~นายโรคจิต&นางสาวซาดิสต์~

ลำดับตอนที่ #1 : ~การมาถึงของ(ยายตัวแสบ)~

"เฮ้อ มาถึงเสียที"ฉันบ่น

อะไรกันเนี่ย นี่เกาหลีหรอไม่ได้มาตั้งนานจำแทบไม่ได้เลยอ่ะ นี่ขนาดว่าไม่ได้มาแค่

7 ปีเองอ่ะ เปลี่ยนไปเยอะเลยอ่ะ ผู้คนก็มากหน้าหลายตา ทั้งชาติไหนบ้างก็ไม่รู้เยอะ

แยะไปหมดเลย สับสนจิงวุ๊ย(นางเอกขี้บ่นจัง~นักเขียน) ขนาดฉันมาคนเดียวนะเนี่ย

ยังหลงเลยอ่ะ  ไว้คราวหน้าค่อยมากับพ่อดีกว่าถึงจะไม่ได้หลงอีก 

"แหะ ๆๆๆ ขี้โม้มาตั้งนานยังไม่แนะนำตัวเองให้รู้จักเลย มารู้จักกับฉันเลยค่ะ"

ฉันชื่อ ซาวาดะ เอริโกะ อายุ 17 ปี เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-เกาหลี มีพี่น้อง 3 คน ฉันเป็น

คนสุดท้อง มีพี่สาว 1 คน มีพี่ชาย 1 คน พ่อเป็นชาวญี่ปุ่น  แม่เป็นชาวเกาหลี ฉันสูง

173 ซม. มีตาสีฟ้า ฉันอยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่น ส่วนพี่ๆของฉันอยู่กับแม่ที่เกาหลี ช่วงนี้

เป็นช่วงปิดเทอมของโรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ จึงมีโอกาสมาเยี่ยมพี่ๆของฉันที่เกาหลี

เพราะว่าที่เกาหลียังไม่ปิดเทอม(ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันหลบเรียนมาเที่ยวที่เกาหลี)

"อะไรกันเนี่ย รอตั้งนานแล้วนะทำไมยังไม่มาซักทีอ่ะ ร้อนก็ร้อน น่าเบื่อจัง"ฉันเริ่ม

บ่นเสียงดัง จนผู้คนในสนามบินหันมามอง

สักพักสายตาอันเฉียบคมของฉันก็หันไปเจอชายหญิงคู่หนึ่งกำลังสอดสายตามองหา

ใครคนหนึ่ง "ต่อมอยากรู้อยากเห็นเริ่มทำงาน"ฉันพูดในใจ

ฉันไม่รอช้าจึงรีบเดินเข้าไปถาม"ขอโทษค่ะ ใช่พี่เรย์จิกับพี่เอมิไหมค่ะ"ฉันพูดขึ้น

เขาทั้งคู่ยิ้มและตอบว่า"ใช่จ้า อย่าบอกนะว่านี้นะยายเอริโกะ"เขาถามฉัน

"อะฮ้า...พี่เรย์จิ พี่เอมิ จิงๆด้วย รอตั้งนานอ่ะ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"ฉันบ่นอีกครั้ง

"พวกพี่ๆกะจะให้ฉันรออีกนานมั้ยเนี่ย รอจนเมื่อยไปหมดแล้ว ถ้ารู้ว่ามาช้าแบบนี้ค่อย

มาไฟท์หลังดีกว่าจะได้ไม่ต้องมารอเมื่อยอย่างนี้ "นี่ยัยตัวแสบ นึกยังไงถึงได้มา

อ่ะ"พี่เอมิถามฉัน "ป่าวนิไม่มีอะไรหรอก"ฉันตอบพี่เอมิ ทางด้านพี่เรย์จิ"ว่างัยยัยตัว

แสบทีหลังถ้าจะมาก็โทรมาบอกให้เร็วกว่านี้หน่อย จะได้รีบมารับ จะได้ไม่ต้องมาฟัง

เธอบ่นอย่างนี้"พี่เรย์จิเริ่มบ่นบ้าง "โอ๋ๆๆๆอย่างอนนะ ขอโทษแล้วกัน เอาไว้ครั้งหลัง

ฉันจะโทรมาบอกให้เร็วกว่านี้แล้วกัน หายงอนฉันนะ"ฉันโอ๋พี่เรย์จิ แต่พี่เรย์จิอ่ะดิกลับ

งอนเข้าไปใหญ่ แทนที่จะหายโกรธ สักพักพี่เอมิเห็นว่าเรื่องท่าจะไม่จบจึงบอกให้พา

น้องกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่รอ "ไปกันได้แล้วนะ"พี่เอมิบอกอีกครั้ง พี่เรย์จิก็เลยจำ

เป็นต้องหยุดงอนเพราะว่าพี่ีเอมิเริ่มพูดถึงแม่ ทำให้พี่เรย์จินึกถึงแม่ขึ้นมาได้

(พี่เรย์จิยังขี้งอนเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังเหมือนเดิม แต่ไม่ต้อง

ห่วงหรอกค่ะ เพราะว่าฉันรู้วิธีทำให้พี่เรย์จิหายงอนค่ะ ไม่ต้องห่วงนะค่ะท่านผู้อ่าน~

นางเอกของเราเข้าโหมดหลงตัวเองอีกแล้วค่ะ(นักเขียน)

มารู้จักพี่ๆของฉันกันนะค่ะ พี่ของฉันแต่ละคนมีเอกลักษณ์และลักษณะแตกต่างกัน

มากค่ะ มีทั้งด้านที่ดีและไม่ดีค่ะ เริ่มจากพี่สาวคนโตกันเลยนะค่ะ

She คือ พี่เอมิค่ะ เป็นพี่สาวที่อายุมากกว่า 3  ปีค่ะ เรียนที่มหาวิทยาลัยคังวอน ซึ่ง

เป็นมหาวิทยาลัยที่ชื่อดังของเกาหลีค่ะ  แล้วพี่ของฉันยังเป็นดาวมหา'ลัยอีกนะค่ะ

พี่เอมิเรียนทางด้านบริหารธุรกิจ เพื่อที่จะมาสานต่อธุรกิจของแม่ค่ะ พี่เอมิเป็นคน

สวยมาก มีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ จนใครๆเห็นต้องมองเหลียวหลัง ขนาดมีหนุ่มๆมาขาย

ขนมจีบทุกวัน พี่เอมิยังไม่สนใจเลยค่ะั  จนทุกวันนี้ชายหนุ่มที่มาจีบก็ยังต้องกินแห้ว

ต่อไปค่ะ แต่ว่าพี่เอมิก็ยังไม่มีแฟนค่ะ เพราะว่าพี่เอมิรักครอบครัวมากกว่าค่ะ ถึง

ขนาดจะไปที่ไหนก็ตามจะต้องมาขออนุญาตแม่ก่อนเพราะว่าเกรงใจแม่มากเลยค่ะ

เนี่ยขนาดไปที่ต่างๆยังต้องขอแม่ เรื่องมีแฟนคงจะหวังยากค่ะ ก็เล่นติดแม่ซะขนาด

นี้ จะมีเวลาไปหาแฟนกับเขาซะที่ไหน นี้ก็เป็นข้อดีของพี่เอมิค่ะอีกข้อหนึ่งค่ะ ส่วน

คนต่อมาพี่ชายคนรองของบ้านค่ะ พี่คนนี้ก็มีข้อดีเหมือนกันค่ะ ลองไปทำความรู้จัก

กันดูนะค่ะ แล้วท่านผู้อ่านจะต้องชอบพี่เรย์จิค่ะ

คนต่อมาคือพี่เรย์จิค่ะ พี่เรย์จิจัดว่าเป็นเพลย์บอยอันดับ 1 เลยค่ะ ทำไมนะหรอค่ะ

ก็เพราะว่าพี่เรย์จิจะควงสาวได้ไม่ซ้ำหน้าเลยค่ะ นั่นก็เพราะว่าพี่เรย์จิเป็นถึงนายแบบ

ชื่อดังที่กำลังฮอตมากๆ เป็นชายหนุ่มที่จัดว่าดูดีไปหมดไม่ว่าจะมองมุมไหน 

พี่ชายของฉันสูง 187 ซม.ค่ะ มีตาสีฟ้าเหมือนฉันแต่จะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของ

พี่เรย์จิค่ะส่วนฉันไม่เปลี่ยน(นางเอกของเรานอกเรื่องไปแล้วค่ะ~นักเขียน)

หลังจากกลับมาจากสนามบิน ฉันก็ตรงเข้าไปหาคุณแม่สุดสวยของฉัน ท่านกำลังนั่ง

รอฉันที่โซฟาตัวเดิมที่ห้องนั่งเล่นที่ท่านชอบนั่งประจำ ห้องที่ท่านชอบนั่งเป็นประจำ

เวลาทำงานก็คือห้องหนังสือ เพราะว่าที่ห้องหนังสือจะเงียบมากเลยทำให้ท่านมี

สมาธิในการทำงานมากเลยค่ะ อีกอย่างที่ท่านชอบทำประจำเวลาเห็นฉันก็คือท่าน

จะยิ้มอย่างมีความสุขเวลาที่ได้เห็นฉันค่ะ และยิ้มอย่างเปิดเผยค่ะ

คงไม่ต้องสงสัยนะค่ะว่าฉันหน้าตาดีเพราะใคร(หลงตัวเองจังนางเอกเรา~นักเขียน)

"ว่างัยจ๊ะ ยัยลูกสาวตัวแสบ พ่อไม่มาด้วยหรอ.....เอ๊ะ...หรือว่าหลบเรียนมาจ๊ะ"แม่พูด

พร้อมรอยยิ้มที่สดใส(แต่สยองสำหรับฉัน)ฉันพูดในใจ  "ไม่ค่ะแม่ พ่อมาด้วยไม่ได้

พอดีพ่อติดธุระค่ะ หนูเลยมาคนเดียว"ฉันพูด

"อืม...งั้นลูกเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บเถอะ แลัวลงมาทานข้าวเย็นนะลูก"แม่บอก

"ค่ะแม่"ฉันรับคำแม่แล้วรีบวิ่งขึ้นห้อง เพราะถ้าไม่รีบจะต้องโดนพี่เรย์จิว่าเอาค่ะ

เพราะว่าพี่เรย์จิเป็นคนเจ้าระเบียบมากและก็ตรงเวลามากด้วยค่ะ จึงต้องรีบกันหน่อย

หลังจากเก็บเสื้อผ้า อาบน้ำเรียบร้อย ฉันก็ลงมาทานข้าวเย็นกับพี่ๆและแม่ของฉัน

อย่างเอร็ดอร่อย พี่ๆของฉันก็พากันถามฉันอย่างกับฉันเป็นนักโทษงั้นแหละ(ฉันคิด

ในใจ) เดี๋ยวก็ถามนั้น เดี๊๋ยวก็ถามนี่ โอ๊ยอะไรต่อมิอะไรกันนักกันหนา ไหนจะแม่ฉัน

อีก พยายามจะจับผิดฉันเรื่องที่ฉันหนีมาเกาหลีคนเดียว ฉันก็พยายามหลบเลี่ยงที่จะ

ตอบคำถามของแม่ เพราะแม่ของฉันอ่ะจับผิดฉันเก่งมากเลยอ่ะ ฉันเลยพยายาม

หลบเลี่ยงอย่างสุดความสามารถของฉัน แต่ฉันก็ต้องแพ้แม่ของฉันตลอดเลยเวลาที่

แม่ฉันจับผิดอ่ะ(สมน้ำหน้าอยากโกหกดีนัก~นักเขียน)

เฮ้อ...........ถามจบซักที ไม่รู้จะถามอะไรกันนักกันหนา กะอีแค่มาเกาหลีแค่นี้จะต้อง

ถามกันหนัก (ไอ้เราก็เอาตัวได้หรอกน่า จะมาซักไซทำไมให้วุ่นวาย)ฉันคิดในใจ

เพราะว่าถ้าเกิดพูดออกไปก็โดนฆ่าสิค่ะ ใครล่ะจะอยากโดนฆ่าขอมีชีวิตไปอีกนานดี

กว่าค่ะ ชีวิตวัยรุ่นยังใช้ไม่คุ้มค่าเลยค่ะ ไหนจะแฟนอีกยังไม่มีกับเขาเลย "โอ้.....มาย

ก็อด ชีวิตฉันจะสิ้นอายุไขเพราะเรื่องแค่นี้เป็นไปไม่ได้ เดี๋ยวเสียชื่อหมด ยอมไม่ได้

หรอก"ฉันเถียงกับตัวเองในใจ ทางคุณแม่ท่านจะเห็นว่าฉันเหนื่อยท่านก็เลยบอกให้

ไปนอนค่ะ"ไปนอนได้แล้วเอริโกะ"แม่บอกกับฉัน ฉันวึ่งหันมาพอดีจึงตอบกลับ

ไป"ค่ะ...แม่"ฉันตอบท่านแล้วรีบวิ่งขึ้นไปนอนอย่างเร่งด่วน เพราะว่าฉันหนื่อยมาก

เลยค่ะ หลังจากฉันวิ่งขึ้นไปซักพัก ฉันก็ได้ยินเสียงพี่เรย์จิและพี่เอมิบ่นกับแม่ค่ะ แต่

ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ เพราะว่าฉันกำลังหลับสบาย และฉันก็หลับไปจนถึงเช้าค่ะ

ZzzzzzzzzZzzzzzzzZzzzzzzzZ............................

........................................................................................................................
ฝากด้วยค่ะ ยังมือใหม่อยู่ค่ะ