นามากัวแลนด์

ลำดับตอนที่ #1 : ความฝันกับเรื่องวิวาท

Ґ

ความฝันกับเรื่องวิวาท

            เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านไป  เบื้องหน้าคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยปุยเมฆขาวสะอาดตา ส่วนเบื้องล่างคือทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์  ไม่ใกล้ไม่ไกลนักคือหุบเขาสีเขียวสดกับป่าชอุ่มที่มีไอน้ำปกคลุม  ปีกขยับอีกเล็กน้อยร่างทั้งร่างก็ทยานรับลมไปข้างหน้า ดั่งใจ  อากาศธาตุที่ปะทะผิวกาย ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นจากลมร้อนที่พัดมาจากทางใต้ได้อย่างชัดเจน ม่านตาค่อย ๆ ชินกับแรงลมจึงเปิดออกมาได้  ทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้จะไปสิ้นสุดที่ตรงไหนกันนะ  ปีกขยับไปนิดหน่อยตัวก็เลี้ยวไปอีกทางเพื่อมองหาจุดสิ้นสุดของทุ่งหญ้า  แสงสีเงินปรากฏแวบผ่านนัยน์ตาไป  มันดูแปลกประหลาดและช่างเย้ายวนใจ ปีกหุบลงเล็กน้อยและตรงดิ่งไปที่แสงนั้น ภาพเบื้องหน้าคือแท่นหินที่สูงสักหกเมตร แปลกที่มันตั้งอยู่อย่างเปิดเผย โดยบริเวณรอบ ๆไม่มีหินอื่นเลย เหมือนกับจะส่งผลให้ตัวมันเด่นขึ้น บนตัวฐานมีดาบสีเงินปักอยู่ นี่ล่ะคือต้นเหตุที่ทำให้เขาเห็นแสงสีเงิน ด้ามดาบเป็นรูปสลักนกสีแดงเพลิงกำลังสยายปีกประดับด้วยทองและเพชร  ข้างดาบสีเงินนั้นมีภาษาอะไรไม่รู้สลักไว้อย่างวิจิตร  ขณะที่ปีกทั้งสองกำลังพาร่างบินวนรอบแท่นหินเพื่อชื่นชมความงามของดาบ  ลมก็กระโชกแรงขึ้นฝุ่นจากผืนดินกระจายขึ้นมาบดบังทัศนียภาพ ลมแรงมากขึ้นจนร่างทั้งร่างควบคุมไม่อยู่ แล้วจู่ ๆ ปีกทั้งสองก็หยุดทำงานส่งผลให้ร่างร่างนั้นร่วงลงสู่พื้นดินท่ามกลางพายุและเสียงโหยหวน

ปึก!

        เสียงครางเบา ๆ อย่างเจ็บปวด มือค่อย ๆ ลูบหัวตรงที่ถูกกระแทกปอย ๆ น้ำตาเอ่อออกมาเล็กน้อย  จริง ๆ แล้วจาเร็ตไม่ใช่คนที่นอนดิ้น แต่ครั้งนี้ความฝันนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ลงเอย โดยการนอนอยู่บนพื้นห้องเย็น ๆ นี้

            “จาเร็ต เสียงอะไรนะลูก” แม่ของเขาตะโกนมาจากชั้นล่าง

            “เปล่าฮะ ผมหกล้ม” เขาโกหกเรื่องที่เขานอนตกเตียง เพราะรู้ถึงไหนก็อายถึงนั่น

        “ไม่เป็นไรใช่ไหม”

        “ฮะ” จาเร็ตตอบแม่แล้วพยุงตัวลุกขึ้น นั่งลงบนเตียงที่มีฟูกลายโลโก้ทีมซอฟป์บอล ทีมอเมริกันชิพป์ที่เพิ่งชนะการแข่งขันไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ซึ่งเป็นทีมโปรดของจาเร็ต เขานั่งคิดถึงเรื่องเมื่อคือมันเหมือนจริงจนไม่อยากเชื่อแต่ก็ไม่คิดจะเล่าให้ใครฟัง  ‘นายคงเพ้อไปแล้วสิ เกมส์คอมพิวเตอร์คงทำฤทธิ์’ คำพูดของราเพซี่ พี่สาวสุดที่รักดังขึ้นมาในหัว ก็แน่ละ เธอคนนี้ทำได้ทุกอย่างเพื่อขัดคอเขา เมื่อไล่ความคิดพวกนี้ไปได้ เขาก็ทำกิจวัตรประจำวันต่อไป

            โต๊ะอาหารตะกูลเคตส์ดูเซื่องซึมสำหรับเช้าวันนี้ แม่และลูกอีกสอง ต่างนั่งทำหน้าซีเรียสอย่างเงียบ ๆ โดยที่ไม่มีฝ่ายใดพูดก่อน

            “แม่ฮะ เดี๋ยวผมไปซ้อมซอฟป์บอลก่อนนะฮะ” จาเร็ตเปิดฉากแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

            “ไปซ้อมซอฟป์บอลเหรอ” หญิงสาวผมสีน้ำตาล ที่นั่งข้าง ๆ พูดขึ้น “นายจะไปซ้อมหรือจะไปให้เค้าซ้อม” และแน่นอน พี่สาวคนนี้รู้อะไรมากมาย เธอรู้ว่าจาเร็ตกับเด็กแถวนั้นไม่ค่อยถูกกัน

            “พี่อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องนะ” จาเร็ตพูด แล้วรีบเปิดประตูเดินออกไปข้างนอกทันที

            “กลับมาเร็ว ๆ นะลูก”

            “ฮะ” จาเร็ตตอบแล้วออกเดินไปตามซอยข้างบ้านของเขา มุ่งตรงสู่จัสตุรัสของซอยลิดเติ้ล แฮค เมืองที่เขาอยู่จะดูสงบเป็นพิเศษ จึงทำให้ถนนสายย่อยไม่ค่อยมีรถรามากมายนัก เด็กชายโยนลูกซอฟป์บอลในมือเล่นอย่างเพลิดเพลิน

            “เฮ้ ดูนั่นเดะ ไอ้แหยนี่หว่า” เสียงทุ้มหนักดังมาจากตรอกด้านข้าง และแน่นอน ไม่มีใครอื่นนอกจาก โทนี่ เร็กกี้ คู่ปรับตัวฉกาจของจาเร็ต มากับเบ้อีกสองสามคน ที่หน้าตาไม่คุ้น แต่จากสีหน้าก็บอกได้ว่าไม่เป็นมิตร “มาเดินตามหาแม่รึไงไอ้น้อง”

        “เอ่อ...ฉันจะกลับบ้านนะ” จาเร็ตตอบเสียงสั่น ๆ แล้วรีบสาวเท้าให้ไวเพื่อทิ้งระยะห่างจากตรงนั้นให้มากที่สุด

            playSound(); showPoll();