~นายโรคจิต&นางสาวซาดิสต์~

ลำดับตอนที่ #5 : ๐_๐การเข้ามาเรียนของสาวหวาน(ตรงไหนอ่ะ)๐_๐

ที่โรงเรียนเซรัน
    
         เช้าวันนี้ฉันต้องไปเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่เรย์จิเพราะว่าแม่และพี่ๆของฉันจับ

ได้แล้วค่ะ หลังจากที่ฉันพยายามเลี่ยงที่จะตอบท่านแต่ท่านก็รู้เหมือนเดิม เพราะว่า

แม่ของฉันท่านโทรศัพท์กลับไปหาพ่อที่ญี่ปุ่นถามเกี่ยวกับฉันเรื่องที่มาเกาหลีว่าพ่อรู้

เรื่องหรือป่าว พ่อก็บอกว่าไม่รู้เรื่องแต่เพิ่งมารู้หลังจากที่แม่โทรศัพท์มาบอก นั่น

แหละค่ะคือสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องมาเรียนกับพี่เรย์จิที่เกาหลี เพราะถ้าไม่เ้รียนที่

เกาหลีพี่และแม่ของฉันจะส่งฉันไปอยู่กับยายที่อเมริกาค่ะฉันจึงต้องจำใจเรียนที่

เดียวกับพี่เรย์จิ แต่โรงเรียนที่พี่เรย์จิเรียนใช่ว่าจะธรรมดา เพราะโรงเรียนพี่เรย์จิขึ้น

ชื่อด้านชื่อเสียงมาตั้งนานเป็นโรงเรียนที่ดังมากๆในเกาหลีจึงเป็นธรรมดาที่โรงเรียน

นี้จะมีนักเรียนเยอะและค่อนข้างเข้มงวด

ที่ห้องปี 2/1
    
        ภายในห้องเรียนกำลังวุ่นวายอย่างมาก เพราะว่าทุกคนกำลังลุ้นว่าใครจะมา

เรียนด้วย  เห็นบอกว่าเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากญี่ปุ่น ซึ่งทุกคนยังไม่รู้ บ้างคนก็

คิดว่าเป็นผู้ชาย บ้างคนก็คิดว่าเป็นผู้หญิง แต่ใครจะรู้ดีกว่าครูประจำชั้น
   
       "เอาล่ะนั่งที่กันได้แล้ว ครูจะแนะนำให้รู้จักนักเรียนใหม่กัน เข้ามาสิจ๊ะ"ครูประจำ

ชั้นเรียกให้เข้าห้อง "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซาวาดะ  เอริโกะ มาจากญี่ปุ่นค่ะ ก้อฝากเนื้อ

ฝากตัวด้วยนะค่ะ"ฉันกล่าวแนะนำตัวเองและยิ้มให้กับเพื่อนทุกคน
   
       "เอาล่ะไปหาที่นั่งได้แล้ว เอ๊ะจะให้เธอนั่งตรงไหนนะ"ครูสาวเริ่มบ่นและมองหาที่

นั่งให้กับฉัน  "งั้นตรงนั้นแล้วกัน ข้างๆฮันซอง เพราะว่าเขาเป็นหัวหน้าห้อง"ครูสาว

บอกให้ฉันไปนั่งข้างฮันซอง "เอ๊ะ....ชื่อนี้คุ้นๆนะ จะใช่อีตาโรคจิตฮันซองหรือป่าว

นะ"ฉันคิดในใจพร้อมเดินไปนั่งข้างหัวหน้าห้อง แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่

ครูพูดถึงคืออีตาโรคจิตฮันซองจริงๆ 
   
       "นี้เธอกล้าดียังไง ไปนั่งข้างฮันซองน่ะ หน้าไม่อายเลยจริงๆ"ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง

หน้าฉันพูดใส่ฉัน แต่ฉันไม่สนใจ แต่เอ๊ะทำไมอีตาโรคจิตต้องนั่งจ้องฉันด้วยอ่ะ ฉัน

มีอะไรผิดปกติหรอ (ฉันคิดในใจ) "นี่ยัยเอ๋อ...เธอเรียนที่นี้หรอ ไม่ยักกะรู้นะเนี่ย"ฮัน

ซองพูดกับฉัน แต่ฉันกลับไม่สนใจเพราะกำลังเรียนอยู่ค่ะ 
   
        แล้วการเรียนในตอนเช้าก็จบลงไปอย่างน่าเบื่อ ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังลงไป

ทานข้าวเที่ยงกันที่โรงอาหาร แต่ฉันจะไปยังไงล่ะ ฉันยังไม่รู้จักที่นี้เลย สงสัยฉัน

ต้องหาเพื่อนพาไปแล้วมั้ง แล้วสายตาฉันก็ไปสะดุุดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังอ่าน

หนังสือ ฉันไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปทัก "เอ่อ...ขอโทษนะค่ะช่วยพาฉันไปโรงอาหาร

หน่อยได้มั้ยค่ะ"ฉันพูดกับเขา "ได้สิ"เขาตอบฉัน "เอ่อ..เธอชื่ออะไรอ่ะ"ฉันถามชื่อ

เขา  "อ่อ..ฉันชื่อ ซอง เฮจินจ๊ะ"เฮจินตอบฉัน "เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม"ฉันถามเขา

"ได้สิ ถ้าเธอไม่รังเกียจฉัน"เฮจินตอบฉัน "ไปเถอะ ฉันหิวข้าวแล้ว"ฉันบอกเฮจิน

ระหว่างที่เดินไปที่โรงอาหาร เฮจินก็ถามฉันถึงเรื่องเมื่อเช้าที่มากับพี่เรย์จิ

"เอ่อ..ทำไมเมื่อเช้าถึงได้มากับรุ่นพี่ชินเรอ่ะ"เฮจินถามฉัน

"่อ่อ..นั่นนะพี่ฉันเอง ทำไมหรอ"ฉันถามเฮจินกลับ

"หรอ....แล้วเธอไม่กลัวโดนฆ่าจากสาวๆทั่วโรงเรียนหรอ"เฮจินถามฉันกลับ

"ไม่นิ กลัวทำไม ไม่เห็นจะกลัวเลย"ฉันตอบเฮจิน

"เอาเถอะ ฉันหิวข้าวแล้ว กิยข้าวก่อนแล้วฉันจะเล่าให้ฟังที่หลัง"ฉันบอกเฮจิน
        
         หลังจากที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จ ฉันและเฮจินกำลังจะเดินขึ้นห้องเพื่อที่จะไป

เตรียมตัวเรียนในตอนบ่าย ฉันก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังมองมาทาง

ฉันด้วยสายตาไม่พอใจเอาอย่างมากแต่ฉันไม่กลัวค่ะ เรื่องธรรมดามากๆที่ญี่ปุ่นฉันก็

เคยเจอแบบนี้ แต่ฉันห่วงเฮจินจะรับไม่ได้ค่ะ

"นี้ยัยเด็กใหม่  ไม่รู้กฎของที่นี้หรืองัยถึงได้กล้าเข้าใกล้เขาอ่ะ"หนึ่งในนั้นพูดขึ้น

"กฎอะไรหรอ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"ฉันตอบไปโดยไม่ได้สนใจ

"กล้าลองดีงั้นหรอ"ยัยนั้นพูดขึ้นอีกแล้ว

"เอาเลยพวกเรา มันกล้าลองดี จัดการมันเลย"ยัยนั้นสั่ง

ฉันจะกลัวหรือค่ะ ไม่เลยค่ะ แต่ว่าฉันไม่อยากมีเรื่องจึงต้องวิ่งหนีกับเฮจิน ถ้่าเกิดมี

เรื่องฉันก็ตายสถานเดียวสิค่ัะ  ไม่เอาอ่ะค่ะ ฉันยังไม่อยากตาย   แล้วพวกเราก็หนี

พวกนั้นได้ค่ะ  ขืนไม่หนีพวกนั้นได้ตายคามือฉันแน่ค่ะ เพราะฉันมันพวกซาดิสต์อยู่

แล้วค่ะ ฉันก็หันหน้าไปถามเฮจินว่าเป็นไงบ้างแต่เฮจินตอบว่าไม่เป็นไรแค่นี้สบาน

มาก      แล้วพวกเราก็พากันขึ้นไปเรียนค่ะ ช่วงที่กำลังเรียนนายฮันซองก็หันหน้ามา

ถามฉัน"นี่ัยัยเอ๋อ...เป็นไรหรือป่าวตอนเที่ยง เห็นมีแฟนคลับฉันและแฟนคลับพี่เธอ

ไปหาเรื่องอ่ะ"ฮันซองถามฉัน "ก็ไม่เป็นไรอ่ะ ฉันหนีมาก่อนกลัวพวกนั้นจะเป็นศพอ่ะ

เลยหนีมา"ฉันตอบฮันซอง "แต่มีอะไรหรือป่่าว ถึงถามอ่ะ"ฉันถามฮันซองกลับ "ไม่มี

อะไรหรอก เห็นว่าแฟนคลับฉันอ่ะเคยทำให้คนที่มาเข้าใกล้ฉันเข้าโรงพยาบาลมา

แล้ว"ฮันซองตอบ แต่เอ๊ะทำไมนายฮันซองต้องมาถามด้วยหรือว่าเป็นห่วงฉัน(ฉัน

พลางคิดในใจและอมยิ้มไปด้วย) "ทีหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน"ฮันซองพูดขึ้นมาอีก

"อืม...ขอบใจนะฮันซอง"ฉันบอกกับฮันซอง "แต่ใช่ว่าเธอจะหนีรอดได้ตลอดนะ

เตือนไว้ก่อน พวกนั้นใช่ว่าธรรมดานะ"ฮันซองยังหันมาเตือนฉันอีก "แต่ถึงเธอจะเก่ง

ต่อสู้อ่ะแต่เธอก็เป็นผู้หญิงนะ ควรให้ผู้ชายปกป้องจำไว้ล่ะ"ฮันซองยังหันมาบอกฉัน

อีก  ด้านเฮจินซึ่งนั่งอยู่โต๊ะข้างๆฉันก็หันหน้ามาถามฉันว่า"นี่ฮันซองเขาพูดว่าไงหรอ

อยากรู้อ่ะบอกหน่อยดิ"เฮจินถามฉัน  ฉันจึงบอกว่า"เขาบอกให้ระวังตัวไว้นะ"ฉันตอบ

เฮจิน "หรอ...ฉันไม่เคยเห็ยฮันซองเป็นแบบนี้เลยนะ"เฮจินตอบ  "ว่างัยนะ"ฉันถามเฮ

จิน  "ป่าวไม่มีอะไรหรอก เรียนต่อเถอะ"เฮจินตอบกลับมา คาบทั้งคาบฉันเรียนไม่รู้

เรื่องเพราะคาแต่สนใจเรื่องที่เฮจินและฮันซองพูดหลังจากเรียนเสร็จปุ๊ปฉันก็ต้องลง

ไปรอพี่เรย์จิค่ะ เพราะว่าพี่เรย์จิสั่งไว้ให้รอกลับพร้อมกัน แต่ฉันยังไม่ทันได้ลงไป ฉัน

ก็ต้องเจอกับพวกยัยนั้นอีกครั้ง(ไม่รู้จะตามจองเวรไปถึงไหน)ฉันคิดในใจพวกนั้นไม่

รอช้า พากันเข้ามารุมทำลายฉันแต่ฉันไม่กลัวและำไม่วิ่งหนีแต่กลับต่อสู้ค่ะ เพราะว่า

ฉันมั่นใจว่าฉันเก่งอยู่แล้ว เพราะที่ญี่ปุ่นฉันยังเจอมาเยอะกว่านี้ยังไม่เห็นกลัวเลยค่ะ

นับภาษาอะไรกะอีแค่นี้ ฉันจะกลัว   แต่ยังลุยได้ไม่เท่าไรก็มีคนมาขัดซะก่อน "โห่...

ฉันบ่นอย่างเสียอารมณ์ คนกำลังมันส์ไม่รู้มาขัดทำไม"ฉันบ่นแต่เอ๊ะทำไมพวกนั้น

ต้องทำหน้าตกใจด้วยอ่ะเหมือนว่ากำลังเจอสิ่งที่น่ากลัวมากๆหรือว่ามีอะไรมากกว่า

นั้น  ฉันไม่รอช้ารีบเงยหน้าขึ้นไปดู ก็ต้องตกใจเหมือนกันนั่นก็คือ.....................

................................................................................................................
อยากรู้ล่ะสิว่าใคร อยากรู้ต้องติดตามตอนต่อไปค่ะ