คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MR.X
2016
“MR.X
added you by your ID”
“New
message has arrived”
เช้าวันอาทิตย์ในสัปดาห์แรกของเดือนมิถุนายนมีการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องหรูของเขา
มือบางค่อยๆเอื้อมมือควานหาตัวการที่สั่นจนทำให้เขาตื่นจากการตื่นนอนยามเช้าตรู่ แทยงเห็นการแจ้งเตือนแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าใครส่งบ้าอะไรมาหาเขาแต่เช้า
แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้แค่นั้น ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
10.35น.
หลังจากตื่นนอนและจัดการกับตัวเองเสร็จตอนนี้ แทยงก็อยู่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดังเพื่อรอลูกศิษย์ของเขาแล้ว ใช่ อ่านไม่ผิดหรอก แทยงมีลูกศิษย์จริงๆ ถึงแม้แทยงจะเรียนอยู่แค่มัธยม4 แต่เขาก็ได้ไปคว้ารางวัลต่างๆมามากมาย จึงทำให้ผู้ปกครองของลูกศิษย์ของเขาไว้วางใจที่จะให้บุตรหลานมาเรียนในวันหยุดแบบนี้
“ พี่แทยง สวัสดีครับบบ เอ่อ โทษทีพี่วันนี้ผมตื่นสาย เลทมานิดนึง ”
เจโน่ ลูกศิษย์คนแรก (และคนเดียว) ของเขาพูดถึงหลังจากเดินทางมาถึงสถานที่ที่เรานัดแนะกันไว้ตั้งแต่ก่อนที่จะเริ่มเรียน
“ กูนั่งมองรูปนางเงือกในร้านกาแฟจนจะเข้าไปคุยด้วยแล้วเนี่ย ” แทยงพูดติดตลกตอบกลับคนที่พึ่งมาสายไป
“ เถอะหน่าพี่ คนกันเองๆ ” เจโน่ตอบมาปัดๆแบบขอไปทีตามประสาคนสนิท
แทยงนึกสงสัยอยู่แทบจะทุกครั้งว่าทำไมต้องเป็นร้านกาแฟแบรนด์นี้และสาขานี้เท่านั้นเจ้าเจโน่ถึงจะยอมโดนแม่บังคับให้มานั่งเรียนกับเขา
เคยถามเจ้าตัวมาแล้วหลายครั้งก็ได้คำตอบแบบเดิมๆมาว่า พนักงานน่ารัก
“วันนี้พนักงานคนนั้นมามั้ยล่ะ” ผมพูดขึ้นหลังจากเห็นเจโน่ชะเง้อคอมองอยู่นาน
“ไม่รู้ดิพี่
ผมยังไม่เห็นเลย” เจโน่ตอบกลับมาพร้อมสีหน้าที่ดูค่อนข้างผิดหวังเล็กน้อย
สมน้ำหน้ามึง แทยงนึกในใจ
“New
message has arrived”
“New
message has arrived”
“New
message has arrived”
“New
message has arrived”
ในขณะที่ผมเริ่มสอนพิเศษให้กับเจโน่
โทรศัพท์ของผมที่วางไว้บนโต๊ะก็สั่นติดๆกันจนทำให้เจโน่ต้องเอ่ยปากให้ผมหยิบขึ้นมาตอบก่อนเผื่อมีธุระสำคัญ
แต่ผมก็ได้แต่ตอบปฏิเสธกลับไปเพราะตอนนี้เป็นเวลาที่ผมควรจะจริงจังกับงานที่ผมต้องทำให้คุ้มกับค่าเงิน จะได้ไม่มีใครเสียประโยชน์ทั้งกับเจโน่และกับตัวเขาเอง
13.00น.
“กลับดีๆนะพี่ ระวังโดนฉุด”
เจโน่บอกลาเขาหลังจากเรียนเสร็จด้วยคำพูดที่เหมือนเดิมในทุกๆบ่ายวันอาทิตย์ที่เจอกัน
“ฉุดบ้านมึงเถอะ กูก็เป็นผู้ชายเหมือนมึงนะโว้ย” และผมก็ตอบกลับไอ้เด็กม.3กลับไปเหมือนเดิมทุกครั้งเช่นกัน
“ผู้ชายตัวเล็ก
น่าร้ากกกกก ”
มันพูดจบแทยงก็ง้างมือเตรียมที่จะตีลงกลางหลังของไอ้เด็กที่ไม่เคยเคารพเขาสักครั้ง
แต่ก็ต้องพลาดเป็นครั้งที่ร้อยเพราะมันวิ่งหนีเขาไปเรียบร้อยแล้ว
หลังจากที่แยกกับเจโน่
แทยงก็เดินตรงมายังศูนย์อาหารทันที ตอนนี้ก็บ่ายโมงเกือบจะครึ่งแล้ว
เหมือนพลังงานของเขากำลังจะหมดเพราะขนมปังสองแผ่นที่ถือเป็นอาหารตอนเช้าของเขาถูกย่อยและนำมาเป็นพลังงานก็ใกล้จะหมดประสิทธิภาพแล้ว
“เอาข้าวมันไก่ ไม่เอาหนังครับ” เขาสั่งป้าร้านข้าวมันไก่ในศูนย์อาหารหลังจากที่ไปแลกคูปองเงินเรียบร้อยแล้ว
ยืนรอไม่นานนักเขาก็ถือถาดข้าวมันไก่ของเขาหาโต๊ะว่าง
แต่หันกลับไปดูอีกครั้งทุกโต๊ะก็เต็มหมดแล้ว
ตอนแรกที่เดินมา
โต๊ะริมสุดทางขวามันยังว่างอยู่นี่
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ
พอดีโต๊ะมันเต็มหมดแล้ว”
เขาทำใจดีสู้เสือไปขอนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ชายคนนึงที่มองเผินๆแล้วน่าจะเป็นรุ่นเดียวกันกับเขา
และยังสวมยูนิฟอร์มโรงเรียนของเขาอีกด้วย
“ได้ครับ
นั่งเล.....”
“อ้าว เจย์”
“อ้าว แทยง”
เราสองคนมองหน้ากันก่อนจะเรียกชื่อของกันและกันออกมาซึ่งต่างฝ่ายก็ทั้งงงทั้งตกใจเพราะแม้กระทั่งตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าจะเจอเจย์ที่นี่เหมือนกัน
“เจย์มาทำอะไรอะ” เขาถามอีกฝ่ายไปก่อนหลังจากที่เขามัวแต่กิน และไม่มีใครริ่มบทสนทนาก่อน
มันอึดอัด
“เรามาทำธุระที่โรงเรียนน่ะ
พอดีว่าเรามาเอาเกรดของเทอมที่แล้ว”
เจย์ตอบกลับมาแบบสบายๆแต่หน้าของเจย์ดูแดงแปลกๆ อากาศก็ไม่ร้อนนี่
“อ๋อ
เทอมที่แล้วเจย์ไม่ได้มาประชุมผู้ปกครองนี่นา” แทยงตอบกลับอีกฝ่ายไปก่อนที่จะก้มลงมาซดน้ำซุปข้าวมันไก่ที่เขาอยากกินมาตั้งแต่เมื่อวาน
“เลอะหมดแล้ว ทำไมกินเหมือนเด็กเลย”
เจย์พูดขึ้นก่อนที่จะเอื้อมมือมาเช็ดปากให้กับเขา อยู่ๆเขาก็ตัวเองและทำตัวไม่ถูก
ไม่รู้ว่าควรจะทำหน้ายังไง
แม้กระทั่งมือทั้งสองข้างของเขาตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเอาไปวางไว้ที่ไหนเลยด้วยซ้ำ
เขิน
“ขะ..ขอบคุณนะ” ผมขอบคุณเจย์หลังจากที่นั่งมองหน้าของเขาอยู่นาน
“หน้าแดงนะ
ร้อนเหรอ” เจย์ถามเขากลับมาหลังจากที่เขาพูดจบ
“ปะ..เปล่า”
ผมตอบก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากินข้าวมันไก่ส่วนที่เหลือให้หมดจะได้ลุกออกจากตรงนี้เสียที
เขินโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
18.30น.
หลังจากที่แทยงกลับมาถึงบ้าน ทำธุระและเคลียร์การบ้านเมื่อวันศุกร์จนเสร็จตอนนี้ก็เป็นเวลาพักผ่อนของเขาแล้ว
มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเข้าโซเชี่ยลเน็ตเวิร์กเลื่อนอ่านโพสต์อะไรไปเรื่อยๆ
อยู่ๆเขาก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีการแจ้งเตือนแปลกๆเข้ามาหาเขาตั้งแต่เช้านี่
เมื่อคิดได้อย่างนั้นแทยงก็กดเข้าแอพพลิเคชั่นแชทสีเขียวที่เขามักจะเข้ามาแค่ตอบไลน์กลุ่มของห้องและเข้ามาอ่านข่าวสารประชาสัมพันธ์จากแอคเคาท์ออฟฟิเชียลเท่านั้น
MR.X (5)
คำถามมากมายไหลเข้ามาในหัวเขา เช่น ใครวะมิสเตอร์เอ็กซ์? เขาจึงกดเข้าไปยังหน้าต่างการสนทนาเพื่อเข้าไปอ่านข้อความที่ ‘เขา’ ส่งมา
MR.X : หวัดดี 7.39am
MR.X : แทยง
12.56pm
MR.X : อย่าลืมกินข้าวนะ 12.56pm
MR.X : ว่าแต่เราคุยด้วยได้ใช่ปะ 12.56pm
MR.X :
18.25pm.
T. : หวัดดี
18.26pm.
T. : คุยได้ๆ
18.26pm.
T. : ว่าแต่เอาไลน์เรามาจากไหน
85%
_____________________________________________________________________________________
ตัดจบกันไว้แบบนี้ก่อน คริๆ เจอกันตอนหน้าเด้อ เราอยากรู้ว่าภาษาของเรามันเป็นยังไงมันคือฟิคเรื่องแรกเลยจริงๆ555555555555555555 บรรยายไม่ถูกแต่ในหัวนี่คือจินตนาการไว้เยอะมาก จริงๆ555555 ถ้าหลงเข้ามาอ่านแล้วก็ช่วยคอมเมนท์ให้เราหน่อยงับ *-* หรือเจอกันในแท็ก #บลจย เด้อออออ
@oshnqz - 52hertzwhale___
ความคิดเห็น