~นายโรคจิต&นางสาวซาดิสต์~

ลำดับตอนที่ #4 : เช้าแห่งการเริ่มต้น(ที่แสนจะวุ่นวาย)

   
     แสงแดดวันแรกของเกาหลีที่ฉันได้ตื่นขึ้นมาเห็น ฉันรู้สึกสดชื่นมากเลยอ่ะ  ขนาด

ว่าที่ญี่ปุ่นอากาศดีแล้วอ่ะ ที่เกาหลียังดีกว่าอีก "เฮ้อ....ป่านนี้พ่อจะเป็นไงบ้างนะ มา

ตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่ได้โทรไปบอกพ่อเลยว่าอยู่ที่เกาหลี ป่านนี้พ่อคงเป็นห่วงเรา

แล้วอ่ะ"ฉันพูดพลางคิดถึงพ่อ 
 
     หลังจากที่ฉันคิดอะไรเพลินๆเสร็จแล้ว ฉันก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะทานข้าว

เช้ากับพี่ๆและแม่ของฉัน  ระหว่างนั้นที่ฉันกำลังอาบน้ำ โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉัน

จึงตกใจและรีบวิ่งออกจากห้องน้ำเพื่อไปรับโทรศัพท์ "ติ๊ด ติ๊ด ตี๊ ดิ๊ด ตี๊ ดิ๊ด"(แหะๆ

^_^ เสียงโทรศัพท์ฉันเองค่ะ ฉันก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นเพลงของใคร แต่ฉัน

ชอบมากเลยค่ะ) ฉันจึงกดรับโทรศัพท์ "ฮัลโหล หวัดดีค่ะ"ฉันพูดพลางแต่งตัวไปด้วย

(ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะ ว่าฉันทำได้งัยก็เพราะฉันเก่งงัยค่ะ ^_^! นางเอกเราหลงตัว

เองอีกแล้วค่ะท่านผู่อ่าน~นักเขียน) ("ครับ ฮัลโหล"เขาพูด)
     
"เอ๊ะ..เสียงผู้ชายพูดนิ แล้วใครอ่ะ"ฉันพูดพลางตกใจเล็กน้ิอย
    
 ( "เอ่อ..ใช่...ยัยเอ๋อเอริโกะหรือป่าว"เขาถามฉัน)
    
  "ใช่ค่ะ..แล้วใครค่ะนิพูดอยู่"ฉันถามเขา
    
(นี่..ยัยเอ่อเอ๋ย...จำฉันไม่ได้หรอ  ฉันฮันซองงัย"อีตาฮันซองพูด)
    
"อ๋อ...ฮันซองเองหรอ นึกว่าโรคจิตที่ไหน"ฉันพูดพลางประชดอีตาฮันซอง
    
(อ่อ......ฉันลืมบอกไปค่ะ ว่าเมื่อวานนี้อีตาโรคจิตฮันซองเขาขอเบอร์โทรศัพท์ฉันไป

ค่ะ~นางเอกเราใจง่ายจัง~นักเขียน)  
    
"แล้วใครเป็นคนแต่งฉันอ่ะ ยังมาบ่นอีก"ฉันบ่นใส่นักเขียน
    
"อ้าวหรอ..ไงเป็นอย่างงี้อ่ะ"นักเขียนบ่นบ้าง
  
   "พอแล้ว   ไม่อยากเถียงด้วยแล้่้ว"ฉันพูด

 กลับไปที่นางเอกของเรา
  
"ต๊าย....ลืมอีตาโรคจิตไปเลยหรือเนี่ย"ฉันบ่นอีกครั้ง
  
"ไง...ยัยเอ๋อลืมฉันไปเลยหรอ"ฮันซองบ่น
  
 อีตานี่นอกจากจะโรคจิตแล้ว ยังขี้บ่นอีกนะเนี่ย (ฉันบ่นในใจ)
  
"นี่ยายเอ๋อ...หลับไปแล้วหรอเนี่ย"อีตาฮันซองบ่นอีกแล้ว
  
"ป่าว...ไม่ใช่..ฉันกำลังแต่งตัวอยู่อ่ะ รอแป๊ปนะ"ฉันพูด แต่จริงๆแล้วฉันไม่ได้แต่งตัว

หรอกค่ะ ฉันกำลังโกหกอีตาโรคจิตอยู่ค่ะ~นางเอกของเราเนี่ยนอกจากจะซาดิสต์

แล้วยังขี้โกหกอีก มิน่าล่ะยังไม่มีแฟนกับเขาอีก~นักเขียน)
  
 ( แล้วสายตาอำมหิตก็ส่งมาทางนักเขียนของเรา ทำเอาขนลุกเลยค่ะ~นักเขียน

หนาวจนสั่นเหมือนผีเข้าแล้วค่ะ)
   
ทางด้านฮันซอง
   
"นี่ยัยเอ๋อจะแต่งตัวนานไปป่าวเนี่ย ฉันรอจนจะหลับแล้วนะ"ฮันซองบ่นอีกครั้ง
  
ทางด้านนางเอกของเรา
  
"เอ่อ...อีตาโรคจิตหลับยังเนี่ย"ฉันเรียกอีตาโรคจิตฮันซอง
 
  "มาแล้วหรอยัยเอ๋อ ฉันรอเธอนานรู้ไหม"ฮันซองบ่น
  
"มาแล้ววววว..จะเอาอะไีรกับฉันอีก แล้วนายมีธุระอะไรกับฉันล่ะ"ฉันถามฮันซอง
  
 "ป่าวหรอก..ไม่มีอะไรแล้วล่ะั แค่นี้นะ บาย"พูดจบฮันซองก็วางโทรศัพท์ไป

   ทางฝากแม่และพี่ฉัน
   
"ี่นี่..เรย์  ลูกไปตามน้องสิ จะอาบน้ำนานไปมั้ยเนี่ย"แม่พูดและมองไปทางเรย์จิ
  
  "นี่..ยัยหมูตอนอาบน้ำเสร็จรึยังเนี่ย ฉันรีบนะ ฉันมีเรียนเร็วๆด้วยล่ะ"พี่เรย์จิพูด
  
  "เอ่อ.รู้แล้ว (ไม่ต้องสงสัยนะค่ะว่าทำไมพี่ฉันถึงเรียกฉันว่าหมูตอน ก็เพราะตอน

เด็กๆฉันอ้วน ไม่สวยเหมือนตอนนี้หรอกค่ะ)"ฉันพูดกับพี่เรย์จิ
   
แล้วฉันก็ตามพี่เรย์จิลงไปทานข้าว พอทานข้าวเช้าเสร็จ พี่เรย์จิก็ออกไปเรียนตาม

ปกติ ส่วนฉันนะหรอค่ะไม่ได้ทำอะไรค่ะ มีแต่นั่ง กิน แล้วก็นอนค่ะ
    
     หลังจากเรียนเสร็จในตอนเย็นพี่เรย์จิก็กลับมาทานข้าวเย็นกับฉันและแม่ หลังจาก

นั้นพี่เรย์จิก็บอกแม่ว่าจะขออนุญาตพายัยเอริโกะออกไปข้างนอกด้วย ซึ่งแม่ก็ไม่ว่า

อะไร ได้แต่บอกว่าอย่ากลับดึกล่ะลูก 
    
 หลังจากออกจากบ้านมาได้สัก 15 นาที เราก็มาถึงผับแห่งหนึ่งมีชื่อว่า"โกต๋ง"ซึ่งมี

ชื่อมากในเกาหลี เพราะว่ามันเป็นที่ประจำของพี่เรย์จิและเพื่อนๆ ฉันจึงต้องมากับพี่

เรย์จิเพื่อที่จะเปิดหูเปิดตา 
    
แล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับผู้ชายคนหนึ่ง คงไม่ต้องบอกมั้งค่ะว่าคือใครก็อีตา

โรคจิตฮันซองนั่นแหละค่ะ วันนี้เขาดูดีมากเลย ยิ่งแสงไฟกระทบกับผิวของเขาก็ยิ่งดู

ดี แต่เอ๊ะผู้หญิงคนนั้นคือใครอ่ะที่นั่งข้างๆนายโรคจิตอ่ะ
   
"เอ่อ..มินโซ ผู้หญิงคนนั้นคือใครอ่ะที่นั่งข้างๆฮันซองอ่ะ "ฉันถามมินโซ
   
"อ่อ..นั่นนะ เฮมี ถามทำไมหรอ"มินโซถามฉัน
   
"อ่อ...ป่าวหรอก ไม่มีอะไร ดื่มต่อเถอะ"ฉันพูด
   
      ดื่มไปตั้งนาน ฉันกับฮันซองก็ยังไม่ได้คุยกันจนถึงเวลากลับฉันก็ยังไม่ได้คุยอีตา

โรคจิต หลังจากกลับมาจากผับฉันก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอน เพราะว่าเหนื่อยมากหลัง

จากกลับมาจากผับฉันก็หลับไปจนถึงเช้า

..........................................................................................................
ยังงัยก็ยังมือใหม่หัดแต่งอยู่ค่ะ
ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ