มหากาพย์แห่งอัลซาเทีย3117

นักข่าว:  นิยายของคุณเป็นเรื่องแบบไหน? 

A: เป็นเรื่องในโลกอนาคตหลังวันสิ้นโลก สำหรับคนมีอายุที่ชอบแนวkemono  ก็คือ แนวมนุษย์ที่รูปร่างแบบสัตว์ พูดได้ ตัวเอกคือ แร๊บบิโอ้ มนุษย์กระต่าย แต่งไว้หลายปีแล้วไม่ได้แต่งต่อ ตอนที่พิมพ์นี่ก็ยังเขียนไม่จบ เพราะ...แบบว่าไม่รู้จะเขียนไปทำไม เหอะๆๆ 

      โลกทุกวันนี้มันแย่ เหลือเกิน จนไม่คิดว่ามีประโยชน์อะไรที่เราจะมาแต่งนิยาย มันก็แค่ตัวหนังสือ อย่างดีก็ทำให้คนลืมความจริงในชีวิตไปชั่วขณะ แต่ไหนๆก็แต่งไปแล้วก็มาลงๆไว้แล้วกัน 

นักข่าว: เผื่อฟลุ๊กจะได้ดัง ?

A:ใช่... เอ้ย... ไม่ใช่! เออ.... ใช่ก็ได้ 

นักข่าว:ดูคุณไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยนะ....

A:โลกเรามันเละเทะก็เพราะมีแต่คนมั่นใจในตัวเองมากไปไม่ใช่เหรอ ?

นักข่าว:.......... หมายความว่าไง? แต่การแต่งนิยายถ้าขนาดคนแต่งยังไม่แน่ใจว่ามันดีไหม แล้วคนอ่านจะอยากเสียเวลามาอ่านเหรอ?

A:ก็นั้นนะสิ แล้วคนเรารู้ได้ยังไงว่าเราเสียเวลากับสิ่งไหนแล้วชีวิตจะออกมาดี เพราะเสียเวลากับสิ่งดีๆชีวิตก็เลยดี? มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่มีใครรู้หรอก ได้แต่เสี่ยงดวงไปเรื่อยๆ 

นักข่าว:เดี่ยวก่อน ไม่ใช่แบบนั้น คือ นิยายดีๆก็ทำให้คนอ่านได้รู้วิธีดำเนินเรื่องดีๆ ซับซ้อน ข้อคิดที่ดี ปรัชญาที่ลึกซึ้งต่อชีวิตและการมองโลก ช่วยจรรโลงจิตใจคนให้หายเศร้าได้

A:ความลึกซึ้งมีแต่นำมาซึ่งความเคร่งเครียดและแข่งขัน มันมีแต่ทำให้การใช้ชีวิตของคนในยุคหลังลำบากขึ้น ความเรียบง่ายต่างหากที่ดีกว่า ความไร้สาระ และงมงาย ความบ๊องตื้น ต่างหากที่ทำให้คนอยู่ด้วยกันได้ 

นักข่าว:แต่นักเขียนที่เขียนเรื่องห่วยๆ มักไม่โด่งดัง และไม่มีใครสนใจผลงานนะ

A:ผมไม่สนใจหรอกว่าใครจะคิดยังไง โลกจะดำเนินต่อไป ผมแค่ไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของการทำให้มันอยู่ยากขึ้น คุณจะเรียกว่าข้ออ้างของคนแพ้ก็ได้