สาวซ่าส์ปัญญาอ่อนvsหนุ่มกะล่อนหน้าใส

เนื้อเรื่อง

ฉันวรัปสร อรุณพิพัฒน์สาวที่ไม่น่ารัก(ซะมื่อไหร่กัน)อายุ17ปี อยู่ชั้นม.6/3 ของโรงเรียนบรรณสรณ์ภูริชญา ฉันมีอดีตบางอย่างที่ทำให้ฉันฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ทำให้ฉันมีอคติกับผู้ชายนิดๆแต่ก็ไม่ถึงกับขนาดโรคเกลียดผู้ชายหรอก ถึงยังไงก็ไม่ค่อยพิศวาสเท่าไหร่ เฮ้ นี่ฉันไม่ใช่ทอมนะฉันน่ะชอบผู้ชายนะแถมยังชอบเขาไปทั่วอีกตะหาก ฉันมักจะเป็นนางมารร้ายกับพวกผู้ชายที่แย่ๆเท่านั้นล่ะแต่ถ้าเป็นคนที่ดีๆล่ะก็ฉันแทบเป็นางฟ้าเลยล่ะ
    เช้านี่ช่างอากาศร้อนอบอ้าวเสียจริงลางสังหรณ์ฉันบอกว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ ฉันพยายามไม่กังวลแล้วนะแล้วฉันก็นั่งลงบนเก้าอี้ประจำของฉัน
      “อะแฮ่ม คุณรองประธานนักเรียนครับ”เฮ้ย เสียงนี้นี่มันประธานนักเรียนภาคพิศดาร(มีภาคปกติด้วย)นี่นา โดนยำแต่เช้าเลยเราและฉันก็หันหลังกลับไป ไม่บอกก็รู้ว่าต้องเป็นใคร
      “ท็อป แหะๆ”ฉันเกาหัวและหัวเราะเก้อๆ
      “ฟ้า ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ”ท็อปที่ปกติจะอ่อนโยนแต่ถ้าเป็นเรื่องการงานล่ะก็จะจริงจังจนน่ากลัว และท่าเด็ดก่อนจะยำฉันนั่นก็คือการขยับแว่น
      “คลิ๊ก”ท็อปขยับแว่นแง้ววววว ฉันสะอึกจนพูดไม่ออกเลย
      “ทำไมไม่ไปประชุมความรับผิดชอบน่ะหายไปไหน(ทำอย่างกะฉันเคยมีความรับผิดชอบงั้นแหละ)เธอทำตัวเหลวไหลไปกันใหญ่แล้วนะ เป็นรองประธานนักเรียนภาษาอะไรกันต้องให้ฉันคอยจ้ำจี้จ้ำไชอยู่เรื่อยเล้ยเธอโตแล้วนะ บ่นๆๆๆๆๆๆ ท็อปจิ้มหัวฉันแล้วบ่นฉอดๆๆๆจนน้ำไหลไฟดับเลย
    “ก็..ก็…”ฉันไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดี เถียงไม่ออกเพราะมันคือความจริงที่มิอาจปฏิเสธได้
    “ไม่ต้องมาก็ ยัยฟ้าวันนี้แก..ต๊าย”พี่ท็อปตะโกนจนฉันสะดุ้งเฮือกแล้วพี่ท็อปก็วิ่งอย่างกะกระทิง ส่วนฉันน่ะเหรอ..ก็วิ่งสิอยู่ก็โง่แล้ว ดังนั้นฉันจึงเริ่มต้นวิ่งไปตามระเบียงอย่างรวดเร็วทุกคนต่างมองฉันอย่างกับตัวประหลาด ก็น่าอยู่ร๊อก ในเมื่อประธานนักเรียนที่น่าเคารพมาเล่นวิ่งไล่จับกับรองประธานนักเรียนนี่นา
    “หล๊บ!!!!!”ฉันตะโกนเตือนผู้ชายตัวโย่งที่ขวางทางฉัน เขาน่าจสูงปรมาณ185cmนะ เฮ้ย นี่ไม่ใช่เวลาจะมาประเมินความสูงชาวบ้านน้าาาาา
    “โครม”ฮึ้ย พูดไม่ทันขาดคำชนกันจนได้ ฉันและเขาต่างล้มลงกับพื้นแต่ฉันยังไม่เจ็บเท่าไหร่นั่นก็เพราะมีเขาเป็นเบาะรองรับข้างล่าง โฮ่ๆๆ
    “ขอโทษค่ะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ”ฉันลุกขึ้นยืนแล้วปัดฝุ่นที่แขนเสื้อ เขาลูบศีรษะแสดงอาการเจ็บเขาเงยหน้าขี้น ในแวบแรกดูเหมือนว่าเขาจะโกรธนะแต่ก็เปลี่ยนเป็นแปลกใจ ฉันควรจะดีใจมั๊ยเนี่ย
    “เธอ..”อีตาตัวโย่งคงต้องการพูดอะไรซักอย่างแต่ก็มีเสียงแทรกขึ้น
    “ยัยฟ้า!!!!!”โอ้ว เสียงพิฆาตจากท็อปใกล้เข้ามาแล้ว
    “ไปนะ”ฉันโบกมือให้เขาแล้วก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตทันที
    “เฮ้ เดี๋ยวสิเจ๊”เขาดูตกใจกับความน่ารัก(หรือความบ้าฟะ)ของฉัน ความจริงฉันก็อยากหยุดวิ่งอ่ะนะ(มันเหนื่อย)แต่ถ้าฉันหยุดวิ่งฉันก็ตายน่ะสิ ฉันจำเป็นรักษาชีวิตไว้ก่อน เอ๊ะ เมื่อกี้อีตาตัวโย่งเรียกฉันว่าเจ๊เหรอ หนอย นายเป็นใครมาจากไหนยะ
    “ประธานนักเรียน”อีตาตัวโย่งจับมือท็อปเอาไว้ดังนั้นฉันจึงหยุดวิ่ง โอ้ พระเจ้าจอร์จมันยอดมาก ส่งคนดีๆมาซะตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง ให้ฉันวิ่งหน้าตั้งอยู่ได้ตั้งนาน
    “อะไร”ท็อปหันไปค้อนควับแต่ก็จ๋อยเหมือนเห็นคนตรงหน้าจังๆ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท็อปกลัวอีตาตัวโย่งจังนอกจากเรย์แล้วไม่เห็นพี่ท็อปจะกลัวใครซักเท่าไหร่เลย เขาเป็นใครกันแน่นะอีตาโย่งเนี่ย ท่าจะเก๋าเหลือเกินนะยะ
    “เบท”พี่ท็อปเอ่ยชื่อขึ้นมาคาดว่าน่าจะเป็นชื่ออีตาตัวโย่ง รู้สึกคุ้นๆนะสงสัยชื่อโหล
    “นายจะวิ่งตามฟ้าทำไม อย่าคิดว่าเป็นประธานนักเรียนแล้วฉันไม่กล้านะ”เอ๋ เขารู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ย
    “ฉันว่านายปล่อยมือท็อปดีกว่านะ”ฉันมองไปยังมือของอีตาตัวโย่งที่บีบมือท็อปซะแน่นเชียว ถึงพี่ท็อปจะใจร้ายขนาดไหนแต่ถ้ามือยังถูกจับไว้แน่นขนาดนั้นก็เจ็บตายแน่
    “ก็ได้”เขาตอบแบบไม่เต็มใจแต่ก็ยอมแต่โดยดีส่วนฉันก็ยืนยิ้มอย่างพอใจ ถ้าจะสังเกตเสียหน่อยนะก็จะพบว่าที่ข้อมือท็อปมีรอยแดงเป็นจ้ำเลย ทั้งน่าสงสารและสมน้ำหน้า(ธาตุแท้เริ่มปรากฎ)
    “เข้าเรื่องต่อ”อีตาตัวโย่งจ้องมองท็อปอย่างคาดคั้น พี่ท็อปหน้าแดงเป็นไก่ต้มเลย(หน้าซีดนั่นแหละ)
    “ก็ฟ้าเขาโดดการประชุมน่ะ”ท็อปตอบ อะโธ่ทีงี้นะก็ฟ้าอย่างโน้น ก็ฟ้าอย่างนี้ ปกติเรียกยัยฟ้าไม่ใช่หรือเจ้าคะ
    “ประชุมอะไร”อีตาตัวโย่งมองท็อปอย่างงงๆ เขาไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันเนี่ย ไม่หล่อแล้วยังบื้ออีกแน่ะ(แหม ถ้าเบทไม่หล่อผู้ชายทั้งโลกก็ตะกวดดีๆนั่นแหละค่ะ)
    “เก๊าะ ประชุมคณะกรรมการนักเรียนน่ะสิ”ท็อปอธิบายให้คนโง่ๆอย่างอีตาตัวโย่งรู้แจ้งเผื่อจะซึมซาบเข้าสมองที่มีอยู่น้อยนิดบ้าง
    “หืม คนอย่างฟ้าเนี่ยนะเป็นคณะกรรมการนักเรียน อุ๊บ”อีตาตัวโย่งเนี่ยวอนซะแล้วนะ ยังมีหน้ามากลั้นหัวเราะอีกทุเรศจริง
    “คนอย่างฉันทำไม เห็นฉันอย่างนี้นะแต่ก็ยังเป็นรองประธานนักเรียนน้าาา”ฉันเถียง อะโด่ คนอย่างฉันน่ะสุดจะน่ารัก เรียนเก่ง นิสัยดี(แต่ทว่าหลงตัวเองไปหน่อย)
    “คนอย่างเธอน่ะเหรอก็คือพวกอารมณ์ร้อนน่ะซี่”เขาพูดเหมือนกับว่ารู้จักฉันดีงั้นล่ะ
    “นายรู้จักนิสัยฉันได้ไงน่ะ”ฉันไม่อยากให้มีอะไรมาขัดขวางความอยากรู้อยากเห็นของฉันนี่
    “อ้าว ก็เธอเป็นแฟนฉันนี่”กรี๊ด อีตาตัวโย่งพูดอย่างเต็มปากเต็มคำมันช่างโดนใจฉันจริงๆ เฮ้ย คิดอย่างนี้ไม่ได้นะ
    “ฮือฮาๆ”ทุกคนต่างมองฉันเป็นตาเดียวแม้แต่พี่ท็อป ผู้ชายคนเดียวที่ฉันคบได้อย่างสนิทใจ
    “ฟ้า ฉันไม่คิดเลยนะ”พี่ท็อปพูดแล้วถอยห่างฉัน1ก้าว แถมด้วยการมองฉันอย่างสมเพช พวกเขาคิดอะไรกันนะสาวน้อยที่น่ารักอย่างฉันสูงเกินกว่าผู้ชายเถื่อนๆอย่างอีตาตัวโย่ง ถ้าจะเปรียบกันแล้วก็เหมือน’ดอกฟ้า กับหมาปากเน่า(มีด้วยเหรอฟะ?)’นั่นล่ะ
    “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ เชื่อฉันสิ”ฉันรีบปฏิเสธ และหันไปค้อนวงโตให้อีตาโย่งแต่กลับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสมองไปทางอื่น
    “มานี่เลยนะ”ฉันลากอีตาตัวโย่งไปที่สวนหย่อมริมน้ำหลังโรงเรียนซึ่งเงียบสงบ เขาไม่ขัดขืนสักนิดแถมกลับยิ้มอย่างมีเลศนัยอีกด้วย หมอนี่มันตั้งใจจะกวนประสาทฉันรึไง
    “นายพูดอะไรออกมาน่ะ”ฉันไม่รอช้ารีบรุกเขาทันที คอยดูนะจะเล่นงานให้เดี้ยงไปเลย
    “ก็พูดเรื่องจริงน่ะสิ”ดูท่าเขาคงจะเตรียมคำตอบมาอย่างดี
    “ฉันเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”ฉันนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเขาดูคุ้นๆหน้าแฮะ
    “จะว่าแฟนก็ไม่ถูกนะต้องอดีตว่าที่คู่หมั้นที่โดนเธอตบไง”มาถึงตอนนี้แล้วฉันก็ถึงบางอ้อ ฉันจำได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียวล่ะที่แท้ก็เบทหรือทยาธร ภัทรภาณุกุลนี่เอง เขาเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ เมื่อก่อนซาตานเรียกพี่แต่เดี๋ยวนี้เป็นแค่ซาตานเฉยๆ
    “อ๊า..หรือว่านายจะมาแก้แค้นฉัน”ฉันมองอีตาโย่งอย่างหวาดระแวง ทำเอาเขาตาแทบถลนออกจากเบ้า
    “นี่ เจ๊คิดได้ไงเนี่ย ฉันเฝ้ามองเจ๊อยู่ตลอดเวลานับตั้%