~นายโรคจิต&นางสาวซาดิสต์~

ลำดับตอนที่ #8 : วันแรกของการแก้เผ็ด

เช้าวันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นเช้าอย่างมีความสุข เพราะวันนี้เป็นวันที่ฉันจะเริ่มต้นการแก้

เผ็ดยัยเฮมี ฉันจึงไม่รอช้ารีบอาบน้ำแต่งตัวและรีบลงไปทานข้าวเช้ากับพี่ๆของฉัน

และรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านเพื่อที่จะรอให้อีตาโรคจิตมารับไปโรงเรียน ( แปลกใจอ่ะดิ

ที่ฉันไปโรงเรียนกับอีตาโรคจิต ไม่ต้องแปลกใจหรอกค่ะ เพราะนั่นเป็นหนึ่งในแผนที่

ฉันจะแก้เผ็ดยัยเฮมีให้ต้องเจ็บช้ำค่ะ ) แล้วอีตาโรคจิตก็มารับฉันไปโรงเรียน “โอ้

โห….รถนายหรอเนี่ย หรูจังอ่ะ “ฉันอุทานและร้องบอกพร้อมกับมองรถของอีตาโรค

จิต นี่ฉันต้องนั่งรถคันนี้ไปโรงเรียนจริงๆนะหรอ นี่ขนาดว่ารถพี่เรย์จิทันสมัยแล้วคันนี้

ยังทันสมัยกว่าอีกแถมยังเท่ห์กว่าอีก แต่เอาเถอะเพื่อการแก้แค้นเรานั่งคันนี้ไป

โรงเรียน“เชิญญญญญญ….ขึ้นรถได้แล้วคร๊าบองค์หญิง”อีตาโรคจิตบอกฉันพร้อม

กับผายมือไปข้าง“ นี่ทีหลังอย่าเรียกแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบ ได้ฟังแล้วมันเลี่ยน รู้สึกขน

ลุกยังงัยก็ไม่รู้”ฉันบอกฮันซอง

พร้อมกับตำหนิไม่ให้มาเรียกแบบนี้อีก เพราะฉันไม่ชอบคำพูดแบบนี้

“นายเก็บคำพูดนี้ไปให้กับคนที่นายรักดีกว่านะ”ฉันบอกฮันซองอีกครั้ง

“ทำไมล่ะ…แต่ฉันชอบเรียกแบบนี้นะ แต่เอาเถอะเอาไว้วันหลังฉันจะเรียกแบบนี้อีก

นะ เพราะฉันว่าคำว่าองค์หญิงเหมาะกับเธอดีนะ”นายโรคจิตบอกฉัน“แต่ฉันว่าคำว่า

ยากูซ่าหรือสาวซ่าน่าจะเหมาะมากกว่าคำว่าองค์หญิงนะ”ฉันบอกฮันซองหลังจาก

ที่เราทั้งสองทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันก็บอกให้นายฮันซองรีบไปโรงเรียน

ดีกว่าเดี๋ยวมันจะสายมากกว่านี้อ่ะ เพราะว่าขณะนี้มันก็เกือบจะ 2 โมงเช้าแล้วอ่ะ

นายโรคจิตจึงไม่ช้ารีบขับรถออกไปอย่างเร่งด่วน และเราก็มาถึงโรงเรียนในเวลา

ประมาณ 15 นาที ฉันจึงบอกฮันซองให้เอารถไปเก็บ แล้วเราค่อยไปเข้าห้องเรียน

ด้วยกัน หลังจากที่ฮันซองเก็บรถไว้เรียบร้อยแล้ว ฉันจึงเดินควงแขนฮันซองไปเข้า

ห้องเรียน แต่ฮันซองบอกว่า”ฉันจะไปห้องกรรมการนักเรียนก่อน เธอจะไปด้วยกัน

ไหม หรือจะไปก่อนฉัน”ฮันซองถามฉันพร้อมกับรอคำตอบด้วยสายตาละห้อยเหมือน

กับลูกหมาที่กำลังอ้อนเจ้านายยังงั้นแหละ“อืม…ฉันไปด้วย “ฉันตอบฮันซองพร้อม

กับคิดในใจทำไมอีตานี่ต้องทำตาอย่างนี้ด้วย แต่ดูๆไปก็น่ารักเหมือนกันแหะ แต่เอา

เถอะฉันไม่ทางหลงเสน่ห์นายหรอก“งั้นไปกันเลยนะ เดี๋ยวพี่เรย์จิจะรอ เพราะวันนี้มี

ประชุมกรรมการนักเรียน”ฮันซองบอกฉันพร้อมกับเดินนำหน้าฉันไปที่ห้องกรรมการ

นักเรียน พอพวกเราเดินไปถึงที่ห้องกรรมการนักเรียน ฉันก็

เจอกับสายตาของคณะกรรมการนักเรียนในห้องประชุมที่กำลังมองมาทางฉันและ

ฮันซอง โดยเฉพาะสายตาของผู้หญิงที่กำลังมองอย่างกับจะฆ่าฉันได้ แต่นึกหรอว่า

ฉันจะกลัวน่ะ ฉันน่ะอดีตยากูซ่าชื่อดังนะย่ะ นายโรคจิตท่าจะทนไม่ไหวจึงบอก

ว่า”เดี๋ยว…เธอออกไปรอฉันข้างนอกก่อนนะเดี๋ยวฉันตามออกไปให้ฉันประชุมเสร็จ

ก่อน “นายโรคจิตบอกฉันให้ไปรอข้างนอก ฉันจึงเดินออกไปรอข้างนอก สักประมาณ
20 นาที นายโรคจิตก็เดินออกมาพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด แต่ข้างๆนายโรคจิตกับ

มีผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังควงแขนออกมาอย่างไม่เกรงสายตาใคร แต่ยัยนี่หน้าคุ้นนะ

อ่อ..ใช่แล้วยัยเฮมีนั่นเอง (ฉันคิดในใจ) ฉันจึงไม่รอช้ารีบเดินออกมาอย่างรวดเร็ว

โดยไม่สนใจว่านายโรคจิตจะร้องเรียกฉันสักขนาดไหน แต่เอ๊ะ…เราเป็นอะไรไปนะ

ถึงมีความรู้สึกแบบนี้ เหมือนว่าฉันกำลังหึงนายโรคจิตนั่นกับยัยเฮมีเลยอ่ะ (ฉันคิด

ในใจ) แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกที่ฉันจะรู้สึกแบบนั้น เพราะว่าฉันกำลังแก้แค้น

ยัยเฮมี จนฉันวิ่งมาถึงที่ห้องเรียน ฉันจึงวิ่งไปหาเฮจินที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่และ

ไปชวนเฮจินไปห้องน้ำ (ไม่ต้องตกใจค่ะ เฮจินออกจากโรงพยาบาล

แล้วค่ะ เพราะว่าแผลของเฮจินหายแล้วจึงมาโรงเรียนได้แล้ว )

“นี่….เฮจินไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ “ฉันถามเฮจินพร้อมกับรอคอยคำตอบ

“อืม…ไปดิกำลังอยากไปพอดีอ่ะ”เฮจินตอบฉันพร้อมกับเดินนำหน้าออกไป

ระหว่างที่เรากำลังเดินไปห้องน้ำนั้น ฉันก็เดินสวนทางกับนายโรคจิตที่กำลังควงแขน

กับยัยเฮมีที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง แต่ฉันไม่รอช้าจึงรีบจูงมือเฮจินให้รีบไปให้เร็วที่

สุด เพราะฉันไม่อยากที่จะเห็นภาพบาดตา “เดี๋ยวววว…เอริโกะ เธอจะรีบไปไหนอ่ะ

ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง “เฮจินบอกฉันให้หยุด แต่ฉันไม่หยุดค่ะ

จนฉันวิ่งมาถึงหน้าห้องน้ำและรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะล้างหน้าและลืมสิ่งที่

เห็นกับตาเมื่อกี๊นี้ ฉันจึงชวนเฮจินกลับห้อง”นี่เฮจินกลับห้องกันเถอะ ฉันทำธุระเสร็จ

แล้วเดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ”ฉันบอกเฮจิน

“อืม…ไปดิ ฉันก็เรียบร้อยแล้ว “เฮจินบอกฉันพร้อมกับเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อม

กับฉัน เราทั้งคู่ก็เดินมาถึงที่ห้องเรียนและรีบเดินเข้าไปเรียนทันที เพราะว่าอาจารย์

กำลังเช็คชื่อพอดี ฉันจึงเดินไปนั่งที่และไม่สนใจนายโรคจิตเลยตลอดคาบที่เรียน

ตอนเช้า จนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง      ฉันจึงเดินไปชวนเฮจินไปทานข้าวเที่ยง “นี่เฮ

จินเราไปทานข้าวเที่ยงกันดีกว่านะ ฉันหิวแล้วอ่ะ”ฉันบอกเฮจินและรีบเดินออกไปรอ

ข้างนอก “อืม…ไปสิ ฉันก็หิวแล้ว ไปชวนฮันซองมากินด้วยกันดีกว่านะ”เฮจินบอกฉัน

และรีบเดินไปชวนฮันซอง แต่ฉันไม่รู้ว่าเฮจินชวนฮันซองไปด้วย เพราะว่าฉันรอ

เฮจินอยู่ข้างนอกห้องเรียน ระหว่าที่กำลังรอเฮจินอยู่นั่น พวกยัยเฮมีก็เดินมาทางฉัน

และตรงเข้ามาถามฉันว่า”ไหนเธอบอกจะเลิกยุ่งฮันซองแล้งงัย แล้วทำไมเมื่อเช้าเธอ

ยังมาโรงเรียนกับฮันซองได้หรือว่าเธออยากเจ็บตัวอ่ะ”เฮมีถามฉัน “อ่อ…ไหนฉันพูด

ตอนไหนว่าฉันจะเลิกยุ่งกับฮันซอง ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะ พูดเองเออเองตั้งหาก”ฉัน

ตอบเฮมี ซึ่งทางเฮมีก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกันจึงตอบกลับว่า”งั้นหรอ…แล้วเธอจะได้

เห็นดีกับฉันแน่ยัยเอริโกะ”เฮมีบอกฉันและรีบเดินออกไป เพราะฮันซองกำลังเดิน

ออกมาพร้อมกับเฮจิน แต่ดูท่าทางเขาทั้งคู่จะสนิทสนมกันมากทั้งฮันซองและเฮจิน

แต่เอาเถอะฉันจึงตะโกนบอกเฮจิน”นี่รีบๆหน่อยดิหิวข้าวจะตายแล้วนะ”ฉันบอกเฮจิน

“อืม….รู้แล้วจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”เฮจินตอบกลับมาและชวนให้ฮันซองออกมาด้วย

“นี่ยัยเอ๋อ…หิวมากเลยหรอ แต่ดูหุ่นเธอดิอ้วนยังกับยังจะกินอีกหรอ”ฮันซองพูดกับฉัน

“ใช่..สิ ใครจะไปหุ่นดิยังกับนางแบบเหมือนเฮมีล่ะ”ฉันบอกฮันซองและทำท่าไม่พอใจฮันซอง

“นี่ยัยเอ๋อ…หึงฉันล่ะสิ ดูทำท่าเข้า”นายโรคจิตพูดกับฉันและพลางมองหน้าฉัน

“เชอะ”<_>!(นี่ฉันหน้าแดงด้วยหรอเนี่ย ตกลงว่าฉันหึงนายโรคจิตหรอ ไม่จิงหรอก )ฉันคิดในใจ

“เอาเถอะ พอแล้วพอทั้งคู่ รีบไปทานข้าวได้แล้ว หิวไม่ใช่หรอ”เฮจินบอกให้ฉันและฮัน

ซองสงบศึกซักครู่ เพราะท่าทางเฮจินจะหิวข้าวมากเลยแหละ สักพักเราทั้งสามคนก็

มาถึงที่โรงอาหาร ทำเอานักเรียนในโรงอาหารแตกตื่นและโกลาหลอย่างมาก จะ

อะไรอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ประธานนักเรียนสุดหล่อที่ลงมาทานอาหารที่โรงอาหาร แต่เขาไม่

ได้มาคนเดียวเพราะมากับสาวสวยสองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าดังมากในขณะนี้ นั่นก็คือคิม

เฮจินรองท็อปของชั้นปีและซาวาดะ เอริโกะนักเรียนแลกเปลี่ยนที่กำลังhotมากๆในขณะนี้

“นี่ๆเฮจิน ฉันว่าคนชักจะมองเรามากไปแล้วนะ ฉันมีอะไรผิดปกติหรอ”ฉันถามเฮจิน

“อืม….ไม่มีนิ แค่เขากำลังมองฮันซองอ่ะที่มากับพวกเรา เพราะทุกๆครั้งเขาจะมากับ

รุ่นพี่และเพื่อนๆอ่ะ”เฮจินตอบฉันพลางมองไปรอบๆ

“นี่….ไปกันเถอะ ฉันหิวข้าวแล้ว เขาจะมองอะไรก็ให้เขาไปเถอะอย่าไปสนใจ

เลย”ฮันซองบอกและรีบชวนไปนั่งที่ เพราะเขาเริ่มหิวข้าวขึ้นมา หลังจากที่พวกเรา

ทานข้าวเสร็จฮันซองก็ขอตัวไปที่ห้องกรรมการนักเรียนเพื่อที่จะสะส้างงานที่ค้างไว้

ให้เสร็จ เราทั้งสองคนจึงเดินไปหาที่นั่งใต้ต้นไม้ที่กำลังว่างๆนั่ง เพื่อที่จะทำงานและ

อ่านหนังสือ แต่เหมือนลางสังหรณ์ฉันจะแม่น เพราะยัยเฮมีและพลพรรครักฮันซอง

ทั้งหลายแหล่กำลังเดินมาทางฉันและเฮจินที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่รู้ว่า

จะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตที่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ

“นี่พวกเธอว่าไหม ฉันได้ยินเฮมีพูดนะว่าจะฆ่าคนที่แย่งฮันซองอ่ะ”หนึ่งในนั้นพูดขึ้น

“จิงหรอเนี่ย ฉันว่าแล้วเฮมีต้องไม่ปล่อยไว้แน่ สมน้ำหน้ายัยนั่นจังเลย”หนึ่งในนั้นพูด

ขึ้นพร้อมกับหัวเราะ(5555+)อย่างสะใจ ส่วนยัยเฮมีนั่นหรอค่ะไม่พูดอะไรได้แต่มอง

ฉันและเฮจินสลับไปมาพลางยิ้มให้ฉันอย่างเยือกเย็น จนพวกยัยเฮมีเดินผ่านไป ฉัน

และเฮจินจึงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องเรียนเพื่อที่เข้าเรียนในตอนบ่าย ขณะนั้นฮันซองก็

เดินมาพอดี เราทั้งสามคนจึงเดินเข้าห้องเรียนไปพร้อมกัน ขณะเรียนนายโรคจิตก็

ถามฉันขึ้นว่า”นี่…เมื่อเช้าเป็นอะไรหรอถึงดูอารมณ์เสียจังเวลาเห็นหน้าเฮมีอ่ะ”ฮัน

ซองถามฉันพร้อมกับจ้องหน้าฉัน

“ป่าวนิ…ไม่มีอะไรหรอกน่า”ฉันจึงตอบฮันซอง แต่ฮันซองไม่เชื่อจึงถามกลับ”จิงหรอ

เชื่อได้แน่หรอ”ฮันซองถามฉัน “อืม….ก็จิงดิ แล้วจะมีอะไรได้ล่ะ”ฉันตอบฮันซอง

“อืม…นั่นสิ ช่างเถอะ ฉันนึกว่าเธอหึงฉันอีก ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจ”ฮันซองตอบกลับมาอย่างเบาๆ

โดยไม่ให้ฉันได้ยินสิ่งที่เขาพูด จนกระทั่งเลิกเรียนฉันก็ต้องกลับกับนายโรคจิต

เหมือนเดิม เพราะฉันมากับนายโรคจิต ฉันจะไปกลับกับพี่เรย์จิได้งัยล่ะค่ะ แต่เอา

เถอะถือว่าทำเพื่อเฮจินเราต้องอดทนจนกว่าจะแก้แค้นยัยเฮมีให้สำเร็จ ไม่งั้นเฮจิ

นต้องเจ็บตัวฟรีเสียป่าวๆ

“นี่…..เอริโกะ ไปกันยังอ่ะ”นายโรคจิตเรียกฉันด้วยชื่อของฉัน

“อืม…ก็ไปดิ”ฉันตอบกลับไปพลางมองหน้าฮันซองอย่างไม่เชื่อหูของตัวเองว่าจะได้

ยินเขาเรียกชื่อของฉันเอง หลังจากที่เขามักเรียกฉันว่ายัยเอ๋อตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วย

กัน

“นี่….วันนี้เธอเป็นอะไรหรอถึงดูหงุดหงิดจังและมักจะอารมณ์เสียใส่ฉันตลอดเวลา

เลยอ่ะ”ฮันซองถามฉันและมองฉันพลางสลับกับขับรถไปด้วย

“ฉันก็บอกนายไปแล้วไม่ใช่หรอ ว่าไม่มีอะไรหรอกน่า” ฉันตอบฮันซองไป

“เอาเถอะ รีบกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวพี่เรย์จิจะรอฉัน “ฉันจึงรีบเร่งให้นายโรคจิตพาฉัน

กลับบ้าน

หลังจากที่นายโรคจิตพาฉันมาส่งที่บ้านแล้ว ก่อนที่เขาจะกลับบ้านยังได้พูดขึ้นว่า”

เดี๋ยวพอฉันถึงบ้านจะโทรมาหานะ พรุ่งนี้ฉันก็จะมารับเธอไปโรงเรียนเหมือนเดิม รอ

ฉันก่อนนะห้ามไปกับพี่เธอ”หลังจากที่นายโรคจิตพูดเสร็จ เขาและฉันก็แยกกันไป

คนละทาง

“นี่…..ยัยเอริโกะ ทำไมวันนี้เธอถึงได้ไปกับเรย์จิได้ล่ะ ไหนว่าไม่ชอบหน้าเรย์จิไม่ใช่

หรอแล้วไม่กลัวแฟนคลับของเรย์จิฆ่าเอาหรอ”พี่เรย์จิถามฉันเป็นชุดยังกับนักโทษ

หลังจากที่ฉันกลับมาถึงบ้าน “โห่…..พี่เรย์จิไม่ต้องรีบถามก็ได้ เดี๋ยวตอบให้ทุกคำ

ถาม แต่ช้าๆหน่อยไม่ได้หรอ ไม่รู้จะรีบไปไหน ฉันอยู่แค่นี้ไม่ได้อยู่ไกลสักหน่อย” ฉัน

บอกพี่เรย์จิให้พูดช้าๆ

“อืม…ก็ตอบคำถามพี่มาดิ จะได้ไปทานข้าวเย็นสักที “พี่เรย์จิเร่งฉันให้รีบตอบคำ

ถาม

“ก็….ไม่มีอะไรหรอก พอดีว่าเมื่อเช้าฉันไม่ค่อยรีบสักเท่าไรจึงโทรบอกให้ฮันซองมา

รับอ่ะ ก็แค่นี้ มีอะไรอีกไหม ฉันจะได้ไปทานข้าวสักทีหิวแล้ว“ฉันจึงตอบพี่เรย์จิและ

รีบไปทานข้าวเย็นทันที

แล้วพี่เรย์จิก็ไม่คำถามอีก จึงทำให้ฉันไม่ต้องคำถามให้เมื่อยปาก

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง เพื่อที่อ่านหนังสือและรอรับ

โทรศัพท์ของนายโรคจิต แต่เอ๊ะ…ไหนเขาบอกว่าจะโทรมาหลังจากถึงบ้านแต่นี่มันก็

นานแล้วนะทำไมยังไม่โทรมาอีก(ฉันคิดในใจ) และฉันก็นั่งรอโทรศัพท์นายโรคจิต

นานมาก แต่เขาก็ยังไม่โทรมาสักที

แล้วฉันก็ไม่สนใจเขาอีก ฉันจึงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ จนกระทั่งเวลาสี่

ทุ่มฉันก็อ่านหนังสือเสร็จ ฉันจึงไปเข้านอนและหลับไปอย่างไม่สบายใจ เพราะนาย

โรคจิตบอกว่าจะโทรมากลับไม่ยอมโทรมา ค่อยดูเถอะพรุ่งนี้ถ้ามารับจะไม่ยอมไป

ด้วยเลย เห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ยถึงได้กล้าผิดสัญญากับฉัน (ฉันคิดในใจ) แล้วพรุ่งนี้

นายจะต้องมาง้อฉันค่อยดูเถอะ
.......................................................................................................................
ฝากด้วยค่ะ