผมเริ่มเร่รัศมีอเวทมน์ าลเ็นเริ่มร้อไห้หนั น่าทุเรศริๆ
“เฮ้ย ็ไ้ๆ โอเๆ ั้นืนยัยเ็นี่็ไ้ โธ่เว็ย เห็นหลานีว่าน้อร่วมท้อ” โพับอร์แล้วโยนึ้นไปทาผม
“ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เพอร์เโฟนี!” ผมโไปรับร่าอร์ไว้ในอ้อมแน ร่าอเราหล่นระแทลเรือยอร์ที่เม็ับมารับไ้ัหวะพอี ผมสั่ให้นาับเรือที่อไว้ามมาิๆ เผื่อสถานาร์นี้โยเพาะ
“เฮ้ย ลับบ้านไ้แล้ว าลเ็น ลับไปแับพ่อมีเรื่อ้อเ่ันหน่อย” โพับเ็สีออไปสู่ทะเลอย่าหัวเสีย รั้ท้าย้วยเ้าลูายอมพิลึพิลั่นอย่า้าๆ
“ท่านฮาเส” อร์อผมแน่น เมื่อี้โพว้านามาโยไม่ทันั้ัว ท่าทานาหวาเสียวไม่น้อย
“ไม่เป็นไรนะ เพอร์เโฟนี ั้นอยู่นี่แล้วไม่้อลัว” ท่านฮาเส เ้าายอหนู อย่าทิ้หนูไปนะ่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น